WOLFENSTEIN: THE NEW ORDER
Είναι αξιοσημείωτο το πόσο δυνατό είναι το όνομα “Wolfenstein” στην αγορά, παρ’ όλο που έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τη πρώτη του εμφάνιση και χωρίς μάλιστα να αποτελεί ειδήμονα στις τακτικές εμφανίσεις. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι οι ρίζες του ξεκινούν πολύ πίσω στο 1981, με το πρωτοποριακό (για την εποχή φυσικά) action/stealth Castle Wolfenstein, από το οποίο η Id Software δανείστηκε το πιασάρικο και ηχηρό όνομα του (η Γερμανική γλώσσα φημίζεται για το «ψαρωτικό» της άκουσμα) για να κυκλοφορήσει το 1992 το παππού των FPS, το Wolfenstein 3D.
Στο εξής, η παρουσία του ονόματος Wolfenstein περιορίστηκε σε μια χούφτα παιχνίδια με αρκετά μεγάλη απόσταση ετών μεταξύ τους. Από το «νέοι-χάρτες-για-το-κοινό» Spear of Destiny που εμφανίστηκε λίγους μήνες μετά το πρώτο Wolfenstein 3D, το εξαιρετικό και ένα από τα καλύτερα FPS που εμφανίστηκαν ποτέ, Return to Castle Wolfenstein του 2001, το δωρεάν multiplayer Wolfenstein: Enemy Territory του 2003 μέχρι το χλιαρό Wolfenstein…σκέτο της Raven Software το 2009.
Ετσι φτάσαμε αισίως στο 2014 και στο νέο «επεισόδιο» που φέρει τον υπότιτλο “The New Order”, δημιούργημα της MachineGames, που στο δυναμικό της διαθέτει ανθρώπους που εργάστηκαν στο παρελθόν στη γνωστή, για την εμπειρία της σε FPS, Starbreeze Studios (Riddick, Payday 2, Syndicate). Μπορεί το νέο πόνημά της να ξεπεράσει τις μέτριες εντυπώσεις που άφησε ο προκάτοχός του; Μη βιάζεστε, θα τα μάθετε όλα.
Το Wolfenstein: The New Order μας μεταφέρει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα του 1946, όπου ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η ναζιστική μηχανή κατάφερε να υπερισχύσει τεχνολογικά αυτή των συμμάχων, με αποτέλεσμα οι ήττες να έρχονται απανωτές και η πλάστιγγα να γέρνει απελπιστικά εις βάρος τους. Εμείς παίρνουμε το ρόλο του ξακουστού Αμερικανού κομάντο William B.J. Blazkowicz, ο οποίος προσπαθεί, παρέα με μια μικρή ομάδα στρατιωτών, να εισβάλει στο φρούριο του Wilhelm “Deathshead” Strasse, ενός απαίσιου τύπου που ηγείται της ναζιστικής μηχανής, προκειμένου να προκαλέσουν ένα ισχυρό πλήγμα στη μέχρι τώρα υπεροπλία των Ναζί. Η αποστολή στέφεται με αποτυχία, γεγονός που αποδεκάτισε την ομάδα του Blazkowicz και με τον ίδιο να καταλήγει σχεδόν φυτό σε ένα νοσοκομείο στη Πολωνία για τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια.
Στο μεταξύ, οι Ναζί έχουν κερδίσει το πόλεμο, τα περισσότερα έθνη έχουν γονατίσει κάτω από τη Σβάστικα, ενώ δεν υφίσταται η παραμικρή ελπίδα αντίστασης απέναντι στην ιδιαίτερα ανεπτυγμένη πολεμική μηχανή τους. Μέχρι βέβαια τη στιγμή που συνέρχεται ο Blazkowicz, ο οποίος αναλαμβάνει τόσο να ανάψει τη σπίθα της αντίστασης σε ένα κόσμο που έχει αποδεχθεί τη μοίρα του όσο και να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες που άφησε πριν από πολλά χρόνια. Οπως είναι αντιληπτό, το The New Order δε παρεκκλίνει από τη γεμάτη υπερβολή σεναριακή γραμμή που χάραξαν τα προηγούμενα Wolfenstein (γι’ αυτό μας αρέσουν άλλωστε), με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά έχουν αναπτυχθεί περισσότερο οι χαρακτήρες και το σενάριο, το οποίο έχει ενδιαφέρον στο πως εξελίσσεται, ενώ ο Blazkowicz εμφανίζεται πιο ανθρώπινος από ποτέ, αν και το αγελαδινό βλέμμα του μου θύμισε λιγάκι…Ben Affleck. Ουδείς τέλειος.
Αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα παιχνίδι Wolfenstein είναι σεβασμός στην ιστορία του, οπότε ένα κινηματογραφικού είδους FPS δεν θα είχε θέση εδώ. Η MachineGames σκέφτηκε ορθά και ακολούθησε το δικό της μονοπάτι. Το Wolfenstein: The New Order είναι ένα FPS με τα όλα του, που στοχεύει στην ουσία των shooters: στη μεγάλη γκάμα των όπλων, στην έντονη δράση και στο ατελείωτο killing, χωρίς κάποιον να σας νταντεύει. Ο ήρωας λοιπόν δύναται να κρατήσει στη πλάτη του όσα όπλα τραβάει η ψυχούλα σας, αρκετά από αυτά μάλιστα σε dual wielding (Pistols, Assault rifles, Shotguns κλπ), χωρίς να αναλογίζεστε κάθε φορά ποιο θα πετάξετε, ενώ τα περισσότερα όπλα διαθέτουν secondary fire, το οποίο ξεκλειδώνεται στη πορεία. Εντύπωση μου προκάλεσε η έλλειψη ενός “καθαρού” rocket launcher όπλου, το οποίο εντοπίζεται μόνο ως secondary fire του Assault Rifle και η παντελής απουσία ενός Grenade Launcher – θα βρείτε μόνο τις κλασικές χειροβομβίδες με ένα έξτρα “tesla effect”. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο Laserkraftwerk, ένα όπλο με διττή χρήση που επιδέχεται και τις περισσότερες αναβαθμίσεις στο παιχνίδι: με αυτό είτε πετσοκόβετε ενεργειακά τα …κεφάλια των εχθρών είτε κόβετε σαν βούτυρο μεταλλικά πλέγματα/πλάκες για να ανοίξετε κρυφά περάσματα ή εναλλακτικές διαδρομές για τον εντοπισμό (μεταξύ άλλων) ειδικών collectibles.
Χμ, “κρυφά περάσματα ή εναλλακτικές διαδρομές” είπα; Μάλιστα, το Wolfenstein: The New Order δεν είναι ακόμα ένα αποπνικτικό corridor shooter, αλλά οι χάρτες του είναι συχνά ανοικτού τύπου, έτσι ώστε να μπορείτε είτε να μπείτε με τα μπούνια στη μάχη είτε να ακολουθήσετε μια ελαφρώς πιο σιωπηλή οδό είτε να πράξετε έναν συνδυασμό αυτών. Βέβαια, η “ελευθερία” αυτή δεν είναι καθολική, υπάρχουν εξίσου πολλές περιπτώσεις που υφίσταται το τυπικό “πυροβολώ-όποιον-βλέπω” ενός corridor shooter καθώς και οι λεγόμενες αρένες, αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι οι άνθρωποι της MachineGames έχουν ράψει πολύ επιτυχημένα το μανδύα των διαφορετικών gunplay τύπων, δημιουργώντας ένα απολαυστικό αποτέλεσμα που σε ωθεί να μη θέλεις να σταματήσεις να παίζεις.
