Καλά θα ήταν. Όταν αναφέρομαι σε αυθεντική εμπειρία, προφανώς δεν εννοώ ότι είναι σαν την πρώτη φορά, αλλά ότι τα συναισθήματα που σου δημιουργεί το παιχνίδι παραμένουν αυτούσια. Όσο καλά και να ξέρεις τα μυστικά του και να μπορείς να "κλέψεις" μέσω των μηχανισμών του, πάντα όταν θα σε πετάνε ξεβράκωτο στην Seyda Neen και θα πρέπει να πας ποδαράτο μέχρι την Balmora, τα Slit Striders είναι για τους φλώρους, τα συναισθήματα του φόβου και της αίσθησης του παραμονεύοντος θανάτου, θα είναι πάντα εκεί. Ο φόβος όταν θα ακούς πίσω σου τσιρίδες και θα είναι τα μαμίδια τα Cliff Racers, όχι τυχαία ο πληθυντικός, η αβεβαιότητα για το αν θα βγει ένα encounter γιατί τα μισά σου χτυπήματα πάνε στράφι και γιατί κουράζεσαι με το να τρέχεις αντί να περπατάς, θα είναι όλα εκεί.
Τώρα σεναριακά το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι να πεις κανένα "Κοίτα ρε questlines η Bethesda" ή "Ωωω ρε φίλε, ποτέ μου δεν το είχα σκεφτεί ότι μπορεί να κρυβόταν αυτό από πίσω ή να διαλέξω αυτή την οδό". Ακόμη και στο main quest όμως, ο τρόπος που χτίζεται και μέχρι να το ολοκληρώσεις είσαι μάλλον ένας τυχαίος τυπάκος που απλώς βρέθηκε στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή και όλοι σε αμφισβητούν, παραμένει μέχρι και σήμερα ένα αρκετά δυνατό χάρτι, πόσο μάλλον αν το συγκρίνουμε με το Skyrim όπου είσαι ένας ημίθεος που μαζεύει κότες και λελούδια.