BATMAN ARKHAM ORIGINS
Είτε κάποιος είναι οπαδός του διάσημου “Σκοτεινού Ιππότη” είτε όχι – αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι που αντιπαθούν τον Batman; – είναι σχεδόν αδύνατο να πει κακή κουβέντα για τους δύο τίτλους Arkham της Rocksteady Studios. Πολύ σπάνια έχουμε την ευκαιρία ως gamers να δούμε licenced παιχνίδια τα οποία καταλαβαίνουν πραγματικά το υλικό στο οποίο βασίζονται, χωρίς να επιχειρούν αλλαγές και “βελτιώσεις” εξαιρετικά αμφίβολης χρησιμότητας. Η Rocksteady πήρε έναν από τους πιο δημοφιλείς superheroes όλων των εποχών, μελέτησε πολύ τα χαρακτηριστικά του και έστησε γύρω του δύο φανταστικά games, δύο action τίτλους οι οποίοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό όλα τα action games που ακολούθησαν. Το υπέροχο combat system ισορροπούσε τέλεια μεταξύ πρόκλησης και επιβράβευσης, επιτρέποντας στον παίκτη να αισθανθεί πλήρως την ωμή δύναμη αλλά και τη σχεδόν υπεράνθρωπη ευλυγισία του Batman. Το ξυλοφόρτωμα πολυάριθμων τραμπούκων στους δρόμους του Gotham, με τον Batman να αποφεύγει χτυπήματα και να εκτοξεύεται από αντίπαλο σε αντίπαλο προκαλώντας τον τρόμο στις τάξεις τους, είναι απλά απολαυστικό, το δε τελείωμα με το κοντινό πλάνο της επερχόμενης φάπας στον δύσμοιρο κακοποιό μπαίνει ως κερασάκι στην badass τούρτα του ανθρώπου-νυχτερίδα. Αυτή είναι η κληρονομιά που ανέλαβε να υπερασπιστεί η WB Games Montreal αναλαμβάνοντας να δημιουργήσει ένα prequel για τη σειρά Arkham, έτσι ώστε η Rocksteady να ασχοληθεί με το επόμενο παιχνίδι της. Σίγουρα η πίεση είναι μεγάλη στους ώμους της εταιρίας.
BATMAN: YEAR TWO
Το Arkham Origins εξελίσσεται νωρίτερα από τα δύο προηγούμενα Arkham games, μεταφέροντάς μας στα αρχικά στάδια της καριέρας του Bruce Wayne ως μασκοφόρος εκδικητής. Η διαφθορά κατατρώει την πόλη του Gotham και οι εγκληματίες βασιλεύουν ανενόχλητοι, μέχρι τη στιγμή που ο Bruce αποφασίζει να τιμήσει τη μνήμη των αδικοχαμένων γονιών του καθαρίζοντας την πόλη τους από τα αποβράσματα. Οι κακοποιοί αιφνιδιάζονται, οργίζονται από τη διατάραξη των δραστηριοτήτων τους από έναν καραγκιόζη που μπέρδεψε τα Χριστούγεννα με τις Απόκριες και ο Black Mask αποφασίζει να πάρει τα πράγματα στα χέρια του: επικυρήσσει τον Batman με το ποσό των 50 εκατομμυρίων δολαρίων και προσκαλεί οκτώ διαβόητους δολοφόνους στην πόλη του Gotham την παραμονή των Χριστουγέννων με μία και μόνο αποστολή, να σκοτώσουν τον άνθρωπο που έχει σακατέψει τις εγκληματικές δραστηριότητές του. Batman εναντίον όλων, fight!
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση παίζοντας το Arkham Origins είναι η μεγάλη διαφορά στην συμπεριφορά του Batman σε σχέση με τα όσα γνώριζα από τα προηγούμενα Arkham games. Στα Asylum και City ο Bruce Wayne μπορεί να χαρακτηριστεί ως “ήρεμη δύναμη”, ένας άνθρωπος που είναι προετοιμασμένος για τα πάντα και μπορεί να διατηρεί την ψυχραιμία του ακόμα και σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Θυμηθείτε την εισαγωγή του Origins όπου ο Wayne βρίσκεται σε ένα εντελώς εχθρικό γι’ αυτόν περιβάλλον χωρίς τον εξοπλισμό του, ωστόσο παραμένει συγκεντρωμένος στο στόχο του χωρίς να κλονίζεται. Ο Batman του Origins είναι νεότερος, πιο άπειρος, ίσως πιο αλαζονικός και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στον τρόπο με το οποίο αντιμετωπίζει διάφορες καταστάσεις. Σε πολλά σημεία της single player campaign ο Bruce χάνει την ψυχραιμία του, οργίζεται ξεσπώντας βίαια στους αντιπάλους του, κατατρέχεται από τα φαντάσματα του παρελθόντος και περιφρονεί κάθε προσπάθεια για αναζήτηση συμμάχων, λέγοντας με στόμφο οτι “ο Batman δε χρειάζεται βοήθεια”. Τα γεγονότα της campaign λειτουργούν ως καταλύτης για τη σταδιακή συναισθηματική ωρίμανση του Bruce Wayne, διδάσκοντάς του στην πράξη πολύτιμα μαθήματα που θα τον βοηθήσουν να γίνει ο πραγματικός Σκοτεινός Ιππότης στο μέλλον. Εδώ οι developers έκαναν καλή δουλειά και, προσωπικά, αισθάνθηκα μεγαλύτερο “δέσιμο” με την ιστορία του Bruce και τον εσωτερικό του αγώνα σε σχέση με τις campaigns των Asylum και City. Το βασικό σενάριο πάντως εξελίσσεται με μάλλον προβλέψιμο τρόπο και κινείται πάνω-κάτω στα ίδια επίπεδα ποιότητας με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, δηλαδή επαρκεί για να σπρώξει τη δράση προς τα εμπρός αλλά δεν αποφεύγει ορισμένα σεναριακά κενά και αντιφάσεις. Οι τελευταίες 2-3 ώρες της campaign είναι ιδιαίτερα καλογραμμένες, “πυκνές” σε εξελίξεις και δυναμικές, αφήνοντας τον παίκτη με μια αίσθηση πληρότητας μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας.
Αν έπρεπε να εντοπίσω κάτι αρνητικό σχετικά με την campaign του Origins συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα games, θα στεκόμουν στην παρουσίαση ορισμένων από τους βασικούς αντιπάλους του Batman και ειδικότερα στον Joker ο οποίος ως χαρακτήρας πιστεύω πως βρίσκεται ένα επίπεδο κάτω στο Origins. Μισή ευθύνη ρίχνω στους συγγραφείς του παιχνιδιού και άλλη μισή στον voice actor Troy Baker ο οποίος ανέλαβε να ενσαρκώσει το χαρακτήρα αντί του Mark Hamill, αποτυγχάνοντας να φανεί αντάξιος των προσδοκιών. Ο Bane είναι καλός, το ίδιο και ο Deathstroke αλλά και 2-3 άλλοι από τους επίδοξους δολοφόνους του Batman, όμως άλλοι διολισθαίνουν σε φωνή και συμπεριφορά πρωινού σαββατιάτικου καρτούν, ερχόμενοι σε αντίθεση με τον γενικότερο σοβαρό τόνο. Μικρές ατέλειες αλλά θα έπρεπε να είχαν προσεχθεί. Όσο για τη διάρκεια παιχνιδιού, χρειάστηκα περίπου 23 ώρες για να ολοκληρώσω την campaign, να πιάσω πέντε από τους οκτώ δολοφόνους και να εκπληρώσω αρκετά sidequests. Συνολικά εκτιμώ πως θα χρειαστείτε τουλάχιστον 35-40 ώρες για να παίξετε όλο το διαθέσιμο περιεχόμενο συν τα challenges στο επίπεδο δυσκολίας Normal.
