LARA CROFT AND THE TEMPLE OF OSIRIS
Στο πέρασμα των χρόνων δεν είναι λίγοι οι χαρακτήρες που έχουν ξεχωρίσει στη βιομηχανία του gaming. Τι έχει όμως η Lara Croft που την κάνει να διαφέρει από τους υπόλοιπους; Είναι ίσως η μοναδική ηρωίδα που στην πορεία κατάφερε να ξεπεράσει σε δημοφιλία την ίδια τη σειρά στην οποία “ανήκει”. Σε αυτό το πλαίσιο η Crystal Dynamics αποφάσισε το 2010 να κυκλοφορήσει ένα spin-off για το franchise του Tomb Raider με τίτλο Lara Croft and the Guardian of Light και παρά την αρχική καχυποψία που υπήρχε από την πλευρά του κοινού το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Μάλιστα αν λάβουμε υπόψιν και το reboot της σειράς, ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το spin-off είναι περισσότερο “Tomb Raider” από το ίδιο το Tomb Raider.
Η επιτυχία του πρώτου τίτλου έκανε σχεδόν αυτονόητη και την δημιουργία sequel με το Lara Croft and the Temple of Osiris να μας μεταφέρει στην Αίγυπτο και τις πυραμίδες, setting αρκετά αναμενόμενο αν λάβουμε υπόψιν και το παρελθόν της πρωταγωνίστριας. Μία λάθος κίνηση από τον αρχαιολόγο Carter απελευθερώνει μία αρχαία κατάρα και οι δύο θνητοί ήρωες μπλέκονται με τις θεότητες Osiris, Set, Isis and Horus, σε ένα σενάριο που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Η ιστορία όπου θα πρέπει να σταματήσουμε τον Set – αδερφό και φονιά του Osiris – παρουσιάζεται όπως και στο πρώτο μέρος μέσα από στατικές εικόνες (σαν comic) και cutscenes τα οποία όμως αποτελούν στην ουσία απλά fillers ανάμεσα στα επίπεδα του παιχνιδιού.
Το gameplay ρίχνει και πάλι το βάρος του στο action στοιχείο καθώς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ορδές από εχθρούς. Το σύστημα μάχης αν και δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο βάθος ή κάποια πρωτοτυπία, στην πράξη καταφέρνει να προσφέρει αγνή “μακελάρικη” διασκέδαση. Σε αυτό βοηθάει και η πληθώρα όπλων που μπορεί να ξεκλειδώσει ο παίκτης τα οποία ναι μεν μπορούν να αγνοηθούν στην πλειοψηφία τους αλλά για αυτούς που θα αποφασίσουν να τα ψάξουν, το καθένα θα τους ανταμείψει με μία διαφορετική αίσθηση στο πως να σκοτώνεις σκαραβαίους, σκελετούς και κροκόδειλους (ενδεικτικά μερικά από τα είδη των εχθρών που συναντάμε). Τα rings και τα amulets που προσθέτουν στις δυνατότητες μας μπορούν και αυτά να αγνοηθούν από τον παίκτη με την μόνη διαφορά ότι εδώ δεν υπάρχει το στοιχείο που θα σώσει την κατάσταση όπως συμβαίνει με τα όπλα. Επίσης τα ακόντια του πρώτου παιχνιδιού έχουν αντικατασταθεί από το μαγικό ραβδί, αλλαγή που όμως δεν έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στο gameplay.
Οι γρίφοι είναι καλοσχεδιασμένοι και η δυσκολία τους είναι τέτοια ώστε να μην προκαλέσουν σοβαρό προβληματισμό στον παίκτη, αλλά ταυτόχρονα και η λύση τους να προσφέρει ικανοποίηση. Τα challenges του κάθε επιπέδου από την άλλη δεν προσφέρουν ουσιαστική πρόκληση και με εξαίρεση αυτά για το σκορ και της εύρεσης collectibles (τα οποία αποτελούν τη μοναδική μορφή εξερεύνησης που έχει το παιχνίδι), αδυνατούν να δώσουν πρόσθετο ενδιαφέρον στον τίτλο. Επίσης τα platform τμήματα των επιπέδων που χρειάζονται λεπτούς χειρισμούς ευτυχώς δεν είναι πολλά, καθώς η υλοποίηση του άλματος δεν είναι και η καλύτερη δυνατή.
Μέχρι αυτό το σημείο, το review θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται στο “Guardian of Light“. Επειδή όμως κάθε sequel που σέβεται τον εαυτό του προσπαθεί να βελτιώσει τον προκάτοχο του και όχι απλά να τον αντιγράψει, το “Temple of Osiris” εισάγει και ορισμένα νέα στοιχεία. Πλέον η μετάβαση ανάμεσα στα επίπεδα γίνεται από ένα κεντρικό (και αρκετά μεγάλο) hub, γεγονός που προσδίδει στην καλύτερη συνοχή της συνολικής εμπειρίας αλλά και μία αίσθηση πληρότητας του κόσμου του παιχνιδιού. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την δυνατότητα ελέγχου της ώρας και του καιρού που μας χρησιμεύουν για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε περιοχές του χάρτη, τότε σίγουρα μιλάμε για μία τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη αλλαγή. Επίσης τα διαμάντια που πέφτουν από εχθρούς και αμφορείς δεν χρησιμεύουν πια μόνο για την αύξηση του σκορ αλλά μπορούμε με αυτά να ξεκλειδώνουμε μπαούλα στα οποία βρίσκουμε διάφορα αντικείμενα. Η κίνηση αυτή από μόνη της είναι απλά αδιάφορη αλλά από τη στιγμή που έστω και άθελα της βάζει τον παίκτη σε μία λογική grinding, αποτελεί ένα “κίνδυνο” για αυτόν που θα τον αποσπάσει από την ουσία του τίτλου που δεν βρίσκεται στη συλλογή αντικειμένων.
Βέβαια η σπουδαιότερη προσθήκη είναι η ύπαρξη υποστήριξης Co-op για μέχρι 4 παίκτες. Ο κάθε ένας από τους 4 χαρακτήρες (Croft, Carter, Isis, Horus) έχει διαφορετικές ικανότητες και οι γρίφοι έχουν διαφορετικό σχεδιασμό (αλλά ίδια λογική) ώστε να απαιτούν τη συνεργασία των παικτών. Σε πρακτικά κριτήρια αυτό μεταφράζεται σε κατακόρυφη αύξηση του fun factor με μία μικρή υποσημείωση. Αν δεν έχετε παρέα που να αποφασίσει να ασχοληθεί με τον τίτλο, η ενασχόληση με το multiplayer έχοντας ως συμπαίκτες αγνώστους αποτελεί σοβαρή απειλή για τα νεύρα. Η φύση του παιχνιδιού είναι τέτοια που θέτει την ύπαρξη προβληματικών συμπεριφορών που συναντάμε συχνά σε multiplayer games σε καταστροφικό παράγοντα για τη διασκέδαση μας.
Στον τεχνικό τομέα υπάρχει εμφανής βελτίωση των γραφικών τα οποία όμως κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα για τα δεδομένα της εποχής. Η ισομετρική κάμερα που χρησιμοποιείται, πέρα από το γεγονός ότι λειτουργεί αψεγάδιαστα εστιάζοντας πάντα με ακρίβεια στη δράση, κρύβει και την παραπάνω αδυναμία. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε και ότι ο χειρισμός δεν λειτουργεί τόσο καλά με πληκτρολόγιο και ποντίκι οπότε η χρήση controller είναι σχεδόν επιβεβλημένη. Μάλιστα ιδανικά αυτό θα πρέπει να έχει αναλογικούς μοχλούς με τη διάταξη που υπάρχουν σε αυτό του Xbox, που είναι και η πλέον βολική για κίνηση και στόχευση.
Μελετώντας μεμονωμένα τα επιμέρους στοιχεία του τίτλου θα μιλούσαμε για ένα απλά μέτριο παιχνίδι. Επειδή όμως αυτό που μετράει είναι η συνολική εμπειρία και όχι μία απλή παράθεση τεχνικών αναλύσεων, το δημιούργημα της Crystal Dynamics προσφέρει απλόχερα διασκέδαση. Για όσους αρέσκονται σε ανελέητες εικονικές σφαγές προτείνεται ανεπιφύλακτα με μοναδική επισήμανση την (για μία ακόμα φορά) μικρή διάρκεια του απλού playthrough. Οι φήμες για την ύπαρξη cheat με το οποίο η Lara γδύνεται αν πριονίσετε την ψύκτρα της κάρτας γραφικών ελέγχονται ως αναληθείς.
{youtube}a4iiWCaI32g{/youtube}
Το Lara Croft and the Temple of Osiris μας διέθεσε η CD Media.
Pros
- Ανελέητο μακελειό
- Συμπαθητικοί αλλά όχι δύσκολοι γρίφοι
- Τετραπλό Co-op
Cons
- Μικρή διάρκεια
*πεισμωμένα* Δεν…είναι..χράτς…χρούτς…ΦΗΜΕΣ! Η…*χούμφ, πούφ, χράτς* Λάρα θα γίνει *χράτας, ΚΡΑΑΑΑΑΑΚ* δική μου!
On topic τώρα, είχα ευχαριστηθεί πολύ το Guardian of Light αν και μεγάλος σκράπας σε τέτοιου είδους παιχνίδια και θα το τσιμπήσω και δαύτο στην πρώτη καλή έκπτωση που θα βγει!
Σίγουρα σε κάποια προσφορά θα το τιμήσω, το Guardian of Light ήταν πολύ καλό.
Tomb Raider δεν έχω παίξει ποτέ, αλλά από όσο θυμάμαι είναι 3rd person action και όχι isometric!!
Μάλλον έχω μπερδευτεί με τα screenshots!! Αυτό που βλέπω είναι Tomb Raider ή Diablo-clone παιχνίδι; !! 😮
Μα για αυτό ακριβώς είναι spin-off και δεν λέγεται Tomb Raider αλλά Lara Croft;)
Diablo clone δεν το λες ακριβώς αλλά και τα 2 έχουν μαζικές σφαγές:p