REVIEWS

ALEX KIDD IN MIRACLE WORLD DX

Φτάνει Αλέκο, έλεος!

Αν και ήμουν πάντοτε κομπιουτεράκιας, αρχικά μέσω των home computers και μετά μέσω του αγαπημένου μας PC, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε ένα κομμάτι των παιδικών μου αναμνήσεων να περιλαμβάνει την πάλαι ποτέ “απάντηση” της Sega στον Mario, το ιστορικό platform game Alex Kidd. Βλέπετε ο γείτονάς μου είχε στην κατοχή του ένα Sega Master System και έτσι αρκετές φορές πήγαινα στο σπίτι του για να δοκιμάσω την τύχη μου στο παιχνίδι, με πολύ μικρή επιτυχία. Έτσι, όταν εμφανίστηκε το remake άδραξα την ευκαιρία να το παρουσιάσω ώστε να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια και να καταφέρω επιτέλους αυτό που έμοιαζε τότε αδύνατο, την ολοκλήρωσή του. Σίγουρα δεν περίμενα ότι τόσα χρόνια μετά το Alex Kidd θα συνέθλιβε ξανά την ψυχή και το είναι μου.

Είμαι σίγουρος ότι γελάει μαζί μου. ΤΟ ΞΕΡΩ.

Η ενασχόλησή μου ξεκίνησε εντελώς αθώα καθώς το παιχνίδι σε παρασύρει σε μία ψευδή αίσθηση χαλαρότητας και ασφάλειας με τα όμορφα καρτουνίστικα γραφικά του και την χαριτωμένη μουσική. Ο φίλος μας ο Alex καλείται να σώσει τον αδερφό του, την πριγκίπισσα και τον βασιλιά από τα μοχθηρά σχέδια του κακού Janken διασχίζοντας τα επίπεδα του παιχνιδιού και νικώντας τόσο τους υπαρχηγούς του Janken όσο και τον ίδιο. Είναι αξιοσημείωτο ότι το remake που παρουσιάζουμε σήμερα ακολουθεί την επιλογή που έκανε η 343 Industries για το Halo Master Chief Collection και δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να αλλάξουν την απεικόνιση από το remake στα κλασικά γραφικά και ήχους του Master System ανά πάσα στιγμή, με το πάτημα ενός κουμπιού! Μου αρέσει πολύ αυτού του είδους η επιλογή, τόσο λόγω νοσταλγίας όσο και ως ένας φόρος τιμής στην δουλειά των προγραμματιστών του original.

Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορείτε να γυρίσετε ξανά στο 1987. Από αυτό…
…σε αυτό!

Επιφανειακά δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύεις ότι το Alex Kidd είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Οι εχθροί κινούνται αργά, ο Alex είναι ευκίνητος και έχει την ισχυρή γροθιά του ως όπλο που μπορεί να εξοντώσει τους πάντες με ένα χτύπημα, ενώ δεν υπάρχει κάποιο χρονικό όριο που να πιέζει για την γρήγορη ολοκλήρωση του επιπέδου. Το μόνο που υπάρχει ως περιορισμός είναι οι τρεις ζωές που ο παίκτης έχει στη διάθεσή του ώστε να τελειώσει το εκάστοτε επίπεδο, αν δεν τα καταφέρει θα πρέπει να ξεκινήσει το level από την αρχή. Τα περισσότερα levels είναι μικρής διάρκειας και όταν χάνεις μια ζωή επανέρχεσαι στο ίδιο σημείο, οπότε ξεκίνησα να παίζω με τη σιγουριά ότι ως έμπειρος πλέον gamer η πορεία μου στο παιχνίδι θα ήταν ένας υγιεινός περίπατος στο πάρκο. Δύο λεπτά μετά κοιτούσα απορημένος την οθόνη του Game Over. “Do you want to retry?” ρωτούσε το παιχνίδι. Φυσικά και θέλω να ξαναπροσπαθήσω. Τρία λεπτά. “Do you want to retry?”. Ωχ. Έξι λεπτά. “Do you want to retry?”. Μία σταγόνα ιδρώτα άρχισε να κυλά στο πλάι του προσώπου μου καθώς η αυτοπεποίθησή μου άρχισε να εμφανίζει ρωγμές σαν παρμπρίζ που το χτύπησε πετραδάκι στην εθνική οδό. Είναι δυνατόν; Τόσα χρόνια, τόση εμπειρία, τόσες ατελείωτες ώρες gameplay και είμαι ακόμα στο ίδιο σημείο; Alex Kidd will make you his bitch; Βαθιές ανάσες για να αποφευχθεί ο πανικός και η κρίση ταυτότητας. Μάταιος κόπος.

Η δουλειά που έχει γίνει στην μεταφορά του original παιχνιδιού είναι εξαιρετική, με σχεδόν απόλυτη πιστότητα στο πρωτότυπο

Για να μην τα πολυλογώ, δύο είναι οι παράγοντες που κάνουν το Alex Kidd να μοιάζει ως ένα σκληρό αστείο του σατανά στους παίκτες. Πρώτος, η υπερβολική ευκινησία του Αλέξανδρου που απαιτεί από τον παίκτη μεγάλη ακρίβεια στις κινήσεις και συνεχή έλεγχο του momentum και δεύτερος, ορισμένα από τα προχωρημένα επίπεδα που πραγματικά θα δοκιμάσουν τις ικανότητες ακόμη και βετεράνων των platformers. Ο έξτρα σαδισμός των δημιουργών όμως, το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της αυτοεκτίμησής μου, είναι ότι στα settings υπάρχει επιλογή για άπειρες ζωές. Το παιχνίδι το ίδιο σού λέει “δεν πειράζει φίλε μου, αν δεν αντέχεις, αν δεν το έχεις μέσα σου, ορίστε οι άπειρες ζωές. Ρίξε λευκή πετσέτα, βάλε την ουρά σου ανάμεσα στα πόδια σου και πάτα το κουμπάκι.” Ο καταραμένος εγωισμός όμως δεν σε αφήνει να αποδεχθείς την ήττα και προσπαθείς ξανά. Και ξανά, και ξανά, και ξανά, μέχρι που ξυπνάς στις τρεις το πρωί κάθιδρος με την μουσική του game over να σε στοιχειώνει.

Τα γραφικά έχουν εκσυγχρονιστεί με όμορφη pixel art και ορισμένα σύγχρονα εφέ φωτισμού.

Πρέπει να πω την αλήθεια γιατί είστε δικοί μου άνθρωποι και θα δείξετε κατανόηση. Στο τέλος δεν άντεξα. Έσπασα. Με την ημερομηνία της δημοσίευσης του review να πλησιάζει και το ηθικό μου στα τάρταρα, αντιμέτωπος με ένα εφιαλτικό level που με σακάτευε, πάτησα το κουμπί. Τελείωσα το επίπεδο, τελείωσα λίγο μετά το παιχνίδι, δοκίμασα τα δύο extra modes που ξεκλειδώνουν μετά την επιτυχή ολοκλήρωση (Boss Rush και classic mode που είναι το αρχικό παιχνίδι χωρίς τροποποιήσεις), έκλεισα το παιχνίδι και ξεκίνησα να γράφω. Το Alex Kidd, το παιχνίδι που με είχε ταπεινώσει πριν από δεκαετίες, έτριψε μετά από τόσο καιρό ξανά τη μούρη μου στο χώμα. Και τώρα πρέπει κάπως, πώς άραγε, να συνεχίσω. Να κοιτάξω μπροστά. Να ξεχάσω.

Classic Mode, η πλήρης μεταφορά του αρχικού Alex Kidd in Miracle World χωρίς κανένα νέο στοιχείο.

Το μεγάλο δίλημμα που έχω όσον αφορά το Alex Kidd in Miracle World DX αφορά το κριτήριο με το οποίο θα βαθμολογήσω. Είναι φανερό ότι οι developers είχαν ως στόχο να μεταφέρουν το ιστορικό αυτό παιχνίδι αυτούσιο στην σύγχρονη εποχή, διατηρώντας σχεδόν ανέπαφο το gameplay αλλά καλλωπίζοντάς το με βάση τα σημερινά στάνταρ. Σε αυτό πέτυχαν απόλυτα πέραν πάσης αμφιβολίας. Το θέμα είναι, και γνωρίζω ότι θα κινδυνεύω πλέον με λιντσάρισμα από τους οπαδούς της Sega και του Alex Kidd, ότι το original παιχνίδι δεν ήταν ιδιαίτερα καλό. Μην γεμίζετε ακόμα την καραμπίνα, ακούστε με λίγο. Ο τρόπος που κινείται ο χαρακτήρας και ιδίως το momentum του στο άλμα καθιστούν συχνά δύσκολη την σωστή πρόβλεψη του πού θα προσγειωθεί, με τι ταχύτητα και με πόση φόρα, γεγονός που οδηγεί σε απώλειες ζωών με τρόπο που μοιάζει άδικος. Τα επίπεδα όμως έχουν σχεδιαστεί με αυτό τον τρόπο κίνησης κατά νου οπότε δεν θα μπορούσε να αλλάξει χωρίς να απαιτηθεί δραστικός επανασχεδιασμός.

Από εδώ αρχίζει ο πόνος.

Επομένως θα πρέπει να βαθμολογήσω με βάση δύο παράγοντες: την ποιότητα της αναστήλωσης βάσει της πιστότητας στο πρωτότυπο παιχνίδι και το σημερινό status του Alex Kidd στο σύγχρονο gaming. Για τον πρώτο παράγοντα έχω μόνο καλά λόγια να πω, δυστυχώς για τον δεύτερο όχι. Συνεπώς θα πρότεινα την αγορά του παιχνιδιού στους νοσταλγούς του Alex Kidd και σε όσους θα ήθελαν να παίξουν ένα κομμάτι της ιστορίας του gaming, όμως η αλήθεια είναι ότι η αγορά έχει πληθώρα από πολύ καλύτερα platformers. Με συγχωρείς Αλέξανδρε αλλά η μπογιά σου πέρασε.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 68%

68%

Διφορούμενο

Εξαιρετική δουλειά στο remastering ενός μέτριου παιχνιδιού.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

29 Comments

  1. [QUOTE=”soad667, post: 573829, member: 102682″]
    Όταν λες μέτριο παιχνίδι, εννοείς το αντίστοιχο για γκέημινγκ των ταινιών του σκορσέζε στον κινηματογράφο;
    [/QUOTE]
    Η απλότητα και απλοϊκότητα του παιχνιδιού παραπέμπει ξεκάθαρα σε ταινίες με υπερήρωες. Δεν είναι τυχαίο ότι έχεις ένα νιάναρο που μέσα από το βιντεογκέημ μόνο μπορεί να δει τον εαυτό του να [S]στίβει[/S] σπάει πέτρες.

    Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να προτείνω διόρθωση του λήμματος Μαμάκυθος σε Μαμάκιθος.
    Από το μαμάκιας και [ISPOILER]λέκιθος[/ISPOILER]. Καλά [ISPOILER]τα αυγά[/ISPOILER], αλλά μόνο όσοι βλέπουν Μαρβελοταινίες και Πάουερ Παφ Γκερλζ μετά τα 15, εξακολουθούν [ISPOILER]να τα τρώνε χτυπημένα[/ISPOILER].

  2. Σαν πιτσιρίκος και εγώ, με Sega Master System ανδρώθηκα! Με προεγκατεστημένο το Alex Kid.
    Αναμνήσεις χαράς και οδύνης μου ξύπνησε το review. Ακόμα θυμάμαι το ragequit που είχα ρίξει, όταν
    μετά από πολλές (πολλές πάρα πολλές) προσπάθειες, κατάφερα να φτάσω στην τελική πίστα.
    Έχασα όλες τις ζωές μου εκεί και δε το ξανάπαιξα..

  3. Βασικά, την ετυμηγορία του Admiral την είχα ως απορία στο μυαλό μου από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το Alex Kid DX.

    Ως εντεκάχρονος νεανίας, έλιωσα το προεγκατεστημένο Alex Kid του Master System μου – χωρίς ποτέ να τερματίσω -, αλλά πότε δεν έμεινε στο μυαλό μου ως “καλό παιχνίδι”. Όταν έχεις στη βιβλιοθήκη του MS, Donald Duck and the Lucky Dime Caper, Wonder Boy in Monster World (αυτά τα είχα τότε) και Phanstasy Star 1 (αυτό το έπαιξα πολύ αργότερα σε emulator), το Alex Kid πας και κάνεις remaster?

  4. [QUOTE=”Great0ldOne, post: 573848, member: 102687″]
    Βασικά, την ετυμηγορία του Admiral την είχα ως απορία στο μυαλό μου από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το Alex Kid DX.

    Ως εντεκάχρονος νεανίας, έλιωσα το προεγκατεστημένο Alex Kid του Master System μου – χωρίς ποτέ να τερματίσω -, αλλά πότε δεν έμεινε στο μυαλό μου ως “καλό παιχνίδι”. Όταν έχεις στη βιβλιοθήκη του MS, Donald Duck and the Lucky Dime Capper, Wonder Boy in Monster World (αυτά τα είχα τότε) και Phanstasy Star 1 (αυτό το έπαιξα πολύ αργότερα σε emulator), το Alex Kid πας και κάνεις remaster?
    [/QUOTE]
    Θα συμφωνήσω! Ειδικά Donald Duck τι critical hit αναμνήσεων έριξες τώρα!!
    Το Kidd από την άλλη έχει συναισθηματικά ξεχωριστή θέση, όντας το 1ο παιχνίδι που έπαιξα στην κονσόλα (φαντάζομαι το ίδιο για πολλούς που το είχαν προεγγατεστημένο). Και εκείνα τα χρόνια δε μας έπαιρναν καινούργιο παιχνίδι αν δεν τερματίζαμε αυτό που παίζαμε (φαντάζεστε την οδύνη..).
    Ποιος ξέρει, ίσως να πόνταραν για remaster σε αυτό τον συναισθηματικό παράγοντα;

  5. Δεν είχε τύχει να παίξω ποτέ Alex Kidd και ούτε είχα ιδιαίτερη κάψα (παρ’ όλο που τα παιδάκια της ηλικίας μου τρελαίνονταν με αυτό).

    Πλέον σιγουρεύτηκα ότι θα το αποκτήσω μόνο μέσω κάποιου bundle του Fanatical/Humble.

  6. [QUOTE=”Borracho, post: 573895, member: 102590″]
    DAY 1 ΑΓΟΡΑ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΑΜΠΑΛΗC CYΓΚΙΝΗCHΣ CΤΑ ΜΑΤΙΑ.

    Και μόνο η δύσσα του Μοίραρχου των Μαμμάκυθων Άλεξ, με έπεισε πως πρόκειται περί δυνατού νοσταλγοχαπιού!
    [/QUOTE]

    ΒΑΛΕ ΛΑΔΙ ΚΙ ΕΛΑ ΒΡΑΔΥ.

    [SIZE=12px]Your Holiness.[/SIZE]

  7. Μια ανάμνηση μου έχει μείνει από αυτό το game:

    Εποχές Minion στον όροφο με τα “ηλεκτρονικά” να παιρνάμε ώρες με τον αδερφό μου (ειδικά τα καλοκαίρια) ,γιατί κλασσικά “δε μας έπαιρναν”. Όλα τα exhibition stands πάντα πιασμένα (ακόμα και αυτά του gameboy) και ένα κακόμοιρο stand με το MS και το Alex Kidd μονίμως άδειο. Που και που έσκαγε κανας ανίδεος το δοκίμαζε max 5 λεπτά και το παράταγε. 😅

  8. [QUOTE=”Borracho, post: 573914, member: 102590″]
    Να σημειώσουμε πως το πήγα ΑΕΡΑ με το πρώτο κανονάκι 5η πίστα ΑΛΕΞΟΥΚΟ-ΜΑΜΜΑΚΥΘΟ, γιατί η Αγία Έδρα ΘΥΜΑΤΑΙ, δεν έχει καταστρέψει τις συνάψεις της να καταχωρεί χρώματα σπάντεξ σωβρακοφανελών.
    [/QUOTE]

    Στέφανε με πήραν τηλέφωνο από την Αυστρία και μου είπαν ότι η άκρη της μύτης σου έφτασε στα σύνορά τους και συνεχίζει να επεκτείνεται. Τώρα καταλαβαίνω γιατί έβαλες παπά για άβαταρ.

  9. On a more serious note
    [QUOTE]
    το θέμα είναι, και γνωρίζω ότι θα κινδυνεύω πλέον με λιντσάρισμα από τους οπαδούς της Sega και του Alex Kidd, ότι το original παιχνίδι δεν ήταν ιδιαίτερα καλό.
    [/QUOTE]
    Μη μασάς Άλεξ, μαζί σου. Πιστεύω ότι εκτός από απειροελάχιστους – how dare you – φανατίλες, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν μαζί σου.
    Όντως δεν ήταν ποτέ κάτι ιδιαίτερο και αναμενόμενα δε γέρασε ωραία. Το είχε ένας ξάδερφος μου και είχαμε περάσει αρκετές ώρες με δαύτο (μέχρι που απογοητευθήκαμε και βάλαμε το [URL=’https://www.youtube.com/watch?v=s7_9LiwYOd8&ab_channel=VideoGaming4U’]Σπαϊντεροπαίχνιδο[/URL]). Ο έλεγχος ειδικά, ας μην μασάμε λόγια, ήταν τραγικός. Και που πα’ ρε Καραμήτρο σε πλατφορμ χωρίς καλά controls….
    Περιπτώσεις ανώτερων παιχνιδιών ανέφερε ο Παλαιός. Θα πρόσθετα εγώ, χωρίς να πάω μακριά, το Sonic. Το οποίο ήταν ανώτερο κι από το αντίστοιχο πρώτο του MD.

  10. Γκιτ γκουντ ναμπς, εδώ ο κυρ Στέφανος που δε τη παλεύει και πολύ το πήγε ΑΕΡΑ με το πρώτο κανονάκι 5η πίστα. Αν δεν έβλεπα το ποστ του, θα πίστευα ότι όντως μιλούσαμε για διαφορετικό γκέημ βλέποντας να δυσκόλευε τόσους πολλούς. Και στο ρημέηκ απ’ ότι είδα όλα βρίσκονται στα ίδια ακριβώς σημεία. Θυμόμουν για κάποιο λόγο λίγο πολύ και ποιες πέτρες να αφήσω, ποια κουτάκια είχαν τις παγίδες κτλ. Πέρα από αυτό, τι να λέμε. Μηχανάρες, ελικόπτερα, βάρκες, καταδύσεις, εκατομμύρια χρόνια μπροστά από την εποχή του.

  11. Το παιχνίδι ήταν απόλυτα βατό μέχρι που πήγαινες σε κάτι κάστρα προς το τέλος και έπρεπε να κάνεις κάτι άλματα του στυλ πήδα πάνω σε 1 (ένα) κουτάκι το οποίο είχε από κάτω ένα χάσμα με καρφιά.

    Κάθε φορά το πήγαινα αέρα ως εκεί, και έχανα ΟΛΕΣ τις ζωές στο ίδιο χάσμα.

    Never again.

  12. Χα, τυχεροί. Εσείς παίζατε σε κονσόλες. Εμείς είχαμε κανονικά χάσματα με καρφιά και πηδούσαμε. Είχα χάσει τουλάχιστον τρία δάχτυλα (του φίλου μου Λουκά) πηδώντας στο ίδιο χάσμα.

    [IMG]https://robertatkinson61.files.wordpress.com/2014/03/four-yorkshiremen-monty-python-17725235-1003-676.jpg[/IMG]

  13. Τι trigger αναμνήσεων ήταν αυτό!

    Κυριολεκτικά το πρώτο “κανονικό” βιντεοπαιχνίδι που έπαιξα (είχαν προηγηθεί διάφορα Tiger), στο Master System του ξάδερφού μου. Ήμουν 7 ή 8 χρονών και είχαμε επισκεφθεί τον θείο μου για Χριστούγεννα στα εξωτερικά. Αδυνατούσαν να με ξεκολλήσουν από το Master System (joke’s on them, όταν τα κατάφεραν και με έβγαλαν από το σπίτι, απλά κόλλησα σε ένα arcade MK II που βρήκαμε έξω – είχε τρομάξει το είναι μου). Τόσο με είχε συνεπάρει, που σε όλη την επιστροφή έπρηζα συκώτια για να μου πάρουν Master System. Πανηγυρική νίκη σε βάρος εξαντλημένου πατέρα, με πήγε στο παιχνιδάδικο της γειτονιάς μας τη μέρα που επιστρέψαμε, μα λόγω της περιόδου, είχαν πουλήσει τα πάντα (ΠΑΣΟΚ είχαμε) και είχε μείνει μόνο ένα διάφανο original Game Boy. [B]Ευτυχώς[/B] για μένα. Από εκεί, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

    Btw:

    [QUOTE]
    Ο τρόπος που κινείται ο χαρακτήρας και ιδίως το momentum του στο άλμα καθιστούν συχνά δύσκολη την σωστή πρόβλεψη του πού θα προσγειωθεί, με τι ταχύτητα και με πόση φόρα, γεγονός που οδηγεί σε απώλειες ζωών με τρόπο που μοιάζει άδικος
    [/QUOTE]

    Dude, that’s like every 8-bit era platformer right there. Με αυτά χτίσαμε χαρακτήρα και ντρεπόμαστε πλέον να κοιτάξουμε στον καθρέφτη κάθε φορά που “είμαστε πολύ κουρασμένοι” για να παίξουμε Dark Souls.

  14. [QUOTE=”mits@kos, post: 573982, member: 102760″]
    Dude, that’s like every 8-bit era platformer right there. Με αυτά χτίσαμε χαρακτήρα και ντρεπόμαστε πλέον να κοιτάξουμε στον καθρέφτη κάθε φορά που “είμαστε πολύ κουρασμένοι” για να παίξουμε Dark Souls.
    [/QUOTE]

    Δεν έχεις καθόλου άδικο, αν και θα έλεγα ότι τα Mario και Sonic έχουν μεγαλύτερη ομαλότητα στη βαρύτητα του χαρακτήρα.

  15. [QUOTE=”soad667, post: 573934, member: 102682″]
    Μηχανάρες, ελικόπτερα, βάρκες, καταδύσεις, εκατομμύρια χρόνια μπροστά από την εποχή του.
    [/QUOTE]
    Ας μην ξεχνάμε και τα πέτρα-ψαλίδι-χαρτί bosses. Πολύ μπροστά. Που πάνε ρε τα άλλα γατάκια με άξουαλ gameplay σε αυτά τα encounters…

    [QUOTE=”Admiral, post: 573983, member: 102598″]
    θα έλεγα ότι τα Mario και Sonic έχουν μεγαλύτερη ομαλότητα στη βαρύτητα του χαρακτήρα.
    [/QUOTE]
    Ακριβώς. Το θέμα του παιχνιδιού δεν είναι η δυσκολία. Αν το βάλεις δίπλα σε Ninja Gaiden, Double Dragon II, GnG, Battletoads κ.α. του κάνουν ένα φου και πέφτει.
    Το θέμα είναι πως ήταν/είναι generic (άντε κάπως τα οχήματα έδιναν ποικιλία) και προσπαθεί με τα slippery controls να εκμαιεύσει αγωνία και λαχτάρα.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL