REVIEWS
Trending

TALES OF ARISE

Για τους λάτρεις των RPG Ιαπωνικής προελεύσεως, η σειρά «Tales of…» της Bandai Namco συγκαταλέγεται στις πιο γνωστές και αξιόλογες προτάσεις. Αν και δεν είναι πολλά τα χρόνια όπου στα PC μας έχει κάνει την εμφάνισή της, υπάρχουν ήδη διαθέσιμα αρκετά επεισόδια της σειράς, με τα Tales of Zestiria και Tales of Berseria να έχουν παρουσιαστεί στο παρελθόν από τον παρών ιστότοπο.

Κοινό χαρακτηριστικό των «Tales of…» παιχνιδιών είναι ότι πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες περιλαμβάνουν αρκετά ποιοτικά σενάρια, που όμως δεν ξεφεύγουν από τα κλισέ της γιαπωνέζικης μυθοπλασίας. Όσοι έχετε παίξει έστω και ένα παρεμφερές παιχνίδι, αντιλαμβάνεστε για τι ακριβώς μιλάμε. Συνεπώς, παρ’ όλο που μεσολάβησαν πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου Tales, το Tales of Arise δεν αλλάζει τη συνταγή. Παραμένει ένας παραδοσιακός εκπρόσωπος της JRPG σχολής και τα κυριότερα ερωτηματικά που αναμένουν απάντηση είναι κατά πόσο η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα ώστε να μας κρατήσει μέχρι το τέλος της σχεδόν 40ωρης περιπέτειας και αν το σύστημα μάχης είναι ικανό να προσφέρει συγκινήσεις.

Σκλάβος για τελευταία φορά…

Ξεκινώντας με το σενάριο, το Tales of Arise μας μεταφέρει στον πλανήτη Dhana, όπου εδώ και τριακόσια χρόνια υποφέρει κάτω από τη μπότα των δυνάμεων του πλανήτη Rena, μιας τεχνολογικά και πνευματικά ισχυρότερης φυλής. Η αφορμή για την υποδούλωση του Dhana οφείλεται στην απορρόφηση των φυσικών πόρων του, αν και με την επαίσχυντη αντιμετώπιση των στρατιωτικών δυνάμεων του Rena προς τους σκλαβωμένους κατοίκους του, η όλη κατάσταση μοιάζει περισσότερο με γενοκτονία.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο…Dhanέζος Alphen ή Iron Mask όπως είναι γνωστός στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, ένας τύπος που φοράει ένα σιδηρούν προσωπείο, όπως στο σχετικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά. Ο Alphen μοιράζεται τη μοίρα των συγκατοίκων του, όντας σκλάβος στα ορυχεία της περιοχής Calaglia. Αδυνατώντας να θυμηθεί το παρελθόν του, αλλά και με μια ανεξήγητη αντοχή στον πόνο, ο Alphen είναι όσο πρέπει συνεργάσιμος με τους Renan ώστε να μη χάσει τη ζωή του, αλλά έχοντας πάντα στην άκρη του μυαλού του μήπως βρει την ευκαιρία να γλυτώσει από αυτή την κατάντια.

Το σύστημα μάχης σε πραγματικό χρόνο είναι αρκετά διασκεδαστικό και αξιόλογο.

Η ευκαιρία αυτή δε θα αργήσει να έρθει, όταν συμπτωματικά εμπλέκεται, μαζί με την Αντίσταση της Calaglia, σε ένα σφοδρό κυνηγητό των Renan στρατιωτών απέναντι σε μία κοπέλα ονόματι Shionne. Κατόπιν μιας σκληρής μάχης, η Shionne σώζεται, αλλά σύντομα ανακαλύπτουν έκπληκτοι ότι πρόκειται για μία Renan. Όλος ο ντόρος δηλαδή έγινε για να σώσουν μια… εχθρό; Ο λόγος της απόπειρας σύλληψής της είναι άγνωστος, σύντομα όμως αποκαλύπτεται ότι τα κίνητρα της Shionne και της αντίστασης είναι κοινά: η εξόντωση των πέντε αρχόντων που κυβερνούν τις ισάριθμες περιοχές της Dhana. Έτσι λοιπόν, οι δύο ήρωες ξεκινούν το μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους, στο οποίο αργότερα θα βρουν αρκετούς ακόμα φίλους που θα τους βοηθήσουν στην αποστολή τους, ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.

Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την υπόθεση με λίγες λέξεις αυτή θα ήταν «καλογραμμένη, αλλά προβλέψιμη». Χωρίς να απογοητεύει, κινείται σε safe μονοπάτια, με τις όποιες ανατροπές να γίνονται γρήγορα αντιληπτές, ιδίως αν κάποιος έχει αρκετή εμπειρία σε JRPG τίτλους. Πιθανόν, μετά από τέτοια μακρά απουσία, η ομάδα ανάπτυξης να μην ήθελε να ρισκάρει παρουσιάζοντας κάτι εντελώς νεωτεριστικό, από την άλλη ίσως να ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεφύγει από τα δεσμά των προηγούμενων Tales. Σε κάθε περίπτωση, οι θιασώτες των JRPG θα περάσουν καλά, ενώ οι πολέμιοι θα βρουν ακόμα έναν λόγο να ρίξουν το… φαρμάκι τους.

Υποθέτω ότι πρέπει να ανεβούμε εκεί πάνω;

Εξάλλου, το παιχνίδι είναι προσβάσιμο και ευχάριστο στο παίξιμό του. Διαθέτει μια αρκετά γραμμική δομή, με τους χάρτες να είναι εξ’ αρχής ορατοί και τα όποια μυστικά να είναι εφικτό να γίνουν αντιληπτά πολύ εύκολα. Εκτός αυτού, ελλείψει κάποιου World Map, το παιχνίδι διαθέτει ένα εύχρηστο fast travel σύστημα, το οποίο ενσωματώνεται αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, οπότε οι μετακινήσεις σχεδόν ποτέ δεν αποτελούν πρόβλημα. Στα θετικά υπολογίζεται το γεγονός ότι δεν υφίστανται «τυχαίες» μάχες (ο βραχνάς των περισσότερων παλιών JRPG), αντίθετα όλοι οι εχθροί είναι ορατοί στο χάρτη και μπορούμε εύκολα να τους αποφύγουμε, αν το επιθυμούμε. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν προτείνεται τις περισσότερες φορές, καθώς οι πόντοι εμπειρίας που δίνουν είναι πολύτιμοι έτσι ώστε να μην έχουμε πρόβλημα να επικρατήσουμε στα (υποχρεωτικά) boss fights που καραδοκούν.

Ένα σύστημα μάχης που κάθε φορά μεταφέρεται σε «αρένες» και κινείται σε real-time ρυθμούς, το οποίο θυμίζει αρκετά εκείνο του Berseria. Από τους έξι χαρακτήρες της ομάδας μας (τέσσερις στο πεδίο της μάχης συν δύο βοηθητικοί), ελέγχουμε κάθε φορά τον έναν (τον Alphen ή κάποιον άλλο της επιλογής μας) και τους υπόλοιπους τους διαχειρίζεται η AI. Η κίνηση στο χώρο είναι ελεύθερη, μπορούμε να επιτεθούμε ή να κάνουμε dodge κατά βούληση, με μόνο περιορισμό να αποτελούν κάποιοι κρύσταλλοι, οι οποίοι εκπροσωπούν τις ισχυρές Arte κινήσεις. Κάθε Arte κίνηση απαιτεί έναν αριθμό από κρυστάλλους και όταν αυτοί τελειώσουν, τότε θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγη ώρα μέχρι να τις ξαναχρησιμοποιήσουμε.

Τα απομεινάρια της επέλασης των Rena.

Υπάρχουν δεκάδες Arte κινήσεις να ξεκλειδώσουμε, τις οποίες καθορίζουμε εμείς σε ένα κουμπί του χειριστηρίου (μέχρι έξι συνολικά) και, αν είμαστε ορθολογικοί στις επιλογές μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε συντριπτικά combos απέναντι στους δύσμοιρους εχθρούς μας. Στη συνέχεια, τα combos του κεντρικού χαρακτήρα μας συνδυάζονται με τα combos της συνοδευτικής ΑΙ, τα οποία φορτίζουν μια μπάρα σε σχήμα ρόμβου. Εφόσον δε χαλάσει το combo-chain και η μπάρα γεμίσει, τότε ενεργοποιείται η δυνατότητα για Strike, μια κίνηση που σχεδόν αποτελειώνει τον εχθρό.

Εκτός αυτού, κατά τη διάρκεια της μάχης, κάθε χαρακτήρας αυξάνει σταδιακά την προσωπική του boost bar και με το πάτημα ενός κουμπιού, εκτελεί τη μοναδική special κίνηση του (Boost Strike). Παραδείγματος χάρη, η special του Law περνάει μέσα από την εκάστοτε θωράκιση του εχθρικού mob, ενώ της Kisara δύναται να εμποδίσει και την ισχυρότερη επίθεση. Όλα αυτά βέβαια σχετίζονται άμεσα με το Skill σύστημα, το οποίο είναι λίγο ιδιόμορφο, καθώς χωρίζεται σε αυτόνομα spheres και όχι σε κάποιο συνηθισμένο tree, και με τη χρήση των SP πόντων που συλλέγουμε από τις νικηφόρες μάχες, ξεκλειδώνουμε νέες κινήσεις ή/και βελτιώνουμε τα στατιστικά των χαρακτήρων της ομάδας μας.

Ένα τόσο δα boss-άκι είναι, πώς κάνετε έτσι;

Κομβικός παράγοντας που συμβάλλει στην επιτυχία ή στην αποτυχία μιας μάχης είναι οι Cure Points (CP). Οι εν λόγω πόντοι είναι απαραίτητοι είναι για την τακτική ίαση των χαρακτήρων μας μέσω των Arte spells, ενώ εφαρμόζονται ακόμα και για να ανοίξουμε κάποιους εναλλακτικούς δρόμους που θα μας οδηγήσουν σε κάποιο πολύτιμο αντικείμενο ή στη θεραπεία διαφόρων κατατρεγμένων που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας. Είναι υψίστης σημασίας να διατηρήσουμε υψηλά τους πόντους αυτούς, καθώς τα healing spells είναι πραγματικά σωτήρια (ειδικά της Shionne που στην ουσία είναι η healer της ομάδας). Η ανανέωση των CP πόντων πραγματοποιείται είτε χρησιμοποιώντας τα σχετικά αντικείμενα είτε ξεκουράζοντας την ομάδα σε πανδοχεία ή/και σε ειδικά προκαθορισμένα σημεία, κατάλληλα για camping.

Γενικά το σύστημα μάχης είναι γρήγορο, διασκεδαστικό και πρωτίστως, η AI δεν προκαλεί σχεδόν κανένα πρόβλημα στη ροή της, καθώς φροντίζει να θεραπεύει τακτικά τους χαρακτήρες που έχουν χαμηλά hit points, ενώ πολεμάει με εξίσου ικανοποιητική απόδοση. Βέβαια, υπάρχει η δυνατότητα να ορίσουμε τη, σε γενικές γραμμές, συμπεριφορά της, αλλά ακόμα και αν περιοριστούμε στις default ρυθμίσεις, δε θα αντιμετωπίσουμε ιδιαίτερα προβλήματα. Η αλήθεια όμως είναι ότι μετά τις 30 ώρες παιχνιδιού και σε μια σημαντική για την υπόθεση ανατροπή, οι εχθροί αποκτούν περισσότερες ιδιότητες… σφουγγαριού, με συνέπεια να γίνονται αχρείαστα χρονοβόρες. Σε συνδυασμό με την πανδαισία χρωμάτων και οπτικών εφφέ που δημιουργούν οι special και Arte κινήσεις των χαρακτήρων, η εκτεταμένη ενασχόληση με το παιχνίδι μπορεί να αποβεί πολύ κουραστική.

Αποτέλεσμα μιας Strike κίνησης. Δύσκολα επιζεί κανείς από αυτό, αν δεν είναι boss.

Τουλάχιστον, το επίπεδο δυσκολίας του παιχνιδιού κυμαίνεται στο μέτριο προς χαμηλό, καθώς με στοιχειώδη διαχείριση των αντικειμένων, τακτική χρήση της μαγειρικής (η οποία προσφέρει πολύτιμα προσωρινά buffs) και με προσεκτικές κινήσεις στο πεδίο της μάχης (το κουμπί dodge δε δαγκώνει), δε θα δυσκολευτεί κανείς να φτάσει στο τέλος του παιχνιδιού. Προσωπικά την πρώτη φορά που έχασα σε μάχη ήταν μετά από 25 ώρες παιχνιδιού και αυτό συνέβη από δική μου απροσεξία σε ένα προαιρετικό boss. Εντούτοις δε μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι κάπου το Tales of Arise το παρακάνει με τη συχνότητα των μαχών (όπως συνέβη και με το πρόσφατο Scarlet Nexus), ιδιαίτερα μετά το σημείο που προαναφέραμε, όπου εκεί το ενδιαφέρον αρχίζει να φθίνει αντί να εντείνεται. Σε συνδυασμό με την εφαρμογή του backtracking σε λίγα σημεία, το τελευταίο οκτάωρο του παιχνιδιού θυμίζει περισσότερο «λιπαρά» που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με λίγη άσκηση παρά ουσιαστική προσθήκη στην ιστορία.

Τεχνικά, το Tales of Arise είναι κλάσεις ανώτερο από τους προκατόχους του. Η χρήση της Unreal Engine 4 είναι εξαιρετική, με πανέμορφα γραφικά και με τεράστια ποικιλία διαθέσεων και χρωμάτων, ιδίως στην αναπαράσταση της κάθε περιοχής που επισκεπτόμαστε, η οποία έχει το δικό της εντελώς ξεχωριστό χαρακτήρα. Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού (φιλικοί και μη), που είναι καλοδουλεμένοι σε αισθητική και εμφάνιση, έχοντας πολύ όμορφο animation, ενώ υφίστανται και ορισμένα εμβόλιμα cutscenes με «κανονική» anime προσέγγιση.

Ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική, δε μπορώ να πω…

Θετικές εντυπώσεις προκαλεί το ηχητικό κομμάτι του παιχνιδιού, καθώς διαθέτει ένα καταπληκτικό ορχηστρικό soundtrack, πραγματικό έργο τέχνης, που δε χορταίνεις να το ακούς. Άλλοτε μελαγχολικό, άλλοτε δυναμικό, είναι από τις λίγες φορές που δεν ενοχλεί η εκατοστή φορά που θα ακουστεί π.χ. το battle track. Σχετικά με το voice-over, βρίσκεται στο αναμενόμενο υψηλό επίπεδο, φυσικά πάντα επιλέγοντας τις ιαπωνικές φωνές, ως σωστοί και τίμιοι JRPG παίκτες.

Συνοψίζοντας, το Tales of Arise είναι μια δυνατή προσθήκη στη σειρά «Tales of…», που σίγουρα θα ικανοποιήσει όσους επιζητούν μια αξιόλογη JRPG εμπειρία. Όμως, οφείλουμε να επισημάνουμε την ατολμία που επέδειξε στο να μην καινοτομήσει και να περιοριστεί σε ένα τυπικό σενάριο και σε μια προβλέψιμη δομή δράσης. Βέβαια, ίσως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο κόσμος αγαπάει τη σειρά: γιατί ξέρει τι να περιμένει. Αν γνωρίζετε και εσείς λοιπόν, μη διστάσετε να επενδύσετε στο Tales of Arise.

Ευχαριστούμε θερμά τη Bandai Namco Entertainment Greece για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Rise up

Ένα όμορφο και προσεγμένο by-the-numbers JRPG, που θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

8 Comments

  1. Από μερικά βίντεο που είδα , οι εχθροί πρέπει να είναι πολύ spongy. Ιδίως εκείνο το screenshot όπου δείχνει 99 hits / 18k dmg, σε ένα boss των 70κ+ καταλαβαίνω πως χρειάζεται ώρα για να πέσει αυτό το πράγμα.
    Δε νμζ πως είναι για μένα.

  2. [USER=103348]@bald_killer_clone[/USER] .
    Έχω 29 ώρες και μάλιστα στην υψηλότερη δυσκολία και δε μπορώ να πω ότι κατάλαβα ιδιαίτερο spongyness ως τώρα.. Βέβαια, ακόμα δεν έχω φτάσει στο σημείο που αναφέρεται στο review. Το κακό που έχω παρατηρήσει είναι πως αν το party έχει διαφορά 2-3 lvl σε σχέση με τον αντίπαλο (που δε μου έχει συμβεί ως τώρα σε μη optional καταστάσεις) πρέπει παίζουν dmg modifiers και κάνεις πολύ λιγότερο dmg. Τα 99 hits πάντως δε σημαίνουν κάτι γιατί είναι απ’ όλο το party στον ίδιο στόχο.

    Στα boss fights τώρα η δυσκολία είναι να αποφεύγεις/επιζήσεις από τα διάφορα abilities που θα σε κάνουν one-shot (είτε με dodge, είτε με τη χρήση skill) αλλιώς καταντάς να χαλάς [I]την έδρα σου[/I] σε consumables για heals/ressurections.

    Το παιγνίο πάντως τα σπάει σαν JRPG. Ειδικά σε σχέση με το Berseria αποτελεί αναβάθμιση σε κάθε τομέα (οπτικό, σενάριο και χαρακτήρες, gameplay) ΑΛΛΑ πέφτει στη λούπα των microtransactions. Microtransactions που επηρεάζουν και το gameplay δυστυχώς…

  3. Μπορείς, απλά τα microtranscations επιταχύνουν λίγο την κατάσταση.

    Το spongyness δεν είναι και το χειρότερο που έχουμε δει, αλλά υπήρξαν περιπτώσεις που έπεφταν απανωτές μάχες με ανθεκτικούς εχθρούς και σε στιγμές αναφωνούσα “όχι, άλλο κάρβουνο”. Οπότε προτιμούσα να κάνω flee από το να καθίσω να κοπανάω το χειριστήριο για κανένα πεντάλεπτο.

    Δε μου κάνει εντύπωση, JRPG είναι, το ίδιο είχα πάθει και με το Scarlet Nexus, είχα μπουχτίσει από ένα σημείο και μετά.

  4. Έχει κάποια “titles” που σχετίζονται με τα αντίστοιχα κουστούμια και δεν είναι διαθέσιμα αλλίως. Στην πράξη δε θα μπορείς να ξεκλειδώσεις κάποια όλα τα skills χωρίς να έχεις DLC (που δε το λες και μικρό κακό και έχει triggerάρει τους περισσότερους). Επίσης κάποια “artifacts” που περιλαμβάνται με το premium pack δίνουν σημαντικά passive bonuses (ειδικά στις αρχές). Τα παραπάνω σε σπρώχνουν σε “Ultimate Edition”.

    Υπάρχουν φυσικά και τα τραγικά αγοραστά XP και Skill Points αλλά γι’ αυτά το αμάρτημα είναι σε αυτόν που τα αγόρασε.

  5. Ευκολα απο τα πιο υπερεκτιμημενα JRPGs ολων των εποχων, σεναριακα τουλαχιστον, που εχω παιξει ποτε, εγω τουλαχιστον. Στο δευτερο κομματι της ιστοριας (που κραταει καμια 15αρια ωρες) το παιχνιδι μεταφορφωνεται σε ενα βαρετο, αργο, κακιστο bossrush/visual nover/walking simulator (πραγματικα ειναι σαν το ανελαβε μια αλλη ομαδα παραγωγης) που το τελειωσα απλα και μονο γιατι το πληρωσα. Αν το ειχα νοικιασει η το ειχα κατεβασει πειρατικα, δεν υπηρχε περιπτωση να το αντεξω ουτε μια στο δις. Μεσα σε ολο αυτο το κακο μπαινουν και οι απιστευτα προβλεψιμοι, κακογραμμενοι χαρακτηρες/κακεκτυπα shonen anime που αν με ρωτησεις τωρα τα ονοματα τους, 15 μερες αφου το τελειωσα, πραγματικα δεν θυμαμαι κανενα. Τουλαχιστον τα γραφικα και ο ηχος ηταν σε υψηλα επιπεδα (αρκει να το παιξετε στα ιαπωνικα γιατι το αγγλικο voice over, αν και κλασεις καλυτερο απο το 99% των υπολοιπων VA σε ιαπωνικια παιχνιδια, παραμενει το λιγοτερο….over the top και σε πολλα σημεια απλα αστειο). Πραγματικα αν επρεπε να το βαθμολογησω πανω απο 4/10 δυσκολα…

  6. [QUOTE=”EzioMorte, post: 591675, member: 104577″]
    Ευκολα απο τα πιο υπερεκτιμημενα JRPGs ολων των εποχων, σεναριακα τουλαχιστον, που εχω παιξει ποτε, εγω τουλαχιστον. Στο δευτερο κομματι της ιστοριας (που κραταει καμια 15αρια ωρες) το παιχνιδι μεταφορφωνεται σε ενα βαρετο, αργο, κακιστο bossrush/visual nover/walking simulator (πραγματικα ειναι σαν το ανελαβε μια αλλη ομαδα παραγωγης) που το τελειωσα απλα και μονο γιατι το πληρωσα. Αν το ειχα νοικιασει η το ειχα κατεβασει πειρατικα, δεν υπηρχε περιπτωση να το αντεξω ουτε μια στο δις. Μεσα σε ολο αυτο το κακο μπαινουν και οι απιστευτα προβλεψιμοι, κακογραμμενοι χαρακτηρες/κακεκτυπα shonen anime που αν με ρωτησεις τωρα τα ονοματα τους, 15 μερες αφου το τελειωσα, πραγματικα δεν θυμαμαι κανενα. Τουλαχιστον τα γραφικα και ο ηχος ηταν σε υψηλα επιπεδα (αρκει να το παιξετε στα ιαπωνικα γιατι το αγγλικο voice over, αν και κλασεις καλυτερο απο το 99% των υπολοιπων VA σε ιαπωνικια παιχνιδια, παραμενει το λιγοτερο….over the top και σε πολλα σημεια απλα αστειο). Πραγματικα αν επρεπε να το βαθμολογησω πανω απο 4/10 δυσκολα…
    [/QUOTE]

    Είσαι φαν γενικά των jRPGs;

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL