Εφέτο παίζει και να έκανα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου.
Είχαμε κανονίσει με έναν δικό μου να πηγαίναμε στην Κρήτη. Οργανώσαμε το ταξίδι, που θα πάμε, τι θα δούμε και φυσικά το που θα μένουμε. Εν τέλει την τελευταία μέρα, κυριολεκτικά λίγες ώρες προτού ξεκινήσουμε για Πειραιά, μου το ακυρώνει, για λόγους ανωτέρας βίας.
Ξενερωμα; Όχι. Βουτάω το αυτοκίνητο και τον σάκο τύπου, Εγγλέζος backpacker και ξεκινάω για όπου με βγάλει ο δρόμος. Επιγραμματικά έφτασα σε:
Λιτόχωρο, Όλυμπος, παραλία Κατερίνης, Γρεβενά, Βάλια Κάλντα, μέσα από Κατάρα, Μέτσοβο, Γιάννενα, Κόνιτσα, Αμάραντο, Κάμενικ, ένα σκασμό Ζαγοροχώρια, Άρτα και θα κλείσω χαλαρά αύριο με την ετήσια βόλτα μου στους Δελφούς.
Κοιμόμουν όπου μου έκανε κέφι, κυρίως πλάι σε ποτάμια με την σκηνή. Πήγαινα όπου ήθελα χωρίς γκρίνια, γνώρισα κόσμο που δεν θα γνώριζα και γέμισα με συναισθήματα και εικόνες, τουλάχιστον για ολόκληρο τον χειμώνα.
Το τοπ 3 ήταν
1. Όλυμπος, για τα πάντα του, αλλά κυρίως για τα απρόοπτα
2. Βάλια Κάλντα, ένας πίνακας ζωγραφικής τον οποίον μπορείς να ακουμπήσεις
3. Κάμενικ, γιατί τα σημάδια του εμφυλίου είναι ακόμη ορατά και κάθε βήμα προς την κορυφή είναι και ένα ταξίδι στον χρόνο
Νομίζω εν τέλει ότι η ζωή του νομά είναι και η καλύτερη. Ειδικά στα χωριά μπορείς να βγάλεις πολύ εύκολα ένα μεροκάματο για να συνεχίσεις στο επόμενο