REVIEWS

DEATHLOOP

Ξεκινάς το παιχνίδι έτοιμος να δολοφονηθείς από μια νεαρά η οποία μοιάζει εξόχως ενοχλημένη από το γεγονός ότι της λες ότι δεν έχεις ιδέα για το οτιδήποτε. Σε εκτελεί.

Είσαι νεκρός. Και μετά απλά δεν είσαι. Το επόμενο πρωί ξυπνάς σε μια παραλία. Ζαλισμένος και με το στόμα σου γεμάτο άμμο συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις ούτε ποιος είσαι ούτε που βρίσκεσαι, ούτε πως έφτασες εκεί. Βασικά δεν θυμάσαι τίποτα. Υπάρχουν όπλα και πυρομαχικά ολόγυρα. Ευτυχώς γιατί πολύ σύντομα θα διαπιστώσεις ότι το περιβάλλον εκτός από πολύ παράξενο είναι και επικίνδυνο αφού οι πάντες σε αναγνωρίζουν και για κάποιο λόγο σε θέλουν νεκρό. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δυσνόητα όταν η δεσποινίς που σε σκότωσε αρχίζει να σου μιλάει από κάπου ενώ όταν σε βρίσκει και πάλι έτοιμη να σε εξολοθρεύσει, προς στιγμήν σε σώζεις εσύ. Ναι εσύ, ένας άλλος εσύ αλλά πάντως εσύ. Προτού και οι δυο σας (ή οι δυο σου αν προτιμάτε) δείτε τα ραδίκια ανάποδα από την κοπελιά.

Είσαι νεκρός. Και μετά απλά δεν είσαι. Το επόμενο πρωί ξυπνάς σε μια παραλία.

Φοβερή χημεία μεταξύ Colt και Julianna, ο σαρκασμός δίνει και παίρνει

Μα είναι όντως πρωτότυπο τώρα αυτό;

Ναι, το αντιλαμβάνομαι, υπάρχουν καμιά εκατοστή παιχνίδια και καμιά οχτακοσαριά ταινίες και σειρές στις οποίες η πλοκή ξεκινάει με πρωταγωνιστή αμνησιακό. Κατανοώ ότι αυτό ακούγεται τετριμμένο αλλά στην προκειμένη περίπτωση η επιλογή δεν είναι φθηνό αφηγηματικό κόλπο, αλλά δένει με την υπόθεση.

Στο Deathloop αναλαμβάνετε (κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, περισσότερα παρακάτω) το ρόλο του Colt o οποίος βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν αέναο κύκλο ο οποίος για κάποιον λόγο διαρκεί μόνο μια μέρα. Στο τέλος της, πάντα επιστρέφει στην αρχή. Ενώ είναι αμνησιακός, για κάποιον λόγο στην αφετηρία του παιχνιδιού, αρχίζει να συγκρατεί τις λεπτομέρειες των πράξεων που επιτέλεσε τις προηγούμενες μέρες και ας εξακολουθεί να αγνοεί το παρελθόν του. Το μόνο άλλο πρόσωπο που έχει αίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει είναι η μυστηριώδης Julianna η οποία για κάποιον λόγο έχει φοβερά ράμματα για τη γούνα του Colt. Με εφόδιο την, ελαφρώς και σταδιακά επανακάμψασα, μνήμη του και ένα skillset που μαρτυράει στρατιωτική εκπαίδευση, ο πρωταγωνιστής θα αρχίσει να ερευνά τον κόσμο (πρακτικά ένα νησί), το οποίο μοιάζει να είναι ένας μυστήριος συνδυασμός πόλεων, κοσμικών κέντρων και επαύλεων με επιστημονικούς σταθμούς και στρατιωτικά καταφύγια.

