DARKEST DUNGEON: THE CRIMSON COURT
Όταν οι δυο Λεπροί βγήκαν τρεκλίζοντας από τις ρημαγμένες πύλες του Σκοτεινότατου, δεν χρειαζόταν να πουν λέξη. Είχα νιώσει την αλλαγή στον πνιγηρό, δηλητηριασμένο αέρα που δεν φυσούσε, μα αγκάλιαζε το καταραμένο μου Υποστατικό σαν νεκροσέντονο, πέντε χρόνια τώρα. Μια χλωμή και φοβισμένη λιακάδα, έπεφτε για πρώτη φορά στα ταλαιπωρημένα κεραμίδια του πανδοχείου. Ακόμη και οι τσακισμένοι τρόφιμοι του Σανατορίου στέκονταν στα παράθυρα των κελιών τους, με εκφράσεις απόκοσμης γαλήνης. Τα κορίτσια από το μπορντέλο, γελούσαν και πείραζαν η μια την άλλη ενώ άπλωναν την μπουγάδα τους. Γελούσαν, δεν τσίριζαν. Οι σοδομίτες μοναχοί ξεκίνησαν μια αυθόρμητη δοξολογία, χωρίς να ζητήσουν καν χρυσάφι. Ήξερα τί είχε συμβεί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, μα ήξερα.
Οι Λεπροί στάθηκαν –όσο μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς το ρήμα αυτό για κάποιον στην κατάστασή τους- εμπρος μου σιωπηλοί. Έγνεψα στον Κήρυκα να φέρει το ασήμι και τον υδράργυρο που τους είχα υποσχεθεί. Δεν υπήρχε λόγος να τους κλέψω. Η ανταμοιβή έδειξε να τους σκοτεινιάζει χειρότερα. Έφυγαν δίχως να πουν λέξη για τα δωμάτιά τους στα υπόγεια του Μοναστηριού. Ένευσα στον Κήρυκα να μου στρίψει τσιγάρο, με τον καλό καπνό, τον ακριβό, που μου φέρνουν καμιά φορά οι Αποκρυφιστές για να με καλοπιάσουν.
Η θάλασσα, για πρώτη φορά απ’ όταν έφτασα σε τούτα τα καταραμένα χώματα, μύριζε ιώδιο. Όχι σήψη ούτε νεκρά, ανίερα κουφάρια εκτρωμάτων. Όταν έφτασαν στα αυτιά μου κελαηδίσματα πουλιών από το δάσος, ήμουν σχεδόν βέβαιος πως είχα χάσει τα ελάχιστα λογικά μου. Τράβηξα μια γερή τζούρα και αποφάσισα να σκαρφαλώσω τον λόφο που υψώνεται πάνω από το Υποστατικό. Να πω μια καλημέρα σε εκείνη την περίεργη τύπισσα που όλο κυνηγάει, να αγοράσω και τίποτε κουνέλια. Αν είμαι τυχερός, θα έχουν λίγο ψαχνό επάνω στα κόκκαλά τους.
Ο καθαρός αέρας σχεδόν με κάνει να ξεχνάω τα εφιαλτικά οράματα που εξακολουθούν να με στοιχειώνουν. Ένα όμορφο δέντρο είναι ένα πληγιασμένο πλοκάμι. Τα ελάφια γεννιούνται με οκτώ μάτια και τα σπλάχνα τους μπλεγμένα στην ουρά τους. Η θάλασσα είναι γεμάτη αίμα. Τις καλές ημέρες. Σήμερα όμως, όλα αλλάζουν. Σήμερα, είμαστε ελεύθεροι.
–Σκοτεινότατος Μποράτσο, Κληρονόμος του Υποστατικού
Η ραψωδία που έχει συγγράψει ο Σύντροφος Γεράνιος για το Σκοτεινότατο Μπουντρούμι, καλύπτει πραγματικά κάθε πτυχή του υπό εξέταση φαινομένου. Ένα κολοσσιαίο μνημείο ανδροπρεπούς gameplay, μια εμπειρία δίχως προηγούμενο στα χρονικά της αγαπημένης μας απόδρασης. Το Darkest Dungeon δεν είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Είναι μια δοκιμασία ψυχής. Το μέτρο που χωρίζει τους εμμονικά ιδεοψυχαναγκαστικούς Άνδρες από τα αφρομπουμπουκιαστά και ανέμελα μειράκια. Ο ιδιοφυής σχεδιασμός των συστημάτων του έχει αποτελέσει αφορμή για εκατοντάδες σελίδες ημίτρελης σπέκουλας στο Διαδίκτυο και μονάχα μια σταθερά υπάρχει : όσοι ολοκληρώνουν την Κατάβαση, το πράττουν όχι επειδή είναι καλοί παίκτες, μα γιατί συνειδητά επέλεξαν να αφιερώσουν ένα κομμάτι της ψυχής τους στο Σκοτεινότατο. Συνειδητά έδωσαν ημέρες και αίμα προκειμένου να φτάσουν στο ύστατο βάθος, να μετρήσουν τα όρια της νευρασθένειάς τους απέναντι σε ένα εκ των κορυφαίων video games που έχουν σχεδιαστεί ποτέ.
Το The Crimson Court, πρώτο και ελπίζουμε όχι τελευταίο DLC του παιχνιδιού, επεκτείνει με λαμπρό και ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο τρόπο, την εμπειρία του Σκοτεινότατου. Προστίθεται δίχως το παραμικρό θέμα σε ένα ήδη υπάρχον campaign και η ιστορία του εξελίσσεται παράλληλα με τον αγώνα του καταραμένου Διαχειριστή απέναντι στα ανίερα εκτρώματα που στοιχειώνουν τις εκτάσεις του Υποστατικού. Παρέχεται μάλιστα η δυνατότητα να ενεργοποιήσουμε επιλεκτικά κομμάτια του DLC. Ο νέος ήρωας, ο Αυτομαστιγούμενος (ελληνιστί, Flagellant), τα θαυμαστά νέα κτήρια των Districts και η κυρίως campaign του Crimson Court, μπορούν να ενεργοποιηθούν είτε όλα μαζί είτε ξεχωριστά σε μια ήδη υπάρχουσα campaign μας. Η ενδεδειγμένη εμπειρία παιχνιδιού παραμένει φυσικά το Normal/Strict, με όλες τις νέες επιλογές ενεργοποιημένες.
Περιττό να πούμε, από τις τέσσερις νέες σεναριακές αποστολές που προσθέτει το παιχνίδι, έχω δαπανήσει περισσότερες από δέκα ώρες και βρίσκομαι ακόμη στην αρχή της δεύτερης. Εκτιμώ πως με εντατικό παιχνίδι και αρκετή τύχη, τούτο το «ταπεινό» DLC των 10 ευρώ, θα διαρκέσει ένα συντηρητικό 40ωρο ακόμη μέχρι να ολοκληρωθεί. Η σχέση τιμής/απόδοσης του επιπλέον περιεχομένου, πολύ απλά, είναι εκτός συναγωνισμού, για όσους ασχολείσθε ακόμη με τέτοιες τυπικότητες. Η πρώτη αποστολή του Crimson Court ξεκλειδώνει αυτόματα και σαρκάζει αναίσχυντα τον παίκτη, αυτό-παρουσιαζόμενη ως ένα «Short Apprentice Dungeon» για χαρακτήρες επιπέδων 0-2.
Περιττό να πούμε πως αν δεν κατεβάσετε 2άρηδες οπλισμένους σαν αστακούς, με άψογη γνώση των μηχανισμών του παιχνιδιού, δεν έχετε την παραμικρή ελπίδα. Το δε mini-boss, ο Κύριος Κορκόδειλας (sic) , που συναντάμε στο τέλος της εισαγωγικής αποστολής, αποτελεί ήδη τον συλλογικό εφιάλτη του σκληρoύ πυρήνα των οπαδών του παιχνιδιού στο Reddit. Ένας μάλλον εύκολος αντίπαλος, αν αναλογιστούμε τι μας περιμένει στο κατόπι του. Η Πορφυρή Αυλή έρχεται φουλ κομπλέ με την δική της τραγική ιστορία, η οποία αποτυπώνεται με απαράμιλλο τρόπο μέσα από τις ιδιαίτερης καλαισθησίας cinematics και την απολύτως διαβολική αφήγηση του μέγιστου Wayne June, ο οποίος επιστρέφει ανανεωμένος, σχολιάζοντας πλέον με το μοναδικό ύφος του, πραγματικά τα πάντα. Heals, buffs, debuffs, μεταβολές στην κατάσταση των ηρώων, ο κύριος June έχει για όλο ένα ισοπεδωτικό (ή ανέλπιστα εμψυχωτικό) σχόλιο. 122 ώρες μετά και ακόμη τον ακούω καθηλωμένος, σαν να ανοίγει το στόμα του για πρώτη φορά.
Ο μηχανισμός της Πορφυρής Κατάρας, το δάγκωμα του βρικόλακα, βρίσκεται στην καρδιά του DLC. Ουσιαστικά, οποιοσδήποτε χαρακτήρας αντιμετωπίσει την νέα συνομοταξία των εχθρών που μας παρουσιάζεται, τους Βρικόλακες, είναι εγγυημένο πως θα βρεθεί υπό την επήρεια της Κατάρας. Ο αρχικός τρόμος όσο και ο σταδιακός έλεγχος, η εκμετάλλευση αυτής προς όφελός μας και η τελική της ίαση, απαρτίζουν την 50ωρη αφηγηματική τροχιά της Πορφυρής Αυλής. Μηχανισμός μελετημένος στην εντέλεια, η Κατάρα αρχικά εξασθενεί σε υπολογίσιμο βαθμό τον άτυχο χαρακτήρα μας. Όταν αυτός/ή εξασθενήσει αρκετά, θα μας ζητήσει αίμα. Ευτυχώς, μέσα από το χτίσιμο του Sanguine Vintner ειδικού κτηρίου και των τακτικών drops από εχθρούς, το αίμα δεν πρόκειται να μας λείψει ποτέ (τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του DLC ήταν πραγματικά δυσεύρετο και είχε γίνει ένας ψιλοχοντροχαμούλης στην κοινότητα. Η Red Hook, υπόδειγμα εταιρείας ανάπτυξης, κυκλοφορούσε περίπου τρία Hotfixes κάθε ημέρα, προκειμένου να φέρει το παιχνίδι στην επιθυμητή κατάσταση ισορροπίας) και δίνοντάς το στους παθόντες, αυτοί έχουν μια πιθανότητα να μπουν σε κατάσταση Bloodlust, η οποία εκτοξεύει κατακόρυφα τις DPS ικανότητές τους.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ολόκληρο νέο μηχανισμό, τον οποίο εάν μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε και να συνδυάζουμε με την πληθώρα των νέων και πανίσχυρων trinkets που εισάγονται (ειδικά για χρήση ενάντια στους αντιπάλους της Πορφυρής Αυλής) οι ταλαίπωροι τυχοδιώκτες μας έχουν μια πραγματική ευκαιρία να αντιμετωπίσουν την Φρικτή Κοντέσα και να επιστρέψουν στο Υποστατικό με την παγωμένη της καρδιά σε ασημένιο δίσκο. Σε τούτο το δύσκολο έργο έρχεται να συνδράμει και ο Αυτομαστιγούμενος, η πολύ ιδιαίτερη κλάση που εισάγει το DLC. Πρόκειται στην ουσία για ένα υβρίδιο DPS/Healer, ο οποίος αρχίζει να λειτουργεί πραγματικά μονάχα αφού μειωθεί η ενέργειά του κάτω από το 50% και ο οποίος πραγματικά φλέγεται με δύναμη όταν συντηρείται σε μόνιμη κατάσταση Death’s Door. Απολαυστικός χαρακτήρας στην χρήση του, ωθεί τον παίκτη σε σκληρές αποκοτιές και ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη, ειδικά κατά την διάρκεια τεταμένων και μαραθώνιων boss battles απέναντι στους τρεις φρικτούς φύλακες της Αυλής.
Λαθέψατε αν θεωρείτε πως το Crimson Court θα αρκείτο στις παραπάνω πλουσιότατες προσθήκες προκειμένου να αφήσει το σημάδι του. Άπειρες μικρές λεπτομέρειες έρχονται να εμπλουτίσουν την εμπειρία του Σκοτεινότατου. Αν για παράδειγμα αφήσουμε μολυσμένους χαρακτήρες στην Ταβέρνα ή το Αβαείο μαζί με «καθαρούς», οι «καθαροί» θα κολλήσουν και αυτοί την κατάρα. Αν δε κατεβάσουμε βρικόλακες σε κάποια αποστολή, έχουμε αυξημένες πιθανότητες να δεχτούμε πεσιματική ολκής από τον Φανατικό, ένα νέο περιπλανώμενο Boss, που κάνει τους Shambler και Collector να φαντάζουν αληθινά γατάκια, ειδικά στην ύστατη βαθμίδα δυσκολίας του παιχνιδιού. Αν ο μαζοχισμός σας έχει πιάσει ακόμη μεγαλύτερα ύψη, τα θερμά μας συγχαρητήρια, σας περιμένει το Blood Moon mode του παιχνιδιού, ο διάδοχος του παλαιότερου Stygian, εμπλουτισμένος με όλη την φρίκη της Πορφυρής Αυλής.
Το The Crimson Court αναζωπύρωσε τον έρωτά μου για το Σκοτεινότατο. Είναι πλουσιότατο, παραφουσκωμένο, γεμάτο λαχταριστό, γλυκό αίμα. Το τσίμπημά του φέρνει παραζάλη, οι ώρες χάνονται. Είναι τρεις το πρωί, τα βλέφαρά σου κλείνουν αλλά θέλεις να τελειώσεις μια ακόμη σειρά, μια τελευταία μάχη. Τίποτε δεν μπορεί να πάει στραβά. Όταν το Έκτρωμά σου δεχτεί θανάσιμο χτύπημα (ελληνιστί, Deathblow) ενώ έχει πάνω από το 60% της υγείας του, πέφτεις ουρλιάζοντας στο πληκτρολόγιο και οι βρισιές σου κάνουν το ίδιο το παιχνίδι να κρασάρει. Το ανοίγεις και πάλι. Ξέρεις τι πήγε στραβά. Οκτώ σειρές πίσω αμέλησες το Stress Heal. Τώρα θα το κάνεις σωστά. Πρέπει βέβαια να ξεκινήσεις από την αρχή, δεν πειράζει. Σε δυο ωρίτσες θα είσαι έτοιμος. Είναι οκτώ, το καλοκαιρινό φως χύνεται άπλετο στο δωμάτιο. Κουμπώνεις τα ασημόκουμπα στο πουκάμισό σου και ενώ τα πόδια σου σε μεταφέρουν στο μηχανικό μακελειό της δουλειάς, το μυαλό σου είναι γεμάτο υπολογισμούς. Αυτή η ομάδα, με εκείνο τον εξοπλισμό. Rest εκεί. Όλη μέρα μελετάς το Reddit του παιχνιδιού. Γνωρίζεις τι ακριβώς να κάνεις και πότε. Γυρίζεις το βράδυ σπίτι. Δεν υπάρχει πια ζωή, δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχεις εσύ. Υπάρχει μόνο το Σκοτεινότατο και ο θρίαμβος απέναντι στα χειρότερά του. Ο θρίαμβος ή ο θάνατος.
Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!
Pros
- Η αισθητική των νέων περιοχών παραδίδει σεμινάρια γοτθικής μαυρίλας και…τσαχπινιάς
- Η λιάν ευπρόσδεκτη ανακούφιση που προσφέρει ο μηχανισμός των Districts
- Ο φοβερός νέος ήρωας Flagellant, ένα κράμα DPS/Healer που αποδίδει τα μέγιστα όταν η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή
- Ένα εκ των κορυφαίων, εθιστικότερων παιχνιδιών όλων των εποχών μόλις εμπλουτίστηκε με ουσιώδεις και ποιοτικές προσθήκες σε κάθε σχεδόν επίπεδο ενός ήδη απίστευτα καλοκουρδισμένου gameplay
- Η πολυπλοκότητα και ο ιδιοφυής τρόπος με τον οποίο μας στριμώχνει η Πορφυρή Κατάρα
- Ο πολύς Wayne June επιστρέφει στον ρόλο του αφηγητή, με τα αναμενόμενα πλοκαμοργασμικά αποτελέσματα.
Δε διάβασα ριβιου, παιάνα διάβασα!
Άψογο, εξαιρετικό, φοβερό!!
omg omg. ο κυρ στεφανος έγραψε ένα ποίημα στα γρήγορα για να πει αντίο ζωή μετά. όντως σχέδιο o/ η αγορά είναι δεδομένη.
I don’t get it.
Is this a game about Brittish aristocracy and serving tea to posh buffoons? Does it have at least, voluptuous countesses who listen to Type ‘ o Negative?
Λιτός, απέριττος, χομπίστας. Εραστής της τέχνης. Με κάνεις να θέλω να κάνω εγκατάσταση το παιχνίδι που το έχω αφημένο ένα χρόνο και βάλε, μετά από τρελό ragequit, και να αγοράσω και το expansion παρόλο που είμαι άφραγκος.
Querido Adhan, este es un gran juego de estrategia sobre la gestión de aflicciones psicológicas. Dichas aflicciones, pueden ocurrir después de la fornicación con condes voluptuosas. Gracias por leer nuestro humilde sitio. Por favor, compre el juego en Gog.com y apoyarnos.
From what I gathered, it’s a fornication managament/sim type of thing where… you mostly… get served? Lilke Lula, but with a much darker theme and a blooborne disease! Thanks mate! Gotta be a good ruminant and buy it. 🙂
empaina