REVIEWS

DANCE OF DEATH: DU LAC & FEY

'Μοργκάνα, γούφ, κάτι αβοήθητοι χωρικοί, γαβ, κοίτα, χωρίς κέρσορα!'

Την στιγμή που διαβάζεις αυτές τις αράδες, Τακτικέ Αναγνώστη, το Dance of Death δεν έχει ούτε μια ‘επίσημη’ κριτική. Για την ακρίβεια, έχει λιγοστές ανεπίσημες, γραμμένες κατά τα φαινόμενα από το στενό οικογενειακό κύκλων της ομάδας ανάπτυξης. Υπάρχει απλή εξήγηση για το φαινόμενο αυτό. Κανείς δεν θέλει να είναι ο πρώτος παλιάνθρωπος που θα καρφώσει τις δέκα πρώτες γαϊδουρόπροκες στην κάσα των φιλότιμων Salix και Tea Clipper Games. Γιατί είναι ‘δικά μας’ παιδιά. Γκικάκια. Μεγαλώσανε διαβάζοντας Marion Bradley. Τις ανατριχιαστικές διηγήσεις για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Έπαιξαν τα μερακλίδικα point and click adventures της δεκαετίας του ’90. Όταν μεγάλωσαν είδαν και Penny Dreadful. Ενθουσιάστηκαν περισσότερο.

Πίστεψαν πως μπορούσαν να φτιάξουν ένα ουσιώδες παιχνίδι περιπέτειας, το οποίο να συνδυάζει όλες τις εμμονές τους. Δαπάνησαν το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού τους προκειμένου να προσλάβουν ‘λαμπερούς’ κομπάρσους των αγαπημένων τους τηλεοπτικών σειρών, προκειμένου να ηχογραφήσουν ομιλίες για τους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Διαφήμισαν το συγκεκριμένο στοιχείο όσο περισσότερο μπορούσαν.

Ρϊξε κλώτσο μπάτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’αρχινήσει..

Στη σελίδα του παιχνιδιού στο Steam μάλιστα, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο ‘σκληρό περιεχόμενο του Dance of Death και την πραγματικά ‘βρώμικη’ απεικόνιση του Φθινοπώρου του Τρόμου. Κοιτάζεις από την άλλη τα χαριτωμένα, Telltale-ικά πορτραίτα των χαρακτήρων και χτυπάει το πρώτο αισθητικό φάλτσο στο ταλαίπωρο μυαλό σου.

Είχε μάλιστα μείνει εσκεμμένα ασαφής η ίδια η ταυτότητα του παιχνιδιού. Είχαμε να κάνουμε με ένα παραδοσιακό point and click παιχνίδι περιπέτειας; Μια αφηγηματική εμπειρία στα χνάρια της προαναφερθείσας ‘κινηματογραφομάνας’ Telltale; Οι παραπάνω εύλογες απορίες, σε συνδυασμό με την αγάπη που τρέφω για την θεματική με την οποία δηλώνει πως καταπιάνεται το παιχνίδι, με έσπρωξαν να αγνοήσω την Πάνσοφη Φωνούλα στο κεφάλι μου και να αναλάβω τον τίτλο για παρουσίαση.

Η Λαίδη Μοργκάνα, άψογα γκρουμαρισμένη και έτοιμη για την επίδειξη φόρμας της.

Είναι με διαφορά το πλέον άχαρο καθήκον του παιχνιδογράφου, όταν καλείται να νεκροστολίσει ‘μικρούς’ τίτλους που φωνάζουν από μακριά πως είναι προϊόντα αγνού πάθους και τραγικά υλοποιημένου ερασιτεχνισμού. Τα παιδιά των Salix και Tea Clipper, τα ξέρω. Όχι τους ίδιους δηλαδή. Τους τύπους τους. Πήγαμε σχολείο μαζί. Συζητάγαμε με πάθος αν ο αγνός, αιματοβαμμένος παγανισμός ήταν η αληθινή Οδός και τί θέση είχαν οι βλακείες της Wicca σε μια υγιή πνευματικότητα (καμία). Αργότερα, πίναμε τις ηρωϊκές μας μπύρες ακούγοντας Βέρτζιν Στήλ και Αϊς Ντέρθ (sic) και συζητούσαμε ως αργά τη νύχτα για το ‘πώς θα ήταν φίλε το ιδανικό αντβέντσουρ’. Η Βικούλα που ήταν ‘γουίτς φάση’ μας ευλογούσε κιόλας στο δρόμο. Σε άπταιστα επαρχιώτικα γαελικά. Βεβαίως.

