Σχεδόν τελείωσα και το πολλά υποσχόμενο South of Midnight.
Φοβερός εικαστικός τομέας και το soundtrack με τα voice overs για πολλά βραβεία. Σε πολλά σημεία μάλιστα, τα gospel/blues τραγούδια του γίνονται καθαρά αφηγηματικά και οργανικό μέρος του στόρι, θυμίζοντας rock opera του αείμνηστου Paul O' Neill. Γενικά βγάζει αέρα παιχνιδιού που για μυστήριους λόγους αφήσαν λάσκα τον καλλιτεχνικό διευθυντή και μουρλάθηκε να τα πει ΟΛΑ κύριε Μυλωνά μου, ΟΛΑ.
Δεν κατορθώνει να κάνει τη διαφορά και να μνημονευτεί ως πραγματικά σπουδαίο παιχνίδι γιατί του λείπει η αφηγηματική συνοχή. Παρουσιάζει ενδιαφέροντες χαρακτήρες που τελικά λειτουργούν μονάχα στο κεφάλαιο της αφήγησης που εξυπηρετούν, μια που σκάνε και λες 'Ωπ, τί έχουμε εδώ' και δύο που δεν τους ξανακούς ποτέ κι έτσι δεν συνδέεσαι ούτε μ'εκείνους, ούτε με την Hazel.
Ωραίος τίτλος, μηχανικά απλός αλλά λειτουργικός, σε τραβάει να το ολοκληρώσεις, αλλά περισσότερο νομίζω θα μου μείνει ως χαμένη ευκαιρία παρά η μεγαλειώδης συνάντηση Beasts of the Southern Wild και Big Fish που θα μπορούσε να ήταν.