ΑΝ ΔΕΝ ΕΙNAI ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ, ΜΗΝ ΤΟ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ…
… και αυτό ακριβώς το γνωμικό ακολούθησε ευλαβικά η WB Games Montreal για το Arkham Origins. Οι developers πήραν το κορυφαίο gameplay των προηγούμενων παιχνιδιών και το μετέφεραν σχεδόν αυτούσιο στο Origins, αποφεύγοντας τυχόν επιζήμιες αλλαγές και προβαίνοντας απλά σε ορισμένες προσθήκες για να δώσουν μεγαλύτερη ποικιλία στις μάχες. Το melee combat system είναι ίδιο και απαρράλλακτο, τα stealth sections επίσης, η περιήγηση στον ανοικτό κόσμο του παιχνιδιού, οι boss battles, οι sidemissions, όλα θυμίζουν Arkham City μέχρι κεραίας. Ο Batman έχει αποκτήσει ορισμένα νέα gadgets που του δίνουν ενδιαφέρουσες επιλογές στο πεδίο της μάχης, υποχρεούται να αντιμετωπίσει 2-3 νέους τύπους από thugs (κακοποιούς) οι οποίοι απαιτούν μικρές προσαρμογές στην τακτική αντιμετώπισής τους, αλλά σε γενικές γραμμές το ρεζουμέ της υπόθεσης έχει ως εξής: το Arkham Origins είναι το Arkham City με ορισμένες μικρές αλλαγές και καινούριο σενάριο. Σας αρκεί αυτό; Αν ναι, αγοράστε το άφοβα και μην ανησυχείτε καθόλου για την απουσία της Rocksteady, οι καινούριοι developers στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και παρέδωσαν έναν εξίσου ποιοτικό τίτλο με τα προηγούμενα Arkham games. Αν από την άλλη θα προτιμούσατε πιο ουσιαστικές αλλαγές ή ίσως μια πιο δημιουργική παραλλαγή της συνταγής της Rocksteady αντί για ευλαβική προσήλωση στον τσελεμεντέ, τότε μάλλον δεν είχατε ρεαλιστικές προσδοκίες.
Εμένα πάντως μου αρκεί. Δεν ξέρω αν θα λέω το ίδιο σε τρία χρόνια όταν θα έχουμε φτάσει ενδεχομένως στο Arkham 5, ίσως τότε η σειρά να κολλήσει assassinscreedίτιδα και να αρχίσει να κουράζει λόγω επανάληψης ή λόγω περιττών προσθηκών στο όνομα της καινοτομίας. Αυτή τη στιγμή όμως νιώθω πως δεν έχω χορτάσει ακόμα τα Arkham games, θέλω κι άλλο! Ας μην έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, η ουσία είναι οτι το gameplay είναι τόσο διασκεδαστικό και η ατμόσφαιρα είναι τόσο πετυχημένη που θα έπαιζα με ευχαρίστηση ένα Arkham Origins 2 ακόμα και αν έβγαινε σε ένα μήνα από σήμερα. Δεν είμαι καν τόσο μεγάλος οπαδός του Batman ή της DC γενικά – Marvel rules, suck it DC fanboys! – αλλά θα έδινα και το βρακί μου για ένα Spiderman ή Ironman game στο ίδιο επίπεδο ποιότητας. Τα Arkham games θα καταφέρουν στο τέλος να με κάνουν Batman fanboy, τόσο εθιστικά είναι. Ιδιαίτερα το combat system έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό να σε ωθεί να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό σε κάθε μάχη, ακόμα και με κοινούς thugs της πλάκας, όχι για να μη χάσεις health ή experience points αλλά γιατί θεωρείς ως θανάσιμη προσβολή για τον Batman να φάει έστω και ένα σκαμπίλι από αυτούς τους γελοίους! Ο Batman ρίχνει μπουνίδια με τόση χάρη, με τόση μεγαλοπρέπεια που πραγματικά στενοχωριέσαι όταν μια αδέσποτη σφαλιάρα διακόπτει τις χορευτικές του κινήσεις, άσε που είναι ανεπίτρεπτο για τον Batman να μη βγαίνει από τη μάχη εντελώς αλώβητος!
MULTIPLAYER
Ναι, έχει και τέτοιο! Για πρώτη φορά σε παιχνίδι της σειράς έχουμε ένα πλήρες multiplayer mode δια χειρός της έμπειρης στο είδος Splash Damage. Το μοναδικό (για την ώρα;) game mode, Invisible Predator, περιλαμβάνει οκτώ παίκτες χωρισμένους σε τρεις ομάδες: Συμμορία του Joker, Συμμορία του Bane και Heroes (Batman, Robin). Όλοι βρίσκονται στον ίδιο χάρτη αλλά η κάθε παράταξη έχει τους δικούς της στόχους. Οι δύο συμμορίες επιδιώκουν να μειώσουν η μία τα tickets της άλλης στο μηδέν μέσω της εξόντωσης των αντιπάλων και της κατάληψης control points του χάρτη, κλασικές καταστάσεις Battlefield δηλαδή (αλλά χωρίς οχήματα). Ταυτόχρονα, η παράταξη των Heroes κινείται στις σκιές και έχει ως στόχο να εξουδετερώνει μέλη και των δύο συμμοριών ώστε να γεμίσει το intimidation meter της και να ανακηρυχθεί αυτή νικήτρια. Ενίοτε οι συμμορίες έχουν την ευκαιρία να φέρουν τους δικούς του “heroes” στη μάχη, τον Joker και τον Bane αυτοπροσώπως, οι οποίοι είναι κατά πολύ ισχυρότεροι από τους απλούς συμμορίτες αλλά δε μπορούν να γίνουν respawn. Εξυπακούεται οτι το multiplayer mode του Arkham Origins ακολουθεί τη μόδα της εποχής και διαθέτει το στοιχείο του character progression, όπερ σημαίνει οτι θα ξεκλειδώνετε νέο εξοπλισμό και abilities όσο περισσότερο παίζετε.
Εν αντιθέσει με τα συνήθη βαρετά και εντέλει περιττά multiplayer modes σε παραδοσιακά single player games, το multiplayer του Origins φαίνεται πως έχει προσεχθεί αρκετά και είναι αρκετά πρωτότυπο ως ιδέα, με τρεις ομάδες να παλεύουν στον ίδιο χάρτη. Είχα μεγάλη περιέργεια να το παίξω οπότε μπήκα στο παιχνίδι, έκανα customize τον χαρακτήρα μου και πάτησα Quick Match. Το multiplayer έχει αρκετό κόσμο οπότε δε δυσκολεύτηκα να βρω παρτίδα, μάλιστα στην κλήρωση έτυχε να πάρω εγώ το ρόλο του Batman. Προετοιμάστηκα ψυχολογικά φωνάζοντας “I’m Batman” με βραχνή φωνή μέσα στο σπίτι όσο το παιχνίδι φόρτωνε, μέχρι που η οθόνη μαύρισε και αντιλήφθηκα οτι κάτι πήγαινε στραβά. Ctrl+Alt+Del, κλείσιμο του παιχνιδιού και ξανά από την αρχή. Πάλι τα ίδια.
Μετά από 5-6 ατελέσφορες απόπειρες κατάλαβα οτι δεν πρόκειται να δω προκοπή και οτι μάλλον το multiplayer είχε πρόβλημα, ήθελα όμως να σιγουρέψω οτι ο δικός μου υπολογιστής ήταν οκ. Μπήκα στο multiplayer του Arma III, συνδέθηκα κανονικά σε server, μπήκα σε ένα ελικόπτερο, ανέβηκαν και άλλοι παίκτες, απογειώθηκα και βρήκαμε όλοι άδοξο θάνατο μερικά δευτερόλεπτα αργότερα γιατί, ατυχώς για αυτούς, δεν ξέρω να πετάω ελικόπτερα. Αφού άκουσα μερικές (υποθέτω) βρισιές στα ρώσικα βγήκα από το Arma III, φόρτωσα το Team Fortress 2, συνδέθηκα στον server που έπαιζε ο Νίκος Καράμπελας, τον μαχαίρωσα πισώπλατα και βγήκα. Άρα το πρόβλημα το είχε το Arkham Origins, γεγονός που επιβεβαίωσα επισκεπτόμενος το επίσημο site στο οποίο η Splash Damage υπόσχεται οτι θα κυκλοφορήσει fix λίαν συντόμως. Επειδή όμως καήκαμε στο χυλό του Mortal Kombat και πλέον φυσάμε ακόμα και το bat-γιαούρτι, αν το multiplayer είναι για εσάς σημαντικό τότε θα πρέπει να αποφύγετε την αγορά του Arkham Origins μέχρι να κυκλοφορήσει το fix κάποια στιγμή μέσα στο Νοέμβριο. Στις 2-3 παρτίδες που κατάφερα να παίξω, το multiplayer έχει όντως ενδιαφέρον και πιστεύω οτι η Splash Damage κατάφερε να μετουσιώσει επιτυχώς το gameplay του Arkham σε μορφή multiplayer.
I’M THE GODDAMNED ΒΑΤΜΑΝ ΞΑΝΑ
Στα καθαρά τεχνικά ζητήματα, ευτυχώς το Arkham Origins δεν υποφέρει από τα προβλήματα που είχε αρχικά το Arkham City με την υλοποίηση του DirectX11. Αυτή τη φορά όλα τα εφέ λειτουργούν κανονικά, ενώ τα PhysX effects είναι μεν εντυπωσιακά αλλά ρίχνουν πολύ το framerate οπότε προτείνονται μόνο για τους κατόχους ισχυρών συστημάτων. Στο σύστημα της δοκιμής το παιχνίδι λειτούργησε πολύ καλά, με το framerate να παραμένει συνήθως στα 60 fps με ορισμένα μέτρια drops σε πιο απαιτητικές σκηνές, σε πολύ γρήγορες μεταβάσεις στον ανοικτό κόσμο ή όταν το παιχνίδι κάνει autosave. Όσο για bugs, μια φορά ο Batman… βυθίστηκε στο δάπεδο και άλλη μια φορά άρχισε να πετά κουνώντας την κάπα του σαν να ήταν καρδερίνα, αλλά πέρα από αυτά ολοκλήρωσα το παιχνίδι χωρίς να συναντήσω κάποιο “ζουζούνι” από αυτά που ονομάζουμε game-breaking.
Συμπερασματικά, η WB Games Montreal μπορεί να αισθάνεται ήσυχη οτι κατάφερε να φέρει επιτυχώς εις πέραν την αποστολή της. Οι προσδοκίες από τη σειρά Arkham είναι πλέον τεράστιες και η δυσπιστία σε οποιονδήποτε άλλο εκτός της Rocksteady δεδομένη. Πιστεύω πως οι developers κράτησαν την ποιότητα της σειράς ψηλά, προβαίνοντας σε καλά μελετημένες και πολύ προσεκτικές προσθήκες, αποφεύγοντας να πειράξουν την ισορροπία του combat system και προσπαθώντας να μας δείξουν έναν διαφορετικό Batman στο στάδιο της ωρίμανσης. Ορισμένες ατέλειες, άλλες καινούριες και άλλες που κληρονομήθηκαν από τα προηγούμενα Arkham games, δε θεωρώ οτι επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη γενική καλή εικόνα, με μόνο το ζήτημα του multiplayer να προβληματίζει σε αυτή τη φάση. Από τη στιγμή που η σειρά είναι ακόμα φρέσκια και δεν έχει προλάβει να κουράσει μέσω των ατελείωτων sequels, το Arkham Origins καλύπτει μια χαρά την ανάγκη για “περισσότερο Arkham”. Απαραίτητη αγορά για τους fans του Batman, των Arkham games, των action games, των καλών games απλά.
Ένα sequel-prequel με ελάχιστες αλλαγές σε σχέση με τους προκατόχους του αλλά πολύ κοντινό επίπεδο ποιότητας. Το Batman: Arkham Origins είναι μια άξια προσθήκη στην οικογένεια των Arkham games. To Batman: Arkham Origins κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την εταιρία Zegetron.
Pros
- Διατηρεί όλα τα θετικά στοιχεία των προηγούμενων Arkham games
- Ενδιαφέρουσα ματιά σε έναν διαφορετικό, πιο άπειρο Batman
Cons
Cons
- Προβληματικό multiplayer
Ναύαρχε, άλλαξες κάρτα γραφικών;
Ναι, πρόσφατα.
Το παιχνίδι είναι μια χαρά.Μόνη μου ένσταση είναι ότι είναι υπερβολικά ίδιο με το City.Είπαμε,πετυχημένη συνταγή,αλλά όχι κι έτσι!!!Επίσης,ίσως είναι καιρός το σενάριο να γίνει πιο πρωτότυπο.
Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι τα παιχνίδια αυτής της σειράς μπορούν να σε εντάξουν ομαλότατα στην ιστορία του σκοτεινού ιππότη ακόμα και αν δεν ξέρεις τίποτα από dc..
Διαφωτιστική κριτική για άλλη μια φορά Ναύαρχε 🙂 .
Αλήθεια πως σου φάνηκε το στοιχείο της εξιχνίασης των εγκλημάτων;
Tρελογκότι από τα λίγα, πάμε μωρή WB Μοντρεαλάρα!
