Κάθε παιχνίδι θεωρώ πως πρέπει να παίζεται στον καιρό του ή την γενιά του (μάξιμουμ 3-4 χρόνια μετά την κυκλοφορία, όσο βρισκόμαστε στην ίδια γενιά κονσολών/gaming platforms) προκειμένου να κρίνεται όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα. Δεν είναι μόνο η τεχνολογία και ο παράγοντας του εντυπωσιασμού (μην ξεχνάτε, κάποτε τα νέα adventures των Sierra και LucasArts ήταν τα αντίστοιχα 4Κ/Ray Traced/DX12/Ultra διαμάντια του σήμερα) αλλά και οι καινοτομίες που έφερναν σε επίπεδο σεναρίου και gameplay.
Αυτό που έγραψε ο Λέλος για το Full Throttle, το προσυπογράφω 100%. Θυμάμαι να κολλάω στο άνοιγμα της πόρτας γιατί έψαχνα σαν παρθένος χάχας φουρκέτες και λαστιχάκια για να φτιάξω αντικλείδι. Όταν συνειδητοποίησα τί ρόλο βάραγε το εικονίδιο της ΜΠΟΤΑΣ στην περιπέτεια, τρελάθηκα μαζί με άλλες 200.000 σπασικλάκια ανά την υφήλιο. Ο πρωταγωνιστής που αντί να σπάει σπυράκια και να ρεμβάζει παρακολουθώντας με τα κυάλια τη ζωή, την έσφιγγε στις αντρίκιες και σκασμένες από το τιμόνι της μηχανής χερούκλες του. Αυτά ήταν τεράστιες καινοτομίες, απερίγραπτα αρχιδάτες κινήσεις το 1995 που βγήκε το παιχνίδι.
Δεν υπήρχε άλλος πρωταγωνιστής σαν τον Ben τότε.
Πλέον έχουμε adventures για όλους. Θες να ενσαρκώσεις ένα βήγκαν μονόκερω που λύνει τα προβλήματά του με πύρινα πόστς υπέρ της λουτρινοφιλίας; Άνετα. Δεν κάνει εντύπωση. Είναι μπουτίκ για όλα τα γούστα. Τότε είχες τα φλωροπαιδάκια και το Ben Whatsisname (και όχι Throttle, όπως μετονομάστηκε αργότερα, χάριν ευγλωττίας). Ήταν σημείο τομής.
Η ερμηνεία του Roy Conrad με έβαλε να χοντραίνω τη φωνή μου από τα 14, γιατί αν δεν ακουγόσουν σαν τον Ben, δεν ήσουν άντρας, προφανώς. Το παιχνίδι διαμόρφωσε ήθος, κοσμοθεωρία, αντίληψη. Είχε τεράστιο σπασικλοεκτόπισμα. Αν το δει κάποιος τώρα για πρώτη φορά, θα του φανεί 'ένα ευχάριστο point and click με ασυνήθιστη θεματολογία.'
Το '95 όμως, ήταν αποκάλυψη. Σινεμά στο σπίτι. Το μέλλον. Έπαιζες και ξανάπαιζες και δεν το χόρταινες.