REVIEWS

CHAOS ON DEPONIA

Ήταν Αύγουστος του τρέχοντος έτους, όταν ήρθαμε σε επαφή με το, κατά γενική ομολογία και  παραδοχή, καλύτερο point and click adventure game που μας έχει δώσει μέχρι σήμερα η –οργιάζουσα το τελευταία διάστημα- Daedalic Entertainment. Ο λόγος φυσικά για, ποιο άλλο, το Deponia, το παιχνίδι που ενώ αρχικά επρόκειτο να μην έχει sequel, τελικά αποδείχθηκε ιδιαιτέρως μεγάλο σε διάρκεια κι ως εκ τούτου αποφασίστηκε να «σπάσει» σε τρία μέρη και να αποτελέσει έτσι την πρώτη τριλογία της συγκεκριμένης εταιρείας.

Το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας απέσπασε, κάθε άλλο παρά αδίκως, ιδιαιτέρως θετικές κριτικές. Καταφέρνει άραγε το δεύτερο μέρος να σταθεί αντάξιό του και να μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία το οριστικό φινάλε;

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ…

Για όποιους δεν έχουν έρθει σε επαφή με τον κόσμο του Deponia, μία σύντομη αναφορά σε όσα μας είχε αφηγηθεί το αρχικό παιχνίδι, θα τους βοηθήσει να καταλάβουν πολύ περισσότερο τα τεκταινόμενα του Chaos on Deponia. Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Rufus, ένας ανώριμος, ανέμελος και άεργος τύπος, που το μοναδικό όνειρο της ζωής του είναι να καταφέρει να εγκαταλείψει τον πλανήτη όπου ζει και να φτάσει στον Elysium, εκεί όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι εντελώς διαφορετικές και πολύ καλύτερες. Η τελευταία, κατόπιν αμέτρητων άλλων, αποτυχημένη προσπάθειά του να εκτοξευτεί στον Elysium, θα τον προσγειώσει πάνω στο αεροσκάφος των Organon, οι οποίοι φέρονται να είναι εκείνοι που φροντίζουν για την ασφάλεια του διαπλανητικού συστήματος. Σύντομα ο Rufus, μαζί με την Goal, ένα όμορφο ανθρωποειδές θηλυκού γένους, θα καταλήξουν και πάλι στoν πλανήτη Deponia. Αυτό που έχει αλλάξει όμως, είναι η γνώση του Rufus περί της αποστολής των Organon αλλά και του Cletus, αρραβωνιαστικού της Goal, που δεν είναι άλλη από την ανατίναξη του γεμάτου σκουπίδια πλανήτη που ο ίδιος ζει, κατόπιν ψευδούς πληροφόρησης που προτίθενται να δώσουν προς το ανώτατο συμβούλιο των γερόντων, αναφορικά με την ύπαρξη ζωής. Ο ατζαμής και γκαφατζής νέος δεν αργεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να επιδιώξει όχι μόνο την ανατροπή των σχεδίων τους, αλλά και την κατάκτηση της καρδιάς της Goal, που ταυτόχρονα θα αποτελέσει και το καλύτερο εισιτήριο για τον ίδιο προς τον Elysium και τη ζωή που πάντα ονειρευόταν.

Snap-1
Για αυτό το άτιμο γλειφιτζούρι γίνανε όλα…

Το Chaos on Deponia συνεχίζει ακριβώς από το σημείο που τελείωσε το πρώτο μέρος και βρίσκει τον Rufus να προσπαθεί για μία ακόμη φορά να πάει στον Elysium, αλλά τελικά απλώς να καταφέρνει να προσκρούσει στο όχημα διαφυγής του Cletus, που έχει πάρει μαζί του την Goal. Κατόπιν διαμάχης μεταξύ Rufus και Cletus, ο πρώτος, μαζί με την Goal βρίσκονται ξανά στο κενό και προσγειώνονται στη θάλασσα. Η ανώμαλη αυτή πτώση επιφέρει σοβαρότατη βλάβη στο cartridge που φιλοξενεί τις αναμνήσεις, τα αισθήματα και όλη την προσωπικότητα της Goal. Δυστυχώς όμως ο Rufus για μία ακόμη φορά τα θαλασσώνει άσχημα, καθώς δε φροντίζει να προμηθευτεί νέα cartridges υψηλής ποιότητας, προτιμώντας τα πιο φθηνά που συνοδεύονται από… γλειφιτζούρι δώρο, με αποτέλεσμα κατά τη διαδικασία επιδιόρθωσης να επέλθει σημαντική εμπλοκή και να χωριστεί η προσωπικότητα της Goal σε τρία επιμέρους κομμάτια! Πλέον καθένα από τα cartridges φιλοξενεί μία διαφορετική εκδοχή της και αποστολή του Rufus είναι να καταφέρει να πείσει και τις τρεις εξ’ αυτών ότι πρέπει να επιστρέψουν στο εργαστήριο, για να υποβληθούν σε εκ νέου επέμβαση. Κάτι που κάθε άλλο παρά εύκολο θα αποδειχθεί…

Μία πρώτη παρατήρηση αναφορικά με το σενάριο του Chaos on Deponia είναι ότι μπορεί να μην έχει τη φρεσκάδα του αρχικού, σίγουρα όμως διαθέτει την πρωτοτυπία που χρειαζόταν για να μπορέσει να σταθεί το πρώτο αυτό sequel, που συνήθως στην περίπτωση τριλογίας αποδεικνύεται το πιο αδύναμο και εκείνο που έχει τον πιο άχαρο ρόλο, αφού δεν αποτελεί ούτε την αρχή, αλλά ούτε και το κλείσιμο μίας ιστορίας. Η τριχοτόμηση της όμορφης Goal σε Baby Goal, Lady Goal και Spunky Goal, με άλλα λόγια στην παιχνιδιάρικη, στην κυριλάτη και στην τσαμπουκαλεμένη εκδοχή του εαυτού της, λειτουργεί πολύ έξυπνα και καταφέρνει, μέχρι ενός σημείου, να κρύψει την κοιλιά που κατά τα άλλα κάνει η κεντρική σεναριακή ιδέα, ώστε να μεταφερθούν οι σημαντικές και ουσιώδεις εξελίξεις στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο. Δυσκολεύομαι πάντως να φανταστώ ότι θα είχε την ίδια έκταση αν τελικά είχε όντως προκύψει ένα και μόνο παιχνίδι, καθώς θα κούραζε πολύ τον παίκτη, που μετά από τις 15 περίπου ώρες διάρκειας του πρώτου παιχνιδιού, θα επιζητούσε πιο γοργή κλιμάκωση των γεγονότων. Αυτό όμως ασφαλώς δεν έχει καμία σημασία πλέον…

ΣΥΝΤΑΓΗ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙ, ΑΛΛΑΖΕΙ;

Εκτός των θεότρελων γεγονότων και χαρακτήρων και της πολύ προσεγμένης συνολικά δουλειάς που είχε γίνει στο Deponia, αυτό που όλοι μας αγαπήσαμε και επικροτήσαμε, ήταν ο ανοικτός κόσμος που διέθετε με το «καλημέρα», δίνοντας στον παίκτη τη δυνατότητα να επισκεφτεί πολλές τοποθεσίες, να μιλήσει με διαφόρους χαρακτήρες, να αποκτήσει πλήθος αντικειμένων και να βάλει το μυαλό του να δουλέψει, αναφορικά με την επίλυση των υφιστάμενων γρίφων, πολλοί εκ των οποίων αποδείχθηκαν ιδιαιτέρως έξυπνοι και αρκούντως δύσκολοι. Ευτυχώς η παραπάνω συνταγή όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά εμπλουτίστηκε περαιτέρω από τους ανθρώπους της  Daedalic Entertainment που συνέχισαν, στο γνωστό μοτίβο, να μας προσφέρουν ένα «χαοτικό» παιχνίδι. Τον συγκεκριμένο όρο νομίζω τον κατανοούν πλήρως οι adventure players. Τις πρώτες ώρες που παίζεις, περιφέρεσαι από τοποθεσία σε τοποθεσία, εξερευνώντας το περιβάλλον, συλλέγοντας πληροφορίες και προσπαθώντας να βάλεις σε μια σειρά όσα μαθαίνεις, ώστε να κατανοήσεις από πού πρέπει να ξεκινήσεις. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι στο Chaos on Deponia αυτό δεν αφορά μόνο στο πρώτο κομμάτι του παιχνιδιού, όπως συνέβαινε με τον προκάτοχό του, όσο δηλαδή ο Rufus βρισκόταν στο Kuqav, αλλά επεκτείνεται καθ’ όλη τη διάρκειά του.

Snap-2
Η ταβέρνα είναι μία από τις τοποθεσίες όπου θα χρειαστεί να προβούμε σε πολλές ενέργειες

Έτσι λοιπόν, αφού ιδρώσετε μέχρι να πείσετε τις τρεις Goal να σας ακολουθήσουν (και, πιστέψτε με, θα ιδρώσετε αρκετά έως πάρα πολύ για να το επιτύχετε), σύντομα θα διαπιστώσετε ότι δε θα απλοποιηθεί η μετέπειτα πορεία σας, αλλά θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται η αντίληψη και η φαντασία σας, ώστε να προχωρήσετε παρακάτω. Προσθέστε σε αυτό και την πλήρη ελευθερία που έχετε στην επιλογή της προσωπικότητας της Goal με την οποία θα ξεκινήσετε να ασχολείστε και κατανοείτε το μισό μέρος του μεγαλείου του Chaos of Deponia. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στα στελέχη της Daedalic Entertainment για την ανεξάντλητη έμπνευση που δείχνουν να έχουν, η οποία ελπίζουμε να κορυφωθεί στο επόμενο και τελευταίο μέρος.

Η δράση καταλαμβάνει τρία κεφάλαια. Στο πρώτο λαμβάνει χώρα η προσπάθεια να πειστούν και οι τρεις προσωπικότητες της Goal για την αναγκαιότητα της νέας επέμβασης. Στο δεύτερο εξελίσσεται το κυνηγητό ενός εκ των τριών εαυτών της, που έχει άλλα σχέδια, κατόπιν μίας απροσδόκητης εξέλιξης και το τρίτο αποτελεί την αναμέτρηση του Rufus με τον Cletus και τον Argus, δεξί χέρι του επικεφαλή των Organon. Μέχρι να φτάσετε εκεί όμως, θα βιώσετε πάμπολλες παλαβές καταστάσεις, καθώς θα έρθετε σε επαφή με το… ανοργάνωτο έγκλημα, θα γνωρίσετε τους «επαναστάτες», που έχουν επίσης εχθρικές διαθέσεις προς τους Organon, θα μάθετε τι έχει συμβεί με τον πατέρα του Rufus και θα καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι να τα βγάλετε πέρα όχι με μία γυναίκα, αλλά με τρεις ουσιαστικά. Όλα τα παραπάνω είναι δοσμένα μέσα από το γνωστό, θεότρελο, πρίσμα του κόσμου του Deponia και ναι μεν περνούν κάποια ανεπαίσθητα κοινωνικά μηνύματα, το κάνουν όμως με τρόπο επιτυχημένο και άκρως ταιριαστό με το κλίμα που χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιστορία.

Όπως προφανώς καταλάβατε, η διάρκεια του Chaos on Deponia κάθε άλλο παρά μικρή είναι και οι γρίφοι που ενσωματώνει είναι ιδιαιτέρως χορταστικοί, καθώς, όπως αναφέρθηκε, δεν είναι μόνο πολλοί στον αριθμό, αλλά ορισμένοι εξ’ αυτών πραγματικά ευρηματικοί  και πανέξυπνοι. Αυτό είναι, δίχως αμφιβολία, το άλλο ήμισυ του μεγαλείου του συγκεκριμένου παιχνιδιού, που μας δίνει έναν κόσμο που ξεχειλίζει από τρέλα, πρωτοτυπία και πρόκληση προς τον παίκτη. Δε γίνεται να μείνετε ασυγκίνητοι από όσα –πολλά και δύσκολα- θα καλεστείτε να κάνετε, προκειμένου να «ρίξετε» την Lady Goal. Η ιστορία με τα πλάσματα που ονομάζονται platypuses, η όλη σύλληψη της ύπαρξης και παρουσίας τους και οι πράξεις στις οποίες θα προβείτε προκειμένου να αποκαταστήσετε την τάξη που σχετίζεται με αυτά, θα σας μείνουν αξέχαστακαι μαρτυρούν τεράστια φαντασία και μεράκι από μέρους των δημιουργών. Αλλά και στη συνέχεια, η συναναστροφή με τον Janosch και ο πανέξυπνος χειρισμός της κατάστασης από μεριάς του Rufus την ώρα της παρουσίασης του σχεδίου δράσης, ο τρόπος με τον οποίο θα εξουδετερώσετε την πλευρά της Goal που στέκεται αντιμέτωπη στα σχέδια του Rufus, η διαδικασία επιδιόρθωσης της κεραίας στη νήσο Watchit και η χρήση των τηλεμεταφορέων που οδηγούν εντός και εκτός του Organon blast tower, είναι σαφέστατα σημάδια ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που μιλά κατευθείαν στην καρδιά στην καρδιά του adventurer, κι ειδικά εκείνου που δεν αρέσκεται στα εύκολα.

