NEVER ALONE (KISIMA INGITCHUNA)
Χριστουγεννιάτικο κλίμα για τα καλά (κατά πόσο είναι εορταστικό ή όχι αυτές τις ημέρες είναι προς συζήτηση) και είπαμε να κάνουμε παρουσίαση σε κάτι που να έχει «άρωμα» από χιόνια. Πριν ενάμιση περίπου μήνα, έσκασε στο Steam το Never Alone, δημιουργία των Upper One Games and E-Line Media. Πάντρεμα μεταξύ του narrative και το εξαιρετικού Limbo, προσπαθεί να προσδιορίσει το μέσο με τη δική του σφραγίδα και ταυτότητα.
Η ιστορία του Never Alone εξελίσσεται στην Αλάσκα, σε μία απροσδιόριστη χρονική στιγμή. Αναλαμβάνουμε το ρόλο της μικρής Nuna που ζει μαζί με την οικογένειά της σε μία κοινότητα των Iñupiaq, φυλής Εσκιμώων που ζουν για αρκετές εκατοντάδες χρόνια στις άγονες πολικές περιοχές. Μία μεγάλη χιονοθύελλα απειλεί το χωριό της Nuna και, παρά το μικρό της ηλικίας της, αποφασίζει να διερευνήσει την αιτία. Σε αυτό το ταξίδι θα έχει βοηθό και σύντροφο μία μικρή αρκτική αλεπού, η οποία ακούραστα θα τιθασεύει τα πνεύματα και τα στοιχεία της φύσης, ώστε να καταφέρουν να παρακάμψουν τα εμπόδια που θα συναντήσουν.
Μεγάλο ενδιαφέρον στο Never Alone, είναι ότι η ιστορία του δεν δημιουργήθηκε για το παιχνίδι αλλά προϋπήρχε αυτού. Στην πραγματικότητα, το Never Alone είναι μία εκπληκτική προσπάθεια εξωτερίκευσης του πολιτισμού των Εσκιμώων με αφορμή την αρκετά γνωστή (για αυτούς) ιστορία του Kunuuksaayuka. Αυτή η ιστορία είναι μεταφορά από την προφορική παράδοση μέσω του Robert Nashruk Cleveland, ενός Εσκιμώου που έζησε στην Αλάσκα κατά την αλλαγή από τον 19ο στον 20ο αιώνα. Όλο το παιχνίδι παρουσιάζεται υπό τη μορφή αφήγησης στην τοπική γλώσσα και διάλεκτο και προσπαθεί να ενσωματώσει κάθε πτυχή της ζωής των Εσκιμώων, που παρά τις εξοντωτικές συνθήκες και δυσκολίες καταφέρνουν να ζουν λιτά και απέριττα σε αρμονία με την (ψυχρή) φύση. Η αφήγηση, αυτή, κάθε άλλο παρά ξενίζει, αντιθέτως βοηθάει ακόμη περισσότερο στον εγκλιματισμό του παίκτη.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, το Never Alone έχει σαφέστατες επιρροές από το Limbo. Το gameplay είναι σχεδόν πανομοιότυπο ως προς τους side-scrolling platform μηχανισμούς του. Έχουμε δυνατότητα να ελέγξουμε και τους δύο χαρακτήρες (Nuna και αλεπού) και σε πάρα πολλά σημεία ο συνδυασμένος χειρισμός τους είναι απαραίτητος. Οι μηχανισμοί δεν ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, καθώς έχουμε κατά κύριο λόγο να κάνουμε με άλματα/αναρριχήσεις εκμεταλλευόμενοι το περιβάλλον του παιχνιδιού, και τη συνεργασία των δύο πρωταγωνιστών. Αυτό σε συνδυασμό με ένα απλό «όπλο» (bola), που βοηθάει στο να ρίχνουμε κρυστάλλους κ.ό.κ. συνθέτουν όλο το παιχνίδι. Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με απλούς, στο όριο του απλοϊκού, μηχανισμούς, όπου δε θα συναντήσουμε σε κανένα απολύτως σημείο δυσκολία.
Το μεγαλύτερο, ίσως, επίτευγμα του τίτλου είναι ότι ενσωματώνει αβίαστα όλα αυτά που θέλει να εξωτερικεύσει γύρω από τον πολιτισμό και τις πεποιθήσεις των ανθρώπων μέσα στο gameplay ως αναπόσπαστα στοιχεία του. Μαθαίνουμε κατά αυτόν τον τρόπο για τα στοιχεία της φύσης, του καλούς και κακούς ανέμους, για το τι είναι κατά τους Εσκιμώους της Αλάσκας το Βόρειο Σέλας αλλά και το πώς αντιμετωπίζουν τους κινδύνους που έχουν επέλθει από τις κλιματολογικές αλλαγές. Σε αυτό συνεισφέρουν και τα cultural insights, μικρά βίντεο υπό τη μορφή μίνι-συνεντεύξεων από σύγχρονους Εσκιμώους γύρω από την πολιτιστική παράδοση. Σε αυτό το σημείο θα ήταν ίσως σκόπιμο να θεωρήσουμε ότι το Never Alone, δεν είναι αμιγώς ένα παιχνίδι με την έννοια του όρου που έχουμε καταλήξει να χρησιμοποιούμε. Αντιθέτως, το προσπαθεί όντως να μας παιδεύσει μέσω της προώθησης μίας εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας και κουλτούρας ενός πολιτισμού που τείνει να εξαλειφθεί.
Στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το καινοτόμο. Γραμμένο στην μηχανή γραφικών Unity, εκμεταλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητές της για το είδος του. Ο ήχος του είναι εξαιρετικός με τη φωνή του αφηγητή να αποδίδει με την κατάλληλη ζεστασιά, παρότι εντελώς ξένη, την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Εκεί που ίσως χάνει αρκετά ως τίτλος είναι η πάρα πολύ σύντομη διάρκειά του, η οποία μετά βίας φτάνει τις 2.5 ώρες χωρίς να δούμε όλα τα cultural insights. Αυτό σε συνδυασμό με το ελάχιστον replayability καθιστούν τον τίτλο, σφηνάκι και μάλλον αρκετά ακριβό για την τιμή που πωλείται αυτή τη στιγμή.
Κινδυνεύοντας να γράψω τη συντομότερή μου κριτική επισκόπηση παιχνιδιού μέχρι στιγμής, κλείνω λέγοντας ότι το Never Alone είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Η έρευνα που έχουν κάνει οι δημιουργοί του γύρω από τους Iñupiat (στην πραγματικότητα είχαν εκτενείς συνεντεύξεις με 40 ανθρώπους – υπεύθυνους για τη διατήρηση της παράδοσής τους) είναι δυστυχώς δυσανάλογη ως προς τη διάρκεια που έχει το τελικό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά η ιστορία του και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού προσφέρει κάτι το διαφορετικό καθώς συνεισφέρει στη γνωριμία μας με κάτι αρκετά απόμακρο από εμάς. Τελειώνοντας το Never Alone ένιωσα ότι κέρδισα κάτι από αυτήν την εμπειρία, προβληματίστηκα γύρω από τους φρενήρεις και ανισόρροπους ρυθμούς που υπαγορεύονται στη σύγχρονη ζωή, ένιωσα ότι κάποια πράγματα είναι πολύ λιγότερο δεδομένα από ότι φαντάζομαι. Με άλλα λόγια, έστω και υποσυνείδητα με κέρδισε. Αν σας άρεσε το Limbo, σίγουρα αξίζει να δώσετε μία ευκαιρία και στο Never Alone.
Pros
- Ένα όμορφο παραμύθι
- Πολλά στοιχεία για έναν πολιτισμό που ζει στην άκρη της γης
- Κατάλληλο για όλες τις ηλικίες, ως εκπαιδευτικό μέσο
Cons
- Διάρκεια-σφηνάκι
Δυνατή παρουσίαση Αδερφέ Γεράνιο. Με ψήνει και με ιντριγκάρει η όλη φάση.
Μερσώ!!! Είναι γλυκό παιχνίδι, αλλά η διάρκειά του το αδικεί για την τιμή του.
Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται, σίγουρα θα το τσιμπήσω όταν πέσει η τιμή του αισθητά γιατί 13,49 για δυόμιση ώρες παιχνίδι δύσκολα δίνει κάποιος που δε του τρέχουν απ τα μπατζάκια.
Το επαιξα. Καθολου καλο. Ανυπαρκτο περιεχομενο, κακιστο platformer, χαλια χειρισμος, καμια νεα ιδεα, μετρια αφηγηση, μικροσκοπικη διαρκεια. Τα μονα ωραια ειναι η σχετικα καλη παρουσιαση, η θεματολογια και τα συμπληρωματικα βιντεο, τα οποια ομως κρατανε 20 λεπτα με το ζορι. Σε co-op κραταει μολις μια ωρα. Μακρια ή δειτε το στο youtube.
Γενικώς πρόβληματα με το χειρισμό δεν αντιμετώπισα, καθότι έπαιξα patchαρισμένη έκδοση. Προσωπικά όπως ανέφερα η αφήγησή του μου άρεσε ιδιαίτερα, ειδικά όταν κυκλοφορούν πλέον τίτλοι όπου πληρώνεις για να ακούς μόνο να σου μιλάνε.
Αν το Gone Home ήταν το υπερέπος που όλοι εκθείαζαν ενώ μπορούσες να το τερματίσεις σε 5 λεπτά, τότε εδώ έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα. Κοινώς: περί ορέξεως. 😉
Το patch βελτιωσε την κακιστη A.I. του χαρακτηρα που δεν χειριζεσαι. Μετα τα patch το επαιξα και εγω, ο χειρισμος ηταν και ειναι απλα κακος. Δοκιμασα με χειριστηριο και με πληκτρολογιο. Δεν υπαρχει παιδικη αρρωστια στο ειδος των platformer που να μην την εχει το Νεβερ Αλον.
Μη με κανεις να ανοιξω το στομα μου για το Γκον Χομ και αλλες παρομοιες μπουρδες. Το καθε αποτυχημενο βλαχαδερο απο την Καλων Τεχνων που πριν 2 χρονια γινοταν barista στα Σταρμπακς αποφασισε να κανει παιχνιδια. Ουστ ρε. Οριστε, το ανοιξα!:D
Να συμπληρωσω πως το κειμενο ειναι πολυ ωραιο.
Δεν έχω παίξει το Never Alone αλλά βρίσκω μάλλον άστοχα τα σχόλια για το Gone Home. Καταρχάς για να το “τερματίσει κανείς σε 5 λεπτά” θα πρέπει να μην το ξεκινήσει καν. Υποθέτω ότι ο Παύλος τρολάρει γενικώς το game αλλά ο συγκεκριμένος τομέας του δεν ήταν τόσο trollable, πιστεύω. Έχει άλλα κουσούρια (αν και προσωπικά μου άρεσε, ενώ π.χ. το παρεμφερές Dear Esther το βρήκα αρλούμπα).
Επίσης, το σχόλιο του Ser για την Καλών Τεχνών πλάκα έχει για δημιουργία εντυπώσεων αλλά από ουσία λίγα πράγματα. Το Gone Home από καλλιτεχνικής άποψης (εικαστικά ιδίως) είναι από τα πλέον αδιάφορα παιχνίδια εκεί έξω και δεν νομίζω να αποθεώθηκε για τα γραφικά του αλλά για τον τρόπο αφήγησης και κάποια themes που περιείχε. Άλλαξε τις φιλοδοξίες της barista σου από αστέρι των γκαλερί σε best-selling author των New York Times και ίσως αποκτήσει κάποιο νόημα το hating.
Maladroid αναφερόμουν (με ίσως μία δόση υπερβολής) συγκεκριμένα σε βίντεο που είχε βγει τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του παιχνιδιού. Το εν λόγω βίντεο παρέκαπτε τα πάντα και πήγαινε κατευθείαν στο τελευταίο δωμάτιο και τερμάτιζε το παιχνίδι.
https://www.youtube.com/watch?v=m1IRxTN-_kU
Άρα το Morrowind τερματίζεται σε επτάμιση λεπτά, μαλακία game…
G0O το επιχείρημά σου δεν στέκει. Το βίντεο (ψάχνω να το βρω μέσα στο χαμό) δεν ήταν speedrun, αλλά αποτέλεσμα του πρώτου playthrough. Άλλο να έχεις όλες τις γνώσεις για να καταφέρεις να κάνεις κάτι τέτοιο, και άλλο να καταφέρνεις “κατά λάθος” να το λήγεις μέσα στα πρώτα 5 λεπτά.
North, το κατάλαβα ότι υπερβάλεις, απλά πιστεύω ότι άμα είναι να λοιδορήσεις ένα game, ας επικεντρωθείς τουλάχιστον στα αδύναμα/ενοχλητικά σημεία του κι όχι σε κάτι που περνάει ψιλο-απαρατήρητο (π.χ. η διάρκεια για το συγκεκριμένο παιχνίδι θεωρώ πως ήταν οκ, δεν ήτανε για παραπάνω). Τώρα αυτό το βιντεάκι που λες για bug ή exploit μού ακούγεται, γιατί σα να θυμάμαι ότι το τελευταίο δωμάτιο ήταν κλειδωμένο και άνοιγε μόνο μετά από μια ακολουθία κινήσεων. Αλλά και να μπορείς να δεις το τέλος τόσο πρόωρα, δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από τα bragging rights που κερδίζουν οι αρρωστημένοι speed-runners στους οποίους αναφέρεται και ο GoO, οπότε δεν μου λέει κάτι αυτό για το παιχνίδι.
Ωραίο ήταν, σαν ένα interactive ντοκυμαντέρ με έναν ενδιαφέροντα θρύλο από πίσω. Ενώ γενικά δεν ψήνω spiritual φάσεις μου άρεσε η σκέψη και ο τρόπος ζωής της φυλής. Επίσης σε co-op ήταν πολύ διασκεδαστικό και ενίσχυσε το όλο bonding theme. Αν σας αρέσουν τα platformer τύπου limbo και το βρείτε στο 5ευρω πάρτε το άφοβα.