Οκ, να μεταφράσω το παραπάνω. Ήμουν ο πλέον δύσπιστος. Λίγο η αλλαγή εταιρίας, λίγο η προσθήκη μούλτι, κρατούσα μικρό καλάθι. Τελικά στάθηκαν παραπάνω από αντάξιοι των προσδοκιών που δεν είχα. Και το μούλτι, αρκετά ενδιαφέρον με το 3vs3vs2 και το όλο progression να κρατά το ενδιαφέρον.
Σπίκινγκ οφ μούλτι, προσωπικά δεν μου εμφάνισε κανένα πρόβλημα. Αλλά ξέρω δύο κοτόπουλα που ακόμα δεν καταφέραμε να παίξουμε παρέα κι ας δοκιμάσαμε κάποιες φορές με όλη την καλή θέληση. Τους κουνάω το μαντήλι στο loading μετά το lobby κι αυτό είναι. 🙁 Ελπίζω ότι μλκ έχει να την διορθώσουν σύντομα, γιατί γενικά έχει κόσμο και κωλολέει, αλλά θα κωλολέει ακόμα περισσότερο με γνωστούς… OBVIOUSLY.
Την πρώτη φορά που δοκίμασα να παίξω Multi, περίμενα μισή ώρα (δεν κάνω πλάκα, με πίεζε φίλος με το ζόρι) για να μαζευτούν 8 παίκτες. Τελικά μπήκαμε, και έφαγαν DC οι 3 από τους 8, έμεινε μονο μία συμμορία και οι ήρωες, που φάγα(με)νε το ξύλο της αρκούδας φυσικά, αφού ταμπουρώθηκαν.
Συνεχίζοντας στην Campaign, λίγο πριν το πρώτο bossάκι του παιχνιδιού, διαπίστωσα πως δεν είχα φτιάξει τα graphics settings. Τα αλλάζω, και την ώρα που πάλευα, ο Croc γινόταν αόρατος την ώρα που πήγε να με δαγκώσει, και από εκεί και πέρα με αγνοούσε επιδεικτικά, καθώς πέρναγε από μέσα μου και χτύπαγε το έδαφος πίσω μου. Αφού ξανα επανέφερα τα settings και ρηστάρτ το παιχνίδι, έφτιαξε, αλλά φυσικά ξενέρωσα.
Καλύτερο από πριν αλλά είναι ακόμα πολύ ρηχό, αφού δεν κάνεις και πολλή έρευνα. Σίγουρα δεν περιμένω adventurικούς γρίφους σε ένα action game αλλά θα είχε ενδιαφέρον να έβαζαν 1-2 πιο δύσκολες υποθέσεις, για να δικαιολογηθεί ο τίτλος του “world’s greatest detective” 😀
εχω παιξει μονο το Asylum, αλλα μου εκανε εντυπωση εκτος απο τα αλλα, και το ποσο “ελαφρυ” ηταν και και το πόσο υπεροχο φαινοταν ακομα και στο 7αχρονο pc μου. θα διορθωσω συντομα το λαθος παιζοντας και το City. και μετα αυτο εδω. η ιδια συνταγη, οταν ειναι πετυχημενη στην ουσια της, ποτε δεν εβλαψε κανεναν.
σε άλλα νεα, ήδη λυσασμενες (και λυσασμενοι, γιατι οχι??) φανς κανουν ουρα ριχνοντας τους σερβερς του ebay στο διαβασμα της μαγικης φρασης: “θα έδινα και το βρακί μου για ένα Spiderman ή Ironman game στο ίδιο επίπεδο ποιότητας”. 😀
ας ξεκινησει ΤΩΡΑ, εστω και κικσταρτερ με επαθλο το Ναυαρχόβρακο.
Το έπαιξα σε GT610 (η οποία είναι entry level στις κάρτες), σε 1366×768 με όλα τα εφέ off και είχα 30 frames σταθερά. Άψογο optimization.
“Marvel rules, suck it DC fanboys!”
Να περιμένουμε review και από το Lego Marvel Super Heroes?
(είναι μάλλον το δώρο που θα φέρει ο Αη Βασίλης στο γιό μου)
To μόνο που δεν κολλάει είναι ότι έχει περισσότερα gadget ενώ είναι ακόμα στην αρχή της “καριέρας” του, σε σχέση με τα άλλα games.
My thoughts exactly.