Snap-3
Έξυπνος και ο γρίφος με το δεύτερο σύνθημα…

Αν υπάρχει ένας λόγος που με κάνει να αποφεύγω να δώσω ένα εκτιμώμενο διάστημα ολοκλήρωσης, δεν είναι άλλος από την ύπαρξη ενός ακόμη γρίφου, που ενδέχεται να σας φάει από μερικά λεπτά μέχρι πάμπολλες ώρες για να τον λύσετε, ή μέχρι να απηυδήσετε, επιλέγοντας τελικά τη ματιά στοwalkthrough. Μια και δε θέλω να αναφέρω οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με την αποκάλυψή του, έκρινα κατάλληλο να αποτελέσει ο συγκεκριμένος γρίφος το εναρκτήριο θέμα για το “Spoiler files”, όπως μπορείτε να δείτε στο σχετικό πεδίο με τις μόνιμες στήλες μας. Αρκούμαι να αναφέρω εδώ ότι είναι ό,τι πιο «τολμηρό» έχω δει σε adventure game τα τελευταία χρόνια, αναμφισβήτητα φοβερά ευφυές, αλλά την ίδια στιγμή μάλλον ξεπερνά τα όρια, ενώ επιφέρει και σημαντικό πλήγμα στο immersion του παιχνιδιού, όπως εξηγώ στη στήλη. Παρέμεινα κολλημένος στο εν λόγω σημείο για 2 μέρες (τουλάχιστον 5-6 ώρες παιχνιδιού) και δε θα το είχα περάσει αν ο Borracho από λάθος δε μου είχε σχεδόν αποκαλύψει τη λύση. Κι εκεί ήταν το σημείο που η αγάπη πρόσκαιρα μεταμορφώθηκε σε μίσος. Όσο διασκέδαζα με το Chaos on Deponia  μέχρι εκείνη την ώρα, όσο απολάμβανα κάθε στιγμή μαζί του, άλλο τόσο ξενέρωσα τελείως και στράφηκα μονομιάς στη συνέχιση του Cognition, μη έχοντας την παραμικρή όρεξη να δω τη συνέχεια των εξελίξεων. Ο εν λόγω γρίφος με έκανε απλά έξαλλο. Ευτυχώς αυτό δε κράτησε πολύ, αλλά, όπως και να έχει, ήταν το πιο δυνατό συναίσθημα που ένιωσα κατά την ενασχόλησή μου μαζί του. Ωστόσο, επειδή τελικά ωριμάζουμε σε κάθε επίπεδο, ακόμη και στο gaming, κατανόησα ότι όφειλα να μην αδικήσω το παιχνίδι λόγω της ύπαρξής του (ομολογώ ότι ανάλογο σφάλμα είχα διαπράξει κατά το παρελθόν με το Edna and Harvey, ρίχνοντας κι εκεί ιδιαίτερο βάρος στην παρουσία ενός εντελώς παράλογου γρίφου, που με έκανε να διαμορφώσω άποψη για το συνολικό περιεχόμενο, κάτι προφανώς λανθασμένο ).

Σε κάθε περίπτωση,  επειδή γνωρίζω ότι η διάρκεια ενός τίτλου είναι κριτήριο αγοράς για αρκετούς από εσάς (και καλά κάνει), οφείλω να αναφέρω ότι ο μέσος adventurer σε λιγότερες από 15 ώρες δε θα φτάσει να δει τους τίτλους τέλους.

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ…

Πηγαίνοντας κόντρα στις Κασσάνδρες, που προβλέπανε αργοπορία της αγγλικής έκδοσης του παρόντος sequel, η Daedalic Entertainment κατάφερε να μας δώσει το Chaos on Deponia μόλις τρεις μήνες μετά το λανσάρισμα του αρχικού τίτλου. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα στοιχεία που είχαν δώσει το παρόν σε εκείνο, είναι και πάλι εδώ. Τα γραφικά, ο ήχος και ο χειρισμός βρίσκονται στα γνωστά, υψηλότατα, επίπεδα. Πανέμορφες και ιδιαιτέρως πλούσιες σε χρώματα hand drawn τοποθεσίες και ανάλογα backgrounds, high definition ανάλυση, voice acting που δίνει ρέστα -με αποκορύφωμα φυσικά τις ατάκες του Rufus-και μουσικά κομμάτια που παρουσιάζουν ποικιλία και συμβάλλουν στο ευχάριστο κλίμα που επικρατεί. Η ύπαρξη tutorial καλύπτει κάθε πιθανή απορία σχετικά με τον χειρισμό, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι απλούστατος.

Snap-4
Δε λείπουν και οι παλιοί γνωστοί του Rufus από τη συνέχεια της περιπέτειάς του

Τα mini games, αγαπημένο συστατικό των Γερμανών σχεδιαστών στα παιχνίδια τους, δε θα μπορούσαν να λείπουν και είναι αρκετά στον αριθμό, αλλά καθόλου δύσκολα να τα φέρουμε εις πέρας, ενώ, ως είθισται, είναι δυνατή η παράκαμψή τους, μέσω της επιλογής skip. Σε ένα από αυτά όμως, εμφανίζεται και η γνωστή αδυναμία των τίτλων της Daedalic, που ακούει στη λέξη «bug». Πιο συγκεκριμένα, στην προσπάθειά μας να πείσουμε μία εκ των Goals, θα χρειαστεί να την κερδίσουμε σε μία μονομαχία… platypus bataka. Τι είναι αυτό ακριβώς; Φανταστείτε κάτι σαν εκείνη τη δοκιμασία στο αμερικάνικο σόου “The gladiators”, όπου οι δύο μονομάχοι προσπαθούν να επιφέρουν χτυπήματα ο ένας στον άλλο, κρατώντας στα χέρια τους μία μπάρα με μαξιλάρια, υπό μορφή γαντιών του μποξ, σε κάθεμία από τις άκρες τους. Το πρόβλημα είναι ότι αφού χάσουμε αρχικά από την Goal, μια και τα αντανακλαστικά του Rufus είναι ανύπαρκτα, πρέπει να εκπαιδευτούμε χρησιμοποιώντας ένα ανδρείκελο ως αντίπαλο. Εκεί εμφανίζεται το bug, καθώς τα σημεία όπου πρέπει να χτυπάμε αναβοσβήνουν συνεχώς και εναλλάσσονται πάρα πολύ γρήγορα, μη αφήνοντάς μας την ίδια στιγμή να κλικάρουμε οπουδήποτε. Το σημείο αυτό λοιπόν το περνάμε 5 φορές μέσω της επιλογής skip, έως ότου ο Rufus εκπαιδευτεί κατάλληλα και είναι σε θέση να νικήσει την Goal, κάτι πανεύκολο πλέον, αφού προλαβαίνουμε τα χτυπήματά της για πλάκα. Οπωσδήποτε δε πρόκειται για bug που καταστρέφει κάτι από το παιχνίδι, ασφαλώς όμως θα έπρεπε να λείπει.

Οι χαρακτήρες που προκαλούν αστείρευτο γέλιο είναι βασικό συστατικό του κόσμου του Deponia κι ως εκ τούτου για μία ακόμη φορά συναντάμε αξέχαστες παρουσίες. Πολλές είναι εκείνες με τις οποίες θα διασκεδάσετε, αλλά δίχως το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας, η στιγμή της συνάντησης του Rufus με τον Janosch, αρχηγό των «επαναστατών», θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας και να συγχωρήσετε την όποια “ταλαιπωρία” έχετε πιθανώς υποστεί μέχρι τότε, ώστε να τον συναντήσετε. Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι απορία προξενεί η ιδιοσυγκρασία του Rufus, καθώς εμφανίζεται εκ νέου ανώριμος και άκρως σαρκαστικός, παρά το ότι στο τέλος του πρώτου παιχνιδιού είχε δώσει σαφή σημάδια αλλαγής της προσωπικότητάς του. Φυσικά αυτό μόνο κακό δεν είναι αναφορικά με το κέφι που δημιουργεί η εικόνα και η συμπεριφορά του, και συμβαίνει ακριβώς χάριν αυτών, από την άλλη όμως δε παύει να αποτελεί μία ελαφρά αντίφαση στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του (ψιλά γράμματα είναι αυτά βέβαια…)

Κι επειδή δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνηθίζουν, ειδικά εσχάτως, να αποκαλούν την Daedalic Entertainment ως τη «Lucasarts της Ευρώπης» (χαρακτηρισμός με τον οποίο κάθε άλλο παρά συμφωνώ, καθώς η Daedalic ασφαλώς και δεν είναι ο αντικαταστάτης της Lucasarts, αλλά είναι απλούστατα η Daedalic), τα στελέχη της δεν έχασαν την ευκαιρία να μας δώσουν τουλάχιστον τρία σημεία εντός παιχνιδιού που θυμίζουν παραγωγές της άλλοτε κραταιάς εταιρείας στο χώρο των point and click adventure games. Περισσότερα επ’ αυτού, μια και επίσης εμπεριέχονται spoilers, στο πρώτο “Spoiler files”.

Snap-5
Ο προφήτης δε παραλείπει να κάνει τη σχετική αναφορά στο Dark Eye: Chains of Satinav

ΑΠΛΑ, ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ!

Όσοι, μαζί με εμένα, αναρωτιόσασταν αν οι Γερμανοί θα καταφέρνανε να κάνουν το εμφατικό 2/2 και να μας δώσουν ένα sequel αντάξιο του πρώτου μέρους, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι το καταφέρανε και να σπεύσετε να αγοράσετε το Chaos on Deponia. Όσοι δεν είχατε παίξει το πρώτο παιχνίδι, είναι η καλύτερη ευκαιρία να το πράξετε, ώστε να βιώσετε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ποιοτικό adventure game στις μέρες μας, που ξορκίζει τα πνεύματα του παρελθόντος και μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι ναι μεν είναι καλά και χρυσά τα παιχνίδια περασμένων δεκαετιών, αλλά ευτυχώς μεράκι και δημιουργικότητα υπάρχει και στις μέρες μας, οπότε και δε χρειάζεται να λιβανίζουμε κάθε τρεις και λίγο παιχνίδια που έχουν 15+ χρόνια στην πλάτη τους. Κι επειδή όλα δείχνουν ότι οδεύουμε προς μία επική τριλογία, πολύ απλά δεν επιτρέπεται να το χάσετε!

Pros

  • Η ιδέα της τριχοτόμησης της προσωπικότητας της Goal
  • Ο χαρακτήρας και το κλίμα του παιχνιδιού παραμένουν ακριβώς αυτά που αγαπήσαμε
  • Οι «επαναστάτες» και ειδικότερα ο Janosch. Απλά αξέχαστοι…
  • Η ιστορία με τα platypuses. Μοναδική!
  • Εξ’ ολοκλήρου νέες τοποθεσίες και αρκετοί καινούργιοι χαρακτήρες
  • Ο Rufus είναι ακόμη πιο απολαυστικός σε σχέση με το πρώτο μέρος
  • Ικανοποιητικότατη διάρκεια
  • Πολλοί, πανέξυπνοι, πολύπλοκοι και ζόρικοι γρίφοι…

Cons

  • …αλλά και ένας που μάλλον το παρακάνει, ξεπερνά τα όρια και, αν μη τι άλλο, θα διχάσει το adventuring κοινό…
  • Το bug κατά την μονομαχία με την Spunky Goal
  • Ουσιαστικά η κεντρική σεναριακή ιδέα προχωράει πολύ λίγο
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 93%

93%

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

4 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL