TECHNOBABYLON
Το όνομα της Wadjet Eye Games, είτε σε ρόλο απευθείας developer είτε ως εκδότη, έχει φτάσει να αποτελεί εγγύηση ενός πολύ συγκεκριμένου, old school, ποιοτικού στάνταρ. Η αρχή έγινε με το εκπληκτικό Gemini Rue το 2011, έπιασε κορυφή στο αξεπέραστο μετα-αποκαλυπτικό noir του Primordia το 2012 και έκτοτε η φλόγα σιγοκαίει με μια σειρά ιδιαίτερα αξιόλογων (Resonance, The Blackwell Epiphany, A Golden Wake) αλλά όχι εκπληκτικών, τίτλων. Φυσικά η εταιρεία προϋπήρχε των συγκεκριμένων παιχνιδιών και έχτιζε το όνομα και τον θρόνο της, αργά αλλά σταθερά.
Όντας απόλυτα αφοσιωμένη στην δημιουργία ή κυκλοφορία τίτλων που είχαν δημιουργηθεί αποκλειστικά με το AGS εργαλείο, πολύ γρήγορα έφτασε να δίνει οπτικά αποτελέσματα τα οποία θυμίζουν τους κορυφαίους τίτλους της λεγόμενης «χρυσής» εποχής του είδους των point and click adventures. Αντίστοιχα, η ποιότητα της γραφής των τίτλων της σταδιακά βελτιωνόταν, από τους ναΐφ πειραματισμούς των πρώτων Blackwell παιχνιδιών, μέχρι τον cyberpunk ζόφο του φετινού Technobabylon.
Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα το Όχι-Και-Τόσο-Σωτήριο-Έτος 2087 και αφηγείται την ιστορία τριών πολύ διαφορετικών χαρακτήρων : Oι πράκτορες Charles Regis και η Max Lao ερευνούν την υπόθεση ενός κατά συρροή δολοφόνου, του περιβόητου Mindjacker, ο οποίος επιτίθεται στα θύματά του εντός του κυβερνοχώρου, αφήνοντάς τα εγκεφαλικά νεκρά (πόντοι και διπλό κουλούρι σε όσους σκέφτεστε «Ripper») ενώ η νεαρή άνεργη και οικονομικά εξαθλιωμένη Latha Sesame, προτιμά να ξεχνά τις αφόρητες συνθήκες της καθημερινότητάς της, ζώντας μέσα στην Έκσταση (Trance), την εκδοχή του Technobabylon για το Ενοποιημένο Virtual Reality Όνειρο. Εκεί, είναι η πανίσχυρη hacker Mandala και κανένας δεν κάνει αδιάκριτες και βλακώδεις ερωτήσεις. Σχεδόν ξεχνάει να αποσυνδεθεί από την Έκσταση και όταν το κάνει, είναι μόνο για να φάει δυο-τρεις μπουκιές από τον άθλιο χυλό που της παρέχει το μηχάνημα τροφοδοσίας που έχει τοποθετήσει η πόλη στο δωμάτιό της.
Η ίδια πόλη που ελέγχεται από την Central, μια υπερ-εξελιγμένη μορφή τεχνητής νοημοσύνης, η οποία αν και ξεκίνησε ως ένα τέλειο, αδιάφθορο διαχειριστικό υπερ-εργαλείο, δείχνει να έχει αναπτύξει μια δικής της προσωπικότητα, δρώντας πολύ συχνά έξω από τις αυστηρά ορισμένες από το Διοικητικό Συμβούλιο παραμέτρους της. Πολύ σύντομα, οι πορείες των Regis, Lao και Sesame/Mandala θα διασταυρωθούν στην καρδιά μιας συνομωσίας η οποία όχι μόνο θα φέρει παλιά μυστικά στο προσκήνιο, αλλά θα σχηματίσει και το μέλλον, όχι μόνο της πόλης Newton όπου εξελίσσεται η περιπέτεια, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
Το Technobabylon φλερτάρει ανοιχτά με το λογοτεχνικό κληροδότημα του Προφήτη Gibson και αν και ενσωματώνει σχεδόν κάθε τι που περιμένουμε να συναντήσουμε όταν διαβάζουμε την λέξη «cyberpunk», δεν κατορθώνει να το εμφυσήσει με την αγνή ποίηση ή τις πολιτισμικές αναφορές που καθιστούν το έργο του Gibson τόσο σημαντικό και διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έχει επιχειρηθεί στο είδος. Ενώ διατηρεί μέχρι τέλους το ενδιαφέρον του, το σενάριο υποφέρει από ορισμένες «παιδικές ασθένειες» του είδους και ενώ σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει, εκτιμώ πως δεν θα συγκινήσει όποιον έχει βαδίσει στους πολυτάραχους δρόμους του Sprawl, με δυο σφαίρες στην τσέπη και μια voodoo προσευχή στα χείλη.
Η παρτίδα φυσικά κερδίζεται στους εξαιρετικά υλοποιημένους γρίφους της περιπέτειας, πάρα πολλοί εκ των οποίων μάλιστα, δύνανται να επιλυθούν με διαφορετικούς τρόπους, προσφέροντας μεγάλη ικανοποίηση και αίσθηση αληθοφάνειας στον παίκτη. Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι περιπέτειας να προσέφερε τόσες εναλλακτικές λύσεις στον παίκτη τα τελευταία χρόνια. Από την αρχή σχεδόν της περιπέτειας μέχρι το τέλος της, είναι πολύ λίγες οι φορές που υπάρχει μια και μόνο λύση σε κάθε γρίφο. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω την εξαιρετική σεκάνς όπου ως Latha/Mandala καλούμαστε να παρεισφρήσουμε σε έναν κρυφό κυβερνοτεκέ. Η «πόρτα» του καταστήματος, μετά από μακροσκελή διάλογο, θα μας ζητήσει να επανασυνδέσουμε την ύδρευση του…μαγαζιού, προτού μας επιτρέψει την είσοδο. Με λίγο ψάξιμο και προσεκτική παρατήρηση, βρήκα δυο διαφορετικούς τρόπους να αποκτήσω είσοδο, ενώ εάν δεν υπήρχε η χρονική πίεση για την έγκαιρη ολοκλήρωση της παρουσίασης του παιχνιδιού, ένιωθα σχεδόν βέβαιος πως είχα ανακαλύψει και τρίτο και σίγουρα όχι τελευταίο, τρόπο πρόσβασης.
Οι γρίφοι του Technobabylon είναι πραγματικά απολαυστικοί, λογικοί στα πλαίσια του κόσμου στον οποίο παρουσιάζονται (ειδικά ο τρόπος με τον οποίο η Latha αλληλοεπιδρά μεταξύ Trance και «Πραγματικού Κόσμου» για να επιλύσει συγκεκριμένους γρίφους, έχει υλοποιηθεί εξαιρετικά) και σε μια ανέλπιστη αντιστροφή του γνωστού κλισέ που μας θέλει να συγχωρούμε ατελείς γρίφους προκειμένου να απολαύσουμε την συνέχεια μιας δυνατής ιστορίας, εδώ βρίσκουμε τον εαυτό μας να συγχωρεί τις όποιες μικρές «κοιλιές» της πλοκής, προς χάριν των γρίφων και της αίσθησης επιτεύγματος που μας αφήνει η επίλυσή τους. Στα μεγάλα θετικά του τίτλου λογίζεται και το γεγονός ότι το Technobabylon σε καμία περίπτωση δεν μας «τιμωρεί» εάν επιλέξουμε την κρετινική επίλυση ενός γρίφου (π.χ. βραχυκυκλώνουμε με το Taser μας την κλειδαριά ενός διαμερίσματος αντί να ζητήσουμε από την πιο…τεχνολογικά εξελιγμένη συνάδελφό μας να την χακάρει ή να απευθυνθούμε στην ίδια την Central προκειμένου να αποκτήσουμε πρόσβαση για επιχειρησιακούς λόγους), δημιουργώντας έτσι μια πολύ οργανική αίσθηση στην ροή της δράσης.
Πράγματι, εδώ είναι άξια συγχαρητηρίων η Technocrat Games που ευθύνεται για την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Γνωρίζοντας πως ο οπτικός τομέας του παιχνιδιού απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό και μην διαθέτοντας το budget για κάποιο φοβερό voice acting (οι φωνές των χαρακτήρων είναι ελαφρώς ότι κάτσει, ελληνιστί hit-or-miss, με ορισμένους να αποδίδονται σωστά και ατμοσφαιρικά και κάποιους άλλους να ακούγονται σχεδόν λες και διαβάζουν από το τηλέφωνο) επένδυσαν σοφά στην πλούσια δράση και τους άρτια υλοποιημένους γρίφους, χαρακτηριστικό που δεν πρόκειται να περάσει καθόλου απαρατήρητο από τους φίλους των παιχνιδιών περιπέτειας.
