Όλο το Cabinet μου άρεσε πάρα πολύ. Τιμιότατη αναβίωση Twilight Zone/Tales from the Crypt. ΠΡΟΦΑΝΩΣ θα 'ναι τρασίλα και μπιμουβίλα, δεν περιμένεις εκεί μέσα τίποτε νοηματάρες για τη ζωή σου ή έτσι κανά θρίλερ αξιώσεων. Όμορφη καφρίλα, να πηγαίνει κάτω το γουίσκι και το καβουρντισμένο μυγδαλάκι, να βαυκαλίζεσαι πως είσαι ακόμη δεκάξι, με τη ζωή μπροστά.
Φοβερά γραμμένο και το Dahmer. O Peter Evans τελειοποιεί το ρόλο που έπαιζε εφτά χρόνια στο AHS και μου αρέσει που στο δεύτερο μισό εξετάζει τις ευθύνες κοινωνίας και οικογένειας με τρόπο αρκετά αντικειμενικό, προσπαθεί να σου δείξει όσο περισσότερες πλευρές γίνεται.
Εκεί που έπαθα πλάκα, ήταν η 11 σαιζόν του AHS,το NYC. Περίμενα κάποιο αγαπημένη και 'ασφαλή' τρασίλα, εστιασμένη στην BDSM/gay σκηνή της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΙΣΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΕΒΕΡ (Γιατή Τώται Ύμουν Ναίως). Οι Θεοί Murphy/Falchuk, αφού παρέδωσαν το 'εμπορικό' κομμάτι στο πρώτο μισό της σαιζόν, ντριμπλάρανε Μαραντονικά με ένα συγκλονιστικά προσωπικό δεύτερο μισό, το οποίο εκτός του ότι άνετα κάνει παρεούλα με τη φιλμογραφία του Λύντς -και ξεπερνά τις πατάτες του- σου σπαράζει την καρδιά. Σπάει εντελώς τα δεσμά της μυθοπλασίας και σε αρπάζει από το λαιμό, ουρλιάζοντας 'Μου/μας συνέβη ΑΥΤΟ και πόνεσε ΤΟΣΟ.' Δεν το περίμενα καθόλου, ήταν εμπειριάρα. Όλο το Philadelphia μου ερχόταν στο μυαλό.
Το Rick & Morty, μετά από δεκάδες ομφαλοσκοπικά και πνευματικά αυνανιζόμενα επεισόδια, βρήκε ξανά τα πατήματά του και παραδίδει επεισοδιάρες. Το Farzar των Black/O'Guinn είναι η μόνη καφρίλα που το κοντράρει στα ίσια.
Επίσης, έμειναν δύο τελευταία επεισόδια Gomorra. Αυτό και το Peaky Blinders είναι νομίζω τα δύο ανδροπρεπέστερα τηλεοπτικά έπη των '10'ς με το Gomorra να κλέβει την καρδιά μου λόγω πολιτισμικής και πνευματικής συνάφειας. Ο έντονος παραλληλισμός της λατρείας του Αθανάτου στο φινάλε με τους πρωτοχριστιανούς, είναι υπέροχα γκάου και μ' έκανε συτρίμμια.
ΥΓ Σφηνάκι για ν'αποκοιμηθεί η γυναίκα, το Ticket to Paradise. Ρομαντική κομεντί απόλυτα προβλέψιμη, όπως δεν τις φκιάνουν πια. Βάλσαμο για την καρδιά. Κλούνει-Ρόμπερτς, είδωλα, είστε 30 και είμαστε 15. Για πάντα.