Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι «όποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει στην αγάπη». Τι συμβαίνει όμως στην αγάπη, όταν κάποιος κλέβει στα χαρτιά; Δύσκολο να απαντήσω, αλλά το σίγουρο είναι ότι μαθαίνει πολλά πράγματα για το παρελθόν του. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται το Card Shark της Nerial, ένα ομολογουμένως ασυνήθιστο παιχνίδι, το οποίο μας διδάσκει ότι η χαρτοπαιξία είναι ένα δύσκολο, επικίνδυνο και άκρως απαιτητικό επάγγελμα, που όμως είναι απόλυτα επικερδές, εφόσον δεν παίξεις με τους κανόνες του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Το παιχνίδι μας τοποθετεί στη Γαλλία του 18ο αιώνα, αρκετά χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση, όπου παίρνουμε τον έλεγχο ενός νεαρού αγοριού που εργάζεται σε μια ταβέρνα. Το αγόρι είναι ορφανό από πολύ μικρή ηλικία, δεν μπορεί να μιλήσει, ενώ καθημερινά εργάζεται σκληρά ως σερβιτόρος για τη δεσποινίς Porterhouse, ιδιοκτήτρια της ταβέρνας, η οποία δεν του φέρεται και με τον καλύτερο τρόπο. Ένα ωραίο πρωινό, παρουσιάζεται ως πελάτης ο Comte de Saint Germain (υπαρκτό και διαβόητο πρόσωπο της εποχής), ο οποίος παρατηρεί την κακή συμπεριφορά της ταβερνιάρισσας απέναντί του και του προτείνει μια συμφωνία. Να τον βοηθήσει να κερδίσει την επόμενη παρτίδα χαρτιών και σε αντάλλαγμα να πάρει ένα μερίδιο από τα κέρδη.
Ο ήρωάς μας δέχεται και πράγματι, με τη διακριτική αρωγή του, ο Comte κερδίζει, αλλά ο αντίπαλός του δεν εξέλαβε την ήττα και τόσο ψύχραιμα – άφθονο κρασί και χαρτιά δεν είναι ποτέ καλός συνδυασμός. Αποτέλεσμα της συμπλοκής ήταν η Porterhouse να πέσει νεκρή από το μουσκέτο του αντιπάλου του, ο οποίος τράπηκε άμεσα σε φυγή, με το νεαρό αγόρι να βρίσκεται πλέον σε πολύ δυσμενή θέση. Αφενός γιατί μένει χωρίς προστάτη και χωρίς στέγη αφετέρου γιατί κινδυνεύει να κατηγορηθεί για δολοφονία και να καταλήξει στην αγχόνη. Εξάλλου, ποιος θα πιστέψει έναν βουβό πιτσιρικά που τον κακομεταχειρίζονταν (συνεπώς, έχει κίνητρο) και έναν, αμφιβόλου ηθικής, επαγγελματία χαρτοπαίκτη;
Τότε, ο Comte του προτείνει να τον ακολουθήσει στο μέρος που κατοικεί, όπου όλως τυχαίως πρόκειται σε περιοχή Ρομά, γεγονός που του εξασφαλίζει ότι είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθεί από τις Γαλλικές Αρχές. Όμως δε σταματάει εκεί, καθώς ο Comte, αντιλαμβανόμενος το ταλέντο του μικρού στη «ζαβολιά», αποφασίζει να τον εκπαιδεύσει ως χαρτοκλέφτη, με απώτερο στόχο να «γδύσουν» όλους τους ανόητους αριστοκράτες που νομίζουν ότι ξέρουν να παίζουν χαρτιά. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Comte κρύβει πολλά μυστικά ακόμα και ότι η συνάντησή του με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας δεν ήταν και τόσο τυχαία…
Ομολογουμένως, το κομμάτι της αφήγησης είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και άκρως ενδιαφέρον. Προσεγγίζει αρκετά σε visual novel μονοπάτια, αλλά έχει στηθεί τόσο εύστοχα που δίνει την εντύπωση ότι παίζουμε ένα πρώτης τάξεως adventure game. Ειδικά ο Comte, ο οποίος μιλάει ακατάπαυστα και με την ανάλογη «Γαλλική ευγένεια», είναι ένας εξαιρετικά καλογραμμένος χαρακτήρας που θα σας μείνει αξέχαστος ακόμα και μετά το πέρας του παιχνιδιού. Εντούτοις, το αφηγηματικό κομμάτι είναι μόνο ένα μικρό μέρος του παιχνιδιού που θα μας απασχολήσει – εξάλλου, πλην λίγων εξαιρέσεων που θα πρέπει να πάρουμε κάποιες κρίσιμες αποφάσεις, το μόνο που χρειάζεται είναι να πατήσουμε το κουμπί για να πάμε στην επόμενη γραμμή διαλόγου.