Ήταν ευτύχημα για την ανθρωπότητα το γεγονός πως κανείς δεν μας επέτρεψε εκείνα τα άγουρα και ηρωϊκά χρόνια, να δημιουργήσουμε αυτό το πολυθρύλητο ‘παιχνίδι της καρδιάς μας’. Υπήρχε περίπτωση να έβγαινε λίγο καλύτερο από το Dance of Death.

Προσέξτε τον παράταιρο σχεδιασμό, το πώς κάθε κομμάτι της εικόνας φαίνεται να έχει σχεδιαστεί ξεχωριστά

Ο τίτλος περνά τη βάση στη βαθμολογία για ένα και μόνο λόγο : εγκαθίσταται και τρέχει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα με το μοναδικό save file του. Μετά από αυτό, το χάος. Και το γράφω με περισσή λύπη.

Η περιπέτειά μας ξεκινά σε ένα απόμερο χωριό της Νορβηγίας, όπου οι ήρωές μας, Λανσελό Ντυ Λακ και Μοργκάνα Λε Φέη (καταραμένη από το Μάγο Μέρλιν να κατοικεί στο σκυλίσιο κορμί ενός Σαλούκι), ερευνούν ένα αποτρόπαιο φόνο. Ο οποίος συνέβη έτσι, στο χαμό, διότι το Κακό ελοχεύει παντού. Εξετάζοντας εντελώς επιφανειακά την σκηνή του εγκλήματος, καταλήγουν πως σίγουρα πρόκειται για δαιμονική επίθεση. Ερευνούν την διπλανή εκκλησία και οποία έκπληξις, ανακαλύπτουν πως εκεί έχει καταφύγει ο δαίμονας-δολοφόνος. Ξεκινά ένα άθλιο παιχνιδάκι συγχρονισμού, με την μισή δράση να συμβαίνει εκτός οθόνης. Η κάμερα επιλέγει να κάνει εξαιρετικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Πότε πότε, όλο το background είναι θολό και μόνο κάποια σημεία της οθόνης δείχνουν να εστιάζουν. Όχι προκειμένου να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα, αλλά σαν να μην μπορεί το παιχνίδι να αποφασίσει πώς θα απεικονίσει τα γραφικά του.

Σεμινάριο σχεδιασμού τρισδιάστων χαρακτήρων, με άρωμα από τα πρώτα 00’ς.

Παρά τις φοβερά Βρετανικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, τα κείμενα του παιχνιδιού θυμίζουν εφηβικό, ανθυπο-Αρλεκινικό fan fiction. Ο Λανσελό, αντί για το πανάσωτο ρεμάλι του Γαλλικού θρύλου, είναι ένας απίστευτος καλοθελητής προσκοπάκος, τόσο ξενέρωτος που στεγνώνει θάλασσα. Η Μοργκάνα είναι κακό κορίτσι, ντύνεται στα Topic και άμα λάχει φτύνει την τσίχλα της στο πεζοδρόμιο εκεί που κάνει σκέητ. Αρέσκεται να κάνει μεγάλες κουβέντες με τον Πρίγκηπα Φλώρο Λανσελό για το ‘μαγικό κόσμο’, με όλη τη ζέση εφήβου που για πρώτη φορά είδε τις Περιπέτειες του Μέρλιν και την πίστεψε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε.

Με πολύ απλά λόγια, οι χαρακτήρες όχι μόνο δεν πείθουν στο ελάχιστο, αλλά δεν δίνεται και κανένα σοβαρό υπόβαθρο για τη μεταξύ τους σχέση ή την διαφαινόμενη αθανασία τους. Είναι απλά ο Φλώρος Αθάνατος Λανσελό και η Πάστα Φλώρα Αθάνατη Σαλούκι Μοργκάνα. Γιατί έτσι, γιόλο. Κατηφορίζουν στο Λονδίνο ψάχνοντας το Μέρλιν, καθώς ζορίζεται με κάτι οράματα η Μοργκάνα και μάλλον δεν θα τα πάει καλά στο Σκυλο-Σόου της χρονιάς.

To παιχνίδι που φαντάζεσαι βλέποντας την εικόνα και καταρώμενος την ‘προκατάληψη του βλάκα του Στέφανου’ απλά δεν υπάρχει.

Ξεμπαρκάροντας από το καράβι, γρήγορα μαθαίνουν πως το Λονδίνο συνταράζεται από την βία του Αντεροβγάλτη. Όλα αυτά μέσα από διαλόγους ελάχιστα πειστικούς και τέρμα βεβιασμένους, με Ντικενσιανές καρικατούρες που κάνουν το θεομέτριο Assassin’s Creed : Syndicate να φαντάζει απάγαυσμα καλλιτεχνικής γραφής και σπουδή χαρακτήρων θεατρικών προδιαγραφών.

Γρίφοι και inventory δεν υφίστανται ούτε γι’αστείο. Το δε παιχνίδι, απλώς εμφανίζει τα ελάχιστα δυνατά εικονίδια αλληλεπίδρασης μόλις κατορθώσουμε (ο χειρισμός με το ποντίκι και το πληκτρολόγιο αφήνει μια εκπληκτική αίσθηση κολυμπιού σε ζεστό αέρα, γεμάτο από αόρατη κόλλα) να πλησιάσουμε αρκετά κάποιο σημείο ενδιαφέροντος. Οι ‘έρευνες’ που καλούμαστε να κάνουμε, συνίστανται σε δυο τρια κλικ σε προκαθορισμένα σημεία. Κατόπιν οι πρωταγωνιστές μας λαμβάνουν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και αποφαίνονται πως ‘πρέπει να πάνε εκεί τώρα’ και να κάνουν τα ίδια.

Το σενάριο και ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται (η δυνατότητα να εναλλάσουμε τους χαρακτήρες που χειριζόμαστε κατά βούληση, μεταξύ Μοργκάνας και Λανσελό είναι καθαρά διακοσμητική και λειτουργεί απόλυτα γραμμικά) πραγματικά είναι ικανά να στείλουν και πεινασμένη λεοπάρδαλη για ύπνο. Συνδυαστική ή επαγωγική σκέψη δεν χρειάζεται πουθενά. Οι πρωταγωνιστές είναι αντιπαθείς καρικατούρες. Ίσως το μοναδικό νόστιμο εύρημα του παιχνιδιού, αφορά στην ικανότητα της Μοργκάνα να συνομιλεί με άλλα ζώα. Οι ατάκες τους προσφέρουν μια ανακουφιστική πινελιά κάφρικου χιούμορ σε αυτό το gaming Βατερλώ.

Με μια γρήγορη ματιά, φαίνεται εντάξει. Λίγο να το ψάξεις, κλάφτα.

Η δε εικαστική παρουσίαση του τίτλου, προδίδει το γεγονός πως κυκλοφόρησε βεβιασμένα και ‘όπως ήταν’ προκειμένου να σώσει ό,τι μπορούσε. Τρισδιάστατοι Unity χαρακτήρες περπατάνε επάνω σε…concept art σκιτσαρισμένα με μολύβια. Οι NPC’s σε μια οθόνη μπορεί να είναι δισδιάστατα καρτούν, εντελώς διαφορετικού ύφους από το περιβάλλον. Κάποιοι χώροι είναι σχεδιασμένοι με λεπτομέρεια ενώ άλλοι είναι στα δεύτερα μολύβια. Ένα θλιβερό αποτέλεσμα πραγματικά, που εξανεμίζει την όποια καλή θέληση από μέρους του παίκτη.

Αν επρόκειτο για κάποιο φοιτητικό παιχνίδι που διατίθετο δωρεάν στο Διαδίκτυο, ίσως είχε κάποιο ενδιαφέρον για ένα πολύ ειδικό κοινό. Τα 25 ευρώ που ζητά όμως ως τιμή απόκτησης, μπορούν να χαρακτηριστούν μονάχα ως κακόγουστο αστείο. Σκεφτείτε το σαν μια βιντεοκασέτα τέταρτης διαλογής, που στήθηκε γύρω από ένα κοντέηνερ με γκαρνταρόμπα εποχής.

Κρίμα και πάλι κρίμα.

Τόσο χάλια ρε μάστορα;

Τόσο χάλια ρε μάστορα; - 52%

52%

Γούφ.

Για να παραφράσουμε ένα παλιό γνωμικό : o δρόμος για την αποτυχία, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Ένα ημιτελές, γεμάτο εφηβική αφέλεια διαδραστικό φιλμ, το οποίο δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε στο μακρινό και 'άνυδρο' 2003. Αν ψάχνετε γρίφους, ποιοτική γραφή ή ένα όμορφο παραμύθι, δεν θα τα βρείτε εδώ.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

6 Comments

    1. Σε μερσώ ρε!

      Και ‘γω κάπως έτσι την πάτησα. Μια οι εικόνες, δυο οι ηθοποιοί, σκέφτηκα δεν μπορεί, κάποια ουσία θα είχε.

      Και καταλαβαίνω απόλυτα τις καλές τους προθέσεις. Και τα πονάω τα παιδιά. Και δεν μ’αρέσει που είμαι ο πρώτος ‘μαλάκας’ που θα νομιμοποιήσει τα υπόλοιπα κραξίματα. Αλλά είναι ληστεία να ζητάς 30Ε για γυαλισμένη alpha κακογραμμένου παιχνιδιού.

  1. Το κείμενό σου είναι ωδή στα σχολικά μας χρόνια, τα οποία ευτυχώς δεν πήραν τέτοια ροπή. Μάλλον γλιτώσαμε επειδή δεν είχαμε την τρελή μάγισσα που το έπαιζε και λίγο Wiccan.

    Παιχνίδι; ποιο παιχνίδι;

  2. Έχει πλάκα γιατί ενώ είμαι από τους τύπους ( ο μόνος μάλλον) που έδωσαν τα 25 day one και δε μπορώ να διαφωνήσω με τον Στέφανο για όσα λέει για το παιχνίδι, αντιθέτως έχει δίκιο στα περισσότερα θα έλεγα, εντούτοις το ευχαριστιέμαι σε ένα κάποιο βαθμό.

    Είναι ίσως που βλέπω με κάποια συμπάθεια την προσπάθεια των devs να φτιάξουν κάτι που ήταν εμφανώς πέρα των δυνατοτήτων τους, ίσως το ότι θεωρώ πως παρά τα πολλά θέματα του παιχνιδιού (oι ερμηνείες στο μεταξύ εντελώς άχρωμες) αχνοφαίνεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ίσως το ότι μου αρκεί πως τουλάχιστον δεν ακολουθεί τις narrative experience φορμές press X το proceed .

    Αντικειμενικά αξίζει κάνα 5ευρο στο βασικό τίερ των bundles του fanatical, υποκειμενικά όμως προτιμώ να περνάω το χρόνο μου με τέτοια adventures παρά να ξαναδώσω cent για τις μπαρούφες του Cage πχ

    1. Τύριον χαίρομαι που ένας άνθρωπος με την εμπειρία σου στο χώρο επιβεβαιώνει την πολύ έντονη κακή εντύπωση που μου δημιούργησε ο τίτλος. Όσο και να ήθελα να ‘μπω’ στο κλίμα, το ίδιο το παιχνίδι με πέταγε έξω, με ξενέρωνε. Ελάχιστα τα σημεία αλληλεπίδρασης, χαρακτήρες και διάλογοι πολύ κάτω του μετρίου, δεν το πάλαιψα.

  3. Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς….

    Τελικά φίλοι και συμπολεμιστές το έκάνα refund. Άρχισε να βγάζει corrupted saves συνεχώς , έβγαζε επιλογές διαλόγων με nps που δεν είχαν κανένα νόημα και μάλλον αυτό συνέβαινε επειδή όταν τους πλησίαζες ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να σου φωνάζουν κάτι για να σου τραβήξουν τη προσοχή, αλλά δεν ακουγόταν τίποτα κτλ κτλ Αντι να φτιάξει σταδιακά, τελικά έφαγε τα μούτρα του. Ένα ναυάγιο με καλές προθέσεις του οποίου το καλύτερο μέρος ήταν το κείμενο του Κουτσούκου.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL