Το να χαρακτηριστεί η δεκαετία 2010-2019 ως καθοριστική για το είδος των RPG, θα ήταν μάλλον το understatement του αιώνα. Και τι δεν ζήσαμε στα χρόνια αυτά. Την άνοδο της BioWare στο απόγειό της στις αρχές της δεκαετίας αλλά και την προοδευτική της κατάπτωση στο ναδίρ στα τέλη αυτής. Την ανάδειξη της CD Projekt Red (πάλαι ποτέ “προστατευόμενης” της BioWare, κατά μία ειρωνία της τύχης) σε μια από τις πιο επιτυχημένες και σημαντικές εταιρείες του χώρου. Την Bethesda να κυκλοφορεί το πιο επιτυχημένο της εμπορικά game αλλά και να προλαβαίνει να γίνει μια εταιρεία-meme μέσα σε λιγότερο από 7 χρόνια. Την άνοδο (και, ίσως, την πτώση) του crowd-funding, μέσα από το οποίο βρήκαν εμπορική διέξοδο δημιουργοί όπως η Obsidian και η inXile, που επανέφεραν για τα καλά στο προσκήνιο το είδος των isometric RPG. Απ’όπου κι αν το πιάσει κανένας, τα αποτελέσματα των γεγονότων αυτής της δεκαετίας άλλαξαν ριζικά το τοπίο των RPG (και του gaming γενικότερα) σε σχέση με το πώς είχε διαμορφωθεί αυτό στην προηγούμενη δεκαετία, και νομοτελειακά επηρεάζουν και τη δεκαετία στην οποία εισερχόμαστε σε λίγες ημέρες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, καθίσταται επιβεβλημένη μια μικρή σύμπραξη των συντακτών του αγαπημένου σας ημιθανούς ιστοτόπου, προκειμένου να συγκεντρώσουμε σε μια βολική λίστα τα RPG που θεωρούμε ως τα πιο αξιοσημείωτα της δεκαετίας που μας πέρασε. Υπ’όψιν πως η λίστα που ακολουθεί δεν είναι μια “best of” λίστα – “αξιοσημείωτα” δεν σημαίνει απαραίτητα και “καλύτερα”, αλλά games που η συντακτική ομάδα θεώρησε υποκειμενικά πως, για καλό ή για κακό, χαρακτήρισαν τη δεκαετία που μας πέρασε, και αξίζει να αναφερθούν για αυτό και μόνο το λόγο.
Πέραν του παραπάνω, οφείλουν να παρατεθούν μερικά ακόμα disclaimers:
– Θεωρήσαμε βολικό να συμπεριλάβουμε στην παρακάτω λίστα και games ανήκοντα στο είδος των Action-RPG, οπότε δεν θα ασχοληθούμε μόνο με “καθαρόαιμα” RPG.
– Βάσει επιστημονικής ανάλυσης και προηγμένων μαθηματικών πρώτης γυμνασίου, το διάστημα μίας δεκαετίας ορίζεται ως αρχή γενομένης Ιανουαρίου 2010 και λήξη αυτής τον Δεκέμβριο του 2019. Όπως όταν σβήνετε κεράκια και λέτε πόσα κλείνετε και στα πόσα μπαίνετε. Ευγενική χορηγία του RQ προς όσους είχαν έτοιμη την ατάκα “η δεκαετία κανονικά τελειώνει στα τέλη του 2020 ρε αγύρτες”.
– Τα υπό συζήτηση games αντικατοπτρίζουν καθαρά τις υποκειμενικές απόψεις των συντακτών που συμμετέχουν στη συζήτηση, και παρατίθενται σε καθαρά τυχαία σειρά. Δεν βαζουμε σειρά προτίμησης γιατί τέτοιες πρακτικές κρίθηκαν δημοκρατικά ως clickbait παπάτζες. Ελπίζουμε επίσης έτσι να αποφευχθούν αντιδράσεις του στυλ “Βάλατε αυτήν την αηδία στο #1 αλλά την παιχνιδάρα που γουστάρω εγώ στο #12 ρε αλήτες? Η λίστα είναι αισχρή και εύχομαι να μαραθούν τα καλαμπόκια σας” κτλ.
The Witcher 3 (2015)
Κώστας Καλλιανιώτης: Η “Captain Obvious” περίληψη. Το game που ανέβασε τον πήχη εν γένει και που πήγε τα ΑΑΑ games συνολικά, ανεξαρτήτως είδους, στο επόμενο στάδιο. Φήμες λένε πως υπάρχει κόσμος που ξεκίνησε να το παίζει το 2015 και ακόμα μέχρι σήμερα κυνηγάει όλα τα ερωτηματικά στα Skellige Islands…
Σπύρος Μπλιάγκος: Μέχρι σήμερα, όποτε πετυχαίνω βιντεάκι στο ίντερνετ ή κάποιον να παίζει το Witcher 3 κάπου, καθώς το σλαβικοφόλκ κατακλύζει τα αυτιά, χαμογελάω και μια σκέψη με ζεσταίνει. Ακόμα έχω αυτή την απόλαυση να με περιμένει, όλο αυτόν τον κόσμο να εξερευνήσω, τον υπέροχο διάλογο να με κάνει να σκεφτώ, όσο ο κωδικός του στη συλλεκτική έκδοσή του μένει άκαυτος για την κατάλληλη στιγμή.
Γιώργος Δεμπεγιώτης: Αναμφίβολα, το RPG που “στοιχειώνει” πια το genre και αναμένεται να ξεπεραστεί μονάχα από τους ίδιους τους δημιουργούς του (CD Projekt RED για τους σπηλαιοθαμμώνες) και το Cyberpunk 2077. Ο γράφων δεν κατάφερε ποτέ να το τερματίσει, παρ’ όλα αυτά το εικονιδιάκι του στο GOG τον γαργαλάει να πατήσει ξανά το Install.
Ηλίας Ιακωβόπουλος: Ομολογώ ότι αν όχι όλα, τα περισσότερα RPGs που έπαιζα είχαν σαν κύριο χαρακτηριστικό έναν σούπερ ήρωα πρωταγωνιστή στα χνάρια ενός τυπικού Paladin. Με την σειρά αυτή της CDPR ανοίχθηκε μπροστά μου κάτι το νέο και νομίζω ότι έκτοτε δεν μπόρεσα να ξανακοιτάξω πίσω. Το τρίτο μέρος της τριλογίας μπήκε στην κορυφή των προτιμήσεών μου όχι τόσο για το gameplay του, φαντασμαγορικό, αλλά για την γραφή του η οποία με στοιχειώνει μέχρι και σήμερα.
Παύλος Γεράνιος: Το Witcher 3 δεν ήταν το ρηξικέλευθο RPG της δεκαετίας (αυτό το χαρακτηριστικό το διεκδικούν άλλοι εκπρόσωποι). Αυτό όμως που μας έδειξε η CDPR είναι πώς μπορείς να πάρεις ήδη υπάρχοντες μηχανισμούς, να τους παντρέψεις ιδανικά και να τους υλοποιήσεις άριστα ώστε τόσο τα επί μέρους στοιχεία όσο και το σύνολο να είναι επί της ουσίας αψεγάδιαστο. Βάλτε μέσα και το πόσο τίμησαν οι Πολωνοί το λογοτεχνικό υλικό του ομοπάτρη τους, και είναι ηλίου φαεινότερο γιατί η αφηγηματική του W3 μνημονεύεται και θα μνημονεύεται για πολύ καιρό ακόμη!
Fallout: New Vegas (2010)
ΚΚ: Το “αληθινό Fallout 3” στην καρδιά μας. Παρά τους εγγενείς περιορισμούς της ανεκδιήγητης Gamebryo/Creation Engine της Bugthesda, η Obsidian καταφέρνει να δημιουργήσει ένα gaming έπος που μεταλαμπαδεύει αυτούσιο το πνεύμα και τις ανησυχίες του αρχικού Fallout.
ΓΔ: Not a fan of Fallout, really. Αν εξαιρέσει κανείς μια χούφτα ωρών στα δύο πρώτα, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το σύμπαν, αλλά για να το λένε οι ειδικοί, κάτι θα ξέρουν. Αν λέει κάτι αυτό πάντως για το New Vegas, το πρόσφατο Outer Worlds μου άρεσε τόσο ώστε να το τερματίσω σε ελάχιστες (για τα δεδομένα μου) ημέρες.
Αλέξανδρος Γκέκας: Η απαρχαιωμένη μηχανή γραφικών της Bethesda είναι πλέον κανονικός πονόματος, αλλά εάν υπάρχει ένα παιχνίδι για το οποίο αξίζει να την υποφέρεις τότε αυτό είναι ξεκάθαρα το New Vegas. Μην το παίξεις για το σύστημα μάχης (είναι επιεικώς μέτριο), παίξε το για τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και τα quests που σε κάνουν να πιστεύεις ότι όντως οι πράξεις σου έχουν (θετικό ή καταστροφικό) αποτέλεσμα.
ΗΙ: Απηυδισμένος με τα νερόβραστα καπάκια nuka cola του τρίτου μέρους της σειράς, μπήκα στον κόσμο του New Vegas με ελάχιστες προσδοκίες. Χρόνια μετά κατέληξα να προσπαθώ ακόμη να ψάξω για περαιτέρω επιλογές σε ό,τι αφορούσε τον κόσμο του, παρότι τα post apocalyptic σκηνικά ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου.
ΠΓ: Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με τον Ηλία, έπαιξα το F: NV πολύ μετά τον καιρό της κυκλοφορίας του ξενερωμένος από το post-apocalyptic Oblivion (Fallout 3). Το F: NV δημιουργήθηκε όταν η Obsidian ήταν στα ντουζένια της, με τον Sawyer να καθορίζει το quest design και τον Avellone να γράφει ιδιοφυείς μικρές ιστορίες (ειδικά στα DLC του). Το New Vegas είναι μία περίπλοκη μελέτη της ανθρωπότητας και του τι θα κάνει για να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον όπου έχει πατηθεί το reset button. Περισσότερο RPG ακόμη και από το Witcher 3, κατ’εμέ, αξίζει να το δείτε παρά τις ιδιοτροπίες της απαρχαιωμένης μηχανής του.
Disco Elysium (2019)
ΚΚ: Ότι είναι το Witcher 3 για τις ΑΑΑ παραγωγές, μάλλον θα θεωρηθεί το Disco Elysium για τους indie τίτλους χαμηλότερου μπάτζετ και για τα isometric RPG εν γένει. Ένα συγγραφικό αριστούργημα της σύγχρονης διανόησης, που πάει τον τομέα “writing σε game” πολλά, πάρα πολλά επίπεδα παραπάνω.
ΠΓ: Όταν έχεις σαρώσει όλα τα βραβεία ήδη από την κυκλοφορία σου ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι πολύ σωστά. Το Disco Elysium είναι άλλη μία σφαλιάρα σε όλους αυτούς που θέλουν να λένε ότι οι περίπλοκες αφηγήσεις και τα βαθύτερα νοήματα είτε δεν ταιριάζουν, είτε δεν υπάρχουν στο χώρο του χόμπυ μας. Ήδη αναμένω με λαχτάρα την ενασχόλησή μου μαζί του ως το πρώτο παιχνίδι το 2020. Η επόμενη δεκαετία θα ξεκινήσει καλά…
The Elder Scrolls V: Skyrim (2011)
ΚΚ: Για κάποιους (αντικειμενικά, νυχτωμένους) είναι “κορυφαίο RPG” της δεκαετίας που μας πέρασε. Όποιες ενστάσεις και να υπάρχουν επ’ αυτού, οφείλω να παραδεχθώ πως τα memes που προέκυψαν από τις αναπηρίες αυτού του κατά τα άλλα μέτριου game θα αφήσουν εποχή.
ΣΜ: Μνημειώδης στιγμή της gaming δεκαετίας μου. Τα εξαρτήματα της νέας σύνθεσης, ένεκα της κυκλοφορίας του νέου TES, γουργούριζαν, και οι δρόμοι έξω γυάλιζαν υγροί από την Νοεμβριάτικη βροχή όσο περίμενα να κατέβει. Σε σαρανταπέντε λεπτά από το τρέξιμο του .exe , εκνευρισμένος ragequitαρα, αποφασίζοντας να το ξαναπιάσω όταν, κάπως, γίνει RPG κάποιας αξιοσημείωτης πρόκλησης από μερακλήδες modders.
ΑΓ: Το Skyrim ήταν το παιχνίδι-ορόσημο με το οποίο η Bethesda παραδέχθηκε εμμέσως ότι δεν φτιάχνει πλέον RPGs αλλά action games με γεύση από RPG. Στη μετά-Oblivion εποχή το Skyrim είναι ταυτόχρονα το καλύτερο και ίσως το χειρότερο παιχνίδι της Bethesda αναλόγως της οπτικής γωνίας. Ως RPG παίζει για να αποφύγει τον υποβιβασμό με το Fallout 4 λόγω των αδιάφορων quests και χαρακτήρων. Ως action/exploration συνεχίζει να είναι καλύτερο από την συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων open world games.
ΗΙ: Είπαμε αρρωστάκι της Beth και τα πρώτα μεγάλα sessions ήρθαν με το Oblivion. Περίμενα το 11:11:11 σαν τρελός και εξ όσων ενθυμούμαι ήταν και η πρώτη μου προπαραγγελία. Εν τέλει, όταν ήρθε όχι μόνο δεν ήταν αντάξιο των προκατόχων του, αλλά ήταν ίσως μία από τις πιο άρρωστες εμπειρίες μου με το είδος των RPGs. Έκτοτε δεν το ξανακούμπησα, αλλά με τα τόσα expansions να μου κινούν την περιέργεια, μάλλον δεν θα αργήσει αυτή η ώρα. Σε κάθε περίπτωση, κατέδειξε έναν νέο δρόμο marketing, κυκλοφορώντας το ακόμη και για οθόνες ψυγείων, με περίσσεια επιτυχία, όταν άλλοι έστυβαν το μυαλό τους για να καινοτομήσουν.
ΠΓ: Το παιχνίδι που ακόμη και fanboy να είσαι, καταδεικνύει ότι πλέον η Bethesda δεν έχει κανένα απολύτως όραμα και καμία απολύτως διάθεση να βελτιωθεί ως game developer. Και αυτό όχι διότι το ίδιο το παιχνίδι υπολειπόταν καινοτομιών στη σειρά (π.χ. dragon shouts), αλλά διότι έχει καταντήσει η sandbox κονσέρβα που επανακυκλοφορεί με τα ίδια ακριβώς bugs σε νέα πλατφόρμα. Η Bethesda φτιάχνει το νέο Elder Scrolls και έχει πει ότι θα παραμείνει στην GameBryo. Αναμένουμε NPCs να κολλάνε στο γρασίδι, να μπορείς να τους κλέβεις αφού τους βάλεις ξύλινο κουβά πάνω στο κεφάλι κ.ό.κ. “It just works” ή μάλλον καλύτερα “it just sells”.
Mass Effect 3 (2012)
ΚΚ: Το Mass Effect 2 του 2010 θεωρείται ευρέως ως το καλύτερο game της σειράς, και το Andromeda του 2017 θα μείνει στην ιστορία για την ιλαρότητα των facial animations του, όμως τα ελεεινά λειψά endings της αρχικής έκδοσης του 3 παρήγαγαν μάλλον το περισσότερο δράμα (και τα καλύτερα memes), γεγονός που κάνει το game να κερδίζει επάξια μια θέση στη λίστα. Δεν ξεχνάμε: His name was Marauder Shields.
Παναγιώτης Μητράκης: Ακόμα και αν το extended cut φινάλε προσπάθησε, και σε ένα βαθμό κατάφερε, να καλύψει τις σεναριακές τρύπες, το ότι δε λαμβάνει υπόψη πολλές σημαντικές αποφάσεις τόσο κατά τη διάρκεια της ιστορίας όσο και των προηγούμενων επεισοδίων, το καθιστά το πιο αδύναμο μέρος της τριλογίας.
ΓΔ: Λάτρεψα την τριλογία Mass Effect, οπότε αδυνατώ να θεωρήσω κάποιο ως απογοήτευση, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, το τρίτο Mass Effect ήταν το λιγότερο καλό απ ‘όλα και η απαρχή της μεγάλης πτώσης της Bioware. Παρ’ όλα αυτά, θα το έπαιζα άνετα ακόμα και τώρα.
ΑΓ: Το έπαιξα πολλά χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία στην τελική του έκδοση και το ευχαριστήθηκα πολύ. Το μόνο σοβαρό παράπονο που έχω από το παιχνίδι είναι η μειωμένη σημασία των war assets. Περίμενα κάτι παρόμοιο σε βαρύτητα με την suicide mission του Mass Effect 2 και δυστυχώς απογοητεύτηκα.
ΗΙ: Όντας στα μικράτα μου και παρασυρόμενος από τις αρνητικές κριτικές δεν ασχολήθηκα με τρίτο μέρρος της τριλογίας. Μου ήταν και ψιλοαδιάφορο το όλο story, ειδικά εφόσον εκτυλισσόταν στο διάστημα και όχι σε κάποιο μεσαιωνικό φέουδο. Πολλά χρόνια μετά που το δοκίμασα, νομίζω ότι είχε χαθεί κάθε ενδιαφέρον. Σίγουρα πάντως έμεινε στην ιστορία για τις γκάφες με τα ending DLCs.
Diablo III (2012)
ΚΚ: “Error 37”. “Auction House”. 2 φράσεις, τόσο δράμα.
ΓΔ: Απίστευτο κόλλημα την περίοδο που βγήκε, ιδιαίτερα με το (ατυχές όπως αποδείχθηκε) Auction House, μακριά και αγαπημένοι πλέον.
ΑΓ: Διασκεδαστικό, εθιστικό και γρήγορο αλλά η αλλαγή του στυλ στα γραφικά και η πιο light ατμόσφαιρα με κάνει να το αξιολογώ αρκετά χαμηλότερα από το πρώτο Diablo.
ΗΙ: Κλικικλικικλικι… Σίγουρα ένα παιχνίδι που κατέληξε κατά πολύ διαφορετικό σε σχέση με την αφετηρία του, αλλά αυτό οφείλετε περισσότερο στην συνεχή υποστήριξη της Blizzard, παρά στην έμπνευση της δημιουργικής τους ομάδας. Σε κάθε περίπτωση πήγε την σειρά ένα βήμα παραπέρα κι ας μην ήταν ο διάδοχος που όλοι περιμέναμε.
ΠΓ: Έπειτα από τετραψήφιο αριθμό ωρών, έχω να ομολογήσω ότι το Diablo 3 ήταν αρκετά διασκεδαστικό, αλλά υπολειπόταν της ιδιαιτερότητας που είχαν οι προπάτορές του. Άριστα production values και πολύ καλή ροή της μάχης, κατά τα άλλα έφτασε να είναι ένα arcade fireworks display χωρίς ουσιαστικό endgame για κάποιον που θέλει να παίζει PvE, χωρίς να κοιτάζει leaderboards. Το Reaper of Souls διόρθωσε όλα τα κακώς κείμενα, αλλά δεν κατάφερε να δώσει αυτό που έλειπε στο παιχνίδι: ψυχή…
