Νέα γύρα ταινιών, αυτή τη φορά με άρωμα Όσκαρ (προφανώς δεν τις είδα όλες σήμερα, απλά τις γκρουπάρω κάτω από την ομπρέλα των βραβείων).
Aftersun: Από τα πιο πολυσυζητημένα indie darlings των τελευταίων ετών. Ένα κορίτσι στο κατώφλι της εφηβείας κι ο 30ρης πατέρας της περνούν μια εβδομάδα σε οικονομικό θέρετρο της Τουρκίας. Απλή, νατουραλιστική προσέγγιση, με καθημερινούς διαλόγους και όμορφες ερμηνείες. Δυστυχώς, τα νοήματα και ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας δεν μου μίλησαν ιδιαίτερα και στο τέλος έμεινα με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Έχει κάποια ενδιαφέροντα πλάνα και μια γλυκιά αμεσότητα, απλά δεν ήταν για μένα,
6/10
The Banshees of Inisherin: Ο Κόλιν Φάρελ είναι ένας ανθρωπάκος με μάλλον βαρετή ζωή, όπως κι οι περισσότεροι κάτοικοι του μικροσκοπικού νησιού του ανοιχτά της Ιρλανδίας. Η νωχελική αυτή καθημερινότητα διαταράσσεται όταν μια μέρα ο καλύτερός του φίλος του κόβει την καλημέρα, χωρίς να του εξηγήσει το γιατί. Το πράγμα διαρκώς χειροτερεύει όσο το πείσμα του να μάθει τι τρέχει και να ξανακερδίσει τη φιλία του Κόλμ οδηγούν σε ολοένα και πιο ακραίες ενέργειες εκατέρωθεν. Αρκετά παράξενη ταινία αλλά ταυτόχρονα πολύ ανθρώπινη και συγκινητική. Η απώλεια, η ματαιότητα, η μοναξιά, η αναζήτηση ταυτότητας, όλα παρουσιάζονται ανάγλυφα μέσα από ένα πικρά κωμικό πρίσμα, τα υπέροχα νησιωτικά τοπία (καταπληκτική φωτογραφία) και τις εξαιρετικές ερμηνείες. Ιδιαίτερη αλλά ουσιαστική ταινία.
8/10
Oppenheimer: Επιβλητικό και αρκετά βαρύγδουπο φίλμ, κάπως επιτηδευμένα αγχωτικό και "ψυχρό", όπως οι περισσότερες ταινίες του Νόλαν. Δυνατές ερμηνείες από το αστεράτο καστ με το στοιχειωμένο βλέμμα του Murphy να έχει τον πρώτο λόγο. Δεν βαρέθηκα, παρά τη μεγάλη διάρκεια, ούτε όμως ένιωσα και το δέος που περίμενα. Ένα τίμιο οσκαρικό δράμα, ίσως υπερβολικά "κλινικό" για τα γούστα μου.
7/10
Barbie: Το ίντερνετ αποφάσισε ότι πάει πακέτο με το Oppenheimer και ποιος είμαι εγώ που θα πάω κόντρα; Γενικά ευχάριστο ταινιάκι, με πολύ ωραία σκηνικά/κοστούμια/μουσικές, αρκετά αφελές σενάριο (σε ενοχλητικό βαθμό, από ένα σημείο κι έπειτα), και μια έκδηλη αγωνία να ξορκίσει την κληρονομιά της κούκλας με κάπως επιτηδευμένα φεμινιστικά μηνύματα περί γυναικείας ενδυνάμωσης και κατάλυσης της πατριαρχίας. Απολαυστικός ο Ryan Gosling, αστραφτερή η Margot Robbie, και πειστική η America Ferrera, αν και της έδωσαν ένα άχαρο speech/TED talk για το σύγχρονο ρόλο της γυναίκας που δεν κρύβω ότι με κρίντζαρε ελαφρώς.
5.5/10