REVIEWS

THE SUNDEW

Τα one-man projects είναι πάντα αξιοθαύμαστα. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος αναλαμβάνει να χτίσει από το μηδέν ένα ολόκληρο adventure (σενάριο, γραφικά, interface κλπ) είναι πραγματικός άθλος – όσοι έχετε ασχοληθεί με προγραμματισμό, αντιλαμβάνεστε τι εννοώ. Συχνό επακόλουθο ενός τέτοιου project είναι o μεγάλος χρόνος ανάπτυξης και η, συνήθως, μικρή διάρκεια gameplay, ενώ χαρακτηριστικά όπως το voice-acting μπορεί να λείπουν, εκτός και αν ο δημιουργός είναι πραγματικά ταλαντούχος και μπορεί να το αναλάβει σχεδόν μόνος του (βλέπε Nelly Cootalot: Spoonbeaks Ahoy!).

Το The Sundew ασπάζεται όλα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, όντας ένα… one-woman project και συγκεκριμένα από τα χέρια της Agnes Vuillaume. Είναι εμφανές ότι η δημιουργός έχει δουλέψει πολύ στη σύνθεση του κόσμου του παιχνιδιού, παρ’ όλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα δεν κατορθώνει να συνταράξει τον παίκτη, όπως υπόσχονται οι πρώτες ώρες της ιστορίας.

Στο σκοτεινό διαμέρισμα της Anna, πριν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου.

Μιας ιστορίας που ξεκινά στη φουτουριστική Shibukawa, μια κλασική, πελώρια, βρώμικη και επικίνδυνη μεγαλούπολη της Ιαπωνίας, που η θλιβερή της ατμόσφαιρα κυμαίνεται στα πρότυπα των περισσότερων cyberpunk παιχνιδιών που έχουμε παίξει ως σήμερα. Πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού είναι η Anna Isobe, μια cyborg-αστυνομικός, η οποία ζει στο πετσί της (και στα microchips της) την περιφρόνηση της κοινωνίας, μιας και πλέον οι μηχανές και τα droids αναλαμβάνουν όλες σχεδόν τις εργασίες που μέχρι πρότινος έκαναν οι άνθρωποι. Ακόμα και τις αστυνομικές υποθέσεις.

Μετά από μια «ξέφρενη» βραδιά με σύντροφο της μιας νύχτας (ή μπορεί και όχι) στο διαμέρισμά της, η Anna ξυπνά τα ξημερώματα, με σκοπό να περάσει όσο το δυνατόν πιο ήσυχα το ρεπό της. Τα πράγματα ξαφνικά αρχίζουν να παίρνουν περίεργη τροπή, όταν η πολύ εκνευρισμένη αρχηγός της, την καλεί επειγόντως να παραβρεθεί στην υπηρεσία της. Δε γνωρίζει τον ακριβή λόγο που ακούγεται θυμωμένη (η Anna ποντάρει στο προσωπικό), παρ’ όλα αυτά, όταν σε καλεί ο αρχηγός σου, δε μπορείς να αρνηθείς, ακόμα και όταν αυτό συμβαίνει σε μέρα ξεκούρασης.

Κάτι μου θυμίζει αυτό το παιχνίδι… μπα, σύμπτωση θα είναι.

Η Anna φτάνοντας εκεί, της ζητείται να αναλάβει άμεσα μια κρίσιμη και άκρως εμπιστευτική αποστολή, η οποία μάλιστα συμπεριλαμβάνει και την ειδεχθή πράξη του φόνου. Μόνο που η αποστολή δεν είναι αυτό που λέμε «καθαρή» και σύντομα η ηρωίδα μπλέκεται σε μια συνωμοσία που μόνο η ίδια μπορεί να αποδομήσει.

Αναμφισβήτητα, το σενάριο του παιχνιδιού δημιουργεί πολλές υποσχέσεις, ιδιαίτερα με τους αινιγματικούς χαρακτήρες που συναντάμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Κινητήριος μοχλός όλης της ιστορίας είναι η ίδια Anna Isobe, στην οποία στηρίζεται και ολόκληρο το παιχνίδι. Πρόκειται για έναν καλοδουλεμένο χαρακτήρα, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, που παράλληλα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει βία όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Εξάλλου, τι τα φοράμε τα implants; Το γεγονός ότι το παιχνίδι καταφέρνει να μας κάνει να συμπαθήσουμε τον κεντρικό χαρακτήρα είναι μεγάλο επίτευγμα και διατηρεί το ενδιαφέρον του παίκτη για όσο το μυστήριο της συνωμοσίας συντηρείται και περιπλέκεται.

Νέον φώτα, πολυκοσμία και σκοτάδια. Γνώριμες καταστάσεις.

Δυστυχώς όμως, όταν το μυστήριο ξεδιαλύνεται, περίπου στα τρία τέταρτα του παιχνιδιού, η κατάληξη είναι μάλλον απογοητευτική. Κατά κάποιο τρόπο, δίνεται η αίσθηση ότι κάπου βιάζεται να βάλει τελεία σε όλα αυτά, ενώ τα ανοικτά μέτωπα που αφήνει παραμένουν ανοικτά, χωρίς να δοθούν πουθενά οι απαραίτητες εξηγήσεις. Παρακολουθώντας τους τίτλους τέλους, νοιώθει κανείς ότι πρόκειται για ένα μόλις πολύ μικρό κομμάτι μιας μεγαλύτερης ιδέας, η οποία για διάφορους λόγους, δεν κατάφερε να υλοποιηθεί ποτέ στην έκταση που της αξίζει. Προσωπικά όταν το τελείωσα, σκέφτηκα «Α, αυτό ήταν όλο;», ενώ το γεγονός ότι υπάρχουν τρία διαφορετικά φινάλε, ανάλογα με την απόφαση που θα πάρουμε στο τέλος του παιχνιδιού, δε δημιουργούν την ένταση που ίσως θα επιθυμούσε η δημιουργός του.

Στην απογοήτευση αυτή συνδράμουν και οι γρίφοι του παιχνιδιού, οι οποίοι πλην λίγων φωτεινών εξαιρέσεων, είναι ανούσιοι. Αναλώνεται πολύς χρόνος σε tasks τύπου «βρες κάτι φαγώσιμο» ή «διόρθωσε το τερματικό για να καλέσεις το ταξί», ενώ θα μπορούσε να είχε ασχοληθεί περισσότερο με προβλήματα πάνω στην πλοκή της υπόθεσης ή με γρίφους που να εκμεταλλεύονται τις ενισχυμένες ικανότητες της Anna. Ιδιαίτερα ολόκληρο το αρχικό κομμάτι στο αστυνομικό τμήμα «τραβάει» άσκοπα πολύ, με αρκετά πήγαινε-έλα και γρίφους που απαιτούν να γίνουν με συγκεκριμένη σειρά βημάτων. Ο δε γρίφος με τα κενά darts είναι τόσο κακοφτιαγμένος που είναι ικανός να σας κάνει να κολλήσετε για ώρες και απ’ ότι διαβάζω στο διαδίκτυο, δεν είμαι ο μόνος που το έπαθε.

Στην περιοχή αυτή συναντάμε τους πιο ενδιαφέροντες γρίφους του παιχνιδιού.

Βέβαια, υπάρχει ένα todo list, αρκετά αναλυτικό και βάζει τα πράγματα σε μια σειρά, εντούτοις θα ήταν συνετό να δίνονταν πιο εύστοχα hints όταν αποτυγχάνουμε π.χ. να συνδυάσουμε κάποια αντικείμενα μεταξύ τους ή με εκείνα του περιβάλλοντος. Η κατάσταση βελτιώνεται λίγο αργότερα, ιδίως στο σημείο που η δράση ανοίγει και έχουμε περισσότερες επιλογές στην επίλυση των γρίφων. Γρίφοι που ευτυχώς απέχουν από τη… moon logic, και περιέχουν κυρίως inventory-based λύσεις, κάποιες φορές παραπάνω από μία, αρκεί να είμαστε προσεκτικοί με τα αντικείμενα που μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε – υπάρχει hotspot indicator, αλλά λειτουργεί λίγο ασυνήθιστα. Μάλιστα εδώ μοιάζει ανεβασμένη και η ποιότητα της γραφής, με τους διαλόγους να δείχνουν αρκετά αληθοφανείς, αν και σε στιγμές περιττά αινιγματικοί. Κρίμα που το τελευταίο κομμάτι της περιπέτειας δε συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, με το απότομο φινάλε να δημιουργεί τις αλγεινές εντυπώσεις που προαναφέραμε.

Αν της βρείτε αυτό που θέλει, η εν λόγω τύπισσα θα σας βοηθήσει πολύ.

