FALLOUT – 20th Anniversary

Ο καθένας μπορεί να εγείρει ξεχωριστούς λόγους για τους οποίους θεωρεί το Fallout τόσο σπουδαίο τίτλο.

Κάποιος θα αναφέρει τον Open-World κόσμο του (πριν γίνει ο όρος “Sandbox” της μόδας), το πλούσιο και ξεχωριστό Lore του, την πρωτότυπη 50s Ρετρο-Φουτουριστική τεχνοτροπία του και το ειρωνικό, μαύρο χιούμορ του. Άλλος θα αναφέρει την μη-γραμμική εξέλιξη της ιστορίας του και των δευτερευόντων quests (ήταν σαφής εντολή του Tim Cain για τρία ξεχωριστά μονοπάτια “Fight, Talk και Sneak” σε όλη τη διάρκεια του game, με το ΚΑΘΕ quest του παιχνιδιού να μπορεί να ολοκληρωθεί με τρόπους που να αντιστοιχούν σε τουλάχιστον 2 από αυτά τα μονοπάτια). Άλλος θα αναφέρει τα πολλά διαφορετικά Endings και τα Ending Slides για την κάθε διαφορετική τοποθεσία. Άλλος θα αναφέρει την “χαλαρή” ηθική του κόσμου (μπορείς να είσαι “καλός” ή και όχι – ότι και να κάνεις, το μόνο που έχει σημασία είναι πως θα ζεις με τις συνέπειες των πράξεών σου). Άλλος θα αναφέρει τις tactical turn-based μάχες, τα Called Shots, τις ξεκαρδιστικά γλαφυρές περιγραφές των critical hits από τον “αφηγητή/DM” στην κάτω αριστερή γωνία και τα υπερβίαια death animations. Άλλος θα αναφέρει την συγκλονιστική Ambient μουσική του Mark Morgan, η οποία καταφέρει να μεταδώσει τον κίνδυνο, το μυστήριο και την καταθλιπτική ατμόσφαιρα ενός ρημαγμένου και αβέβαιου μετα-αποκαλυπτικού κόσμου καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο soundtrack. Άλλος γιατί απέδειξε πως ένα RPG δεν χρειαζόταν να είναι action/clickfest, πρώτου προσώπου και/ή αποκλειστικά Fantasy προκειμένου να είναι ποιοτικό, διασκεδαστικό, critically acclaimed και εμπορικά βιώσιμο στην σύγχρονη αγορά των games όπως αυτή διαμορφωνόταν στα τέλη των 90s (με ό,τι συνεπάγονται όλα τα παραπάνω ως προς τα μετέπειτα RPG εγχειρήματα από άλλες εταιρίες).

Άλλος πάλι θα αναφέρει το γεγονός ότι, παρ’ότι πρόκειται για ένα υπερ-βίαιο game, αυτή η βία δεν συνεπάγεται συγγραφικής ρηχότητας, πως το παιχνίδι αποτελεί μια αριστοτεχνική πραγματεία πάνω στην ηθική και τις κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές προεκτάσεις ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου, αλλά και πάνω στην ίδια την ψυχή της ανθρωπότητας, η οποία (quotάροντας την αφεντιά μου από το review του Fallout 4):

“…αντί να μάθει 5 πράγματα από ένα καταστροφικό συμβάν όπως ο Μεγάλος Πόλεμος του 2077, αντ’αυτού εξακολουθεί να επιδιώκει να ανακάμψει από τα δεινά του πολέμου κυρήσσοντας ΝΕΟΥΣ πολέμους αναμεταξύ της, γεγονός που αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη πως η ανθρώπινη φύση είναι πάντα η ίδια και πως η ιστορία και ο πολιτισμός είναι ουσιαστικά ένας αέναος κύκλος“.

War… War Never Changes.

Κάποιος άλλος βέβαια ίσως το θεωρήσει ένα μέτριο game με χάλια γραφικά και αργές μάχες, το οποίο δεν σε αφήνει να χτίσεις το δικό σου Settlement ή να το μοντάρεις με επί πληρωμή DLC. Τι να κάνουμε, έκαστος στο είδος του.

Οι πωλήσεις του Fallout δεν ήταν και τόσο συγκλονιστικές με βάση τα σημερινά δεδομένα – μέχρι τα Χριστούγεννα του 1997 έχουν “φύγει” περίπου 50.000 κομμάτια, και μέχρι το 2000 ο αριθμός φτάνει τις 150.000 κόπιες στην Βόρεια Αμερική (και τις 300.000 συνολικά σε όλον τον κόσμο). Ωστόσο, πέρα από το δεδομένο Critical Acclaim που έλαβε το game και η Interplay, οι προσδοκίες της Interplay από τον τίτλο ήταν πρακτικά ανύπαρκτες (όπως έχει καταστεί σαφές ως τώρα στο κείμενο, θεωρώ) και το κόστος παραγωγής ήταν τόσο χαμηλό που το Fallout κατάφερε να είναι επικερδές και με το παραπάνω, ωθώντας νομοτελειακά τους ιθύνοντες νους της εταιρίας να απαιτήσουν σχεδόν άμεσα ένα sequel.

Η αυτοσχέδια αναρχοομάδα ανάγκης που είχε συνεργαστεί για να δημιουργήσει το Fallout “ομαδοποιήθηκε” και επίσημα σαν ξεχωριστή υπο-εταιρία για την δημιουργία RPG μέσα στην Interplay, στην οποία υπο-εταιρία δώθηκε από τον Feargus Urquhart το όνομα της χερσονήσου στη βόρεια Σκωτία απ’όπου΄καταγόταν η φαμίλια του: Black Isle. Έτσι, με την γνώση που είχαν αποκτήσει κατά την ενασχόλησή τους με τα εργαλεία δημιουργίας του Fallout, τα μέλη της Black Isle Studios επιδόθηκαν στην δημιουργία του sequel… Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.