Βρήκα τρία φινάλε, κανένα εντελώς ξεκάθαρο. Και δεν ασχολήθηκα να μεγιστοποιήσω τη μπάρα ενέργειας, το παιχνίδι είναι εύκολο

Συγκεντρώνοντας αποσπασματικές πληροφορίες, διαβάζοντας σημειώσεις/βιβλία και ηλεκτρονικά μηνύματα ή ακούγοντας ηχογραφήσεις και συζητήσεις, ο Colt σταδιακά αρχίζει να αποκτάει μια εικόνα της κατάστασης. Σύντομα διαπιστώνει ότι για να σπάσει το loop που βρίσκεται, πρέπει να προβεί σε διάφορες ενέργειες, οι οποίες πρέπει να συμβούν με αυστηρή σειρά ώστε να προχωρήσει η ιστορία. Αυτό όμως ακούγεται ευκολότερο από ότι είναι. Το loop, δηλαδή η μέρα, βλέπετε, χωρίζεται σε τέσσερα τμήματα: πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ. Όμως και το νησί επίσης χωρίζεται σε τέσσερις διακριτές τοποθεσίες : Updaam (αστικό κέντρο), The Complex (μια κυρίως υπόγεια εγκατάσταση), Karl’s Bay (μια συνοικία με θεματικά πάρκα και αποθήκες) και Fristad Rock (ένας συνδυασμός επιστημονικών εγκαταστάσεων με εξοχικό κέντρο).

Ο Colt μπορεί να βρίσκεται μόνο σε μια από τις τοποθεσίες σε κάθε χρονική στιγμή της ημέρας. Αν λόγου χάρη έχει hints και πράγματα να κάνει το πρωί σε περισσότερες από μια τοποθεσίες, θα χρειαστεί παραπάνω από ένα loop. Και πιστέψτε με, για να τελειώσετε το παιχνίδι θα χρειαστείτε πολλά γιατί, συν τοις άλλοις, όσο προχωράει η ιστορία, σε κάθε τοποθεσία ξεκλειδώνονται και υποπεριοχές, οι οποίες προηγουμένως ήταν απροσπέλαστες.

To Updaam είναι η περιοχή περισσότερο στο στυλ Dishonored από όλες

Το παιχνίδι στην αφετηρία εξηγεί ελάχιστα πράγματα και αφήνει επίτηδες μια δημιουργική ασάφεια, έτσι ώστε να μπούμε καλύτερα στο πετσί του ρόλου του Colt, ο οποίος υπενθυμίζω βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση αρχικά. Μετά από 1-2 ώρες όμως η κατάσταση και το gameplay loop (αχ καλό ε) αποκρυσταλλώνεται και σε αυτό βοηθάει το μενού του παιχνιδιού, στο οποίο αποθηκεύονται οι περισσότερες πληροφορίες που συγκεντρώνουμε με τη μορφή των λεγόμενων Visionary leads. Αυτά ομαδοποιούν τα στοιχεία μας και τα βάζουν σε μια σειρά την οποία μας επικοινωνεί το UI και ακολουθώντας την, προχωράει η πλοκή.

Προσοχή όμως. Θάνατος σημαίνει ότι το loop κόβεται μαχαίρι και αρχίζει από την αρχή, ανεξαρτήτως ώρας της ημέρας. Τουλάχιστον ο Colt έχει μέσω της reprise ικανότητας δύο “ζωές” ανά τομέα, δηλαδή μπορεί να πεθάνει δύο φορές χωρίς να κοπεί το loop. H τρίτη όμως είναι η φαρμακερή εκτός κι αν σκοτώσει την Julianna, οπότε επιστρέφει στο +2. Α ναι, δεν σας είπα. Η Julianna δεν περιορίζεται στο να του μιλάει, συχνά-πυκνά μπαίνει στη δράση προσπαθώντας να σκοτώσει τον Colt, και μάλιστα με χρήση των ίδιων δυνατοτήτων που έχει αυτός.

Η νήσος Blackreef στην οποία διαδραματίζονται τα πάντα

Τι ακριβώς είναι το Deathloop

Αν και ακούγεται δεξιά-αριστερά η ταμπέλα Shooter, ας το κάνουμε ξεκάθαρο από την αρχή: το παιχνίδι στην πραγματικότητα είναι Immersive Sim βασισμένο στην παράδοση τίτλων όπως το System Shock και το Deus Ex ενώ φυσιολογικότατα (μιας και είναι τίτλος της Arkane), μοιράζεται μπόλικο DNA με τη σειρά τίτλων Dishonored. Ακριβώς όπως τα προαναφερθέντα ονόματα, έτσι και αυτό σε ρίχνει σε έναν κόσμο μη γραμμικό, όπου κάθε πρόβλημα μπορεί να προσεγγιστεί από πολλαπλές οπτικές γωνίες και έχει κατά κανόνα περισσότερες από μία λύσεις.

Αυτό σημαίνει πως το gameplay μπορεί να κοπεί και να ραφτεί στα μέτρα των περισσοτέρων παικτών. Θέλετε μπόλικο μπιστολίδι και καταιγιστική δράση; Βεβαίως. Προτιμάτε να πετάγεστε από τις σκιές ως σιωπηλός θάνατος; Μάλιστα. Γουστάρετε να κινείστε στο παρασκήνιο στα μουλωχτά χωρίς να σας παίρνουν είδηση; Φυσικά. Θα θέλατε μήπως να εξολοθρεύετε τους αντιπάλους σας χωρίς πυροβόλα όπλα ή λεπίδες, απλά και μόνο με υπερφυσικές δυνάμεις; Θα παίξετε έτσι εδώ ή να σας το τυλίξουμε για το σπίτι;

Αυτές οι εισβολές είναι και το πλαίσιο γύρω από το οποίο έχει χτιστεί το multiplayer κομμάτι του τίτλου

Αυτού του είδους το πλουραλιστικό gameplay επιτεύχθηκε με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ο έξυπνος σχεδιασμός επιπέδων τα οποία αφήνουν τον παίκτη να διερευνήσει με την ησυχία του τρόπους επίλυσης των γρίφων και επίτευξης των στόχων, που θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει τις αποστολές και να προχωρήσει την πλοκή. Ο δεύτερος είναι τα καλοδουλεμένα gameplay συστήματα. Ο χαρακτήρας μας έχει ένα εκτενές loadout που περιλαμβάνει τα slabs και τα όπλα. Ο Colt θα βρει στην πορεία του παιχνιδιού διάφορες δυνάμεις (slabs) από τις οποίες μπορεί σε κάθε επίπεδο να έχει στη διάθεσή του δύο.

Όλες τους είναι πανίσχυρες και παρέχουν εναλλακτικές οδούς παιξίματος. Το slab που τουλάχιστον για το στυλ μου (ως οπαδός της σειράς Dishonored) είναι εκ των ων ουκ άνευ είναι το Shift, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από το Blink του Corvo. Για τους αμύητους πρόκειται για τηλεμεταφορά μικρής ακτίνας σε στυλ ninja. Αλλά και οι άλλες δυνάμεις δεν πάνε πίσω. Υπάρχει ικανότητα να γίνεις αόρατος, να σηκώσεις εχθρούς στον αέρα και να τους εξακοντίσεις, να γίνεις berserker, να συνδέσεις στόχους μεταξύ τους οι οποίοι τότε μοιράζονται το ίδιο health pool και σκοτώνοντας τον ένα να τους εξολοθρεύεις όλους κοκ. Αυτές οι δυνάμεις συμπληρώνονται με πολύ οργανικό τρόπο από personal trinkets (ενισχυτικά απόδοσης) αλλά και φυσικά διάφορα όπλα. Κάποια είναι αθόρυβα και επιτρέπουν stealth, άλλα έχουν μεγάλο βεληνεκές και επιτρέπουν να σκοτώνεις τους απλούς αντιπάλους με μια σφαίρα και στο σώμα, χωρίς αυτοί να αντιληφθούν που είσαι και να σημάνουν συναγερμό, κάποιο πρακτικά προσφέρει life leech, άλλα ξαναγεμίζουν αυτόματα κοκ. Όλα αυτά είναι πολύ θετικά, αλλά κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.

Παραμετροποιήστε τα όπλα και φέρτε τα στα μέτρα σας

Οι τέσσερις τοποθεσίες του παιχνιδιού είναι λίγες. Μετά από μερικά loop έπιασα τον εαυτό μου να δυσφορεί αφού εκτός από λίγες δεν είναι και ιδιαιτέρως εκτενείς, ενώ και η ιστορία αν και ενδιαφέρουσα δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη φρεσκάδας από ένα σημείο και μετά. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την μετριότατη ΑΙ των εχθρών, οι οποίοι δεν έχουν ούτε καλή ούτε πλήρως συνεπή συμπεριφορά, ενώ μοιάζουν και δεμένοι με λουρί στην περιοχή τους, τα πράγματα αρχίζουν να σκοτεινιάζουν. Ειδικά η ΑΙ θα απογοητεύσει αρκετά τους οπαδούς των immersive sims αφού σε επίπεδο ευαισθησίας κυμαίνεται από εγκεφαλικά νεκρή μέχρι σταδιακά σούπερ ευαίσθητη (αν επιλέξετε πολύ επιθετικό gameplay με αρκετές δολοφονίες bosses) αλλά πάντως σε κανένα σημείο δεν κρίνεται ικανοποιητική.

Με λίγη υπομονή μπορεί ο καθένας κυριολεκτικά να καθαρίσει όλα τα επίπεδα από εχθρούς, χρησιμοποιώντας ένα από τα αθόρυβα όπλα και η κατάσταση δε γίνεται και πολύ πιο δύσκολη σε περίπτωση που χτυπήσει συναγερμός και αρχίζει να μαζεύεται πλήθος. Υποχώρηση σε μεγάλο ύψος και φτου κι από την αρχή. Αυτά είναι και τα σημαντικότερα αδύνατα σημεία του τίτλου για μένα, ειδικά αφού κάνουν τη stealth συνιστώσα λιγότερο ανταποδοτική συγκριτικά. Η εκτίμησή μου είναι ότι και τα δύο είναι απότοκα σχετικής έλλειψης χρόνου ανάπτυξης για έναν τόσο φιλόδοξο τίτλο. Σε κάθε περίπτωση όμως ο πυρήνας του gameplay παραμένει συμπαγέστατος. Έχουμε να κάνουμε με ποιοτική προσπάθεια εδώ, να μην παρεξηγηθούμε.

Όμορφα cutscenes σηματοδοτούν το πότε προχωράει η πλοκή

Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Deathloop μπορεί όντως να παιχτεί πάνω-κάτω ως Dishonored, ως Bioshock, ως Control και εν μέρει ως Hitman, Deus Ex ή ακόμα και (υπό την προϋπόθεση ότι θα το προσεγγίσεις σε στυλ panther) ως Splinter Cell. Τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, αφού εκτός της AI και της χαμηλής δυσκολίας, ο κόσμος του είναι φιλοσοφημένος αλλά με διακριτά όρια αλληλεπίδρασης (πχ δεν μπορείτε να μετακινήσετε και πολλά αντικείμενα, να σπάσετε λάμπες ή να τροποποιήσετε το φωτισμό ο οποίος δεν έχει σημασία άλλωστε κλπ). Immersive sim μεν, αισθητά πιο light από ένα Deus Ex δε.