Το κυρίως παιχνίδι περιλαμβάνει την…τέχνη του να κλέβεις στα χαρτιά. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Card Shark δεν προϋποθέτει ουδεμία γνώση πάνω στα χαρτοπαίγνια από πλευράς παίκτη. Πέρα από το γεγονός ότι σε μία τράπουλα υπάρχουν τέσσερα σύμβολα (κούπα, καρό, σπαθί και μπαστούνι) και ότι ο Άσσος είναι το ισχυρότερο χαρτί (με τις φιγούρες Ρήγας, Ντάμα και Βαλές να ακολουθούν), δε χρειάζεται να γνωρίζουμε τίποτα άλλο. Το παιχνίδι δε σκοπεύει να μας μάθει πόκερ ή κουμ-καν, καθώς σε κανένα σημείο της περιπέτειας δε γίνεται ξεκάθαρο τι είδους παιχνίδι παίζουμε. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε κατά γράμμα τις οδηγίες του Comte, προκειμένου να κατακλέψουμε τον κοσμάκη.
Υπάρχουν γύρω στις 28 τεχνικές «κλεψίματος», οι οποίες περιλαμβάνουν από «πειραγμένο» ανακάτεμα της τράπουλας και σημάδεμα χαρτιών μέχρι διπλές τράπουλες και αποπροσανατολισμό του αντίπαλου παίκτη. Η εφαρμογή των εν λόγω τεχνικών γίνεται κατόπιν mini–games που περιλαμβάνουν quick–time events, στα οποία όμως δεν αρκεί μονάχα να πατήσουμε έγκαιρα το σωστό συνδυασμό κουμπιών, αλλά και να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, έτσι ώστε να φροντίζουμε ο καλύτερος συνδυασμός χαρτιών να καταλήγει πάντα στον Comte. Υπάρχουν στιγμές δε που θα πρέπει να θυμόμαστε αρκετά πράγματα ταυτόχρονα προκειμένου να πετύχουμε το «σωστό» κλέψιμο.
Για παράδειγμα, υπάρχουν φορές που, ως τυπικά υπηρέτες του Comte, γεμίζουμε με κρασί τα ποτήρια όλων των παικτών του τραπεζιού. Όσο γεμίζουμε τα ποτήρια, θα πρέπει να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο χέρι του αντιπάλου και μετά με κάποιο σινιάλο, να κοινοποιήσουμε στον Comte το είδος των χαρτιών που έχει ο αντίπαλος. Το σινιάλο μπορεί να είναι ένα σκούπισμα του τραπεζιού με συγκεκριμένες κινήσεις (π.χ. με τη φορά του ρολογιού σημαίνει ότι ο αντίπαλος διαθέτει κούπες), το άγγιγμα ενός ποτηριού στη βάση ή στο χείλος και ούτω καθ’ εξής. Αν και δεν είναι τόσο δύσκολο να πατήσουμε τα σωστά κουμπιά, συχνά η κατάσταση μπορεί να γίνει αρκετά πιεστική και αγχωτική, ιδίως από τη στιγμή που όλα γίνονται κατόπιν χρονικού περιορισμού.
Κάθε φορά που εφαρμόζουμε μια τεχνική, υπάρχει μια μπάρα «υποψίας» στο κάτω μέρος της οθόνης, η οποία όσο καθυστερούμε να ολοκληρώσουμε την τεχνική, τόσο αυτή ανεβαίνει. Αν το παρακάνουμε και η μπάρα γεμίσει, τότε ο αντίπαλος μας σηκώνεται έξω φρενών από το τραπέζι και μας κατηγορεί ως απατεώνες, γεγονός που οδηγεί σε δύο τινά. Είτε μας διώχνουν επιτόπου από το τραπέζι, χάνοντας όσα χρήματα είχαμε ποντάρει μέχρι εκείνη τη στιγμή, είτε μας σκοτώνουν, όπου έχουμε μια ευκαιρία να ξαναγυρίσουμε στην πρότερή μας κατάσταση, εφόσον συμφωνήσουμε με το Θάνατο. Η συμφωνία αυτή μπορεί να είναι να πληρώσουμε ένα αντίτιμο ή να παίξουμε μια παρτίδα χαρτιών, στην οποία φυσικά θα πρέπει να κλέψουμε, αλλά χωρίς να έχουμε τη βοήθεια του Comte. Συνεπώς, θα πρέπει να θυμόμαστε κάποιες τεχνικές από μόνοι μας, αλλιώς χάνουμε οριστικά.
Προκειμένου να περάσουμε στο επόμενο level και στη συνέχεια της ιστορίας, θα πρέπει να κερδίσουμε τον αντίπαλο τόσες φορές μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα ή να μην έχει αρκετά χρήματα για να καλύψει το επόμενο ποντάρισμα. Συνήθως αυτό επιτυγχάνεται ύστερα από τρεις-τέσσερις παρτίδες, ενώ όσο προοδεύουμε στο παιχνίδι, τα mini games γίνονται ολοένα και πιο πολύπλοκα – ως και ξιφομαχία μπαίνει στο μενού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η νίκη επιτυγχάνεται μόνο αν ακολουθήσουμε όλα τα βήματα της εκάστοτε τεχνικής σωστά. Αν κάνουμε έστω και ένα βήμα λάθος, η συγκεκριμένη παρτίδα χάνεται (δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή ο Comte να κερδίσει, αν δεν κλέψει), αλλά εφόσον έχουμε αρκετά χρήματα, μπορούμε να συνεχίσουμε.
Αν αποτύχουμε πολλές φορές και δεν μπορούμε να καλύψουμε το ποντάρισμα, έχουμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε και να δοκιμάσουμε ξανά, αλλά θα πρέπει να δανειστούμε χρήματα από τους Ρομά, στους οποίους καλό είναι να καταθέτουμε ένα κεφάλαιο κάθε τόσο (σαν τράπεζα ένα πράγμα) προκειμένου να είμαστε ασφαλείς. Γενικά, ο μοναδικός τρόπος αύξησης του κεφαλαίου μας είναι η χαρτοπαιξία και υπάρχουν αρκετά «κορόιδα» που μπορούμε να βρούμε: είτε κάνοντας τον παπατζή σε κακόμοιρους αγρότες είτε παίζοντας με αφηρημένους αριστοκράτες που δεν ξέρουν τι χρώμα έχει το καρό. Μην το παρατραβάμε όμως, γιατί είπαμε, κανείς δεν φέρει ελαφρά την καρδία όταν χάνει στα χαρτιά και η μπάρα υποψίας καραδοκεί.
Πάντως, το παιχνίδι αντιλαμβάνεται ότι συσσωρεύονται πάρα πολλές πληροφορίες στο κεφάλι μας, οπότε δε μας αφήνει τελείως ξεκρέμαστους και φροντίζει να μας εκπαιδεύσει καλά, πριν μας πετάξει στη θάλασσα. Κατά την έναρξη του εκάστοτε level λοιπόν, ο Comte μας εξηγεί βήμα-βήμα τι πρέπει να κάνουμε (ένα αναλυτικό tutorial δηλαδή) και έχουμε άπειρες προσπάθειες να εξασκηθούμε μέχρι να το πετύχουμε. Μόνο εφόσον νοιώσουμε έτοιμοι ότι κατέχουμε τις απαιτήσεις της τεχνικής, μπορούμε να προχωρήσουμε. Αν συμβεί αυτό, εννιά στις δέκα φορές είναι απλή υπόθεση να πάρουμε τη νίκη, ενώ είναι εκπληκτικό ότι κάποιες τεχνικές (όπως το injogging) γίνονται κτήμα μας, ώστε να μπορούμε να κάνουμε skip αρκετά κομμάτια των tutorials, αν το επιθυμούμε. Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότερες τεχνικές κλεψίματος είναι αληθινές και στην πραγματική ζωή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Περνώντας στο τεχνικό τομέα, αξίζει να αποδώσουμε τα εύσημα στον δημιουργό Nicolai Troshinsky, ο οποίος έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Τα ζωγραφιστά, πολύχρωμα γραφικά του είναι μοναδικής ποιότητας, πραγματικά έργα τέχνης και συνδυάζονται άψογα με την υλοποίηση των χαρακτήρων που διαθέτουν ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ animation. Πραγματικά δε χορταίνεις να τα παρακολουθείς, ενώ το ίδιο ισχύει ακόμα και κατά τη διάρκεια των παρτίδων, όπου η κάμερα κάνει ζουμ και απεικονίζει πολύ όμορφες λεπτομέρειες, συχνά με αρκετό χιούμορ, κυρίως στις γκριμάτσες των πρωταγωνιστών της ιστορίας.
Όσον αφορά το soundtrack, περιλαμβάνει μελωδίες που περίμενε κανείς από ένα παιχνίδι που διαδραματίζεται στα μέσα του 1700. Αναγεννησιακού τύπου δηλαδή, χαλαρωτικές και κυρίως απλώς συνοδευτικές της δράσης – δεν μπορείς να παίζεις χαρτιά ακούγοντας το Ace of Spades. Voice-over δεν υφίσταται, αλλά πραγματικά το Card Shark δεν το χρειάζεται. Η ατμόσφαιρα είναι απόλυτα επιτυχημένη και χωρίς αυτό.
Συμπερασματικά, το Card Shark είναι ένα πρωτότυπο παιχνίδι που αξίζει το χρόνο σας, ακόμα και αν δεν είστε φίλος των χαρτοπαιγνίων. Μπορεί τα επιμέρους κομμάτια του gameplay να είναι επί της ουσίας αρκετά απλά (visual novel και mini-games), αλλά έχουν παντρευτεί τόσο εύστοχα και σε συνδυασμό με την πνευματώδη και φλεγματική γραφή του, συνθέτουν ένα πολύ εθιστικό παιχνίδι που θα κρατήσει το ενδιαφέρον σας μέχρι τέλους. Και ίσως μάθετε και κανένα κόλπο παραπάνω…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%
80%
Ace up your sleeve
Ένα πρωτότυπο, ενδιαφέρον και εθιστικό παιχνίδι που συνδυάζει μοναδικό τεχνικό τομέα, μια ιντριγκαδόρικη ιστορία και πολλή... κλεψιά!
Είχα λατρέψει το ντέμο και χαίρομαι που η παρουσίαση δικαιώνει το πολύ θετικό προαίσθημα που μου είχε δημιουργήσει. Έφυγε Day 1 αγορά, να πιούν ένα ταπεινό Χένεσι τα παλλικάρια της Nerial.
YΓ Καταγγέλω σκληρή χαρτοκλεψία εκ μέρους του Νοσηρά Παχύσαρκου Πιγκουίνου. Καπάρωσε τα φράγκα στην κάρτα και παιχνίδι δεν μου ‘δωκε. Περιμένω να με σάξει το κάστομερ σαπόρτ για να κόψω χαρτί σαν άνθρωπος.
ΥΓ2 Στο Έπικ δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό.
ΥΓ3 Αυτά παθαίνεις όταν δεν είσαι εξκλούσιβ στον Πάνσεπτο Τιμόθεο.
ΥΓ4 Σουανσονκάρα.
[QUOTE=”Borracho, post: 599690, member: 102590″]
YΓ Καταγγέλω σκληρή χαρτοκλεψία εκ μέρους του Νοσηρά Παχύσαρκου Πιγκουίνου. Καπάρωσε τα φράγκα στην κάρτα και παιχνίδι δεν μου ‘δωκε. Περιμένω να με σάξει το κάστομερ σαπόρτ για να κόψω χαρτί σαν άνθρωπος.
[/QUOTE]
Για πες, ρέφαρες την μπάζα του Κόλιν Φάρελ;
Μη μας αφήνεις με το κλιφχάνγκερ.
Οι άθλιοι καπιταλισταί στην τράπεζα μου είπαν πως ταχατές μου θέλει ως και 30 μέρες για να καθαρίσει το χυδαίο και ξεδιάντροπο καπάρο στο μυθώδες ποσό των 16.99, οπότε σκέφτηκα πως θα ήταν κρίμα να στερούσα το ταπεινό Seagram’s από το launch week των παιδιών και αγόρασα πριν το ρηφάντ.
Στηρίζουμε συντρόφους χαρτοκλέφτες/αλογομούρηδες απ’ όπου κι αν προέρχονται.
[QUOTE=”Borracho, post: 599690, member: 102590″]
…να πιούν ένα ταπεινό Χένεσι τα παλλικάρια της Nerial…
[/QUOTE]
Δεν το λες και ταπεινό το Χενεσι, δε θα το ριξεις στα μελομακαρονα. Αρκετά γαλαντόμο σε βρίσκω, μάλλον θα πήγε καλά το χαρτοκλέψιμο.
Ακόμα ένα καλογραμμένο review που χαίρεσαι να διαβάζεις, αν και το σημείο κλειδί είναι αυτό:
“…Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότερες τεχνικές κλεψίματος είναι αληθινές και στην πραγματική ζωή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…”
Γίναμε, την επόμενη φορά Στεφ θα κάνουμε κουβέντα για Μακαλαν και Μπλου :p
E μα ναι, ευκαιρία να ξετρίψουμε είναι το παιχνίδι και μετά ραντεβού στο σταθμό των ΚΤΕΛ για σοβαρή δουλειά 😀
[USER=103120]@vlad[/USER] Και για να είμεθα σωστοί, μπορεί το Χένεσι να μην είναι καθημερινό, αλλά δεν αξίζει όταν εν έτει 2022, με live service χαχόλους παντού, σκάει στούντιο που σου κάνει εξομοιωτή σικ χαρτοκλεψίας επί Γαλλικού Διαφωτισμού; Είναι αυτό που η νεολαία ονομάζει ‘όλα τα chainz, bro’. Εκεί δηλαδή επιβραβεύεις το μεράκι, την σκληρά καλλιεργημένη ανωμαλία των δημιουργών.
Αν δε τα στηρίξουμε αυτά εμείς οι ρετρό δεινόσαυροι που διαβάζουμε ακόμη βιβλία, τότε ποιός;!
[QUOTE=”Borracho, post: 600113, member: 102590″]
[USER=103120]@vlad[/USER] Και για να είμεθα σωστοί, μπορεί το Χένεσι να μην είναι καθημερινό, αλλά δεν αξίζει όταν εν έτει 2022, με live service χαχόλους παντού, σκάει στούντιο που σου κάνει εξομοιωτή σικ χαρτοκλεψίας επί Γαλλικού Διαφωτισμού; Είναι αυτό που η νεολαία ονομάζει ‘όλα τα chainz, bro’. Εκεί δηλαδή επιβραβεύεις το μεράκι, την σκληρά καλλιεργημένη ανωμαλία των δημιουργών.
Αν δε τα στηρίξουμε αυτά εμείς οι ρετρό δεινόσαυροι που διαβάζουμε ακόμη βιβλία, τότε ποιός;!
[/QUOTE]
[USER=102590]@Borracho[/USER] Ινντιντ, αξίζει και με το παραπάνω. Μόνο την πρωτοτυπία να βάλεις του πονήματος τα έβγαλες τα λεφτά σου ή τις γουλιές σου.
Πάλι εμείς οι ρετρογέροντες θα βγάλουμε το φίδι από την θρούπα παρόλο που οι Κλαρκ-Μπαξτερ κάθονται αναπαυτικά στο κομοδίνο μαζεύοντας σκόνη. Τι να κάνουμε, το αλφαβητάρι της playskool γίνεται το βασικό βιβλίο πλεον.
Agree γιατί δεν έχει ‘ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ, ΣΩΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ, ΜΠΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥ’ εμότζι το φόρουμ.
(Γιατί κύριοι διαχειρισταί, γιατί;!)
Κοίτα να δεις γαμώτο, όσο και να θέλω να ασχοληθώ σοβαρά, το προχωρημένο της ηλικίας σε συνδυασμό με τα τηλεκατευθυνόμενα γκρέμλινς που γυρίζουν διαρκώς στο σπίτι, καθιστούν το παιχνίδι απαγορευτικότερο σε δυσκολία και από το Super Meat Boy Redux. Άψογο, ανταποκρίνεται απόλυτα στο όνομά του : Card Shark. Αν δεν είσαι γάτος με την τράπουλα, ούτε το πρώτο κεφάλαιο δεν ολοκληρώνεις. Παρ’ ολ’ αυτά, δε μετανιώνω στο ελάχιστο την αγορά. Τέτοιες ιδέες και άρτιες υλοποίησεις, χαίρεσαι να τις στηρίζεις κι ας μη δεις το φινάλε ποτέ.