KARATEKA
Τα Karateka και Captain Goodnight είναι τα δυο πρώτα παιχνίδια που έπαιξα στη ζωή μου, σε ηλικία 2-3 ετών, γύρω στο ’84-85. Ο πρασινόμαυρος, μεσαιωνικός Apple II στο δωμάτιό μου όχι απλώς δέσποζε, αλλά κινούσε ύπουλα τα νήματα της ζωής μου, από την τρυφερή ακόμη αυτή ηλικία.
Το Καρατέκα είχε τα πάντα. Μια χαμένη πριγκήπισσα, το δαιμονικό πολέμαρχο Ακούμα κι ένα απόρθητο κάστρο στην κορυφή ενός εξίσου απόρθητου βουνού. Μπορούσες να σπάσεις στο ξύλο τους πάντες, ακόμα και το κατοικίδιο γεράκι του Ακούμα. Ειδικά το γεράκι. Είχε επίσης εκπληκτικά κινηματογραφική αισθητική, το σήμα κατατεθέν του Mechner εκείνες τις όμορφες εποχές πριν τα χαρίσει όλα στη Disney και το μυστηριωδώς προσοδοφόρο Prince of Persia franchise. Xωρίς ούτε μια λέξη διάλογο, κατάφερνε να σου μεταδώσει μια Κουροσαβική αίσθηση δράματος, μυστηρίου και μυθολογίας.
Ίσως πάλι έφταιγε που σ’ένα τρίχρονο όλα φαίνονται εκπληκτικά.
Kαθόταν λοιπόν που λέτε ο Μέκνερ και σπαζόταν που η Πριγκήπισσα Έτσι, έκατσε στο λεβέντη το Τζέηκ και όχι στον ίδιο κι ας είχε γράψει το σενάριο της -χαχά- σχετικής ταινίας. Βλέποντας και την πέραση που είχαν τα indie downloadable παιχνίδια στο Steam και το XBLA, το πήρε απόφαση. Θα έκανε remake του Karateka και θα το διέθετε μονάχα ψηφιακά!
Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν την ημέρα της ανακοίνωσης του τίτλου κάθε ομοαίματο γκικάκι, μεγαλωμένο πλάι σε κάποιο διαβολικά ψιθυρίζων Apple II, Amstrad ή Spectrum. Μονομιάς αρχίσαμε τα όνειρα. Φαντασιωνόμασταν τα ευφάνταστα και καλαίσθητα HD γραφικά που θα συνόδευαν το remake. Τη μεταφορά εκείνης της πρωτόγονης σαμουράι-γουέστερν αισθητικής του πρωτότυπου παιχνιδιού, στις δυνατότητες του 2012.
Χουνέρι #1 : Τα γραφικά είναι φρικτά Disney παστέλ και φτιαγμένα μέσα σε ένα μήνα το πολύ. Καταλαβαίνω τί προσπάθησαν να κάνουν οι developers. Όχι απλώς δεν τους βγήκε η αισθητική Μουλάν (που και πάλι θα ήταν για πέτρες, αλλά τέλος πάντων, θα χωνευόταν κάπως) αλλά κατέληξαν με γραφικά που πολύ οριακά θα ικανοποιήσουν ακόμη κι ένα μικρό παιδί. Τα δε περιβάλλοντα στα οποία κινούμαστε, είναι ψευδοτρισδιάστα, με μόνη ουσιαστική δυνατότητα να τρέξουμε μπροστά για να συναντήσουμε τον επόμενο αντίπαλό μας. Κανένας λόγος λοιπόν για 3D απεικόνιση του κόσμου.
Χουνέρι #2: Το Karateka είναι το νέο Dance Central. Ναι, ναι, καλά διαβάσατε. Η μέγιστη των ιεροσυλιών διεπράχθη. Το αρχικό καράτε αντικαταστάθηκε από ένα έξυπνο στη σύλληψη αλλά ρηχό στην επανάληψη και αποτυχημένο σε βάθος χρόνου, rhythm game. Οι μάχες μας λαμβάνουν χώρα ως εξής. Τρέχουμε μπροστά, συναντάμε Γιαπωνέζο νταή. Παίζει πλίνκ-πλόνκ μουσική και ο νταής εξαπολύει επίθεση. Ακούγοντας προσεκτικά τα πλίνκ-πλόνκ που προηγούνται, ξέρουμε πόσες φορές θα μας χτυπήσει και πατάμε το πλήκτρο B του χειριστηρίου ρυθμικά για να τον αποκρούσουμε. Άπαξ και το κατορθώσουμε, είναι σειρά μας να επιτεθούμε. Βαράμε ψυχωτικά τα X και Y και στην καλύτερη καταφέρνουμε ένα αδιάκοπο combo το οποίο ξαπλώνει τον αντίπαλό μας στο χώμα. Στο 90% των περιπτώσεων φυσικά, κάτι θα πάει στραβά, θα ξαναέρθει η σειρά του αντιπάλου κ.ο.κ. Στην αρχή, αυτός ο τρόπος μάχης είναι αρκετά γοητευτικός. Σύντομα όμως, εμφανίζεται μια χαώδης διαφορά μεταξύ των 20 πρώτων αντιπάλων οι οποίοι επιτίθενται και κινούνται τελείως προβλέψιμα και των τελικών bosses, τα οποία πραγματικά θα ιδρώσετε αν θέλετε να νικήσετε με τον Πρίγκηπα Αγαπούλη.
Και λέγοντας για τον Αγαπούλη (προσοχή, μην τον μπερδέψετε με το δικό μας, Πρίγκηπα Γλυκούλη.) θέλω ν’αναφερθώ στην καλύτερη ιδέα του τίτλου. Ξεκινάτε τη περιπέτεια ως Πρίγκηψ Αγαπούλης, γνωστός και ως Καρατέκας, το αμόρε της απηγμένης Μαρίκο, κυρίως λόγω του φανταστικού μαλλιού και των θηλυπρεπών χορογραφιών του. Πρόκειται για έναν εύθραστο και αδύναμο χαρακτήρα. Σε περίπτωση που σκοτωθείτε, αντί για game over, το βουνό σκαρφαλώνει ο Μοναχός, χαρακτήρας σαφώς δυνατότερος και ανθεκτικότερος από τον Αγαπούλη. Αν καταφέρετε να πάρετε τα νεφρά στο χέρι και με τον Καλόγηρα, το βουνό σκαρφαλώνει το τελικό μου φαβορί, το Κτήνος, ένας άξεστος και θηριώδης χωριάτης, που λιγουρεύεται χρόνια τη Μαρίκο και έχει επιτέλους την ευκαιρία να την κάνει δική του. Δεν είναι ακριβώς God Mode το Κτήνος, αλλά αν δεν τελειώσετε το παιχνίδι ούτε με αυτόν, προτείνω ριζική αλλαγή γκέημινγκ καριέρας. Αυτές οι πανέξυπνα ενσωματωμένες “ζωές”, δίνουν ουσιαστικά έναυσμα να παίξετε τον τίτλο από την αρχή (κάθε playthrough διαρκεί μισή ώρα το πολύ), προσπαθώντας να δείτε το “ιδανικό” φινάλε.
Όσον αφορά εμένα προσωπικά, το Κτήνος φορτωμένο τη δυστυχεμένη Μαρίκο, είναι όλο το χάπι έντιγκ που χρειάζομαι. Κι αφήστε τον Αγαπούλη να χτυπιέται με λωτούς, λέλουδα και λοιπές χαζομάρες.
Μια φιλότιμη προσπάθεια που παρά κάποιες σποραδικές, όμορφες ιδέες, λυγίζει κάτω από το βάρος της προχειρότητάς της. Ο Καρατέκας γεννήθηκε το 1984 και ζει ακόμη εκεί, στο Πράσινο και το Μαύρο, πέρα από κάθε Disney-ική μπαρούφα ιερόσυλων ντηζάηνερς. Μια βόλτα από YouTube μεριά, θα σας πείσει.
Pros
- Πολύ έξυπνο το σύστημα για τις “ζωές”.
- Ενδιαφέρουσα η ιδέα της ρυθμικής μάχης, αλλά…
Cons
- …αποδεικνύεται πολύ ρηχή για να κρατήσει το ενδιαφέρον πέραν του μισαώρου.
- Εξαιρετικά προχειροφτιαγμένα γραφικά.
- Ελάχιστη διάρκεια. Σε μισή ώρα τελειώνει, χωρίς να δίνει κάποιο λόγο να το ξαναπιάσετε.
- Κακόγουστη απόπειρα για ντύσιμο αυτής της προχειρότητας με παρελθοντική δόξα.
“Απόψε θα φτιάξεις κεφτεδάκια και να μην ακούσω κίχ, συννενοηθήκαμε;” Χαχαχαχαχαχα
Μπράβο Στέφανε, ακόμα ένα άριστο review.
“Απόψε θα φτιάξεις κεφτεδάκια και να μην ακούσω κίχ, συννενοηθήκαμε;” Χαχαχαχαχαχα
Μπράβο Στέφανε, ακόμα ένα άριστο review.
Νόμιζα θα το εκθειάζεις, αλλά είσαι εντελώς αλλού. Ωραίο review (stay away από τον τίτλο για μένα, καθώς διαπιστώνω ότι δεν αξίζει του γούστου μου) !
Keep up the good work !!!
Νόμιζα θα το εκθειάζεις, αλλά είσαι εντελώς αλλού. Ωραίο review (stay away από τον τίτλο για μένα, καθώς διαπιστώνω ότι δεν αξίζει του γούστου μου) !
Keep up the good work !!!
Μπα, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα του κάτσει το game. 2-3 videos με έπεισαν. Whatever, πάμε παρακάτω.
Μπα, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα του κάτσει το game. 2-3 videos με έπεισαν. Whatever, πάμε παρακάτω.
Μεγάλο αγκάθι η τρισάθλια μικρή διάρκεια. Σε συνδυασμό με το μηδαμινό replay value, τρώει άκυρο.
Μεγάλο αγκάθι η τρισάθλια μικρή διάρκεια. Σε συνδυασμό με το μηδαμινό replay value, τρώει άκυρο.
Ένα screenshot χρειάζομαι πλέον μόνο για να καταλάβω αν θα κάνει review ο boracho!χιχιχι