- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 14,452
είχε συγγραφή το army of the dead?
By registering with us, you'll be able to discuss, share and private message with other members of our community.
SignUp Now!Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα game, και όχι μόνο από αυτά που θεωρούνται κορυφαία σε σενάριο και χαρακτήρες, που να διαπράττουν τα συγγραφικά εγκλήματα που είδα στο Army of the Dead και το Wonder Woman 1984. Ίσως κάποια συγγραφικά πλημμελήματα.
@lelos kounelos δυστυχώς το θέμα είναι ότι ο Σκορσέζε δεν φέρνει ΟΣΑ λεφτά ΦΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Ο Nolan π.χ. πήρε μπάτζετ 160 εκατομμύρια για το Interstellar και έφερε 700. Πήρε 160 για το Inception και έφερε 820. Ο Σκορσέζε δεν μπορεί να φέρει αυτά τα λεφτά, γι' αυτό δεν του δίνουν αντίστοιχο μπάτζετ.
Δεν πληρωνουν με την εννοια του σουπερ ηρωα που τους καταστρεφει τα σχεδια. Η ζωη τους πληρωσε συμφωνα με τις αποφασεις και την ζωη που επελεξαν.Λατρεύω το Goodfellas αλλά ξέρω ότι οι real-life μαφιόζοι δεν θα πληρώσουν ποτέ για τα εγκλήματά τους.
Σαφέστατα. Εξαρχής η αντίρρησή μου ήταν ότι το φαινόμενο αυτό δεν ξεκίνησε με το MCU. Πάντα έτσι ήταν.Αυτος ειναι ο λογος, το κερδος, που τρωμε ανακυκλωση. Στην αγορα το πολυ κερδος της παραγωγης, η μηδενικη ζημια κ.α δεν ηταν ποτε καλο για τον καταναλωτη. Αυτο το ξερουμε και απο τα πιτογυρα.
Φυσικά, ούτε αυτό συμβαίνει όμως συχνά στην πραγματική ζωή. Στην πραγματική ζωή οι villains πολύ συχνά κερδίζουν.Δεν πληρωνουν με την εννοια του σουπερ ηρωα που τους καταστρεφει τα σχεδια. Η ζωη τους πληρωσε συμφωνα με τις αποφασεις και την ζωη που επελεξαν.
Ναι, αυτή η τακτική είναι πολύ συχνή στα περισσότερα video essays που ασχολούνται με το θέμα και δεν ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν ένα θέμα αλλά να επιβεβαιώσουν την υπάρχουσα άποψη τους. Παρουσιάζουν επιλεκτικά τα στοιχεία που στηρίζουν το επιχείρημα τους και σπρώχνουν κάτω από το χαλάκι όλα τα υπόλοιπα.Οπως λεει και ο τυπος στο video που ποσταρα για τον Σκορσεζε, στις "αλλες" ταινιες δεν υπαρχει κινδυνος. προσθετω οτι παιζει πολυ undo στην καταστροφη. Thor να κολυμπαει στο διαστημα κ.α
Νομίζω ότι αυτή η συζήτηση που άνοιξε ο Ναύαρχος, είναι "καταδικασμένη" να τείνει στο άπειρο, απλώς γιατί το υποκειμενικό στοιχείο και τα γούστα του καθενός παίζουν καθοριστικό ρόλο στην τελική απόφαση, παραγκωνίζοντας συχνά τα όποια αντικειμενικά κριτήρια.
Για παράδειγμα, μιας και αναφέρθηκαν προηγουμένως αυτές οι ταινίες, το Nomadland, πέρα από την καταπληκτική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, δεν μου άρεσε από άποψη σκηνοθεσίας. Ίσα που έξυσε την επιφάνεια. Δεν θα την ξαναέβλεπα. Το Irishman, από την άλλη, μου άρεσε στο σύνολό της. Μπορεί να μην εφευρίσκει τον τροχό, αλλά αδιάφορο δεν το λες. Πέρασαν 3,5 ώρες χωρίς να το καταλάβω και κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να την ξαναδώ.
Το θέμα είναι τι κάνει "κλικ" στον καθένα.
Στην πραγματικη ζωη, οι villains πεθαινουν οπως στις ταινιες του Σκορσεζε. Ολοι αυτοι οι νεκροι ειναι υπαρκτα προσωπα και δεν θα το παω πολυ μακρυα, εδω, τον τελευταιο καιρο που η τοπικη μαφια ξεκαθαριζει το τοπιο. Φυσικα και κερδιζαν μεχρι που τους σκοτωσαν.Φυσικά, ούτε αυτό συμβαίνει όμως συχνά στην πραγματική ζωή. Στην πραγματική ζωή οι villains πολύ συχνά κερδίζουν.
Ο ιδιος φιλτατε, ο Thor. Περναει απο τοιχους, σκεπαζεται με τον ηλιο και νοιωθει κατι πονακια. Ο κοσμος, οι γυρω του, ναι, κινδυνευουν και πεθαινουν αλλα ο ιδιος εχει την ευκαιρια να επιστρεψει απο την καταστροφη. Το θεμα ειναι πως θα προστατεψει το περιβαλλον του και οχι πως θα σωθει ο ιδιος. Εαν δεν εχαναν πραγματα, οι ταινιες αυτες θα ηταν σαν το big brother. αραχτοι να πινουν μοχιτο.Π.χ. ο Thor κολυμπάει στο διάστημα και δεν πεθαίνει, άρα δεν υπάρχει κίνδυνος (τα περίφημα stakes). Παράλληλα ο Thor από την πρώτη ταινία μέχρι το Endgame έχει χάσει τη μητέρα του, τον πατέρα του, τον αδελφό του, την αδελφή του, όλους τους φίλους του, τον τίτλο του και την χώρα του.
Έχω την εντύπωση ότι το Odyssey του άρεσε επειδή πρώτον, γούσταρε το setting και δεύτερο κατέβασε ρολά/δεν το πήρε στα σοβαρά/το στόρι ήταν καγκουριά και φαρσοκωμωδία (ή κάτι τέτοιο είχε πει), οπότε μάλλον εμπίπτει στην κατηγορία games που δεν παίζει για το σενάριο.
Και όσο και να χτυπιέσαι, οι υπερ-ήρωες θα είναι πάντα παιδικοί και γραφικοί.
Στην πραγματικη ζωη, οι villains πεθαινουν οπως στις ταινιες του Σκορσεζε. Ολοι αυτοι οι νεκροι ειναι υπαρκτα προσωπα και δεν θα το παω πολυ μακρυα, εδω, τον τελευταιο καιρο που η τοπικη μαφια ξεκαθαριζει το τοπιο. Φυσικα και κερδιζαν μεχρι που τους σκοτωσαν.
Το die hard ας το αποκαλεσουμε Ελβετια, εκτος μαχης και ουδετερη ζωνη. Ακομα και σε αυτο, ο κινδυνος υπηρχε, μια σφαιρα.
Μην ξεχνάς τον σημαντικότερο αστερίσκο όλων : την αυτογνωσία.
Παίζω ένα τρας για χαβαλέ; Γαμώ. Ξέρω πως είναι τράς, το δηλώνω και το χαίρομαι.
Το πρόβλημά μου είναι με τον κόσμο που το τράς το βλέπει διαμάντι, που εθελοτυφλεί, πιθανώς με ολόκληρα κεφτεδάκια-της-μαμάς βουλωμένα στις κόγχες των ματιών του.
Όταν ξέρεις τι χρώμα βρακί έχει η κάπτεν μάρβελ σε κάθε πραγματικότητα του μάλτιβερς