BLACKWOOD CROSSING

Το Blackwood Crossing είχε υποπέσει στην αντίληψή μου εδώ και καιρό, μάλιστα το αξιοπερίεργο ήταν πως το πρωτοείδα σε μέσο που, δεν έχει να κάνει με gaming και τέτοια δημοσιογραφία γενικότερα. Έκτοτε το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχοντας μάθει ελάχιστα για το θέμα, το gameplay ή το ακριβές είδος του. Σταθερά αυτό που με μαγνήτιζε και μου έξαπτε το ενδιαφέρον ήταν η καλαισθησία και η ποιότητα που έβγαζαν τα screenshots, στα μοντέλα των πρωταγωνιστών και την παραμυθιακή ατμόσφαιρα που ανέδιδε.

Προέρχεται από το νεότευκτο (est. 2011) Indie Studio, Paper Seven, μέλη του οποίου διατέλεσαν καθήκοντα και στην Black Rock Studio (Split/Second , Pure) και είναι το πρώτο τους δημιούργημα που καλύπτει τον στόχο που έχουν θέσει, αυτόν της δημιουργίας τίτλων με αγάπη και μεράκι για τον χώρο των video games. Η αγάπη αυτή φαίνεται έντονα στον εικαστικό κυρίως τομέα, καθώς το έργο τους δείχνει μεγάλο επαγγελματισμό, αντίστοιχο με studio animation με πολλούς περισσότερους πόρους.

Το σενάριο αφορά τα ορφανά αδέρφια Scarlett και Finn και ένα κατά τα φαινόμενα ταξίδι τους με τραίνο, το οποίο εν τέλει είναι ένα ταξίδι στις αναμνήσεις τους, τις σκέψεις που τους βασανίζουν και την μεταξύ τους σχέση. Περισσότερα δεν μπορούν να ειπωθούν χωρίς να χαλάσει το ίδιο το νόημα της αφήγησης, μιας καλοειπωμένης και τρυφερής ιστορίας, εμποτισμένης με συναισθήματα που είναι κοινά σε όλους μας και σίγουρα κάτι θα προκαλέσουν σε συναισθηματικό επίπεδο, ειδικά σε όσους έχουν αδέρφια με μια κάποια διαφορά ηλικίας. Η ιστορία είναι από ένα σημείο και μετά, προβλεπόμενη μεν, αλλά η ερμηνεία των παιδιών και κυρίως του Finn είναι εξαιρετική.

H Scarlett στο κατώφλι της δύσκολης εφηβείας. Χαρακτηριστικό δείγμα του σχεδιασμού υψηλού επιπέδου.

Το πρόβλημα τουλάχιστον όσον αφορά την ιστορία, είναι πως ο ήδη μικρός χρόνος ολοκλήρωσης (γύρω στις τρεις ώρες), κρίνεται πως δεν είναι αρκετός για να αναπτυχθούν τα θέματα που θίγει και να δοθεί μια διάσταση στη σχέση Scarlett / Finn που θα προκαλούσε μια μεγαλύτερη συναισθηματική επένδυση από τον παίκτη.

Υπάρχουν κάποια θέματα με το port για τα PC, το οποίο είναι φυσικά κλειδωμένο στα 30 fps με textures που δεν εντυπωσιάζουν, τα οποία αδικούν την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στα animation και τα μοντέλα των χαρακτήρων, η οποία είναι και εμφανής στα screenshots. Πέρα λοιπόν από αυτά τα τεχνικά ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν να είναι και πταίσματα, έχουμε τα μεγάλα προβλήματα που προκύπτουν από την ίδια την φύση του Blackwood Crossing.

Το πιο ανοικτό από τα “hubs” με τη μυστηριώδη φιγούρα του παιδιού με τη μάσκα λαγού.

Πιστεύω λοιπόν πως για την συγκεκριμένη ιστορία και για το προφανές ταλέντο της ομάδας στον εικαστικό τομέα, μάλλον η φύση των video games ως μέσο, δεν είναι η κατάλληλη για το δημιούργημα αυτό. Παρότι αποφεύγω τον όρο walking simulator, εδώ έχουμε ενσαρκωμένο τον ορισμό αυτό, καθώς η Scarlett περιπλανιέται στα περιβάλλοντα του παιχνιδιού με μια απελπιστικά αργή ταχύτητα -ειδικά όταν πρόκειται για backtracking κάποιου από τους απλοϊκούς γρίφους. Σε άλλους τίτλους του “είδους” πιστεύω πως ακόμα και η απλή περιπλάνηση έχει να προσφέρει κάτι, καθώς ο παίκτης σε αυτό τον χρόνο σκέφτεται και επεξεργάζεται την αφήγηση με φόντο τον κόσμο του παιχνιδιού, με τον ίδιο τρόπο που μια ταινία χρησιμοποιεί τα αργά πλάνα και την φωτογραφία για να αφήσει τον θεατή να επεξεργαστεί την ιστορία, στον χρόνο ανάμεσα στις σκηνές. Στο Blackwood Crossing αυτή η διαδικασία ήταν επιφορτισμένη από αίσθημα αγγαρείας και γινόταν διεκπεραιωτικά, αντί να γίνεται οργανικά. Οι λόγοι είναι το βασανιστικά αργό βάδισμα του χαρακτήρα καθώς και ο ανέμπνευστος και απλοϊκός τρόπος με τον οποίο συμμετέχει ο παίκτης, ταιριάζοντας συνήθως δύο χαρακτήρες για να προκύψει ένας διάλογος ή συνδυάζοντας ένα αντικείμενο στο χώρο με ένα άλλο σε μια απόλυτα γραμμική πορεία, μηχανισμοί που θυμίζουν παζλ προσχολικής ηλικίας ή interactive cd δραστηριοτήτων των 90’s.

Δείγμα των υπέροχων asset και ο χαρισματικός Finn

Εικαστικά, παρότι οι χώροι είναι ιδιαίτερα μικροί, καταφέρνουν να δώσουν μια έντονα φαντασιακή ατμόσφαιρα, σε περιπτώσεις ακόμα και ανατριχιαστική. Οι χαρακτήρες όπως προείπα έχουν άριστο σχεδιασμό και animation (αν εξαιρέσουμε λίγο το lip sync και το ότι ο αντικατοπτρισμός της Scarlett δεν κινεί καν το στόμα όταν μιλάει). Και όμως ως παιχνίδι, οι μηχανισμοί του αποτυγχάνουν καθαρά λόγω του τρόπου που έχουμε συνηθίσει το ίδιο το “gameplay” της κίνησης στο χώρο. Για αυτό το λόγο πιστεύω πως το καταλληλότερο μέσο για αυτή τη δημιουργία και την ιστορία που θέλει να πει, θα ήταν ως 3D Animation ταινία, λόγω της έλλειψης ουσιώδους gameplay που να έχει κάτι να προσφέρει ή να προχωρήσει στην αφήγηση.

Pros

Cons