Πριν λιγη ωρα τερματισα το Risen και εχω αναμεικτα συναισθηματα.
Τι να πρωτοσχολιασω απο τα θετικα; Τον φανταστικο, φτιαγμενο στο χερι, χαρτη; Το οτι εχει τις καλυτερες νυχτες που εχω δει ποτε σε παιχνιδι; Με τις καταιγιδες που λυσσομανουσαν και τις αστραπες να αναβουν τον ουρανο; Την A.I. των NPCs που παραμενει εξαιρετικη απο την εποχη του Gothic και που συνεχιζει να βαζει τα γυαλια σε studios με τεραστια πορτοφολια; Την δυσκολια του που δεν χαριζεται ποτε και πουθενα; Αμα ξεκινησω να αναφερω ζουμερες λεπτομερειες δεν θα τελειωσω ποτε. Ετσι για το γαμωτο θα πω για την φωλια των Orc πισω απο τον καταρακτη, για τον μαστουρη μανιταροφαγο αιχμαλωτο των Σαυρανθρωπων, για την απιστευτη αισθηση του ηλιοβασιλεματος απο την κορυφη του Μοναστηριου, με το ηφαιστειο να ξερνα φωτια πιο περα.
Αν δεν ηταν τα πολυ καλα γραφικα που αντεχουν μια χαρα ακομα, κατι θα ελειπε απο τον τιτλο. Αν και νομιζω πως οι υφες ηταν κατωτερες του Gothic3, τα δαση και τα μπουντρουμια του Risen ειναι φανταστικα. Επισης αξιζει να πω πως το παιχνιδι μπορει να τερματιστει χωρις να δειτε ποτε loading screen.
Στα αρνητικα παει φυσικα το αποτομο τελος (δεν προλαβα να χαρω την πανοπλια μου), η ψιλοαδιαφορη ιστορια που απλα υπαρχει για να εξερευνησεις τον χαρτη με τα απειρα περα δωθε, το αδιαφορο loot μετα απο μπολικη περιπετειωδη και απολαυστικη εξερευνηση και τελος το συστημα μαχης.
Οχι δεν με δυσκολεψε το lock on, δεν με παιδεψε η δυσκολια των εχθρων. Με τρελαινει ομως που (π.χ.) ενας μπαγλαμας τζιτζιφιογκος Recruit μπορει να κανει ασταματητα block το αρχαιο Titan Hammer μου με ενα κλαδακι απο τα Jumbo και ενα βλαμμενο sea volture διασχιζει τον μισο χαρτη κανοντας dodge προς τα πισω χωρις σταματημο, ε αει και πηδηξου.
7,5/10 για ατμοσφαιρα, μηχανισμους και εξερευνηση, αξιος συνεχιστης των Gothic.
Ποσο θα με στεναχωρησει το Risen 2 αραγε;