Welcome…

“Και πως σε είπαμε εσένα νεαρέ με τα κατάλευκα μαλλιά;”, ρώτησε ο κουκουλωμένος κάτω από την σκούρη μπέρτα του, γέρος.
“Geralt… Geralt of Rivia. Γιατί δεν εμφανίζεις το πρόσωπό σου ξένε; Πως ονομάζεσαι;”
“Με αποκαλούν με πολλά ονόματα. Και είμαι σίγουρος ότι δε θέλεις να δεις τη μορφή μου. Ούτε εγώ αντέχω να με αντικρύσω σε έναν καθρέφτη, πλέον. Τα λάθη βλέπεις του παρελθόντος πληρώνονται. Ίσως όμως τελικά να άξιζε τον κόπο… να άξιζε τελικά για την απόκτηση της απόλυτης δύναμης. Μπορείς όμως να με αποκαλείς όπως οι περισσότεροι εκεί έξω… είμαι ο Wanderer!”
“Κι εγώ είμαι η Imoen αλλά τι σημασία έχει; Κι εσείς όπως κι εγώ βρεθήκατε μέσω ενός παράξενου portal μέσα σε αυτό το μπουντρούμι. Κάνω λάθος; Σταματήστε λοιπόν την κουβέντα και συνεργαστείτε μήπως και καταφέρουμε να βγούμε ζωντανοί από εδώ.”
“Είσαι λίγο… pixelιασμένη ή μου φαίνεται;”, ρώτησε ο Geralt.
“Τι εννοείς;”
“Εννοώ ότι φαίνεσαι σαν να μην έχεις… “φρεσκαριστεί” σήμερα. Οι γυναίκες που έχω γνωρίσει εγώ στη ζωή μου είναι πολύ καλύτερες από εσένα ξέρεις.”
“Πφφφφ… Άντρες… Όταν θα χρειαστείς τις ικανότητές μου τότε θα αλλάξεις γνώμη Geralt. Επ… εσύ δε μας είπες το όνομά σου, πολεμιστή.”
“Conrad! Λέγομαι Conrad και βρίσκομαι στην αναζήτηση γιατρειάς για τον βασιλιά μου. Πως βρεθήκατε εδώ; Πως βρεθήκαμε εδώ;”

Η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα καθώς οι τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους προχώρησαν στα στενά περάσματα του παγωμένου μπουντρουμιού. Η δυσωδία που αναδύονταν σε κάθε τους βήμα και οι ήχοι από σερνόμενες αλυσίδες, μόνο τρόμο μπορούσε να προκαλέσει. Κι όμως… και οι τέσσερις έδειχναν περισσότερο γενναίοι από ότι υπολόγιζε ο άρχοντας αυτού του δαιμονικού μέρους.

“Σωπάστε… Ακούτε τις φωνές; Ακούτε τους ψίθυρους;”
“Τι εννοείς Imoen; Δεν ακούω τίποτε.”, ψιθύρισε ο Conrad για να κρατήσει σφιχτά το κεφάλι του ανάμεσα στα δυο του χέρια το αμέσως επόμενο λεπτό.
“Το κεφάλι μου… το… το κεφάλι μου! Τι τρέλα! Ακούω κι εγώ φωνές!”, ούρλιαξε μέσα στον πόνο του.
“Θεοί… Μιλούν για εμάς. Χιλιάδες φωνές. Χιλιάδες γλώσσες μπλεγμένες σε ένα αέναο κυκλώνα μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Μιλούν για εμάς! Γνωρίζουν για εμάς! Για τον τρόπο που ζούμε… τον τρόπο που πολεμάμε… τον τρόπο που σκεφτόμαστε! Τι στο δια-BLO είναι τούτο το μέρος;”, αναρωτήθηκε ο κουκουλωμένος γέροντας.

Τρέχοντας μέσα σε υγρούς διαδρόμους οι τέσσερις προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις φωνές… τις φωνές που μιλούσαν για αυτούς… που συζητούσαν για τις ζωές τους σαν να τους γνώριζαν από τη μέρα που αυτοί ήρθαν στον κόσμο τούτο.

Προσπάθησαν πολύ… Έτρεξαν και ίδρωσαν… Η πορεία τους τους οδήγησε σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Και τότε η πόρτα πίσω τους έκλεισε για τα καλά. Στο κέντρο του δωματίου ένα βωμός στέκονταν σαν να ήταν φτιαγμένος εδώ και χρόνια… από γίγαντες, τιτάνες ή τέτοιου είδους πλάσματα. Στην κορυφή του βωμού βρίσκονταν ανοιχτό ένα βιβλίο και καρφωμένο στο κέντρο του ένα αδαμάντινο ξίφος.

Με τρεμάμενα χέρια οι τέσσερις πλησίασαν στο βωμό για να σταματήσουν μόλις λίγα μέτρα πριν τον αγγίξουν… ήταν η στιγμή που ακούστηκε μια βροντερή φωνή. Ένας ήχος που ερχόταν ταυτόχρονα από το παρελθόν αλλά είχε ταυτόχρονα την ισχύ μιας μελλοντικής πανίσχυρης δύναμης. Και τους μίλησε στεντόρεια… τους μίλησε βραχνά… τους μίλησε δαιμονικά… Και όταν άκουσαν το όνομα εκείνο ένιωσαν τρόμο…. Αυτοί και τόσοι ακόμα χαμένοι στους σκοτεινούς διαδρόμους τούτο του διαβολικού μέρους…. Αυτοί και τόσοι ακόμα…

Άκουσαν τη φωνή… Τους μίλησε με τα ονόματά τους… Και τους καλωσόρισε: “Welcome to Volrath’ s Dungeon!”