Παράδειγμα της προσεγμένης δουλειάς που η MachineGames έχει εναποθέσει στο παιχνίδι της είναι το stealth κομμάτι. Οντας απόλυτα προαιρετικό, μπορείτε να ελιχθείτε στις πλάτες των αντίπαλων στρατιωτών και να τους σφάξετε σιωπηλά με το μαχαίρι σας. Ο λόγος που πιθανότατα θα προτιμήσετε αυτή τη προσέγγιση είναι οι Commanders, που βολτάρουν σε ορισμένες περιοχές και έχουν το ρόλο του συναγερμού. Οσο αναπνέουν και γίνεται γνωστή η παρουσία σας (είτε από αυτούς είτε από κάποιο φρουρό), φωνάζουν συνεχώς για ενισχύσεις μέχρι να τους εξουδετερώσετε. Αν το πράξετε, μπορείτε να καθαρίσετε ελεύθερα τον υπόλοιπο χάρτη κάνοντας όση φασαρία θέλετε. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι, παρ’ όλο που το ΑΙ κάνει τα στραβά μάτια (και τα κουφά αυτιά) στην ύπαρξή σας για αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να κρυφτείτε ή να τους καρφώσετε τη μάχαιρα στο λαιμό, για κάποιο λόγο το stealth στοιχείο συνεργάζεται άψογα με την “old-school” action προσέγγιση του παιχνιδιού. Δε κουράζει, δε καθυστερεί τη δράση και σε στιγμές είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό κιόλας – μάλλον φταίει που εντελώς τυχαία οι περισσότεροι φρουροί έχουν γυρισμένη τη πλάτη, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το παραβλέπουμε προς τέρψη του fun. Wolfenstein παίζουμε όχι Thief!
Η πολυπόθητη “old-school” ιδέα δεν στέκεται μονάχα στο gunplay αλλά και στο τρόπο που ανακτάτε την υγεία σας. Σωστά μαντέψατε, τα health kits είναι ο κύριος τρόπος αναπλήρωσης της ενέργειας, όπως επίσης και ο παράγοντας armor, που βελτιώνει σημαντικά τις πιθανότητες επιβίωσης απέναντι στο καταιγισμό σφαιρών που δέχεστε κατά καιρούς. Ως εκ τούτου, η αναζήτηση health και armor kits πριν προχωρήσετε στην επόμενη περιοχή κρίνεται ως αναγκαία, γεγονός που ενισχύει το τομέα της τακτικής (εφόσον δεν υπάρχει αυτοματοποιημένο healing, σκέφτεσαι διπλά πριν χωθείς σε μια άνιση μάχη), σπάει όμως ως ένα βαθμό το ρυθμό της δράσης, ευτυχώς όχι με καταστροφικές συνέπειες. Αυτό που ίσως σας κουράσει είναι η ανάγκη πατήματος του πλήκτρου use για να τα πάρετε (όπως και τα πυρομαχικά), ενώ κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε γίνεται αυτόματα ή έστω να υπάρχει δυνατότητα επιλογής από το παίκτη ποιο τρόπο προτιμά.
Θετικό όμως είναι ότι το νέο Wolfenstein δεν μένει προσκολλημένο στο παρελθόν και εισάγει εξίσου κάποια σύγχρονα χαρακτηριστικά των FPS, όπως είναι ο μηχανισμός των perks. Τα perks προσφέρουν κάποια πλεονεκτήματα στο παίκτη, τα οποία όμως δεν αποκτώνται με το “πατροπαράδοτο” τρόπο της συλλογής experience, αλλά με την επίτευξη κάποιων προϋποθέσεων. Παραδείγματος χάρη, αν κάνετε πέντε stealth kills ενάντια στους Commanders, ξεκλειδώνετε τη δυνατότητα να τους βλέπετε στο χάρτη ή αν σκοράρετε δέκα kills με dual-wielding όπλα, επιτυγχάνετε γρηγορότερο reloading. Επ’ ουδενί το κυνήγι των perks δεν είναι απαραίτητο για να ολοκληρώσετε το τίτλο, από την άλλη, ανάλογα με το τρόπο προσέγγισης των μαχών που προτιμάτε, είναι εφικτό να ασχοληθείτε με αυτά προκειμένου να αποκτήσετε μερικά μικρά boosts προς διευκόλυνσή σας (και για το σχετικό achievement).
