BATTLEBORN

Επειδή το Battleborn είναι από αυτά τα παιχνίδια που δεν είναι ξεκάθαρα με την πρώτη ματιά το τι ακριβώς είναι, ή μάλλον παραπλανούν για το ποιόν τους, ξεκινάω ως εξής: αν ήμουν υποχρεωμένος να δώσω στο παιχνίδι έναν ξερό, μονολιθικό χαρακτηρισμό θα έλεγα χωρίς περιστροφές πως είναι ΜΟΒΑ. Ουσιαστικά όμως αρκεί κάποιος να δει ένα απλό στιγμιότυπο από το Battleborn για να αντιληφθεί πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον DotA κλώνο, οπότε τι ακριβώς συμβαίνει θα αναρωτηθείτε;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη μου επαφή με το παιχνίδι ήταν από τυχαία screenshots, τα οποία λόγω της καρτουνίστικης Unreal Engine 3 αισθητικής τους (και το όνομα Gearbox) παρέπεμπαν στα Borderlands. Όμως οι αναφορές έκαναν λόγο για PvP τίτλο, ο οποίος μάλιστα συνέπεσε χρονικά με το Overwatch (το οποίο επίσης καρτουνίζει), οπότε αναπόφευκτα το μυαλό μου πήγε προς τα εκεί. Αρκούσαν όμως περίπου 60 δευτερόλεπτα PvP δράσης για να αντιληφθώ ότι είχα απέναντί μου μια MOBA σε πρώτο πρόσωπο. Πληθώρα ηρώων και κλάσεων (ranged, melee, support, tank κοκ), τυπική κλίμακα προόδου του χαρακτήρα όσο προχωράει το ματς (ξεκλειδώνουν skill power ups, τα λεγόμενα augments) και γενικά το γνωστό παιχνίδι γάτας με ποντίκι και σταδιακής φθοράς.

Δείγμα της Campaign. Ναι, οι παγίδες είναι one shot kill.

Eιδικά το Incursion mode (ένα από τα τρία που προσφέρει το παιχνίδι) δίνει έντονα League of Legends vibes με τις ομάδες να προσπαθούν να κερδίσουν μέτρα και τελικά να ρίξουν τα εχθρικά Sentries, προστατεύοντας παράλληλα τα δικά τους. To Meltdown επίσης αφήνει ΜΟΒΑ γεύση (ουσιαστικά πρόκειται για creep management mode), ενώ στο κλασικό capture (έλεγχος σημείου) εκδηλώνεται περισσότερο η FPS πτυχή του τίτλου. Η πλάστιγγα πάντως γέρνει έντονα προς τη ΜΟΒΑ πλευρά, πράγμα που κάνει αναπόφευκτη τη σύγκριση με τους “μπαμπάδες” της κατηγορίας όπως θα δούμε παρακάτω. Πριν φτάσουμε όμως εκεί πρέπει να γίνει οπωσδήποτε ειδική μνεία στο campaign mode του παιχνιδιού. Ναι, υπάρχει τέτοιο, είναι αρκετά πλούσιο αφού αποτελείται από αρκετά μεγάλους χάρτες, έχει μια υποτυπώδη πλοκή πίσω του για να συνδέει τα διάφορα επίπεδα και μπορεί να παιχτεί co-op. Η όλη φάση θυμίζει αρκετά τα 5man dungeons των διαφόρων ΜΜΟ τύπου World of Warcraft, κατά έναν παράδοξο τρόπο.  

Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα ψεγάδια. To παιχνίδι δεν ξεχωρίζει για τα γραφικά του. Η χρήση της UE3 δίνει μια εντελώς ξεπερασμένη αισθητική που η καλλιτεχνική διεύθυνση δεν αρκεί για να μασκαρέψει. Η απόδοση επίσης θα μπορούσε να ήταν καλύτερη με βάση το οπτικό αποτέλεσμα. To framerate κυμάνθηκε στο σύστημα της δοκιμής στα 50-70fps στα 1440p με στιγμιαίες πτώσεις στα 40 περίπου (βασικό ultra preset με το physx στο low) – οι χρήστες nvidia καρτών μπορούν να αναμένουν ελαφρώς ανώτερα νούμερα (ακριβώς όπως στη σειρά Borderlands). Το σημαντικότερο αρνητικό του παιχνιδιού όμως είναι η έλλειψη “λούστρου” και τελειοποίησης.  Οι μηχανισμοί μάχης σε αρκετούς χαρακτήρες (πχ το shadowfire pillar της Orendi) χρειάζονταν περισσότερη δουλειά στον τρόπο υλοποίησης του χειρισμού ενώ και το UI, από τα αρχικά μενού μέχρι τα skills μέσα στη μάχη συνολικά είναι ελλιπές και όχι όσο εύχρηστο θα έπρεπε να είναι.

Η ΜΟΒΑ συζήτηση

Φτάνουμε και στο ζουμί της υπόθεσης. Εδώ και μερικά χρόνια η συγκεκριμένη κατηγορία αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά του PC gaming από την άποψη της δημοφιλίας. Άλλωστε μιλάμε για έναν τύπο παιχνιδιού ο οποίος γεννήθηκε από τα σπλάχνα των PC και την ίδια την κοινότητα των  PC gamers. Και παραμένει αγορά χρυσωρυχείο, αν και κυριαρχείται από Freemium παιχνίδια που βασίζονται στις μικροσυναλλαγές. Παράλληλα αν και εξαιρετικά κερδοφόρος, είναι πια κορεσμένη με τους μεγάλους παίκτες να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Εδώ ο Oscar Mike, κλασικός assault rifle τυπάς.

Το League of Legends, κατάφερε να πάρει τη σκυτάλη από την πρώτη, ιστορική DotA και να κυριαρχήσει επί του πρώιμου ανταγωνισμού (πχ. Heroes of Newerth) κωδικοποιώντας το παραδοσιακό ΜΟΒΑ gameplay. Ουσιαστικά μετέτρεψε μόνο του την Riot σε γίγαντα με το δικό του κοινό, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων (όπως απέδειξε η εξαγορά της από την κινεζική Τencent). Η DOTA 2 κουβαλώντας (κατά κάποιους, σφετερίζοντας) βαρύ όνομα, μετά από χρόνια σε ανάπτυξη και έχοντας πίσω της την Valve, άρα και τεράστιους πόρους και, ακόμα πιο σημαντικό, το εμβληματικό Steam, κατάφερε να αναδειχτεί στο αντίπαλο δέος του LoL ως κύρια εναλλακτική. Το Heroes of the Storm, παιδί της Blizzard (από τα παιχνίδια της οποίας ξεπήδησε η DotA), με όπλο το όνομα της κολοσσιαίας μαμάς και τη σύνδεση με τα πασίγνωστα της  franchise μπορεί και αντλεί εκατοντάδες χιλιάδες παίκτες από τάξεις που κατά τα άλλα δεν υπήρχε περίπτωση να παίξουν ποτέ ΜΟΒΑ.

Eκτός από όχι ιδιαίτερα λειτουργικό το UI είναι και ψιλοφορτωμένο.

Ο χώρος για νέους παίκτες φαντάζει ασφυκτικά μικρός και είναι όντως έτσι. Όταν ακόμη και η Blizzard ένιωσε την ανάγκη να διαφοροποιήσει αισθητά βασικές σταθερές του ΜΟΒΑ gameplay με το HotS (πχ. ποικιλία στόχων και συνθηκών νίκης) τα πράγματα είναι πραγματικά σκούρα για νέους παίκτες. Υπό αυτό το πρίσμα, η Gearbox με το Battleborn πράττει ορθά. Ουσιαστικά πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε το Smite, το οποίο τόλμησε να φέρει τον παίκτη πιο κοντά στη δράση και το πάει πολύ (μα πάρα πολύ παρακάτω) φέρνοντας τη μάχη σε πρώτο πρόσωπο. Και μόνο αυτή η ενέργεια θα ήταν αρκετή να διαφοροποιήσει την κλασική ΜΟΒΑ εμπειρία σε τέτοιο βαθμό που το Battleborn θα μπορούσε να ήταν φωτοτυπία του LoL σε επίπεδο χαρτών, στόχων και συνθηκών νίκης και πάλι να παίζεται εντελώς διαφορετικά. Το Battleborn όμως προσφέρει ποικιλία χαρτών και game modes και καλά κάνει. Και είναι η πρώτη φορά που κάποιο στούντιο φωνάζει με τόσο εμφατικό τρόπο πως ίσως ήρθε η ώρα για τις ΜΟΒΑ να εξελιχθούν πέρα από το βασικό ισομετρικό τους στήσιμο. Παράλληλα τολμάει να κυκλοφορήσει εμπορικά και μάλιστα σε πλήρη τιμή, χρησιμοποιώντας το αρκετά δουλεμένο για τα MOBA δεδομένα campaign του ως επιχείρημα. Παρόλα αυτά ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος και αναπόφευκτα αγγίζει και το εμπορικό shooter φάσμα – η άποψή μου είναι πως η 2Κ απλά δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει το παιχνίδι τόσο κοντά σε έναν πραγματικό κολοσσό όπως το Overwatch.

Kλείνοντας

Το Battleborn είναι συμπαθητικό παιχνίδι και ταυτόχρονο μεγάλο στοίχημα. Η Gearbox/2Κ έριξε ζαριά. Η διαφορά μεταξύ ενός πρωτοποριακού, επιδραστικού τίτλου και ενός παιχνιδιού που εν τέλει έκατσε στη νεκρή ζώνη μεταξύ διαφορετικών ειδών, είναι ο αριθμός παικτών που μπορεί αυτό να συγκεντρώσει και να κρατήσει απασχολημένους.  Το ερώτημα είναι απλό. Παντρεύοντας τις ΜΟΒΑ με τα FPS, το Battleborn προσπαθεί να αντλήσει από το κοινό και των δύο ειδών. Θα τα καταφέρει να το γοητεύσει ή θα αποδειχτεί πολύ FPS για τα ΜΟΒΑ γούστα των μεν και πολύ ΜΟΒΑ για τους οπαδούς των δε; Η απάντηση σε λίγους μήνες.

Το Battleborn μας διέθεσε η CD Media, την οποία ευχαριστούμε θερμά.

Pros

Cons