Πέτυχα χθες κατά τύχη στην TV το La La Land. Το είδα λοιπόν εντελώς ετεροχρονισμένα και είπα να γράψω κάποιες σκέψεις. Το summary είναι ότι το λάτρεψα, παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερος fan του Chazelle (θεωρώ το Whiplash υπερτιμημένο, δεν έχω δει το First Man).
Το κύριο (και ίσως μοναδικό) πρόβλημα της ταινίας είναι για μένα τα στοιχεία musical. Σαν ταινία είναι εκπληκτική. Καλογραμμένη, σκηνοθετημένη εξαιρετικά, με πολύ καλή (και ήδη δοκιμασμένη) χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, και κυρίως με εξαιρετικούς και relatable χαρακτήρες (όσον αφορά τους προβληματισμούς τους και την εξέλιξη της σχέσης τους).
Ως musical πάλι, ήταν για μένα στην καλύτερη αδιάφορο, στη χειρότερη κακό. Δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ fan του είδους, και ίσως κι αυτό να έπαιξε ρόλο, αλλά πιστεύω ότι το γεγονός πως η ιστορία τοποθετείται στο σήμερα δε βοηθάει. Επίσης, τα musical κατά την άποψή μου απαιτούν πρωταγωνιστές με ιδιαίτερο ταλέντο, το οποίο οι κατά τα άλλα ταλαντούχοι (ενστάσεις δεκτές) Gosling και Stone δεν έχουν κατά τη γνώμη μου. Και γενικά οι musical σκηνές έμοιαζαν forced και περιττές. Αρκούσε η εξαιρετική jazz ως μουσική επένδυση. Για reference, συγκρίνετε με τις παρακάτω δύο σκηνές από το Chicago.
Κι εδώ θα κάνω μία παρένθεση για μία από τις πιο παρεξηγημένες ταινίες όλων των εποχών. Το Chicago λοιδορείται σήμερα ως ένας από τους χειρότερους Best Picture winners όλων των εποχών. Και ίσως σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό εκείνης της χρονιάς (Συμμορίες, Ώρες, Πιανίστας και Δύο Πύργοι) να μην έπρεπε να κερδίσει. Αλλά το να φτάνουμε να λέμε ότι είναι κακή ταινία... πραγματικά δεν ξέρω. Είναι άρτιο musical και καλή ταινία (κάτι σαν το La La Land από την ανάποδη και πιο ισορροπημένα). Δεν ξέρω πόσο ωφελήθηκε και πόσο υλικό χρησιμοποίησε από την παράσταση του Broadway, αλλά αυτό που βλέπουμε στην οθόνη είναι φαντασμαγορικό.
Ας επιστρέψουμε στο La La Land. Πρόκειται για πολύ συγκινητική και άρτια δοσμένη ιστορία. Αντικατοπτρίζει πολύ αποτελεσματικά την πραγματικότητα. Για να πετύχεις τα όνειρά σου πρέπει πρώτα να έχεις (το πάθος του Sebastian για την jazz είναι πιο inspiring από οτιδήποτε έχω δει τον τελευταίο αρκετό καιρό) και στη συνέχεια να τα κυνηγάς ανελέητα (κάτι που θα κάνεις αν είναι πραγματικό όνειρο και όχι whim της στιγμής, και δυστυχώς μιλώ από προσωπική εμπειρία). Με τα αναπόφευκτα εμπόδια και τρομακτικές θυσίες στην πορεία. Κι εδώ έρχεται και η μόνη μου ένσταση. Το what if τέλος της ταινίας, αν και πολύ εμπνευσμένο και όμορφα εκτελεσμένο, νομίζω ότι δίνει στο έργο ένα λιγάκι υπερβολικό touch ρομαντισμού σε μία κατά τα άλλα πολύ προσγειωμένη ιστορία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν οι χαρακτήρες μας είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές. Δεν ξέρω, ίσως ήταν ένα είδος wishful thinking του Chazelle, αλλά όσο πεζό κι αν ακούγεται, νομίζω ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να πάρει η πραγματικότητα αυτήν τη μορφή.
Το κεντρικό concept μοιάζει αρκετά με το Marriage Story που ανέφερα τις προάλλες, αν και αντιμετωπίζει τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων από άλλη οπτική γωνία (πιο αποστασιοποιημένα), ενώ μου έφερε στο μυαλό και το τρομερά υποτιμημένο Magic Mike, για την ακρίβεια ένα μικρό παραλληλισμό μεταξύ των χαρακτήρων του Gosling και του Tatum (ο οποίος αξίζει επίσης εύσημα για την πραγματική του εξέλιξη από stripper σε ηθοποιό που έδωσε ερμηνεία επιπέδου Foxcatcher).
Αυτά τα ολίγα. Sorry, για σχόλιο πήγα, σχεδόν άρθρο μου βγήκε. Απλά η ταινία με επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου.