A PIXEL STORY

Πριν μερικά χρόνια η ενσωμάτωση της pixel αισθητικής σε ένα παιχνίδι ήταν ικανή να αποτελέσει σημαντικό πόλο έλξης για αυτό. Πλέον όμως και με το “παν μέτρον άριστον” να μην έχει τηρηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ύπαρξη της γεμίζει το κοινό με περισσότερη καχυποψία παρά οτιδήποτε άλλο. Το A Pixel Story όπως μαρτυρά και το όνομα του ανήκει σε αυτή την κατηγορία και η Lamplight Studios που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του καλείται να μας πείσει ότι αξίζει η ενασχόληση μαζί του.

Το κεντρικό hub του παιχνιδιού

Για ένα platform game η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως η συνολική σύλληψη της δημιουργεί προσδοκίες. Η μπάλα του Pong ξεφεύγει από τον κόσμο της και προσπαθεί να σώσει το σύστημα από τον διαβολικό διαχειριστή ταξιδεύοντας ανάμεσα στις ψηφιακές γενιές. Η πορεία αυτή (με την ανάλογη εξέλιξη και στα γραφικά) άφηνε αρκετές υποσχέσεις που όμως τελικά πέφτουν θύμα της ίδιας της φύσης τους. Το περιβάλλον “σήκωνε” πολλές αναφορές στην βιομηχανία της τεχνολογία και των video games και παρά το γεγονός ότι αυτές κάνουν την εμφάνιση τους τελικά “χάνονται” μέσα στην εξαιρετικά φορτωμένη με αχρείαστο κείμενο πλοκή. Ο υπερβάλλων ζήλος για ενδιαφέρον προϊόν δυστυχώς έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα καθώς η ποσότητα των αδιάφορων και χωρίς χιούμορ διαλόγων κουράζει τον παίκτη.

Από πλευράς μηχανισμών τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Βασικό στοιχείο γύρω από το οποίο έχει στηθεί όλο το παιχνίδι είναι το καπέλο του ήρωα το οποίο μπορεί να αφήνει σε οποιοδήποτε σημείο στην πίστα και μετά να τηλεμεταφέρεται εκεί. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι κατά την μεταφορά ο παίκτης διατηρεί την ορμή που είχε πριν από αυτή, θεμελιώνεται μία ποικιλόμορφη χρήση του μηχανισμού. Κατά τα άλλα το παιχνίδι δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από τα όσα μας έχει συνηθίσει το είδος με κινούμενες πλατφόρμες, καρφιά, τραμπολίνα κτλ να κάνουν συχνά την εμφάνιση τους. Άξια αναφορά είναι και η όχι εντελώς γραμμική δομή των επιπέδων που δίνει μία αίσθηση ελευθερίας στις κινήσεις του παίκτη χωρίς όμως αυτή να μεταφράζεται σε κάτι ουσιαστικό.

Κάπου το έχουμε ξαναδεί αυτό το σκηνικό…

Βλέποντας τα παραπάνω μεμονωμένα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο τίτλος είναι τουλάχιστον αξιόλογος (γεγονός που εν μέρει ισχύει κιόλας) όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν πρέπει να κριθεί με βάση την θέση του στη σημερινή αγορά της βιομηχανίας. Το βασικό του πρόβλημα είναι ότι ενώ εισάγει μία δυσκολία μεγαλύτερη από το μέσο όρο, αποτυγχάνει να την εντάξει ομαλά στο σύνολο όπως έχουν κάνει άλλα παιχνίδια (π.χ Super Meat Boy, Spelunky). Με αργό ρυθμό (ο σχεδιασμός των check points δεν βοηθάει) και έμφαση στη λεπτομέρεια που όμως στηρίζεται περισσότερο στο trial and error παρά την ανάπτυξη των skills του παίκτη χάνει σχετικά γρήγορα μεγάλο μέρος της ομορφιάς του. Αν προσπαθούσα να συγκεκριμενοποιήσω το αίτιο αυτής της “παραφωνίας”, αυτό θα ήταν η προσπάθεια να ισορροπήσουν τα puzzle και platforming κομμάτια και μάλιστα σε έναν τίτλο που στο σύνολο του τελικά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι βασίζεται στους γρίφους.

Οπτικά το παιχνίδι είναι δύσκολο να κριθεί καθώς τεχνικά γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω. Ακόμα και έτσι όμως προσωπική μου άποψη είναι ότι στις εποχές στις οποίες αναφέρεται το παιχνίδι, είχαμε δει πολύ πιο όμορφα αποτελέσματα. Από την άλλη ο ήχος είναι σαφώς πιο ευχάριστος αν και ούτε και αυτός θα μας μείνει αξέχαστος. Ο χειρισμός λειτουργεί και αυτός χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δίνει στον παίκτη την αίσθηση ότι ο ήρωας είναι λίγο δύσκαμπτος.

Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας συλλέγουμε και νομίσματα με τα οποία μπορούμε να ξεκλειδώνουμε πόρτες μέσα στον κόσμο. Μέσα σε αυτές βρίσκουμε πίστες οι οποίες προσφέρουν αισθητά αυξημένη πρόκληση. Η ενασχόληση μαζί τους είναι προαιρετική και συνεπώς κάποιος μπορεί να τελειώσει το παιχνίδι χωρίς να τους δώσει σημασία. Αυτή ήταν μία σωστή επιλογή από το studio καθώς προσφέρει το ανάλογο challenge χωρίς όμως να “βαραίνει” ταυτόχρονα τον τίτλο στο σύνολο του.

Πάμε για μπάνιο;

Πριν φτάσω στον επίλογο θα πρέπει να πω ότι παρατήρησα ένα στοιχείο στο παιχνίδι το οποίο όμως ίσως να είναι και τυχαίο. Προχωρώντας ανάμεσα στις γενιές η εξέλιξη είναι αποκλειστικά οπτική, με το gameplay να παραμένει στάσιμο σε αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι σαφώς θα ήταν καλύτερο να υπάρχει ανάλογη εξέλιξη σε όλους τους τομείς. Η δεύτερη όμως ήταν ότι μιλάμε ίσως για ένα από τα πιο στάσιμα είδη της βιομηχανίας. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε σκόπιμα σαν ένα στοιχείο αυτοαναφορικότητας πάντως προσωπικά με έκανε να προβληματιστώ.

Συνοψίζοντας, το A Pixel Story είναι ένας τίτλος που αποφεύγει το να υποπέσει σε κάποιο μεγάλο σφάλμα. Από την άλλη όμως πέφτει και θύμα του ίδιου του του εαυτού και δεν καταφέρνει να προσφέρει όσα θα μπορούσε. Αποτυγχάνει να αποκτήσει την ξεκάθαρα δική του ταυτότητα ενώ και το ενδιαφέρον concept του κάπου χάνεται μέσα στους πολύ συχνούς και φορτωμένους διαλόγους. Η τιμή του ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο πιο χαμηλή αλλά δεν είναι και παράλογη καθώς δεν πρόκειται για τίτλο “σφηνάκι” (τάξη μεγέθους 10ωρο). Ειδικά για τους λάτρεις του είδους θα το πρότεινα έστω και οριακά καθώς είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο να επέλθει κούραση στον παίκτη πριν το τέλος του παιχνιδιού.

Pros

Cons