REVIEWS

ORGAN TRAIL: DIRECTOR’S CUT

Τώρα θα σας ανατινάξω τον εγκέφαλο. Η δεινοσαυρολαγνεία θα χτυπήσει κόκκινο και ανερυθρίαστα θα γράψω ρηβιού για το Organ Trail, την ξεκαρδιστική zombie apocalypse διασκευή του αγαπημένου και διαχρονικού, Oregon Trail.

Κάποιοι από εσάς πάω στοίχημα ότι μάθατε τα πρώτα αγγλικά σας μπροστά από ένα πρασινόμαυρο μόνιτορ, ρωτώντας -με εκνευριστική συχνότητα- τον πατέρα σας “Μπαμπά, τί θα πει ΓΙΟΥ ΧΑΦ ΝΤΑΪΝΤ ΟΦ ΝΤΙΖΕΝΤΕΡΙ;” Έτσι όμως, μαθαίνει το παιδί. Video games και σωστή μουσική και δεν θα χρειαστεί να δώκετε ούτε σέντσι σε φροντιστήριο για τα Εγγλέζικα. Δοκιμασμένη μέθοδος και διαχρονική.

OT1Φατένιος, Λούμπεκρας, Νεντίμ και Μεξής, έτοιμοι για δράση.

Στο προκείμενο τώρα. Αναγνωρίζοντας το Συμπαντικό Παράδοξο που θέλει παιδιά να γεννιούνται μετά το ’82, θα πω ότι το Oregon Trail κυκλοφόρησε το 1984 για τον Apple II και έθετε υπό τον έλεγχό μας μια οικογένεια η οποία προσπαθούσε να διασχίσει τις ΗΠΑ από ακτή σε ακτή, με την ελπίδα να φτάσει στο Όρεγκον, τη Γης της Επαγγελίας. Ο παίκτης προσδιόριζε αρχικά τις προμήθειες με τις οποίες θα ξεκινούσε και κατόπιν ξεκινούσε το Ατελείωτο Ταξίδι των Χουνεριών του. Η άμαξα χάλαγε, τα μέλη της ομάδας σας αρρώσταιναν φρικτά και χίλια μύρια ράντομ πράγματα, καλά και κακά, έκαναν πάρτι με τα στατιστικά και τις προμήθειές σας. Φυσικά στην πορεία είχατε στάσεις σε διάφορες πόλεις, όπου μπορούσατε να ανεφοδιαστείτε, να ανταλλάξετε εμπορεύματα ή ακόμα και να αναλάβετε αποστολές, πάντα βέβαια με το αζημίωτο. Ολ’αυτά πλαισιώνονταν από μια πληθώρα mini games, τα οποία ήταν ριζοσπαστικά για τον καιρό τους και κάναν τα σαγόνια μας να ακουμπάνε το πάτωμα. Τόσο πολλά πίξελς επί της οθόνης; Δυο ολόκληρα χρώματα; Μπορούμε να σκοτώσουμε πράματα; Το 1984 ήταν μια αποκάλυψη.

Σκεφτείτε τώρα ακριβώς το ίδιο κόνσεπτ, μονταρισμένο πάνω στο Όνειρο, Τη Μια Ελπίδα, Το Λόγο Της Ύπαρξής Μας, Την Αποκάλυψη Με Τα Ζόμπια™. Όλα κεφαλαία για έμφαση. Το παιχνίδι έχει μεταφερθεί σχεδόν αυτούσιο και με άκρως σατιρική διάθεση. Τα γραφικά είναι ακριβώς τα ίδια με εκείνα του Apple II και θα αγγίξουν ευαίσθητες χορδές στην καρδιά οποιουδήποτε έχει ξεματιαστεί μπροστά σε τέτοιο μηχανάκι. Βαφτίζουμε την ομάδα επιζώντων μας και πρέπει να οδηγήσουμε ένα σαράβαλο station wagon από τη μια άκρη των ΗΠΑ στην άλλη. Οι προμήθειες της άμαξας έχουν αντικατασταθεί από τα σχετικά ανταλλακτικά αυτοκινήτου, αλλά τα βασικά παραμένουν απαράλλαχτα : σφαίρες, φαγητό, φάρμακα.

OT3Farewell To Arms

Η ποικιλία των random συμφορών -και ελάχιστων ευτυχημάτων- που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μας, είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Πληθώρα achievements, unlocks και καμμένων random encounters μας περιμένουν στο καταραμένο μας ταξίδι. Το παιχνίδι έχει μεταφερθεί απευθείας από iOS και το interface και ο χειρισμός του είναι απλούστατος, με ένα μονάχα, τεράστιο πρόβλημα. Δεν ξέρω ποιά ιδιοφυία σκέφτηκε να πορτάρει τα shooting minigames χωρίς να προγραμματίσει κοντρόλς για PC. Σε μια πρώτη επαφή με το παιχνίδι, οι στιγμές που καλείστε να πολεμήσετε για τη ζωή σας, είναι αυτές που ενδέχεται να σας ξενερώσουν αμέσως και να σας κάνουν να το παρατήσετε όπως είναι. Με μια ατσούμπαλη, faux-touch αισθητική, πυροβολείτε με drag πίσω-μπρος του mouse και πάτημα του αριστερού κουμπιού του, σχεδόν όπως σφεντονίζετε τα γλυκά πουλάκια στο Angry Birds. Είναι κάτι που σε touch οθόνες λειτουργεί διαισθητικά, αλλά όταν μεταφέρεται σε mouse, είναι κλάφτα. Αν επιμείνετε, το μαθαίνετε και το παιχνίδι γίνεται απείρως διασκεδαστικότερο, καθώς επιτέλους μπορείτε να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας, κάτι που επιβάλλεται αν θέλετε να επιβιώσετε αρκετά ώστε να ολοκληρώσετε το ταξίδι σας. Είναι όμως, ένα μεγάλο άν. Είναι τόσο χάλια.

OT4Από το φινάλε του παιχνιδιού. (Το τρολφέης δεν έβγαινε καλά στη λεζάντα)

Σαν χιουμοριστική διασκευή του Oregon Trail, το Organ Trail πετυχαίνει απόλυτα. Ενσωματώνει όχι μόνο κάθε πιθανή επιλογή του αυθεντικού παιχνιδιού, αλλά τις εμπλουτίζει και με άλλες τόσες. Αν και είναι απίστευτα εχθρικό προς τον αμύητο παίκτη, κάπου στα μισά και αφού του είχα κατεβάσει ό,τι καντήλι είχα πρόχειρο, έκανε την εξής απίστευτη και μαγεμένη ντρίμπλα : με έστειλε πίσω στο χρόνο. Για τριάντα λεπτά πριν και μέχρι το φινάλε του, ήμουν εκεί. Έβλεπα τα πιξελιασμένα γραφικά του Apple II σαν τη μαγεία που ήταν πίσω στο μακρινό 1984, τότε που ο Χάρρυ Κλύνν κυκλοφορούσε ακόμη άλμπουμ και οι δεινόσαυροι περπατούσαν τη Γη. Το ζούσα. Από “Χιχί, ωραία βλακεία είναι αυτή, κάτσε να το γράψω στα παιδιά στο Ragequit…” είχα περάσει σε “Όχι γαμώτη, ζήσε, δεν μπορεί, κάποιος θα περάσει να μας δώσει ένα λάστιχο, μένουν 200 μίλια μόνο, ΖΗΣΕ!”. Είχα απορροφηθεί και φανατιστεί πλήρως.

Αν ξεπεράσετε το σόκ της πρώτης μισής ώρας και την παλαίψετε με τα φρικτά shooting mechanics, το Organ Trail είναι ένα πάμφθηνο, σαρκαστικότατο casual game με ιδιαίτερο βάθος και άπειρο ουσιαστικά replayability. Όσοι φυσικά έχετε πάει από δυσεντερία το ’84, δεν χρειαζόταν καν να διαβάσετε το ρηβιού, είμαι σίγουρος ότι το τσιμπήσατε την στιγμή που το είδατε να εμφανίζεται στο Steam.

Pros

  • Τρομερό χιούμορ και πολύ καλή διασκευή του αρχικού κόνσεπτ
  • Εξαιρετική σχέση τιμής/ποιότητας
  • Άπειρο replayability
  • Άφθονο περιεχόμενο
  • Εντυπωσιακό το soundtrack του Ben Crossbones
  • Απολαυστικά τα διάφορα minigames που δεν έχουν σχέση με shooting.

Cons

  • Απαράδεκτα, ελεϊνά shooting controls που θα απομακρύνουν αρκετούς παίκτες
  • Τα γραφικά είναι κατευθείαν από Apple II. Αν δεν έχετε ρετρολάγνη φλέβα, θα ανατριχιάσετε.
  • Εχθρικό προς νέους παίκτες/πλήρης απουσία tutorial

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 76%

76%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

6 Comments

  1. Αγαπητε Μπορατσε, καθως και φιλτατοι co-gamers….
    το organs trails director’s cut υπαρχει ΚΑΙ ΣΤΟ play store (για android συσκευες δηλαδη), και μαλιστα στοιχιζει ΜΟΛΙΣ 2,30!!
    το αναφερω γιατι ΟΝΤΩΣ αξιζει το χρημα του!
    very fun to play για εναν retroλαγνο (οπως εγω!)

  2. Κοίτα, το λέω και στην επικεφαλίδα, το παιχνίδι είναι μόνο για όσους έχουν καεί πίνοντας γλυκό δηλητηριασμένο γάλα στο βυζί του Oregon Trail. Δεν νομίζω ότι θ’ασχοληθεί κανείς μη έχοντας ιδέα πού πάει να μπλέξει. Γι’αυτό το Ragequit κάνει τη διαφορά. Σήμερα Organ Trail, αύριο Bioshock Infinite. Ένας κόσμος μόνο με μπλοκμπάστερ, δε θα ‘χε πλάκα 🙂

  3. Άνταν κάνε θρέντ στο φόρουμ με ρικουέστς για ίντι ρηβιούζ 🙂

    Το μόνο που έχω παίξει και συνιστώ ανεπιφύλακτα είναι το εκπληκτικό Half Minute Hero. Για το Gianna Sisters διαβάζω καλά πράγματα αλλά όχι συγκλονιστικά, το Party of Sin κρίθηκε αποτυχία και ό,τι είναι FPS horror και δε λέγεται Amnesia, δεν έχω ψηθεί ακόμα να το δοκιμάσω 🙂

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL