Προτάσεις για ταινία

[Admiral]

Δεν έχω δει το Ad Astra αλλά το Interstellar το βρήκα ένα μάτσο βλακείες. Ειδικά προς το τέλος που προσπαθούσαν να εξηγήσουν το time travel με τη δύναμη της αγάπης. Γενικά προσπαθούσε να φανεί βαθύ, αλλά κατέληγε γελοίο.

Πραγματικά. Πιστεύω ότι για κάποιο λόγο ο Νόλαν μεγάλωσε διαβάζοντας Άρλεκιν και βλέποντας λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες.

 

[Raz]

Πραγματικά. Πιστεύω ότι για κάποιο λόγο ο Νόλαν μεγάλωσε διαβάζοντας Άρλεκιν και βλέποντας λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες.

Δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα του Nolan αυτό. Είναι μια χολιγουντιανή συνταγή που προσπαθεί να δώσει βάθος σε μία ταινία χρησιμοποιώντας exposition και πομπώδη, πολλές φορές μελοδραματικό, διάλογο αντί να χρησιμοποιεί την εικόνα. Άλλο παράδειγμα που μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό είναι το Arrival του Villeneuve

 

[Bathory]

H αλήθεια είναι ότι η δύναμη της αγάπης, όπως επίσης και οι επιλογές των ατάλαντων Chastain και Hathaway σε ρόλους, είναι τα μελανά σημεία του Ιντερστέλλαρ και το κάνουν απλά πολύ καλή ταινία ενώ θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς.
Περισσότερο μου άρεσε απ' το Ινσέψιο πάντως εμένα.

 

[captain kal]

Ειδικά προς το τέλος που προσπαθούσαν να εξηγήσουν το time travel με τη δύναμη της αγάπης. Γενικά προσπαθούσε να φανεί βαθύ, αλλά κατέληγε γελοίο.

Όντως, ενώ μέχρι εκεί το πήγαινε καλά, το έχασε!! Αλλά από τη στιγμή που αποφάσισε να διαβεί τον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας, ότι, και να έκανε θα ήταν αναληθές. Οπότε το έριξε στο μελόδραμα!! Θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερα λάθη!! (π.χ. extra dimensional εξωγήϊνοι, afterlife, o θεός!! κλπ )

 

[Raz]

H αλήθεια είναι ότι η δύναμη της αγάπης, όπως επίσης και οι επιλογές των ατάλαντων Chastain και Hathaway σε ρόλους, είναι τα μελανά σημεία του Ιντερστέλλαρ και το κάνουν απλά πολύ καλή ταινία ενώ θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς.
Περισσότερο μου άρεσε απ' το Ινσέψιο πάντως εμένα.

Hot take το περί ατάλαντης Chastain, αλλά κι εγώ δεν είμαι και τρελός φαν. Στο Zero Dark Thirty μου άρεσε πάντως. Εντάξει, δεν είναι και all around σκουπίδι το Interstellar, απλώς βρήκα ότι αποτυγχάνει στο βασικό του premise με αποτέλεσμα να σου αφήνει μία γεύση μετριότητας (εξαιρετική παραγωγή, καλή σκηνοθεσία, καλός Matthew, αλλά πέρα από αυτό εγώ δε βρήκα κάτι αξιόλογο). Το Inception μου άρεσε περισσότερο επειδή είχε ταυτότητα κι ήταν ενδιαφέρουσα ιδέα. Ήταν μια εντυπωσιακή ταινία δράσης και το ήξερε. Τα περί αγάπης, αυτοθυσίας, τραγικού παρελθόντος του Leo κτλ. δεν ήταν τόσο prominent, ή τουλάχιστον έτσι τα εξέλαβα εγώ..

 

[Bathory]

Ναι δεν είναι και επιλογή... Σάντρα Μπούλοκ στο Γκράβιτυ(αυτό κι αν είναι πίπoταινία) αλλά είναι ατάλαντη για μένα.

 

[lelos kounelos]

Επηρεασμένος από το φακδεσποιλερς θέμα, ένα έχω να σας πω. Είστε αλήτες.

Είδα το trailer από το παρακάτω ταινιακι και νομίζω ότι έχει να ρίξει πολύ ποπ κορν στο κουβαδακι.
Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι θα πατήσει στον πρόγονο της διάσωσης του Ράιαν όμως είδα καθησυχαστικα σχόλια. Στην περίπτωση που ειναι, δεν το βρίσκω κακό.
Υπόθεση δεν λέω, για να μη με σταυρωσετε.


Edit
Θα συμφωνήσω. Η Σάντρα Μπούλοκ είναι τόσο ατάλαντη, που αν το ταλέντο ήταν οξυγόνο θα είχε θέμα επιβίωσης.

 

[Raz]

Εκπληκτικό το Marriage Story. Από τις καλύτερες ταινίες στο είδος του τα τελευταία χρόνια. Απίστευτα καλογραμμένο (κλασική ταινία Baumbach), φοβερά σκηνοθετημένο, με τρομερές ερμηνείες από Scarlet (πολύ υποτιμημένη, λόγω και των επιλογών της) και Driver και το κυριότερο υπερβολικά αληθινή. Αν έχετε θέμα με τη δέσμευση ίσως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να τη δείτε. Εμένα πάντως με έφερε αντιμέτωπο με τους χειρότερους φόβους μου.

 

[Adhan]

Εμένα πάντως με έφερε αντιμέτωπο με τους χειρότερους φόβους μου.

Κι όχι το

Spoiler

Gone Girl;

Είδα πρόσφατα τα The House that Jack built
Κλασική ταινία Trier, χωρισμένη σε κεφάλαια, άριστη φωτογραφία και ερμηνείες (ειδικά του Matt Dillon), πραγματεύεται τη δράση ενός κατά συρροήν δολοφόνου, από τη δική του οπτική. Σε σημεία έχει κανονική κάμερα αλλά σε άλλα νιώθεις ότι παρακολουθείς ντοκυμανταίρ. Ουσιαστικά τη λες και σχεδόν βιογραφική-δραματική, μην πάτε να τη δείτε δηλαδή περιμένοντας κάνα αστυνομικό θρίλερ κλπ μιλάμε για βαρέων βαρών ψυχογράφημα. Μου άρεσε γενικά αλλά δύσκολα θα την ξανάβλεπα, δεν βοηθάε ο συνδυασμός slow burner και μεγάλης διάρκειας (άνετα θα μπορούσε να είχε κοπεί ένα 20λεπτο).

Επίσης είδα το Parasite το οποίο είχε κάνει μεγάλο ντόρο και λίγο-πολύ θεωρώ δικαιολογείται. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας που ζει στα όρια της ανέχειας και προσπαθούν να βρουν δουλειά. Μέχρις ότου έρχονται έτσι τα πράγματα που χώνονται στο περιβάλλον μιας πλούσιας οικογένειας... και δε θα πω περισσότερα για να μην spoilάρω. Είναι λίγο δύσκολο να την κατηγοριοποιήσεις γιατί πηγαίνει από το ένα είδος στο άλλο με πολύ ρευστό τρόπο. Εκεί που είναι μαύρη κωμωδία τη μία στιγμή, γίνεται δραματική την άλλη, θρίλερ σε κάποια άλλη, κοινωνική κριτική σε άλλη φάση κ.ο.κ.
(btw από πρόσφατες κορεάτικες δείτε τα Train to Busan και The Wailing )

 

[Admiral]

Μία από τις αγαπημένες μου χριστουγεννιάτικες ταινίες είναι αυτή:

Family Man (2000) ⭐ 6.8 | Comedy, Drama, Fantasy

2h 5m | 6

www.imdb.com

Αντικειμενικά είναι μέτρια αλλα για καποιο λόγο όταν παίζει στην τηλεόραση κάθομαι πάντα να τη δω.

 

[Raz]

Μία από τις αγαπημένες μου χριστουγεννιάτικες ταινίες είναι αυτή:

Family Man (2000) ⭐ 6.8 | Comedy, Drama, Fantasy

2h 5m | 6

www.imdb.com

Αντικειμενικά είναι μέτρια αλλα για καποιο λόγο όταν παίζει στην τηλεόραση κάθομαι πάντα να τη δω.

Thriller είναι;

 

[Admiral]

Thriller είναι;

Ρομάντζο!

 

[Great0ldOne]

Αφελές ρομάντζο . Αλλά ό,τι έχει Tea Leoni, είναι καλό.

 

[Admiral]

Αφελές ρομάντζο . Αλλά ό,τι έχει Tea Leoni, είναι καλό.

Συμφωνούμε απόλυτα!

 

[lelos kounelos]

Το train to Busan ειναι πολύ καλή πρόταση.

 

[Great0ldOne]

Και καλή ταινία, επίσης.

 

[Northlander]

Θα συνιστούσα σε όσους έχουν παιδιά στο σπίτι (μεγάλα ή μικρά ή αισθάνονται τέτοια) να δουν το Klaus στο Netflix. Εξαιρετικό animation στα επιπέδα του Spiderverse, ωραίο (και ενήλικο) χιούμορ. Ο J.K. Simmons εξαιρετικός στον ομώνυμο χαρακτήρα. Από το δημιουργό του Despicable Me.

 

[Raz]

Πέτυχα χθες κατά τύχη στην TV το La La Land. Το είδα λοιπόν εντελώς ετεροχρονισμένα και είπα να γράψω κάποιες σκέψεις. Το summary είναι ότι το λάτρεψα, παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερος fan του Chazelle (θεωρώ το Whiplash υπερτιμημένο, δεν έχω δει το First Man).

Το κύριο (και ίσως μοναδικό) πρόβλημα της ταινίας είναι για μένα τα στοιχεία musical. Σαν ταινία είναι εκπληκτική. Καλογραμμένη, σκηνοθετημένη εξαιρετικά, με πολύ καλή (και ήδη δοκιμασμένη) χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, και κυρίως με εξαιρετικούς και relatable χαρακτήρες (όσον αφορά τους προβληματισμούς τους και την εξέλιξη της σχέσης τους).

Ως musical πάλι, ήταν για μένα στην καλύτερη αδιάφορο, στη χειρότερη κακό. Δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ fan του είδους, και ίσως κι αυτό να έπαιξε ρόλο, αλλά πιστεύω ότι το γεγονός πως η ιστορία τοποθετείται στο σήμερα δε βοηθάει. Επίσης, τα musical κατά την άποψή μου απαιτούν πρωταγωνιστές με ιδιαίτερο ταλέντο, το οποίο οι κατά τα άλλα ταλαντούχοι (ενστάσεις δεκτές) Gosling και Stone δεν έχουν κατά τη γνώμη μου. Και γενικά οι musical σκηνές έμοιαζαν forced και περιττές. Αρκούσε η εξαιρετική jazz ως μουσική επένδυση. Για reference, συγκρίνετε με τις παρακάτω δύο σκηνές από το Chicago.




Κι εδώ θα κάνω μία παρένθεση για μία από τις πιο παρεξηγημένες ταινίες όλων των εποχών. Το Chicago λοιδορείται σήμερα ως ένας από τους χειρότερους Best Picture winners όλων των εποχών. Και ίσως σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό εκείνης της χρονιάς (Συμμορίες, Ώρες, Πιανίστας και Δύο Πύργοι) να μην έπρεπε να κερδίσει. Αλλά το να φτάνουμε να λέμε ότι είναι κακή ταινία... πραγματικά δεν ξέρω. Είναι άρτιο musical και καλή ταινία (κάτι σαν το La La Land από την ανάποδη και πιο ισορροπημένα). Δεν ξέρω πόσο ωφελήθηκε και πόσο υλικό χρησιμοποίησε από την παράσταση του Broadway, αλλά αυτό που βλέπουμε στην οθόνη είναι φαντασμαγορικό.

Ας επιστρέψουμε στο La La Land. Πρόκειται για πολύ συγκινητική και άρτια δοσμένη ιστορία. Αντικατοπτρίζει πολύ αποτελεσματικά την πραγματικότητα. Για να πετύχεις τα όνειρά σου πρέπει πρώτα να έχεις (το πάθος του Sebastian για την jazz είναι πιο inspiring από οτιδήποτε έχω δει τον τελευταίο αρκετό καιρό) και στη συνέχεια να τα κυνηγάς ανελέητα (κάτι που θα κάνεις αν είναι πραγματικό όνειρο και όχι whim της στιγμής, και δυστυχώς μιλώ από προσωπική εμπειρία). Με τα αναπόφευκτα εμπόδια και τρομακτικές θυσίες στην πορεία. Κι εδώ έρχεται και η μόνη μου ένσταση. Το what if τέλος της ταινίας, αν και πολύ εμπνευσμένο και όμορφα εκτελεσμένο, νομίζω ότι δίνει στο έργο ένα λιγάκι υπερβολικό touch ρομαντισμού σε μία κατά τα άλλα πολύ προσγειωμένη ιστορία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν οι χαρακτήρες μας είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές. Δεν ξέρω, ίσως ήταν ένα είδος wishful thinking του Chazelle, αλλά όσο πεζό κι αν ακούγεται, νομίζω ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να πάρει η πραγματικότητα αυτήν τη μορφή.

Το κεντρικό concept μοιάζει αρκετά με το Marriage Story που ανέφερα τις προάλλες, αν και αντιμετωπίζει τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων από άλλη οπτική γωνία (πιο αποστασιοποιημένα), ενώ μου έφερε στο μυαλό και το τρομερά υποτιμημένο Magic Mike, για την ακρίβεια ένα μικρό παραλληλισμό μεταξύ των χαρακτήρων του Gosling και του Tatum (ο οποίος αξίζει επίσης εύσημα για την πραγματική του εξέλιξη από stripper σε ηθοποιό που έδωσε ερμηνεία επιπέδου Foxcatcher).

Αυτά τα ολίγα. Sorry, για σχόλιο πήγα, σχεδόν άρθρο μου βγήκε. Απλά η ταινία με επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου.

 

[Admiral]

Πέτυχα χθες κατά τύχη στην TV το La La Land. Το είδα λοιπόν εντελώς ετεροχρονισμένα και είπα να γράψω κάποιες σκέψεις. Το summary είναι ότι το λάτρεψα, παρόλο που δεν είμαι ιδιαίτερος fan του Chazelle (θεωρώ το Whiplash υπερτιμημένο, δεν έχω δει το First Man).

