ναι ρε φίλε εκτός από την κακομοίρα την herbalist που είναι μάλλον κομμονίστρια, οι άλλοι είνια χεσμένοι στο χρήμα ποτέ πριν δεν είχα πουλήσει τόση σαβούρα γιατί δεν είχαν λεφτά και τα πέταγα...
στο κωλοχώρι περπατάς και υπάρχουν κράσοι και μεζέδες παντού, όλοι κολυμπάνε στο χρήμα στο φαί και στο πιοτό και κανένας δεν παχαίνει, εκτός από αυτήν! αυτή και γεματούλα και άφραγκη; σε τίνος το μάτι έχει μπει;
Η παρατηρηση του mits@kos ειναι πολυ σωστη. Μετα απο μερικες βουτιες στο Skellige, επρεπε να ψαχνω ποιος εχει λεφτα για να αγορασει την πραματεια μου. Συνηθως επρεπε να τραβηχτω στον hattori, το elf απο την Ιερουσαλημ στο Novigrand. Δεν ειναι τυχαιο οτι εφαγε κατι φραγκα απο τον τυπο που ηταν στις γροθιες με τον γαμπρο του, με την γαμψη την μυτη, που επισης του ειχε φαει φραγκα με την δικαιολογια των εμπορικων ορων.
Καποιοι πλανοδιοι δινουν πολυ καλες τιμες, αλλα δεν εχουν το πουγκι για να κανουν την συναλλαγη.
Τις πταιει;
Θα αναφερω την βλακεια. Για την συγκριση, ο Καιλας με το κασελακι απο την Toussaint, λασπωνει τους δρομους και εχει επιχειρηματικο πλανο για την αναπτυξη της επιχειρησης του.
Αυτο που δεν βλεπουμε στην Toussaint, ειναι 40 ατομα καθε δεκα μετρα να προσευχονται.
Εν τω μεταξύ, εγώ σκουπίζω δευτερεύουσες αποστολές κτλ σε Velen, Oxenfurt, Novigrad. Ξεπέρασα τις 100 ώρες στο παιχνίδι, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με Gwent ( και δεν βλέπω να το κάνω για αυτό το playthrough, αλλά whatever, θα παιχτεί ξανά όλη η τριλογία εν ευθέτω χρόνο, και θα τιμήσω την Gwent παραπάνω ).
Ξέρουμε αν η GOTY 1.32 έχει διαφορές στην απόδοση της χρωματικής παλέτας σε σχέση με τις αρχικές εκδόσεις;
Discover award-winning games from the universe of The Witcher, featuring unforgettable characters and immersive storytelling set in a dark fantasy world.
Αφού λοιπόν χρώματα. παλέτες, ακουαρέλες, κτλ, είναι μέχρι στιγμής σταθερά. δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η κριτική "για πολύ ζωηρά" χρώματα.
Αφενός, υπάρχουν διάσπαρτα πεδία μάχης, κρεμασμένοι, και άλλα ωραία, σε όλο το Velen. Τα δε Skeligge σκανδιναβικό τοπίο. Αφετέρου, τονίζεται η αντίθεση μεταξύ της φύσης, όπου η ζωή συνεχίζεται, ανεξαρτήτως της καταστροφικής ( αν όχι αυτοκαταστροφικής ) μανίας του ανθρώπου.
Δεν ξερω πως εγινε, μαλλον ηπια πολλους καφεδες. Ο Geralt περναει μεσα απο μια κλειδωμενη πορτα. Στο κλειστο δωματιο περναει φως απο τα ανυπαρκτα παραθυρα και στον τοιχο φαινεται η σκια μιας φιγουρας.
Έλα ρε, το ίδιο κούρεμα του έχουμε. Έχω περάσει κι ένα μοντάκι που κάνει τις χαίτες να κυματίζουν ρεαλιστικά, με τη φορά του άερα κλπ. όχι όπως το βανίλια ράντομ κάθε τρίχα.
Λέω μόλις μπω όμως Novigrad να υποθέσω ότι του μάκρυναν και να του βάλω λουκ Γέραλτ αναρχοάπλυτου κατσαπλιά από το Witcher 1.
Αισθάνομαι κενός. Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι 210+ ωρών, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετές για να με ξεδιψάσουν. Δεν ήμουν προετοιμασμένος. Με έκανε να βιώσω κάθε ίχνος ενθουσιασμού που μου γεννούσαν τα παιχνίδια πιτσιρίκι, όταν η θέση μου στο σπίτι άλλαζε ανάλογα με το πού έπεφτε το φως του ήλιου, ώστε να βλέπω τι σκαρώνουν τα sprites στην οθόνη του Game Boy. Απλά μερικές τάξεις μεγέθους παραπάνω και σε ένα επίπεδο που τότε δεν γνώριζα καν πως ήταν εφικτό. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα φορτιστώ έτσι συναισθηματικά για ένα παιχνίδι στην ηλικία που οι περισσότεροι αποκτούν τα δικά τους πιτσιρίκια. Και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό.
Νομίζω το Blood & Wine με αποχαιρέτισε με το πιο θεατρικό/ποιητικό τέλος που θα μπορούσε να μου επιφυλάξει, εντείνοντας τη χαρμολύπη.
Τουλάχιστον με περιμένουν ακόμα αρκετές ανεξερεύνητες περιοχές μεσοπέλαγα στα Skellige Islands και ίσως ήρθε η ώρα να κάτσω στο τραπέζι του Gwent, έστω και για να παρατείνω την παραμονή μου σε αυτόν τον κόσμο.
Αισθάνομαι κενός. Ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι 210+ ωρών, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετές για να με ξεδιψάσουν. Δεν ήμουν προετοιμασμένος. Με έκανε να βιώσω κάθε ίχνος ενθουσιασμού που μου γεννούσαν τα παιχνίδια πιτσιρίκι, όταν η θέση μου στο σπίτι άλλαζε ανάλογα με το πού έπεφτε το φως του ήλιου, ώστε να βλέπω τι σκαρώνουν τα sprites στην οθόνη του Game Boy. Απλά μερικές τάξεις μεγέθους παραπάνω και σε ένα επίπεδο που τότε δεν γνώριζα καν πως ήταν εφικτό. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα φορτιστώ έτσι συναισθηματικά για ένα παιχνίδι στην ηλικία που οι περισσότεροι αποκτούν τα δικά τους πιτσιρίκια. Και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό.
Νομίζω το Blood & Wine με αποχαιρέτισε με το πιο θεατρικό/ποιητικό τέλος που θα μπορούσε να μου επιφυλάξει, εντείνοντας τη χαρμολύπη.
Τουλάχιστον με περιμένουν ακόμα αρκετές ανεξερεύνητες περιοχές μεσοπέλαγα στα Skellige Islands και ίσως ήρθε η ώρα να κάτσω στο τραπέζι του Gwent, έστω και για να παρατείνω την παραμονή μου σε αυτόν τον κόσμο.
Φασαίος Larianός
Approval of the Admiral
Fighting stocism with stoicism
Order of Alucard
