Zeno Clash I & II εξερευνούν αντίστοιχη θεματική (ξέρω, δεν είναι RPG) με πολύ δυνατότερο συναισθηματικό αντίκτυπο, το Planescape: Torment πηγαίνει απερίγραπτα πιο βαθιά και το Deus Ex: Human Revolution δεν χρειάζεται καν να μετέλθει τέτοιας πρόχειρης μεταφοράς ("Α, οι Θεοί!") για να περάσει μια απείρως δυνατότερη και πιο προσωπική ιστορία.
Όταν δηλαδή όλο σου το κόνσεπτ στηρίζεται στο βασικό Νιτσεϊσμό που μελετά ο κάθε μπάκουρος 15χρονος παουερμέταλλος που σέβεται τον εαυτό του, δεν λέω, νόστιμο μπορεί να είναι, αλλά προσωπικά δεν μου κάνει αίσθηση. Ίσως σε αυτό φταίει και το γεγονός πως αντιλαμβάνομαι την τέχνη ως ένα ενιαίο σύνολο, το μόνο αληθινό πλούτο που μεγαλώνει μέσα μου. Δεν με νοιάζει αν κάτι είναι φίλμ, τραγούδι, βιβλίο, χώρα, διάσταση, φωτογραφία. Η ιδέα που περιέχει, γίνεται μέρος του ταξιδιού μου. Και όσο περισσότερους θησαυρούς μαζεύω, τόσο πιο δύσκολα γοητεύομαι από πράγματα που ήδη έχω αφομοιώσει ή έχω ξαναδει.
Εάν έπαιζα δηλαδή το Πίλαρς στα 17-18 μου, μπορεί και να παραμιλούσα. Πλέον, καλό και χρυσό και θα το συνιστούσα σε όλους, αλλά προσωπικά, σε συναισθηματικό επίπεδο καθαρά, δεν με άγγιξε. Με ψυχαγώγησε φοβερά, αλλά το σενάριό του, δεν θα το μνημονεύω.
ΥΓ Ο Άνταν αναφέρεται στα Planescape: Torment και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ Mask Of The Betrayer, τίτλο εξαιρετικά κοντά στο μεγαλείο του Τόρμεντ κι ας ήταν εξπάνσιον.