REVIEWS

DÉSIRÉ

Το review που πρόκειται να διαβάσετε θα το ξεκινήσω λίγο ανάποδα. Ολοκληρώνοντας –εις διπλούν, γιατί την πρώτη φορά είχα μείνει μ’ αρκετά ερωτηματικά- το “Désiré” του Γάλλου developer Sylvain Seccia, αυτό που κυριαρχούσε ως σκέψη στο μυαλό μου ήταν το πόσο έχουν εξελιχθεί, ωριμάσει αλλά κι ενηλικιωθεί τα video games σαν ενασχόληση και μορφή ψυχαγωγίας στο πέρασμα των χρόνων.

Μ’ αυτό που μόλις έγραψα εννοώ ότι στο μακρινό παρελθόν πέραν της απλότητας του τεχνικού τομέα, ήταν και η θεματολογία τους τέτοια που στα μάτια πολλών τα έκαναν ν’ απέχουν πολύ από κάποια άλλη “σοβαρότερη” και πιο… επωφελή μορφή διασκέδασης, π.χ. τη θέαση μίας ταινίας, η οποία στο τέλος της θα μπορούσε να στείλει και κάποια μηνύματα σ’ εκείνον που θα την παρακολουθούσε. Δεν είναι ντροπή να παραδεχθούμε ότι τα video games χρειάστηκαν, ως σαφώς νεότερη μορφή τέχνης, τον χρόνο τους μέχρις ότου υιοθετήσουν κι αυτά με τη σειρά τους έναν ανάλογο σκοπό, αποκτώντας τους εκπροσώπους εκείνους που θα καταφέρνανε να προξενήσουν προβληματισμό και να δώσουν τροφή για σκέψη σ’ όσους φτάνανε στο φινάλε τους.

Καλά και χρυσά τα παραμύθια κι όλοι τ’ αγαπάμε, ενδιαφέρουσες οι αστυνομικές περιπέτειες, ελκυστικά τα σκηνικά αγωνίας και τρόμου, διαχρονικοί αντίπαλοι οι δαίμονες, οι Ναζί κι οι τρομοκράτες, αλλά οπωσδήποτε είναι οι τίτλοι με πιο ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο εκείνοι που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και καταφέρνουν να ξεχωρίσουν τη σήμερον ημέρα. Μ’ αυτή ακριβώς τη λογική άλλωστε αποφάσισα ν’ ασχοληθώ προ ημερών με το “Fragments of Him”, αλλά η εμπειρία που είχα μαζί του τελικά δεν αποδείχθηκε η καλύτερη. Πριν απ’ αυτό στο ραντάρ μου είχε μπει το “Désiré”, οπότε και πίστευα ότι όταν ερχόταν η ώρα να το δω θα σηματοδοτούσε, μαζί με το “Pang Adventures“, την επιστροφή μου σε πιο γλυκανάλατης θεματολογίας παιχνίδια. Κούνια που με κούναγε, καθώς δεν είχα φανταστεί τους τομείς με τους οποίους θα καταπιανόταν ο Sylvain Seccia στην παρθενική δημιουργία του…

Desire Snap1Η φράση που περικλείει όλη την ύπαρξη του Désiré

ΓΑΛΛΙΚΑ, ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΙΓΗ

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι οποιοσδήποτε είδε το launch trailer του συγκεκριμένου τίτλου κι αποφάσισε να προβεί στην αγορά του βρέθηκε, σύντομα και τελείως αναπάντεχα, στην ίδια θέση μ’ εμένα. Αυτό διότι τόσο το γενικότερο παρουσιαστικό του παιχνιδιού, όσο και τα λιγοστά στοιχεία που αφήνει το trailer να φανούν, δε προϊδεάζουν σε καμία περίπτωση για όσα πρόκειται να επακολουθήσουν. Το  “Désiré” περιγράφεται απ’ τον δημιουργό του ως ένα ποιητικό point ‘n’ click adventure game σ’ ασπρόμαυρο καμβά. Η τελευταία λεπτομέρεια έχει να κάνει με την εκ γενετής αχρωματοψία που χαρακτηρίζει το κεντρικό πρόσωπο της περιπέτειας, ένα 12χρονο αγόρι που στην τρυφερή ηλικία που βρίσκεται προσπαθεί να καταπολεμήσει την αδυναμία προσέγγισης που έχει προς τα αντιθέτου φύλλου πρόσωπα, αλλά και την έλξη που την ίδια στιγμή νιώθει για ένα άλλο αγόρι. Προς κακή του τύχη όμως οι πρώιμες περιπτύξεις που έχει μαζί του πέφτουν στην αντίληψη ενός τρίτου παιδιού, του David, ο οποίος κι αποφασίζει να εκφοβίζει, να εκβιάζει αλλά και να τρομοκρατεί τον πρωταγωνιστή, απειλώντας ότι θα γνωστοποιήσει σ’ όλους το ένοχο μυστικό του.

Το πρώτο στοιχείο που θίγει λοιπόν το εν λόγω παιχνίδι είναι εκείνο του bullying και της ψυχολογικής καταπίεσης που μπορεί να υποστεί ένα νεαρό παιδί από ένα άλλο άτομο της ηλικίας του και πώς μπορούν αυτά να τ’ οδηγήσουν ν’ αντιδράσει μ’ όποιον τρόπο μπορεί. Από ‘κει κι έπειτα παρακολουθούμε την εξέλιξη της ζωής του Désiré σε τρία επιπλέον διαφορετικά ηλικιακά στάδια, οπότε κι έχει φτάσει στα 23, 31 και 40 έτη της ζωής του αντίστοιχα. Κυρίως όμως παρακολουθούμε το πώς έχει εξελιχθεί η σεξουαλική ζωή και ψυχοσύνθεσή του, ποιες επιλογές έχει κάνει και πώς παλεύει ώστε να καταφέρει να βρει τη θέση του σε μία κοινωνία που έχει από παλαιοτάτων χρόνων θέσει τους κανόνες της, αφήνοντας ελάχιστο έως μηδαμινό χώρο για όλους εκείνους που δείχνουν να έχουν κάποια, μικρή ή μεγάλη, παρέκκλιση.

Η γραφική απεικόνιση, πέραν του χαρακτηριστικού ασπρόμαυρου φόντου της, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει. Η μηχανή γραφικών που χρησιμοποιείται ονομάζεται AGE (Adventure Game Engine) και τ’ αποτέλεσμά της φαντάζει ανώτερο σε σχέση με την καλύτερη δουλειά που έχουμε δει να υλοποιείται με βάση την άλλη, πολύ πιο γνωστή, freeware μηχανή γραφικών, την AGS. Η ανάλυση φτάνει σε full HD επίπεδα, ενώ οι διάφοροι χώροι έχουν ευδιάκριτες λεπτομέρειες, που μπορεί να μην έχουν την παραμικρή σχέση με πολύ πιο ακριβές παραγωγές, δεν στερούν όμως κάτι απ’ το άρτιο παρουσιαστικό που ήθελε ο Seccia να προσδώσει στο παιχνίδι του.   

Desire Snap2Κι εμείς μαζί σου!

Ο ήχος είναι μία άλλη, τελείως διαφορετική, ιστορία. Καταρχήν συναντάμε το εξής παράδοξο: Στην εισαγωγή ο Désiré και η δασκάλα του διαθέτουν Γαλλικά voice overs, συνοδεία αγγλικού κειμένου. Αμέσως μετά ο αφηγητής ομιλεί, για πολύ λίγο, στην Αγγλική γλώσσα. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα οι διάλογοι εμφανίζονται μονάχα σε κείμενο, μέχρι το φινάλε, οπότε και ξανακούμε για λίγο τον αφηγητή. Πέραν τούτων, η μουσική υπόκρουση αποτελείται από κάποια όμορφα, εκτελεσμένα σε πιάνο, κομμάτια, που δυστυχώς όμως καθίστανται επαναλαμβανόμενα κι ολίγον μονότονα. Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί το τραγούδι που ακούμε κάποια στιγμή ν’ απαγγέλει μία κοπέλα εντός ενός restaurant, με την εκτέλεση να είναι πραγματικά καλαίσθητη. Θεωρώ ότι αν υπήρχαν, έστω και Γαλλικά, voice overs καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας, το immersion θα κινούταν σε σαφώς ανώτερα επίπεδα. Ωστόσο η απουσία τους σε μικρά indie games είναι συχνό φαινόμενο κι απόλυτα κατανοητό, δεδομένου του σφιχτού και περιορισμένου budget.

ΓΡΙΦΩΝ ΜΠΕΡΔΕΜΑ

Οι γρίφοι του “Désiré” παρουσιάζουν κάποιες ιδιομορφίες που ενδέχεται να σας προβληματίσουν και να σας ταλαιπωρήσουν. Η πρώτη έχει να κάνει με τ’ ότι μπορεί να επιχειρήσουμε να πράξουμε κάτι σωστό, αλλά σε λάθος χρονικό σημείο. Εκεί δε λαμβάνουμε κάποια απάντηση που να μας γνωστοποιεί ότι η σκέψη μας υπήρξε σωστή, αλλά η εφαρμογή της πραγματοποιείται σε κατοπινό σημείο της δράσης. Εκτός αυτού, κάποιες κομβικές επιλογές διαλόγων εμφανίζονται μόνο αφότου δούμε/πληροφορηθούμε κάτι κι αν κι εφόσον προβούμε στη σωστή σειρά ενεργειών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που αναφέρω αποτελεί η πρόσβασή μας στο γραφείο του ψυχίατρου στο πρώτο κεφάλαιο.

Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι γρίφοι εστιάζονται γύρω απ’ την ορθή χρήση αντικειμένων που συγκεντρώνουμε στο inventory, επεκτείνονται όμως και στη σωστή επιλογή φράσεων κατά τη διάρκεια ορισμένων διαλόγων. Όντας στο δεύτερο κεφάλαιο της περιπέτειας θα χρειαστεί να επιλέξουμε οκτώ σωστές απαντήσεις στη σειρά, προκειμένου να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη μίας συνεργάτιδας του πρωταγωνιστή. Σ’ εκείνο το σημείο όμως εντοπίζεται κι ένα quiz ποδοσφαιρικών (!!!) γνώσεων, με πέντε ερωτήσεις που επίσης καλούμαστε ν’ απαντήσουμε σ’ έναν άλλο χαρακτήρα. Εξυπακούεται ότι τελικά το καταφέρνουμε μετά από αλλεπάλληλες δοκιμές, καθώς τουλάχιστον κάθε φορά πληροφορούμαστε αν επιλέξαμε τον σωστό ποδοσφαιριστή ή όχι, εκ των τεσσάρων διαθέσιμων.  

Desire Snap3Θείες να σου πετύχουν…

Πέραν αυτού του quiz, σε κατοπινό σημείο θα δοκιμαστούμε στο γνωστό παιχνίδι της τρίλιζας, με τη φύση του αντιπάλου μας να είναι τέτοια που δε πάει το μυαλό σας με τίποτα. Τον κύκλο των ολίγον ασυνήθιστων χαρακτηριστικών κλείνουν οι γροθιές που θ’ ανταλλάξουμε λίγο πριν το φινάλε μ’ ένα γνώριμο πρόσωπο. Για όσους δε τα καταφέρουν, υπάρχει σχετικό cheat γι’ αυτή την, καθαρά arcade, διαδικασία. Αν κάτι μου έκανε εντύπωση, είναι ότι ενώ το παιχνίδι ξεκινάει αρκετά δυνατά όσον αφορά στους γρίφους του, απ’ τα μέσα του δεύτερου κεφαλαίου κι έπειτα ξεφουσκώνει απότομα, οπότε κι η επίλυσή τους μετατρέπεται σε σχεδόν τυπική διαδικασία, με την εξαίρεση των περιπτώσεων που προανέφερα παραπάνω.

Νομίζω είναι εμφανές ότι και ο Sylvain Seccia ανήκει στους developers που περισσότερο τους απασχολεί να πουν μια ιστορία κι επιθυμούν τη συνεχή ροή αυτής, παρά στοχεύουν στο να προβληματίσουν τον παίκτη μέσω κάποιων έξυπνων ζητούμενων. Ωστόσο η υλοποίηση ορισμένων γρίφων, κυρίως δε εκείνων που σχετίζονται με την εμφάνιση συγκεκριμένων γραμμών διαλόγων μετά από κάποιες από μεριάς μας ενέργειες, δε μπορώ να πω ότι είναι κι η καλύτερη. Σε κάθε περίπτωση, το “Désiré” δε θα σας απασχολήσει περισσότερες από 6 ώρες, με την αυστηρή προϋπόθεση ότι δε θα βρεθείτε αναίτια κολλημένοι σε κάποιο σημείο του, επειδή μπορεί απλά να επιχειρήσατε κάτι σε λάθος timing.

Εντύπωση μου προξένησε κι η απουσία hotspot indicator, ειδικά απ’ τη στιγμή που κάποια σημεία που καλούμαστε να βρούμε και ν’ αλληλεπιδράσουμε δεν έχουν μεγάλο εύρος εντοπισμού, οπότε κι είναι εύκολο να τα χάσουμε κατά την πρώτη επίσκεψή μας σε μία τοποθεσία. Adventure game που δεν παρέχει τέτοια δυνατότητα εν έτει 2016 προσωπικά μου φαντάζει τελείως εκτός εποχής, καθώς αντίκειται στην ακλόνητη πεποίθηση που έχω ότι η συνολική διάρκεια απασχόλησης που μας προσφέρει δε μπορεί να βασίζεται σ’ ενδεχόμενη αδυναμία εντοπισμού ενός hotspot.  

Desire Snap4Μάλλον δε θες να μπλέξεις με κάποια σαν τη Ruby

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Δεν είναι όμως ούτε οι γρίφοι, ούτε ο τεχνικός τομέας το χαρακτηριστικό εκείνο που θα θυμάται κάποιος ολοκληρώνοντας το “Désiré” του Sylvain Seccia. Αυτό διότι ο developer καταφέρνει να στριμώξει στο παιχνίδι του και να θίξει μία σειρά από πολύ δύσκολα θέματα, αλλά και ζητήματα-ταμπού. Εκτός της αναζήτησης της σεξουαλικής φύσης από μεριάς ενός μικρού παιδιού, καθώς και των επιπτώσεων που μπορεί να έχει το bullying που μπορεί να υποστεί επ’ αυτού, ο Γάλλος, μέσω της εξερεύνησης του χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει ο πρωταγωνιστής σε κατοπινά στάδια της ζωής του και των ατόμων με τα οποία συναναστρέφεται, ακουμπά, με πολύ τολμηρό τρόπο, μία σειρά από ασυνήθιστα και τελείως ανεξερεύνητα θέματα.

Εκτός της ερωτικής απογοήτευσης και των επιπτώσεων που μπορεί να έχει στον ψυχισμό ενός ατόμου, ο φεμινισμός, η ομοφυλοφιλία, ο σαδομαζοχισμός, η κτηνοβασία, η κοπρολαγνεία, ακόμη ακόμη κι η παιδοφιλία είναι μερικοί απ’ τους τομείς με τους οποίους καταπιάνεται, έστω κι επιδερμικά, το “Désiré”. Αν τώρα μέσω των παραπάνω προσπαθεί να πιστοποιήσει τη “διάθεση του δημιουργού του ν’ ασκήσει τη δική του κριτική επί του σύγχρονου κόσμου και της καταναλωτικής και παθιασμένης με το κέρδος κοινωνίας”, όπως δηλώνει στην περιγραφή του παιχνιδιού, αυτό είναι κάτι που μένει ν’ αξιολογηθεί απ’ τον καθέναν. Το πλέον αδιαμφισβήτητο είναι ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα video game που διαφέρει -και μάλιστα πολύ- σε σχέση με τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων παιχνιδιών. Το θέμα όμως είναι το πού προσπαθεί τελικά να καταλήξει κι αν το καταφέρνει επιτυχώς…

Όσα παρακολουθούμε κι έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον Désiré και την ιδιαίτερη προσωπικότητα που διαμορφώνει με το πέρασμα των χρόνων, προσωπικά κρίνω ότι δένουν μεταξύ τους. Βλέπουμε αρχικά ένα μικρό παιδί που φοβάται να παραδεχθεί τις αδυναμίες του, που μετατρέπεται σ’ έναν ανασφαλή και τελείως εύθραυστο συναισθηματικά  ενήλικα, ο οποίος στη συνέχεια μπαίνει σ’ ένα πολύ παράξενο μονοπάτι εμμονών με τις γυναίκες και με την απόλαυση που μπορεί να βρει μέσα απ’ αυτές, έως ότου φτάνει στο σημείο ν‘ αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια που τον οδήγησαν στο να βιώσει όλα τα παραπάνω και στη συνειδητοποίηση ότι πιθανώς φοβήθηκε να παραδεχτεί κάποια πράγματα όταν έπρεπε.

Desire Snap5Η Léa φαντάζει ως η λύτρωση του Désiré

Κάπου εκεί έρχονται ν’ ανακατευτούν όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, με τρόπο που προσωπικά κρίνω τελείως άτσαλο και βιαστικό. Οι διάφοροι χαρακτήρες-δορυφόροι της ιστορίας ακουμπούν διαδοχικά τα ζητήματα αυτά, όντας ο καθένας εκπρόσωπος έκαστης “συνομοταξίας”. Και καλά με τον φεμινισμό, την ομοφυλοφιλία, ή έστω και την κοπρολαγνεία, δικαίωμα του καθενός είναι να έχει την άποψή του και να τη διατυπώνει όπως θέλει. Δε γίνεται όμως να θίγεις απείρως πιο ευαίσθητα θέματα, όπως η κτηνοβασία και πάνω απ’ όλα η παιδοφιλία κι ο χρόνος που τους αφιερώνεις να είναι εξαιρετικά περιορισμένος, τόσος δηλαδή ώστε να μεταφέρεις, διά στόματος ενός χαρακτήρα κάθε φορά, τις προσωπικές σου πεποιθήσεις και μόνο.

Προσωπικά διαφωνώ στο έπακρο με την άποψη του Seccia ότι όποιος αρέσκεται να παρακολουθεί σκηνές σεξ με παιδιά, αλλά ο ίδιος δε προβαίνει ποτέ σε μία τέτοια πράξη, είναι τελείως ακίνδυνος κι αποτελεί θύμα της κοινωνίας που ουσιαστικά προστατεύει και καλύπτει τα πιο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες, δίχως ο ίδιος να συμβάλλει με τον τρόπο του στη διαιώνιση του αποτρόπαιου αυτού φαινομένου. Αρνούμαι επίσης να δεχθώ ότι μία γυναίκα μπορεί να χρησιμοποιεί έναν σκύλο ως ερωτικό σύντροφο επειδή έχει απογοητευτεί τελείως με τους άντρες και την ίδια στιγμή να θεωρεί εαυτόν φυσιολογικό άτομο. Tο πρόβλημά μου είναι ότι διά μέσου του παιχνιδιού δίνεται μία μονόπλευρη ερμηνεία αυτών των φαινομένων, δίχως να γίνεται καμία προσπάθεια για περαιτέρω κι εις βάθος ανάλυσή τους. Μένουμε μόνο στ’ ότι ο κοπρολάγνος ενήλικας έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το σώμα του όπως εκείνος θέλει, ο παιδόφιλος είναι θύμα της κοινωνίας που δε τον αφήνει ν’ απευθυνθεί κάπου για βοήθεια κι ο κτηνοβάτης κάνει ό,τι κάνει υπό πλήρη συνείδηση και δεν του αρέσει με τίποτα να τον αποκαλούν ανώμαλο. Ασφαλώς δεν αποκλείεται να είναι η δική μου οπτική λανθασμένη κι εκείνη του Seccia πιο ορθή.

Αναγνωρίζω βέβαια ότι την ίδια στιγμή το παιχνίδι κάνει προσπάθεια να μιλήσει και για όλους εκείνους τους δασκάλους, παιδοψυχολόγους και ιερείς που διά μέσου της συχνής επαφής που έχουν με μικρά παιδιά αποδεικνύονται οι ίδιοι σοβαροί κίνδυνοι για πιθανή αποπλάνηση αυτών. Κατανοώ επίσης ότι επιχειρεί να διεισδύσει στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση ενός ατόμου που έχει δεχτεί την απόρριψη μίας γυναίκας που κάποτε θεώρησε ότι αποτελούσε το έτερόν του ήμισυ κι έκτοτε παραστράτησε εντελώς. Εκτιμώ που καταπιάνεται με το πολύ σημαντικό ζήτημα του παιδικού bullying και των επιπτώσεών του. Αλλά η συνταγή “τα βάζω όλα στο μπλέντερ” στην οποία τελικά καταλήγει περισσότερο μ’ απογοητεύει παρά μου προξενεί το ενδιαφέρον αλλά και τον θαυμασμό, ειδικά δε με τον τρόπο που δίνει τις αυστηρά προσωπικές απόψεις του Seccia.

Desire Snap6Μέχρι το μακρινό Κονγκό θα φτάσει ο πρωταγωνιστής

ΠΟΣΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΞΙ ΩΡΕΣ;

Προσπάθησα όσο καλύτερα και πιο περιγραφικά μπορούσα να σας μεταφέρω το τελείως ασυνήθιστο κλίμα ενός τίτλου σαν το “Désiré”, ενός παιχνιδιού που αξιοθαύμαστο είναι ότι αποτελεί καρπό προσωπικής, πενταετούς διάρκειας, δουλειάς ενός ανθρώπου και μόνο, με την περιστασιακή συμβολή κάποιων τρίτων εξωτερικών συνεργατών.

Μπορώ άνευ του παραμικρού δισταγμού να σας πω ότι πρόκειται για ένα απ’ τα πιο “δύσκολα” και δύσπεπτα adventure games με τα οποία έχω καταπιαστεί ποτέ. Το παρουσιαστικό του μ’ είχε προϊδεάσει για μία τελείως διαφορετική εμπειρία, εντούτοις αποδείχθηκε ότι έκρυβε πολύ βαρύ περιεχόμενο στο εσωτερικό του, προσπαθώντας να θίξει πάμπολλα εξόχως σημαντικά ζητήματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας μέσα σε λίγες μόλις ώρες διάρκειας. Αυτό ακριβώς θεωρώ ότι είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά του, που τελικά του βγαίνει σε κακό.

Αν μη τι άλλο πάντως, το παιχνίδι του Sylvain Seccia δεν είναι ένα adventure game που θα το παίξεις, θα τ’ ολοκληρώσεις και θα πας μονομιάς στο επόμενο. Είναι σίγουρο ότι θα σου προκαλέσει σκέψεις, προβληματισμό και συναισθήματα. Το τί μορφή θα έχουν αυτά, έχει να κάνει με το αν ταυτίζεσαι, έστω και μερικώς, με τις απόψεις του developer ή όχι. Προσωπικά έφτασε σχεδόν να μ’ εκνευρίσει η υπεραπλούστευσή του πάνω σ’ ορισμένα τεράστιας σημασίας θέματα, σαν να προσπαθούσε κατά κάποιο τρόπο να δικαιολογήσει τα πάντα. Γι’ αυτό ακριβώς και επέλεξα να γράψω το review τέσσερις ολόκληρες μέρες αφότου τ’ ολοκλήρωσα για πρώτη φορά. Δεν αποκλείεται να προκαλέσει όμοια συναισθήματα σε κάποιους από εσάς. Συνεπώς είναι μάλλον τελείως περιττό να σας συστήσω να το προσεγγίσετε με προσοχή και πλήρη επίγνωση του τί πρόκειται να “παίξετε”…

karkasSpecs 3

Pros

  • Πολύ ποιοτική δουλειά συνολικά από μέρους ενός και μόνο ανθρώπου
  • Το πραγματικά όμορφο τραγούδι που ακούγεται εντός του restaurant στο δεύτερο κεφάλαιο
  • Ορθή τιμολόγηση, στα €8.99
  • Θίγει εύστοχα το ζήτημα του παιδικού bullying και των πιθανών επιπτώσεών του
  • Ένα adventure game με έντονα ανθρωποκεντρικό κι ενήλικο περιεχόμενο…

Cons

  • …ωστόσο ο τρόπος που καλύπτει κάποια εξόχως σημαντικά θέματα είναι βιαστικός και μάλλον επιδερμικός
  • Προσπαθεί μέσα σε λίγες ώρες διάρκειας να χωρέσει πάμπολλα σεξουαλικής φύσης ζητήματα
  • Η επίλυση ορισμένοι γρίφων απαιτεί πολύ συγκεκριμένη σειρά ενεργειών
  • Ελαφρώς επαναλαμβανόμενα μουσικά κομμάτια
  • Η έλλειψη voice overs αναπόφευκτα του κοστίζει σε ατμόσφαιρα
  • Απουσία hotspot indicator

RATING - 72%

72%

Μάνος Καρκαλέμης

Manos can't help but feel happy that he was actively involved in gaming writing in the years 2009-2017, when he was given the opportunity to write reviews for some adventure game gems, such as "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

3 Comments

  1. Εξαιρετικό review και κατάθεση απόψεων για ένα παιχνίδι που ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ :p

  2. Μάνο, σου βγάζω το καπέλο.

    Αν δεν απατώμαι, ολοκλήρωσες hat trick σε δύσκολα και “πειραγμένα” παιχνίδια, με υποδειγματικές, κάθε φορά παρουσιάσεις.

    Με το Desire δεν με κόβω να ασχολούμαι, ακριβώς για τους λόγους που αναφέρεις στην παρουσίαση.

  3. Όχι ρε φίλε, δεν είναι φυσιολογικός ούτε ο κοπρολάγνος, ούτε ο κτηνοβάτης, ούτε ο παιδόφιλος.
    Για τις δύο πρώτες χρειάζεται ψυχίατρος και δε φταίει ούτε η κοινωνία, ούτε η απόρριψη.
    Ο τρίτος δεν έχει ενοχικό σύμπλεγμα, διαστροφή έχει και θέλει κρεμάλα.

Leave a Reply

Related Articles

Back to top button
en_USEN