Γενικά είναι πασιφανές ότι όποιος έγραψε το σενάριο ή κάνει ναρκωτικά ή δεν έχει βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις. Δηλαδή ξέρω εγώ ξεκινάει πρώτο επεισόδιο σε βάζει κατευθείαν στο θέμα, σεισμός καταστροφή, το Τόκιο ισοπεδώνεται αλλά οι άλλοι βγάζουν χαρούμενες ανάλαφρες σέλφι (ναι πέθανε ότι αγαπάμε, αλλά τουλάχιστον όχι η οικογένειά μας γιούπι, ας βγάλουμε μια σέλφι... wtf?) γενικά όλοι στο camp που άρχισαν να μαζεύονται αφού έχει καταστραφεί το σύμπαν είναι αρκετά κλάιν και λες και απλά έπεσε το σπίτι τους. Το ότι στάζει αίμα παντού (έχει σπλατεριά άκυρη, σαν να έβαλαν για να βάλουν...) και πέθαναν οι δικοί τους δεν τους ενοχλεί, το ότι περπατάνε και κοράκια τρώνε τα πτώματα δεν τρέχει μια.
Γενικά η όλη φάση με τις συμπεριφορές των επιζησάντων είναι τόσο ανισόρροπη, τόσο άκυρη που από ένα σημείο και μετά σπάει η φούσκα του "ναι οκ έχουν πάθει σοκ" και απλά καταλαβαίνεις ότι οι σεναριογράφοι δεν έχουν ιδέα πως να το χειριστούν.
Το άλλο το άκυρο είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά, κανένας, τίποτα καπούτ, κρατικός λειτουργός... θες να είναι μπάτσος; Πυροσβέστης; ΕΜΑΚ; δημοτική αστυνομία έστω; γιατρός; νοσοκόμα; πρόσκοπος; ΤΙΠΟΤΑ! Στο Τόκιο... δεν σου λέω για το κάτω Κουμαμότο, σου λέω για την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας εν μέσω τρομερής φυσικής καταστροφής. Λίγο σε κάποιες φάσεις φαίνεται λίγο να υπάρχει μια κινητικότητα για τις φωτιές αλλά γενικά έχω φτάσει τα μισά της σεζόν και δεν υπάρχει κράτος πουθενά, η πιο οργανωμένη χώρα του κόσμου που ξέρει από σεισμούς δεν έχει ούτε έναν μπατσάκο να προσπαθεί να οργανώσει μόνος του (because I got a gun bitch, I'm teh law) τους επιζήσαντες; Ίσως να περνάει τίποτα στο background αλλά δεν υπήρξε ένα πλάνο πχ "εδώ οργανώθηκε καμπ, πρώτες βοήθειες, νερό, ελάτε πχ" και τα τρόφιμα μετά τα δίνει ένας άκυρος από το πουθενά που είχε μαγαζί και για κάποιο λόγο φαίνεται βγήκε με 2 καρότσια προμήθειες που πρόλαβε να μαζέψει ενώ έπεφταν γύρο του ντουβάρια;
Κανένας δεν φαίνεται να ψάχνει τα ερείπια για επιζώντες, ούτε καν η ίδια τους η οικογένεια; ΟΚ θα πέθανε, πάω να κλάψω σε μια γωνία, είμαι emo... κλαψ λυγμ καημένη μανούλαμου.
Ο δε πατέρας της οικογένειας που ακολουθούμε μεγάλος σαρβάιβορ, και το πρώτο πράγμα που έκανε μετά τον σεισμό ήταν να πάρει το σκουτερ να πάει από κομμένη σε δέκα φέτες λεωφόρο (χάθηκαν οι επίγειοι δρόμοι...) να βρει τους δικούς του και μετά που δεν τους βρήκε είπε να φωταγωγήσει κάτι δέντρα για να των δουν οι δικοί του να έρθουν; Χάθηκε να κατέβει 2 βήματα στο κάμπ να φωνάξει ονόματα; Είπε "α έχω μια τεράστια μπαταρία, αλλά τι να την κάνω άραγε τώρα που έγιναν όλα ίσωμα και δεν υπάρχει ρεύμα πουθενά; Ας ανάψω τις λάμπες να χαίρομαι και ας τις αφήσω ανοικτές παρόλο που το ηλίθιο σχέδιο επανασύνδεσης δούλεψε.
Τα δε κινητά κανένας δεν είπε ένα "φύλα μπαταρία θα χρειαστεί", ενώ η μάνα της οικογένειας της ώρα της καταστροφής ήταν σε εισερχόμενη πτήση πάνω από το Τόκιο η οποία ΤΡΑΝΤΑΧΤΗΚΕ από τον σεισμό, ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ! Και χάλασε και ένας κινητήρας και άρχισαν να χάνουν ύψος; Αλλά όταν κατάφερε ο πιλότος να το προσγειώσει και να σκάσει με την μούρη πάνω σε μια γέφυρα, όλοι άρχισαν να βγαίνουν χωρίς κανέναν τραυματισμό και εκεί που έβγαιναν ένας ένας σκάει και τσουνάμι, αλλά κλάιν κολυμπάτε το έχουμε...
Και να φανταστείτε ότι με κρατάει το theme του σεισμού και ταράζομαι ανά διαστήματα με σκηνικά, γιατί έχω ζήσει τον σεισμό του 1995 στο Αίγιο, γενικά με ταινίες με σεισμούς είμαι με κομμένη την ανάσα, αλλά σε αυτό το πράμα κάθε τρεις και λίγο σταματώ να αναρωτηθώ πως είναι δυνατόν να κάνουν το ένα και το άλλο.
Η δε συμπεριφορές γενικότερα ανάμεσα στους επιζώντες είναι ότι να 'ναι. Την μια χεστήκαμε για όλους, την άλλη ω 2 παπούδια διψάνε ας τους δώσουμε νερό, αλλά μην τους προτείνουμε να έρθουν μαζί μας ε; ας πεθάνουν εδώ τα φάγαν τα ψωμιά τους; μετά ο άλλος τους βοηθάει αλλά πάει να βιάσει την μια τύπισσα στο άκυρο αλλά κλάιν καμία δυσπιστία σε όλους τους επόμενους που συναντάνε;