Σίξτις αίσθηση παντού

Με μια σημαντική ανατροπή όμως. Εκτός από την single player εμπειρία, το παιχνίδι σας επιτρέπει αν το θέλετε να παίξετε εναντίον άλλων ανθρώπινων παικτών είτε ως Colt για να σπάσετε το loop, είτε ως Julianna για να το προστατέψετε. Προσωπικά έπαιξα MP μόλις δύο φορές, αφού η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φύση των επιπέδων μου προκάλεσε burnout και δεν αισθανόμουν τον κόσμο αρκετά ελκυστικό ώστε να συνεχίσω μετά το πέρας του campaign. H δυνατότητα πάντως βρίσκεται εκεί για όσους επιθυμούν κι άλλο και καταγράφεται.

Aπό εδώ μπορείς να εξολοθρεύσεις 15 εχθρούς χωρίς καν να σε ανιχνεύσουν

Τεχνικά

H Arkane εδώ, μετά το διάλειμμα του Prey (Cryengine) επιστρέφει στην Void engine στην οποία βασίστηκαν τα Dishonored 2/Death of the Outsider. H καλλιτεχνική διεύθυνση όντως έχει μια φευγαλέα αίσθηση από αυτούς τους τίτλους αλλά ως εκεί. Η αισθητική είναι ρετροφουτουριστική. Κατά βάση το παιχνίδι χρησιμοποιεί οπτικούς κώδικες των ‘60s (αρχιτεκτονική, μόδα, εσωτερική διακόσμηση κλπ) με μπόλικες αναφορές σε ΄70s και ‘80s (πχ ηλεκτρονικές συσκευές). Στις ρετρό πινελιές συμπεριλαμβάνεται και η μουσική με μερικά ροκ και jazz/fusion κομμάτια εντυπωσιακής ποιότητας (τo soundtrack είναι σίγουρα από τις δυνατές πτυχές του τίτλου).

Τα γραφικά χωρίς να εντυπωσιάζουν διαθέτουν ανώτερο φωτισμό και επίπεδα λεπτομέρειας από τους παλιότερους τίτλους. Το παιχνίδι είναι επίσης πιο βελτιστοποιημένο από το Dishonored 2 όταν είχε κυκλοφορήσει αλλά έχει κάποια δικά του θέματα. Εγώ προσωπικά αντιμετώπισα δυσκολία αλλαγών των γραφικών επιλογών (το παιχνίδι αρνιόταν να αλλάξει κάποια settings, ενώ μερικές φορές αλλαγή τους προκαλούσε κόλλημα του framerate χαμηλά και επέβαλλε επανεκκίνηση) ενώ αντιμετώπισα ένα κόλλημα στα μενού που με ανάγκασε να το κλείσω με alt+F4, καθώς και ένα crash στη μέση μιας αποστολής. Παράλληλα πολλοί παίκτες φαίνεται να ήρθαν αντιμέτωποι με ένα θέμα χρονισμού και παράλειψης frame που εκδηλώνεται σαν στιγμιαίο stuttering ή στην περίπτωσή μου με παρόμοιο τρόπο στιγμιαίας πλην περιοδικής επιτάχυνσης του κέρσορα. Ψιλά γράμματα συνολικά, αφού το σύστημα της δοκιμής (Ryzen 5900X/Radeon 6800XT/32GB RAM/NVMe SSD) δεν είχε πρόβλημα να κρατήσει τα fps περιορισμένα σταθερά στα 90 σε ultra λεπτομέρεια και ανάλυση 3440×1440. Η γενικότερη εμπειρία κρίνεται ως ομαλή και πολύ playable.

Κλείνοντας

Δεν κυκλοφορούν και πολλοί ΑΑΑ immersive sims στις μέρες μας. Το είδος απαιτεί λεπτομερές και ευφυές level design, ποιοτικό γράψιμο, ενδεχομένως motion cap, όλα στοιχεία ακριβά στην παραγωγή, ενώ δεν είναι ιδιαιτέρως φιλικό ως προς έννοιες του τύπου multiplayer, live service και λοιπές μέθοδοι που αποφέρουν έσοδα για καιρό μετά την κυκλοφορία του κάθε τίτλου. Υπό αυτό το πρίσμα το Deathloop αποτελεί μια καλοδεχούμενη ανάσα για όλους τους οπαδούς του συγκεκριμένου τύπου παιχνιδιού, δηλαδή τα ορφανά τίτλων όπως Deux Ex, Dishonored ή ακόμα και Bioshock ή Splinter Cell. Μπορεί σε καμία περίπτωση να μην φτάνει σε ποιότητα τα κορυφαία παιχνίδια του είδους, αλλά δεν παύει να προσφέρει immersive sim ψυχαγωγία και να κρατάει το είδος στο προσκήνιο.

Ευχαριστούμε θερμά την AVE – Group of Companies για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Καλή προσπάθεια αλλά με αδυναμίες

Η Μέρα της Μαρμότας σε έκδοση immersive sim.

Βασίλης Ξερικός

Γεννημένος στην Αθήνα το 1979. Gamer εξ απαλών ονύχων, η πρώτη μου επαφή με το σπορ έγινε με έναν κλώνο του Pong σε προσχολική ηλικία.  Αν και πιστός χρήστης PC από to 1989 και την εποχή των XT έχουν περάσει από την κατοχή μου και διάφορες κονσόλες (Atari 2600, διάφορες Sega, σειρά των Playstation κλπ) ενώ η εισαγωγή μου στην gaming δημοσιογραφία έγινε μόλις το Γενάρη του 2012 και το PC Master. Παλαίμαχος των adventures, πλέον μοιράζω τον gaming χρόνο μου μεταξύ MMO, RPG (κάθε είδους) και Shooters. Email:  [email protected] Follow me: Facebook | Twitter | SteamID: Kuivamaa

8 Comments

  1. Καλογραμμένη παρουσίαση Βασίλη, μου άρεσε, επιβεβαίωσες το βάιμπ που μου έχει αφήσει ως τα τώρα το παιχνίδι. Θα το τιμήσω λογικά κάποια στιγμή γιατί φαίνεται διασκεδαστικό μεν, σε καμία περίπτωση μεγαλοφυές ή απαραίτητο δε.

  2. Εμένα δεν με έπεισε και τόσο, καθώς μου φαίνεται κουραστική και αποτρεπτική η επανάληψη του.

    Και ως παιχνίδι της Bethesda, δε θα αργήσει να πέσει η τιμή του σε χαμηλά επίπεδα, οπότε ίιιιισως το τσεκάρω τότε. Θα έχει πάρει και τα patches του….

  3. Βασίλη, πολύ ωραία η παρουσίασή του Deathloop. Δεν ξέρω αν φταίει που το διάβασα στην ζούλα, αλλά μου έβγαλε ένα άγχος παρόμοιο με αυτό του Colt σε σημείο που μου άλλαξε γνώμη. Μόνο που επειδή δεν είναι όσο Dishonored το περίμενα, θα περιμένει.

  4. Κατόρθωσα επιτέλους να το δοκιμάσω. Εξεπλάγην με το πόσο χιούμορ και καφρίλα χώραγε η γραφή του. Ο Κόλτ ήταν πραγματικά συμπαθέστατος. Ειδικά ο τρόπος που δεν την παλεύει κάστανο με την όλη ιδέα του χωροχρονικού Λούπ και ο τρόπος που πολλές φορές μοιάζει να δίνει φωνή στον εσωτερικό μονόλογο του παίκτη (“Καλά, με τί μαλακίες κάθομαι και ασχολούμαι τώρα..’) είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικός.

    Δεν με κράτησε μετά το τετράωρο, καθώς μου φαίνεται έχω υπερ-κορεστεί από την σχετική φιλολογία επιστημονικής φαντασίας. Πόσα Ινσέψιο μπορείς να δεις στη ζωή σου και πόσο προχώ να το παίξεις πριν γυρίσεις στις πραγματικές σου αγάπες;!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL