Μαλαντρουά, έριξες μόλις ύπουλη στέλθ ανακοίνωση της εισόδου σου στην κλαμπάρα των Κατεστραμμένων Μπαμπακούληδων; Αντίο ζωή, αντίο κέημς, αντίο ταινίες με ένταση πάνω από 5; Αντίο κάθε έννοια ανδροπρέπειας στο όνομα της ευημερίας των απογόνων;
Έλα στην αγκαλιά μου. Οι πρώτοι έξι μήνες είναι ντέμο, παραπλανητικοί. Μετά ξεκινά το πανηγύρι.
Συμφωνώ 100% μαζί σου για το Broadchurch. Το 'χα Μπορατσομπανίσει εγώ από το τρέηλερ πως θα 'ταν ΑΚΡΙΒΩΣ όσο βαρετό περιγράφεις, μ'έφαγε η κυρά να το δούμε. Η πρώτη σαιζόν ψιλοτσούλησε ως μετριοκαλό Βρεττανικό αστυνομικό -τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί αλλού καλύτερα- κάπου στα μισά της δεύτερης το παρατήσαμε.
Πέρα απ' όσα γράφεις (που ισχύουν απόλυτα) για μένα δεν υπήρχε και κανένας χαρακτήρας ουσιαστικός. Ήσαν όλοι καρικατούρες/αρχέτυπα, σε βαθμό παρεξήγησης. Έβλεπα κι ειλικρινά δεν μ'ενδιέφερε τί τους συνέβαινε και γιατί. Μόνο η Κόλμαν είχε χαρακτήρα με λίγο ψωμί αλλά κι αυτή ολομόναχη τί να κάνει; Τα 20 λεπτά της στην τρίτη σαιζόν του The Bear, απείρως ανώτερα από όλη τη δουλειά της στο Broadchurch.
Έχω μια θεωρία γι'αυτές τις υψηλές βαθμολογίες που σκάνε σε μέτριες δουλειές : όσο γερνάμε, τόσο αυξάνονται τα αληθινά σπουδαία έργα που έχουμε δει και τόσο δυσκολότερα θα μας εντυπωσιάσει ή θα μας απασχολήσει μια μετριότητα. Αν δεν έχεις δει και πολλά πράγματα όμως, το πρώτο έτσι λίγο πιο ψαγμένο που θα έρθει από τη μεριά σου, θα σε ξετρελάνει. Αν έχεις μεγαλώσει με Memento και Identity, τί να σου κάνει τώρα ο ποντικοΤεναντούλης;
www.pastemagazine.com
techraptor.net