Ως συμπαθητική κρίνεται η προσθήκη της εύρεσης των κρυμμένων space invaders εικονιδίων και της προαιρετικής… ζωγραφικής με μαρκαδόρους, αλλά πρακτικά δεν ωφελούν πουθενά πέρα από το να κερδίσουμε το πολυπόθητο achievement. Στα θετικά όμως σίγουρα συμπεριλαμβάνεται η pixel-art προσέγγιση των γραφικών του. Μακριά από τη λογική των AGS παιχνιδιών, η καλλιτεχνική άποψη του The Sundew, με τη σκοτεινή παλέτα χρωμάτων και τα κάμποσα νέον φώτα, δε μας φέρνει στη μνήμη κάποιο άλλο adventure, όμως ταυτόχρονα θα μπορούσε άνετα να είχε κυκλοφορήσει το 1989 και να έκανε πάταγο. Στην πετυχημένη cyberpunk ατμόσφαιρα συμβάλλει και το μελαγχολικό soundtrack του παιχνιδιού, που συνοδεύει διακριτικά και άρτια τη δράση.

Εν ολίγοις, το The Sundew είναι αυτό που λέμε «wasted potential». Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακό, υπόσχεται πολλά περισσότερα από αυτά που εν τέλει παραδίδει και οι καλές του ιδέες χάνονται μέσα στη γενικότερη μετριότητα που το διακατέχει. Παρ’ όλα αυτά δε θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να κυκλοφορήσει αργότερα μια τύπου director’s cut έκδοση, η οποία θα έδινε περισσότερο φως στις σκοτεινές πτυχές του σύμπαντος που έχει δημιουργήσει η Agnes. Ίσως να το χρειάζεται πραγματικά.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 62%

62%

Not great, not terrible

Ένα adventure που είχε όλα τα φόντα να δημιουργήσει κάτι πραγματικά αξιέπαινο, αλλά μένει στη μετριότητα και στην αδυναμία εκπλήρωσης των υποσχέσεων του.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

8 Comments

  1. Κρίμα ρε γαμώτο, το demo με είχε τραβήξει και το είχα στην wishlist. Δεν το έβγαλα ακόμα, αλλά κουμπώθηκα αρκετά. Από τη μια, θέλω πολύ να στηρίζω τέτοιες καλλιτεχνικές απόπειρες, από την άλλη, αν πραγματικά δεν ξεφεύγει από την μετριότητα, ίσως το δω στην πρώτη του έκπτωση.

    Σε σχέση με τα Kathy Rain και Whispers of a Machine είναι αρκετά κατώτερο;

  2. Λοιπόν, το τέλειωσα πριν από λίγες ώρες και έχω να πω τα εξής:

    1. Το παιχνίδι για one woman project είναι πολύ καλό, αξιοπρεπέστατο και ελπιδοφόρο, καθώς για να τα κατασκευάσει όλα αυτά που είδα χρειάζεται πολλή επιμονή, μεράκι και φυσικά πάθος για τα adventure.

    2. Ο Γιώργης έχει απόλυτο δίκιο σε πολλά απ’ ό,τι γράφει: συμπαθέστατη ηρωίδα, απότομο φινάλε, ποιότητα στην γραφή, το παιχνίδι θα τα έσπαγε εάν κυκλοφορούσε έτσι το 1989.

    3. Δεν έχει δίκιο στα εξής: οι γρίφοι ήταν πολύ καλοί, ευρηματικοί – ενώ θα πρότεινα το παιχνίδι σε όσους θα ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι δυσκολότερο από το πρώτο Syberia. Ο δε γρίφος με τα darts είναι μια χαρά και πανεύκολος. Το κομμάτι δε στο αστυνομικό τμήμα το βρήκα λογικότατο, καθώς η δημιουργός προσπαθεί να σε βάλει στο παιχνίδι, δημιουργώντας κλίμα και μικροένταση.

    4. Τα τρία διαφορετικά φινάλε, εντάσσονται στην λογική του παιχνιδιού και δημιουργούν ενδιαφέρον, αφού θες να δεις και τα τρία.

    5. Η εύρεση των space-invaders και οι ζωγραφικές πινελιές, θα μπορούσαν και να έλειπαν, αλλά με αυτόν τον τρόπο το παιχνίδι δεν καταντά άχαρο. Τουναντίον, έχει ενδιαφέρον να ψάχνεις την οθόνη για μικρά παιχνιδάκια ενώ προχωράς την ιστορία, με περισσή αγωνία και ενδιαφέρον.

    6. Το συστήνω στον [USER=102590]@Borracho[/USER] με τρέλα! Εντάξει, δεν είναι αριστούργημα. Αλλά και μόνο που ένα χέρι κατάφερε αυτό που εκτυλίσσεται στην οθόνη, αξίζει συγχαρητήρια.

    🙂

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL