Γουστάρω, βαθιά γκικοκουβέντα για το Cpunk!
Λοιπόν, αναφορικά με τον κόσμο και το lore, είμαστε σύμφωνοι. Και μένα μου άρεσαν πολύ. Υλοποιούσαν άρτια τους εφιάλτες των Dick και Gibson. Ένιωθα όμως ταυτόχρονα πως ήταν όλα 'ταπετσαρία', χαλί, πως εγώ δεν είχα καμία δύναμη ν'αλλάξω τις προδιαγεγραμμένες εκβάσεις των ιστοριών. Περισσότερο νομίζω θα απολάμβανα ένα βιβλίο ή ένα φίλμ στον ίδιο κόσμο, παρά ένα παιχνίδι δράσης, με επιφάσεις μονάχα επιλογών.
Στους χαρακτήρες δεν συνάντησα κάποιον που να χαίρομαι τις συζητήσεις μαζί του ή να αδημονώ πότε θα εμφανιστεί ξανά (ίσως οι καλύτερα γραμμένοι ήσαν οι Takemura και Eurodyne αλλά και πάλι, δεν με ξετρέλαναν). Επίσης, κάτι που δεν μου άρεσε, ένιωθα πως ο κάθε χαρακτήρας υπήρχε 'εν κενώ'. Δηλαδή εμφανίζεται π.χ. η Panam; Ωραία, τώρα κάνουμε τα quests της Panam, με τους γνωστούς και φίλους της Panam. Σαν να υπήρχε ο κάθε χαρακτήρας σε ένα τέλειο στεγανό. Αυτό μου χάλαγε διαρκώς την ψευδαίσθηση του 'μεγάλου και συνδεδεμένου' κόσμου, φτήναινε την εμπειρία, δεν μπορούσα να αισθανθώ τον V σαν αληθινό χαρακτήρα, μέσα σε ένα πραγματικό κόσμο.Ήταν λες και όλοι του οι φίλοι και συνεργάτες υπήρχαν ο καθένας στο αυστηρά καθορισμένο κουτάκι του.
Αρκετά από τα quests είχαν καλή γραφή και ταίριαζαν θεματικά με το κλίμα. Μου άρεσαν και μένα. Αυτό που με χάλαγε τελικά ήταν η σχεδόν πλήρης απουσία έξυπνων λύσεων. Να μπορείς δηλαδή να προσγγίσεις ένα quest διπλωματικά, με stealth ή άγρια πιστολίδια και να έχεις ουσιαστικές διαφορές ως προς την έκβασή του. Όπου έπαιζε κάποιο σπάνιο technical skill check, συνήθως απαιτούσε τρομερά υψηλό σχετικό skill, δεν ήταν ομαλή η κλιμάκωση των απαιτήσεων. Επίσης, μεγάλη χαμένη ευκαιρία το γεγονός ότι ενώ έκαναν τόσο ντόρο για τους 'φίλους' του V, γιατί δεν μπορείς να επιστρατεύσεις την βοήθεια της Judy π.χ. στο hacking; Ή να καλέσεις το River να σε στηρίξει σε τραμπουκισμούς και φασαρίες;
Κατάφερες να τελειώσεις τη σειρά Beat The Brat; Χωρίς να έχω εξειδικεύσει χαρακτήρα σε body/brawling, με είχανε στις τρεις-τέσσερις πουνιές όλοι οι αντίπαλοι από ένα σημείο και μετά. Και με διπλά άλματα και τρελά dodges και slow-motion, πάλι, βαράγανε αέρα, την έτρωγα εγώ, νοκ-άουτ. Πάντα με διασκέδαζαν αυτά τα 'fight club' mini-games στα παιχνίδια, το Cyberpunk ήταν το πρώτο εδώ και πολλά χρόνια που παράτησα από τα νεύρα μου.
Πιο έντονα ένιωσα το παραπάνω στο quest του Delamain, όπου η μοναδική 'έξυπνη' λύση ήταν κλειδωμένη πίσω από ένα θεόχαζο skill check ενώ η λογική φώναζε 'Μα...κάποιος τρόπος θα υπάρχει.'
Το gunplay μου άρεσε κι εμένα. Ήταν στιβαρό και ικανοποιητικό. Αυτό που δεν μου άρεσε, ήταν πως όλα τα skills έδειχναν να μην έχουν καμία σημασία. Αν έτρεχες σαν μαϊμού (στο Normal επίπεδο δυσκολίας πάντα), χοροπηδούσες και τρελαινόσουν, όλα έβγαιναν αέρας. Ξανά, φτήναινε η εμπειρία. Ένα βήμα μπρος, δυο πίσω. Το crafting παραδόξως δεν με χάλασε μέχρι τα πρώτα 15 levels, αλλά από ένα σημείο και μετά, ήταν εντελώς φλου το πού διάολο έβρισκες legendary components, ήμουν ήδη ξενερωμένος, οπότε το εγκατέλειψα με συνοπτικές διαδικασίες.
Για το δε loot, το λες κι εσύ, τα πάντα ήταν αναλώσιμα. Και ταυτόχρονα, μέσω του 'Upgrade' μηχανισμού, μπορούσες θεωρητικά να κάνεις τούμπανο τα ίδια κομμάτια από την αρχή του παιχνιδιού. Στην ουσία σου έλεγε 'Μεγάλε, κοίτα, έχω πέντε legendary αντικείμενα με λίγη ιστορία, αν τη γουστάρεις, κράτα αυτά και ρίχνε συνέχεια upgrades.'
Θυμάσαι και τί ντόρος είχε γίνει με τα customization options του χαρακτήρα; Είχαν αυτά τον παραμικρό αντίκτυπο στο gameplay ή την εμπειρία; Διάολε, στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δεν σε έβλεπες καν.
Και έτσι για το κλείσιμο, νοείται open world παιχνίδι χωρίς μαγαζιά ν'αγοράζεις αμάξια και customization options για τ'αυτοκίνητα; Δεν είναι δυνατόν το Saints Row The Third να τους τρώει και να 'χει κυκλοφορήσει τόσα χρόνια πριν. Δεν ανοίγω καν το κουτάκι της οδηγικής συμπεριφόρας και του ανύπαρκτου μοντέλου φυσικής που καθιστούσε μαρτυρική κάθε σεκάνς οδήγησης και σ'έστελνε τρέχοντας στο πλησιέστερο fast travel terminal. Ήταν απίστευτα κουλό που σου σκάγανε SMS για ν'αγοράσεις αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες και μάλιστα καταχωρούνταν και στο journal σου, σαν να επρόκειτο για quests.