Εν κατακλείδι, διαπιστώνω με μεγάλη χαρά πως το όνομα της Wadjet Eye αποτελεί πλέον κάτι περισσότερο από εγγύηση για τους φίλους των παλιομοδίτικων adventure games. Ξεκίνησα το παιχνίδι δίχως την παραμικρή προσδοκία ή προκατάληψη, έχοντας ίσως και μια αυξημένη περιέργεια αναφορικά με το κατά πόσο θα πετύχαινε να αποδώσει τον cyberpunk ζόφο που υποσχόταν. Αν και τελικά το σενάριο δεν μπορεί να μετρηθεί ανάμεσα στα κορυφαία του είδους, στέκεται αξιότατα και είναι οι εξαιρετικοί γρίφοι αυτοί που θα θυμόμαστε περισσότερο από τον τίτλο. Εάν σας έχει λείψει η σωστή πρόκληση και ο σεβασμός στις συλλογιστικές διαδικασίες σας ως παίκτη (ακούς Tim Schafer;), επενδύστε άφοβα στο Technobabylon. Θα μείνει μαζί σας για καιρό.
Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!
Pros
- Καλογραμμένοι γρίφοι, με λογική συνοχή στα πλαίσια του κόσμου και με ακριβώς το σωστό επίπεδο δυσκολίας
- Πολύ καλός ο ρυθμός με τον οποίο ξεδιπλώνεται το σενάριο
- Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται το cyberspace στην επίλυση των γρίφων, δίνει μια αίσθηση φρεσκάδας στην “κλασσική” point and click φόρμουλα
- Πολλαπλές, λογικές και ευφυείς λύσεις σχεδόν σε κάθε γρίφο
Cons
- Κάποια voice-overs δυστυχώς τείνουν να ακούγονται “φτηνά”, αφαιρώντας από τον εμβαπτισμό μας στον κόσμο του παιχνιδιού
- Ο χειρισμός διαφορετικών χαρακτήρων λειτουργεί περισσότρο ως σκηνοθετικό τέχνασμα, δίχως να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην εμπειρία μας
- Το τελικό σενάριο αν και δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες, δεν ξεφεύγει τελικά από ορισμένα κλισέ του είδους
Αυτό που περιγράφεις Borracho θυμίζει πάρα πολύ το Resonance,το οποίο btw δε με είχε ενθουσιάσει όσο τους περισσότερους (όπως και το Gemini Rue).Αντίθετα το Primordia και τα Blackwell τα λάτρεψα.Προς τα που πιστεύεις ότι κλίνει περισσότερο;Ποιο παιχνίδι από τα παραπάνω θυμίζει πιο πολύ;
Έχει ιδιαίτερα δικό του χαρακτήρα και σίγουρα βρίσκεται ένα σκαλί πάνω από το Resonance για μένα, ως προς όλους τους τομείς (γρίφοι, χαρακτήρες, σενάριο). To επικό Primordia βρίσκεται εκτός συναγωνισμού, ενώ με το Gemini Rue βρίσκεται αρκετά κοντά αν και διαφοροποιείται αισθητά ως προς το ύφος του. Κάτι μεταξύ Resonance και των δυο τελευταίων Blackwell παιχνιδιών μπορείς να πεις. Δεν είναι για να χάσεις το μυαλό σου σεναριακά, αλλά η φοβερή υλοποίηση των γρίφων και μόνο, καθώς και οι πολλαπλοί τρόποι επίλυσης αυτών, αξίζουν και με το παραπάνω.
Ευχαριστώ για την απάντηση.Το Primordia περίμενα ότι θα παραμείνει εκτός συναγωνισμού (ίσως ένα από τα 10 καλύτερα point ‘n’ click για μένα).Το σενάριο από αυτά που γράφεις μάλλον ακολουθεί πορεία ανάλογη του Resonance.Πιθανότατα θα το χτυπήσω στο πρώτο sale (ελπίζοντας να έχω τελειώσει με τον Geralt μέχρι τότε).
Θεωρώ πως μέχρι Πάσxα ’16, ΙΣΩΣ να αξιωθούμε να πιάσουμε τα Expansions του Γιράλτιου. Ίσως 🙂