Το κύριο (και ίσως μοναδικό) πρόβλημα της ταινίας είναι για μένα τα στοιχεία musical. Σαν ταινία είναι εκπληκτική. Καλογραμμένη, σκηνοθετημένη εξαιρετικά, με πολύ καλή (και ήδη δοκιμασμένη) χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, και κυρίως με εξαιρετικούς και relatable χαρακτήρες (όσον αφορά τους προβληματισμούς τους και την εξέλιξη της σχέσης τους).

Ως musical πάλι, ήταν για μένα στην καλύτερη αδιάφορο, στη χειρότερη κακό. Δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ fan του είδους, και ίσως κι αυτό να έπαιξε ρόλο, αλλά πιστεύω ότι το γεγονός πως η ιστορία τοποθετείται στο σήμερα δε βοηθάει. Επίσης, τα musical κατά την άποψή μου απαιτούν πρωταγωνιστές με ιδιαίτερο ταλέντο, το οποίο οι κατά τα άλλα ταλαντούχοι (ενστάσεις δεκτές) Gosling και Stone δεν έχουν κατά τη γνώμη μου. Και γενικά οι musical σκηνές έμοιαζαν forced και περιττές. Αρκούσε η εξαιρετική jazz ως μουσική επένδυση. Για reference, συγκρίνετε με τις παρακάτω δύο σκηνές από το Chicago.




Κι εδώ θα κάνω μία παρένθεση για μία από τις πιο παρεξηγημένες ταινίες όλων των εποχών. Το Chicago λοιδορείται σήμερα ως ένας από τους χειρότερους Best Picture winners όλων των εποχών. Και ίσως σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό εκείνης της χρονιάς (Συμμορίες, Ώρες, Πιανίστας και Δύο Πύργοι) να μην έπρεπε να κερδίσει. Αλλά το να φτάνουμε να λέμε ότι είναι κακή ταινία... πραγματικά δεν ξέρω. Είναι άρτιο musical και καλή ταινία (κάτι σαν το La La Land από την ανάποδη και πιο ισορροπημένα). Δεν ξέρω πόσο ωφελήθηκε και πόσο υλικό χρησιμοποίησε από την παράσταση του Broadway, αλλά αυτό που βλέπουμε στην οθόνη είναι φαντασμαγορικό.

Ας επιστρέψουμε στο La La Land. Πρόκειται για πολύ συγκινητική και άρτια δοσμένη ιστορία. Αντικατοπτρίζει πολύ αποτελεσματικά την πραγματικότητα. Για να πετύχεις τα όνειρά σου πρέπει πρώτα να έχεις (το πάθος του Sebastian για την jazz είναι πιο inspiring από οτιδήποτε έχω δει τον τελευταίο αρκετό καιρό) και στη συνέχεια να τα κυνηγάς ανελέητα (κάτι που θα κάνεις αν είναι πραγματικό όνειρο και όχι whim της στιγμής, και δυστυχώς μιλώ από προσωπική εμπειρία). Με τα αναπόφευκτα εμπόδια και τρομακτικές θυσίες στην πορεία. Κι εδώ έρχεται και η μόνη μου ένσταση. Το what if τέλος της ταινίας, αν και πολύ εμπνευσμένο και όμορφα εκτελεσμένο, νομίζω ότι δίνει στο έργο ένα λιγάκι υπερβολικό touch ρομαντισμού σε μία κατά τα άλλα πολύ προσγειωμένη ιστορία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν οι χαρακτήρες μας είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές. Δεν ξέρω, ίσως ήταν ένα είδος wishful thinking του Chazelle, αλλά όσο πεζό κι αν ακούγεται, νομίζω ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να πάρει η πραγματικότητα αυτήν τη μορφή.

Το κεντρικό concept μοιάζει αρκετά με το Marriage Story που ανέφερα τις προάλλες, αν και αντιμετωπίζει τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων από άλλη οπτική γωνία (πιο αποστασιοποιημένα), ενώ μου έφερε στο μυαλό και το τρομερά υποτιμημένο Magic Mike, για την ακρίβεια ένα μικρό παραλληλισμό μεταξύ των χαρακτήρων του Gosling και του Tatum (ο οποίος αξίζει επίσης εύσημα για την πραγματική του εξέλιξη από stripper σε ηθοποιό που έδωσε ερμηνεία επιπέδου Foxcatcher).

Αυτά τα ολίγα. Sorry, για σχόλιο πήγα, σχεδόν άρθρο μου βγήκε. Απλά η ταινία με επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου.

Εξαίσιο post.

 

[Tony Corvus]

Δείτε το Toc Toc.