Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά αυτό δεν αντιβαίνει στη φιλοσοφία των Linux που είναι ότι ο χρήστος έχει πλήρη έλεγχο κάθε διαδικασίας/παραμετροποίησης?
Συμφωνώ μαζί σου ότι η ευκολία που παρέχουν τα Windows/App stores έχουν οδηγήσει σε μαλθακότητα (ή καλύτερα νωθρότητα των χρηστών που δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται - βάζω και τον εαυτό μου μέσα) και ως αποτέλεσμα επιζητούμε την 1-click λύση και άρα είναι καλύτερος "κράχτης" για το OS. Περισσότερο μία διευκρίνιση σχετικά με το παραπάνω ζητάω, διότι μάλλον το έχω διαφορετικά σχηματοποιημένο στο μυαλό μου.
Αυτό θα το άκουγα εν μέρει, αν η συζήτηση γινόταν πάνω σε ελεύθερο λογισμικό/λογισμικό ανοιχτού κώδικα. Μιλάμε όμως με αφορμή τα (εμπορικά ή μη) πακέτα που χρειάζεται ο εκάστοτε Νίτρος για να κάνει τη μετάβαση. Ένα πακέτο εμπορικού software
οφείλει να είναι
hassle-free,
idiot-proof, απλό και απροβλημάτιστο στην εγκατάσταση.
Αν ο κώδικας διανέμεται ελεύθερα σε κάποιο public repo, τότε κάνεις ό,τι θέλεις, εφόσον αυτό που θέλεις το επιτρέπει η άδεια χρήσης.
Σαν χρήστης, μπορείς να κατεβάσεις και να πακετάρεις κι εσύ ο ίδιος, να χρησιμοποιήσεις οποιοδήποτε build system προτιμάς και να χτίσεις από πηγαίο, να αναδιανείμεις σε DEB, RPM, snap, flatpak, appimage, ακόμα και ένα συμπιεσμένο tarball με κάποιο shell script όπως ανέφερε ο Lucinos. Γενικώς δεν υπάρχουν όρια πέρα από αυτά που ορίζουν όρεξη, προτιμήσεις, επίπεδο εμπειρίας και διαθέσιμος χρόνος.
Σαν dev, η ελάχιστη ένδειξη σοβαρότητας, είναι η ύπαρξη ενημερωμένου documentation, επαρκούς για να μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το λογισμικό σου. Ωστόσο, σε όλα τα βαρβάτα ανοικτά projects, ένα packaged release της προκοπής διατίθεται έτσι κι αλλιώς, γιατί σκοπός του ελεύθερου λογισμικού είναι να διαδοθεί και να να αξιοποιηθεί από όποιον το βρίσκει χρήσιμο, συνεπώς ακούσιο (και ανούσιο) gate keeping και αποκλεισμός χρηστών λόγω μπελαλίδικης εγκατάστασης είναι κόντρα σε οποιαδήποτε λογική, πόσο μάλλον σε αυτή του FOSS. Σε μικρότερα, και συνήθως και πιο εξειδικευμένα, tools που μπορεί να βρει κανείς σε GitHub, GitLab κλπ, τα πράγματα απαιτούν λίγο περισσότερο χέρι, πράγμα κατανοητό, αφού συνήθως ούτε σε ευρύ κοινό απευθύνονται, ούτε και αναπτύσσονται full-time από ικανού μεγέθους ομάδες. Εκεί, οι προσδοκίες δεν μπορούν να είναι οι ίδιες. Να σημειωθεί ωστόσο, πως δεν είναι και κανένας άθλος να ετοιμάσεις έστω ένα DEB, να κρατάς up-to-date τον κώδικά σου με τα dependencies του ωστόσο μπορεί...
Αλλά και σε επίπεδο δωρεάν clients σε πράγματα τύπου Spotify, Discord κλπ, κλειστά μεν, δωρεάν δε, βλέπουμε πως πακετάρονται με γνώμονα
πρωτίστως τον πιο φιλικό στο χρήστη και cross-distro (συνεπώς και οικονομικό για την εταιρεία) τρόπο (self-contained, auto-updating), i.e. κάποιο flatpak ή snap, δευτερευόντως ως DEB/RPM ή μέσω distro repos. Η απουσία διαθεσιμότητας κάποιου από τα παραπάνω, είναι μια ισχυρή πρώτη ένδειξη για κακό support, αραιό release cycle ή και γενικότερο γράψιμο στα φρυδάκια τους.
Στα περί μαλθακότητας/νωθρότητας και Windows store θα διαφωνήσω, τα Windows είναι τόσο προβληματικά (και) σε αυτό το κομμάτι, που η εμπειρία χρήσης μόνο ανώδυνη δεν είναι, χτίζει κανείς χαρακτήρα. Σκέψου απλά το μπάχαλο γύρω από το Xbox app, που δεν είναι καν 3rd party. Αν θες κάτι που απλά δουλεύει, τα Windows δεν μπορούν αν είναι συνειδητά ή αβίαστα η πρώτη σου επιλογή για καθημερινό computing. Όταν αναφέρομαι σε stores κλπ, σκέφτομαι Linux distro software centers, App Store και Google Play.
Για χρόνια, η εικόνα του GNU/Linux ήταν αυτή του απρόσιτου, δύσχρηστου και ακατάλληλου για desktop χρήση λειτουργικού. Μια εικόνα που εν πολλοίς ενίσχυσε σημαντικό μέρος μιας κοινότητας που βαυκαλιζόταν με την ικανότητά της να είναι καλή σε κάτι που μόνο αυτή χρησιμοποιούσε και κανείς εκτός του (jerking) circle δεν νοιαζόταν να μάθει τι είναι. Το Linux δεν είναι καλύτερο γιατί σου βγάζει την μπαναΐα να κάνεις απλά καθημερινά πράγματα, οπότε καταλήγεις να γίνεις μπλάκμπελτ (αν δεν το έχεις παρατήσει πριν το πρώτο νταν). Είναι κυριολεκτικά
τεχνικά ανώτερο και κράχτης του πρέπει να είναι η μετάφραση αυτής της ανωτερότητας σε
σταθερή και
απροβλημάτιστη χρήση, σε ένα πλαίσιο
ελευθερίας και
ιδιωτικότητας. Έχεις την επιλογή να ψαχτείς, δεν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις για να μπορείς να το χρησιμοποιήσεις επαρκώς.
Το λειτουργικό δεν μπορεί να μπαίνει στη μέση, ο ρόλος του είναι αυτός του αόρατου μεσάζοντα. Το λειτουργικό που επιτελεί πιο αποτελεσματικά το ρόλο του, είναι αυτό του οποίου το όνομα και την έκδοση καταλήγεις να μην θυμάσαι καν.