Μέσα σε όλα αυτά, το Wolfenstein: The New Order λύνει ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα των σύγχρονων FPS: τη μικρή διάρκεια τους. Το παιχνίδι είναι το μεγαλύτερο FPS που έχουμε δει εδώ και αρκετό καιρό, καθώς για ένα τυπικό playthrough και ανάλογα με το επίπεδο δυσκολίας, θα χρειαστείτε τουλάχιστον 11 με 12 ώρες για να δείτε τους τίτλους τέλους, ενώ αν ασχοληθείτε και με τον εντοπισμό όλων των collectibles (δεν είναι καθόλου λίγα σε κάθε πίστα), ο αριθμός αυτός εκτοξεύεται σε πάνω από 15 ώρες παιχνιδιού. Το καλύτερο το κράτησα για το τέλος: στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου, βρίσκεστε αντιμέτωποι με μια επιλογή, η οποία δημιουργεί δύο ξεχωριστά timelines. Τα timelines αυτά περιέχουν μικρές διαφορές στην ιστορία, έχετε πρόσβαση σε εναλλακτικά μονοπάτια των χαρτών, ενώ αποκτάτε και κάποιες επιπλέον ξεχωριστές ικανότητες. Με λίγα λόγια, σας δίνονται επαρκή κίνητρα για ένα δεύτερο playthrough, πράγμα σπάνιο για παιχνίδι που στηρίζεται αποκλειστικά στη single-player εμπειρία. Είναι οι στιγμές που λες “ευχαριστώ” στον άνθρωπο που πήρε την απόφαση να μην συμπεριληφθεί κάποιο multiplayer mode.
Σχετικά με το τεχνικό τομέα, το Wolfenstein: The New Order αφήνει ως επί το πλείστον καλές εντυπώσεις. Χρησιμοποιεί τη μηχανή Id Tech 5 (που εφαρμόστηκε και στο Rage), η οποία ρουφάει τα GB σα βαμπίρ (44GB απαιτεί στο σκληρό σας δίσκο), αλλά ως ένα σημείο δεν τα δικαιολογεί. Ενίοτε υπάρχει μια ανισορροπία μεταξύ της ποιότητας των textures, καθώς κάποια assets έχουν σμιλευτεί πολύ καλά, ενώ κάποια άλλα είναι λες και έχουν αφεθεί στη τύχη τους. Ομως, σε καμία περίπτωση το Wolfenstein δεν απογοητεύει στον οπτικό τομέα, απεναντίας κρίνεται ως ικανοποιητικότατος, απλά περιμέναμε το κάτι παραπάνω και φυσικά οι ισχυρισμοί της Bethesda περί ελάχιστης απαίτησης επεξεργαστή i7 δεν στέκουν πουθενά. Στο σύστημα δοκιμής (i7 του 2009, αλλά δοκιμάστηκε και σε σύγχρονο i5) με όλες τις ρυθμίσεις στο high και με δυο-τρία effects απενεργοποιημένα, το παιχνίδι έτρεχε απρόσκοπτα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται ο ηχητικός τομέας, με δυναμικό soundtrack να συνοδεύει τη δράση, πολύ καλά voice-over και εξαιρετικής ποιότητας και απόδοσης ηχητικά εφφέ.
Συνοψίζοντας, το Wolfenstein: The New Order είναι ένα από τα απολαυστικότερα FPS που μπορείτε να βρείτε, τιμά το “βαρύ” όνομά του και ισορροπεί ιδανικά τις έντονες “old-school” πινελιές του με στοιχεία που επικρατούν στα σύγχρονα shooter games. Διαθέτει μια χορταστική campaign που σε κρατά καθηλωμένο μέχρι τέλους, προσφέρει μεγάλες ποσότητες αδρεναλίνης, ενώ τα όποια μειονεκτήματά του (όπως π.χ. το μέτριο συνολικά ΑΙ) καταφέρνει και τα τοποθετεί τόσο άρτια στο gameplay του που είτε τα αγνοείς επιδεικτικά είτε τα απολαμβάνεις! Δεν είναι ριζοσπαστικό, δεν είναι ρηξικέλευθο, αλλά πρόκειται για ένα υποδειγματικό FPS που μπορεί να σας ψυχαγωγήσει με το παραπάνω, όπως το παλιό καλό καιρό.
Το review κώδικα μας διέθεσε η IGE Group, η οποία εισάγει και το παιχνίδι στην Ελλάδα.
Pros
- Μακροσκελής και χορταστική campaign που “σηκώνει” άνετα δύο playthrough
- Ποιοτική και γεμάτη gunplay δράση
- Stealth sections που, αν και δε στέκουν αυτόνομα σε stealth παιχνίδι, λειτουργούν θετικά στην εμπειρία
- Ελλειψη multiplayer!
- Ικανοποιητικός τεχνικός τομέας, τόσο στο τομέα των γραφικών όσο και στο τομέα του ήχου…
Cons
Cons
- …περιμέναμε όμως κάτι παραπάνω με 44GB χώρο στο δίσκο
- Η αυξημένη “χαζομάρα” των αντίπαλων στρατιωτών, κυρίως στα stealth σημεία, ίσως ξενίσουν μερικούς
- Υπερβολική χρήση του use για να πάρεις πυρομαχικά, health kits κλπ.
Γιώργο, το δικό σου review περίμενα, πλέον είναι σίγουρη καλοκαιρινή αγορά.:)
Πολύ ωραίο review, και το παιχνίδι ότι πρέπει. Old School με κάποιες καινοτομίες; Win-Win.
Δώστου ένα 90… Τσιγκουνεύτηκες για 3 βαθμούς;; :p
Τέλειο ριβιού και σίγουρη Αυγουστιάτικη αγορά!
Το φυλάω για το sequel. :p
Γουστάρω! Σίγουρη αγορά στα 20Ε περίπου. Θα παραμονεύω στον Κινγκουίνο. Έχω και ‘γω τις καλύτερες αναμνήσεις από το Return To Castle Wolfenstein και με τρώει το χέρι μου να ξαναζήσω το όνειρο!
Spoilers!!!!!!!
Κάτι που δεν αναφέρεται στην παρουσίαση, είναι το καταραμένο texture popping, που δυστυχώς, εμφανίζεται και εδώ.Ευτυχώς σε μικρότερο βαθμό απ’ότι στο Rage,αλλά δεν παύει να υφίσταται.
Πρέπει τελικά να είναι εγγενές πρόβλημα της mega-texturing τεχνολογίας, δεν εξηγείται αλλιώς. Αν κάποιος ξέρει τον (ή ξέρει τον Bad Sector :)), ας μας διαφωτήσει.
Να σου πω την αλήθεια, δε πρόσεξα κάτι τέτοιο (παίζει να είμαι θεόστραβος) και αν υπήρξε, πέρασε μάλλον απαρατήρητο. Πάντως ουδεμία σχέση με το Rage, εκεί το texture popping μετά το pop δεν είχε stop.
Πολύ μου άρεσε η παρουσίαση!! Μεγάλη μαγκιά να στηριχτούν στο single player μόνο. 🙂
Περιμένω καλή τιμή για τη retail για να προστεθεί κι αυτή στο υπέρογκο backlog :p
Γιώργο, ιδέα μου είναι ή χτυπάς υπερωρίες (7/τελευταία 16 review με το Στέφανο να ακολουθεί με 5)…;
Σσσστ, πρόκειται για σχέδιο των Μασόνων…
Πέρα από τη πλάκα, η αλήθεια είναι ότι αυτό το μήνα, για διάφορους λόγους, υπήρχε αρκετός χρόνος για gaming.
Στην πρώτη καλή έκπτωση το τσάκωσα. Δείτε και ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο για το πως απέφυγαν το προβλήματα στις χώρες που τα ναζιστικά σύμβολα είναι απαγορευμένα
Your text to link (”https://www.youtube.com/watch?v=1hK4Px4O8aE#t=167
“)
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το βίντεο.
Ωραίο review !! Μου άρεσε πολύ έτσι όπως το περιέγραψες, φαίνεται διασκεδαστικό !!! Θα το τσιμπήσω.
Επιτελους ενα καλο FPS μετα το περσινο φοβερο Shadow Warrior. Καπως ακριβο αλλα πολυ ωραιο παιχνιδι.