LATE TO THE PARTY: MASS EFFECT 3
Θα ήθελα να παρουσιάσω στο κοινό του Ragequit.gr δύο φαινομενικά ασύμβατες μεταξύ τους θέσεις. Θέση πρώτη: Η σειρά των Mass Effect ανήκει στις αγαπημένες μου σειρές όλων των εποχών, κυρίως λόγω του πρώτου παιχνιδιού. Θέση δεύτερη: Σιχαίνομαι, απεχθάνομαι και συχνά λοιδορώ την third-person cover-based combat. Αγαπώ με πάθος μια σειρά παιχνιδιών της οποίας το μεγαλύτερο μέρος του gameplay δεν αντέχω. Αγαπώ μια σειρά παιχνιδιών της οποίας το τελευταίο μέρος, την ολοκλήρωση της τριλογίας, έπαιξα για πρώτη φορά πριν από μερικές ημέρες, τέσσερα χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία. Όχι, δεν είμαι χαζός! Προσπαθώντας να σχολιάσω το Mass Effect 3 ξεχωριστά αλλά και τη σειρά στο σύνολό της διαπίστωσα οτι τα αισθήματά μου για αυτή είναι περίεργα και συχνά συγκρούονται μεταξύ τους. Θέλησα λοιπόν να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο άρθρο που διαβάζετε ώστε μέσω του διαμοιρασμού των εμπειριών μου με εσάς να βάλω σε τάξη τις δικές μου σκέψεις και να αποκρυσταλλώσω την τελική μου κρίση. Τι σημαίνει τελικά το Mass Effect για μένα;
Καταρχάς σημαίνει space opera τύπου Star Trek και Babylon 5, σειρές με τις οποίες κυριολεκτικά μεγάλωσα. Ασφαλώς η επιρροή του Star Wars στο Mass Effect δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, άλλωστε ας μην ξεχνάμε οτι πριν από το Mass Effect η Bioware είχε δημιουργήσει το εκπληκτικό Star Wars: Knights of The Old Republic, όμως κατά την ταπεινή μου άποψη η Bioware άντλησε έμπνευση κυρίως από τις δύο σειρές που προανέφερα κατά το στήσιμο του κόσμου του Mass Effect. Ειδικά στην περίπτωση του Babylon 5 οι ομοιότητες είναι… ύποπτα πολλές, μάλιστα είχα αναφερθεί εκτενώς σε αυτές σε παλιότερο άρθρο με αντικείμενο του Babylon 5. Πώς λοιπόν να μην αγαπήσω το Mass Effect όταν αποτελούσε την μετατροπή σε παιχνίδι μιας σειράς που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια και φροντίζω να ξαναβλέπω σε τακτική βάση;
H ευρέως καθιερωθείσα και δικαίως επικρατούσα άποψη για τα παιχνίδια της σειράς είναι οτι το Mass Effect 2 είναι το καλύτερο, μετά ακολουθεί το Mass Effect 3 το οποίο θα ήταν στην κορυφή αν η Bioware δεν είχε θαλασσώσει το τέλος, και στην τελευταία θέση βρίσκεται το Mass Effect 1. Οι διαφωνούντες παρακαλούνται να εκφράσουν την προσωπική τους αξιολόγηση στα σχόλια, όμως το παραπάνω συμπέρασμα φαίνεται πως εκφράζει την πλειοψηφία των Mass Effect fans. Προσωπικά ανήκω στους αντιφρονούντες που πιστεύουν οτι το πρώτο παιχνίδι ήταν και το καλύτερο αλλά αναγνωρίζω οτι η άποψή μου αυτή έχει μεγάλο βαθμό υποκειμενικότητας. Τα Mass Effect 2 και 3 έχουν σαφώς καλύτερο combat system και παίζονται σαφώς πιο ευχάριστα, είναι πιο “πυκνά” και σέβονται περισσότερο τον χρόνο του παίκτη, κόβοντας τις περιττές περιπλανήσεις και ορισμένα στοιχεία που δεν δούλευαν σωστά. Για μένα το Mass Effect 1 ήταν το μόνο παιχνίδι της σειράς το οποίο κατάφερε να μεταδώσει πλήρως το αίσθημα οτι συμμετέχεις σε μία πραγματική space opera. Ακόμα και ορισμένα από τα κουραστικά στοιχεία του gameplay, για παράδειγμα οι άσκοπες περιπλανήσεις με το Mako σε συνήθως έρημους πλανήτες, βοηθούσαν ώστε το σύμπαν του Mass Effect να εμφανίζεται πραγματικά μεγάλο, αντίθετα με τις πιο περιορισμένες αποστολές των επόμενων παιχνιδιών. Η ιστορία του παιχνιδιού είχε αρχή, μέση και τέλος, αφήνοντας ορθάνοικτο το παράθυρο για sequel χωρίς να στερεί από τον παίκτη την ικανοποίηση ενός επικού και χορταστικού φινάλε μετά από πολλές ώρες προσπάθειας. Αντίθετα το Mass Effect 2, παρά τα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία του, μου άφησε στο τέλος την εντύπωση οτι σκοτώναμε τον χρόνο μας μέχρι να φτάσει η ώρα του Mass Effect 3 και της τελικής μάχης με τους Reapers. Μου θύμισε “filler” επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς που δεν προωθεί την πλοκή αλλά στήνεται γρήγορα και φθηνά για να επιμηκύνει τη διάρκεια. Τονίζω ξανά πως η κριτική αυτή γίνεται με βάση την πλοκή και όχι τόσο το gameplay (όπου πράγματι έγιναν αρκετές βελτιώσεις) ή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού (π.χ. η εξαιρετική suicide mission).
Και ερχόμαστε επιτέλους στο Mass Effect 3 και στην στιγμή που περίμεναν όλοι οι fans, την τελική αναμέτρηση με τους Reapers. Αν αναρωτιέστε γιατί άργησα τόσο πολύ να παίξω το τελευταίο παιχνίδι της σειράς, η απάντηση είναι απλή. Μετά την αποχώρηση της Electronic Arts από το Steam περίμενα για αρκετό καιρό μήπως η εταιρία αναστρέψει την αρχική της απόφαση ή αποφασίσει να κυκλοφορεί τα παιχνίδια της στο Steam μετά από κάποιους μήνες, καθαρά γιατί προτιμώ να έχω την πλήρη συλλογή παιχνιδιών μου σε μία υπηρεσία. Αυτό προφανώς δεν έγινε ποτέ και εντέλει… ξεχάστηκα. Το αρχικό hype εξασθένησε, το ενδιαφέρον μου στράφηκε σε άλλα παιχνίδια και η κριτική που δέχθηκε το Mass Effect 3 με αποθάρρυνε για ικανό χρονικό διάστημα ώστε να “κρυώσει” τα ασιθήματά μου για τη σειρά. Πριν από κάποιους μήνες η Electronic Arts ξεκίνησε τη λειτουργία της υπηρεσίας Origin Access, μέσω της οποίας προσφέρει ελεύθερη πρόσβαση σε μια αρκετά μεγάλη συλλογή παιχνιδιών με αντίτιμο το ποσό των 4€ μηνιαίως. Θεώρησα το ποσό λογικό και γράφτηκα συνδρομητής ώστε να παίξω επιτέλους ορισμένα από τα παιχνίδια της εταιρίας που μου είχαν… ξεφύγει. Ξεκίνησα, φυσικά, από το Mass Effect 3.
Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει και με δεδομένο το είδος του παιχνιδού, πρέπει να πω οτι το Mass Effect 3 στέκεται αξιοπρεπώς ακόμα και σήμερα στον τεχνικό τομέα, με εξαίρεση ορισμένα θέματα με το animation σωμάτων και προσώπων. Σε κάθε περίπτωση ο σχεδιασμός των επιπέδων και το γενικότερο στυλ της σειράς επιτρέπουν στο παιχνίδι να κρύψει τις τεχνικές ατέλειές του και να προσφέρει ένα όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα, χωρίς φυσικά να ανταγωνίζεται στον τομέα των γραφικών σύγχρονους τίτλους αντίστοιχης θεματολογίας. Η πλοκή του Mass Effect 3 ξεκινά με τον Shepard να κάθεται στο σκαμνί του κατηγορούμενου για τα όσα έκανε στα DLC του Mass Effect 2 και πιο συγκεκριμένα για την ανατίναξη ενός Mass relay που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων ατόμων. Ο Shepard είναι η Κασσάνδρα του gaming: φώναζε σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους οτι οι Reapers έρχονται για να διαλύσουν τα πάντα αλλά η αντίδραση των υπολοίπων και ιδίως του ξεροκέφαλου Citadel Council ήταν ένα βαριεστημένο “καλά, καλά, θα επιληφθούμε του θέματος εν καιρώ”, αντιμετωπίζοντας τον ήρωά μας περίπου σαν μανιακό συνομωσιολόγο ή UFOκυνηγό.
Η στάση τους αυτή θα αναθεωρηθεί όταν στην εισαγωγή του παιχνιδιού οι Reapers αποφασίζουν να εξαπολύσουν ολομέτωπη επίθεση κατά του πλανήτη μας. Η Alliance και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις πιάνονται εντελώς απροετοίμαστες και ο Shepard καταφέρνει να γλιτώσει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, διαφεύγοντας στο διάστημα με το Normandy την ώρα που οι Reapers ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά. Όπως στα δύο προηγούμενα Mass Effect έτσι και τώρα ο Shepard είναι η μοναδική ελπίδα του γαλαξία για επιβίωση. Οι διάφορες φυλές κοιτούν να φυλάξουν τον δικό τους πισινό και αδυνατούν να καταλάβουν αυτό που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν διατυπώσει τόσο επιτυχημένα, “η ισχύς εν τη ενώσει”. Ποιος/ποια θα πρέπει να τους αλλάξει μυαλά; Μα φυσικά ο φημισμένος Commander Shepard και το ατρόμητο πλήρωμά του!
Δεν συμφωνώ με την επιλογή των σεναριογράφων να ξεκινήσουν το παιχνίδι με την εισβολή των Reapers. Μου φαίνεται περίεργο και οξύμωρο οι μισοί πλανήτες του γαλαξία να καίγονται και οι φυλές να μην μπορούν ακόμη να συντονιστούν για να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, με αποτέλεσμα ο Shepard να αναγκάζεται να τρέχει δεξιά και αριστερά για να τους κάνει τα χατίρια. Η ξεροκεφαλιά των ηγετών των διάφορων φυλών οφείλεται εμφανώς στην ανάγκη των developers να εξηγήσουν σεναριακά την περιπλάνηση του Shepard σε ολόκληρο τον γαλαξία αντί για τη συμμετοχή του στην υπεράσπιση της γης, όμως πιστεύω οτι υπήρχαν πολλές εναλλακτικές λύσεις για το συγκεκριμένο πρόβλημα. Για παράδειγμα, η εκκίνηση της εισβολής των Reapers με την ισοπέδωση κάποιου περιφερειακού πλανητικού συστήματος θα μπορούσε να λειτουργήσει άνετα ως η σπίθα για την εκκίνηση των εξελίξεων. Το Citadel Council θα έβλεπε τις εικόνες πλήρους καταστροφής και χάους, θα καταλάβαινε οτι ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών και θα έδινε την εξουσία στον Shepard να αναζητήσει συμμάχους και ενισχύσεις χωρίς να φαίνεται οτι χαζολογά ενώ ο πλανήτης του υποφέρει. Νομίζω πως θα ήταν μια πιο ρεαλιστική εξέλιξη της πλοκής και θα χάριζε ακόμη μεγαλύτερη ένταση και συναισθηματική φόρτιση στο φινάλε.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα με το Mass Effect 3 εντοπίζεται στον τρόπο που η Bioware επέλεξε να δομήσει την campaign και ειδικότερα στο όλο σύστημα του galactic readiness, της military strength και της επίδρασης των επιλογών του παίκτη στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Πριν ξεκινήσω το παιχνίδι η προσδοκία μου ήταν οτι όλη η campaign θα ήταν μια εξελιγμένη έκδοση της suicide mission του Mass Effect 2 αλλά σε γαλαξιακή κλίμακα. Περίμενα οτι αναλόγως των επιλογών μου στα προηγούμενα Mass Effect, αναλόγως των side missions που θα καταφέρω να ολοκληρώσω και αναλόγως των επιπλέον ενισχύσεων που θα συγκεντρώσω, το αποτέλεσμα του πολέμου θα άλλαζε άρδην. Περίμενα οτι ολόκληροι πλανήτες θα αφανίζονταν ή θα επιζούσαν με βάση τις επιλογές μου, ότι θα έβλεπα επί της οθόνης το αποτέλεσμα όλης της πορείας του δικού μου Shepard σε τρία διαφορετικά παιχνίδια. Περίμενα όλα τα παραπάνω και εντέλει κατέληξα να ζω τις διαστημικές περιπέτειες της Jane Shepard, δυναμικής λογίστριας η οποία κάθεται και βλέπει νούμερα να ανεβοκατεβαίνουν. Η Bioware επέλεξε τον πιο ψυχρό, αδιάφορο και ανούσιο τρόπο που μπορούσε για να απεικονίσει την εξέλιξη ενός γαλαξιακού πολέμου. Τεράστια χαμένη ευκαιρία.
Δεν υπάρχει καμία εξήγηση για αυτή την επιλογή πέρα από την προφανή: κάποια στιγμή η Bioware ξέμεινε από χρόνο, χρήμα, έμπνευση ή και τα τρία και έπρεπε να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο προϊόν όπως-όπως. Τόσες επιλογές, τόσες δύσκολες αποφάσεις, τόσες περιπέτειες σε διάστημα τριών παιχνιδιών και ουσιαστικά καμία από αυτές δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα. Η μεγάλη επιτυχία του Mass Effect 2, η αίσθηση οτι οι επιλογές του παίκτη έχουν σημαντικά θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα, απουσιάζει πλήρως από το Mass Effect 3. Η πλοκή θέτει στον Shepard ένα σωρό διλήμματα, οι επιπτώσεις των οποίων παρουσιάζονται οτι μπορεί να έχουν δραματική επίπτωση όχι μόνο στην πορεία του πολέμου αλλά στο μέλλον των επόμενων γενεών. Όλο το παιχνίδι δημιουργεί τρομερές προσδοκίες και τελικά αποτυγχάνει πλήρως να τις υλοποιήσει. Πριν από κάθε σημαντική επιλογή χρειαζόμουν αρκετή σκέψη διότι πίστευα οτι μια λάθος κίνηση θα οδηγούσε στο χαμό συμπολεμιστών και συμμάχων, αν όχι στην ολοκληρωτική ήττα.
Θα δώσω ένα μόνο παράδειγμα για να αποφύγω τα spoilers (μπορεί να υπάρχουν και άλλοι αργοπαρτάκηδες σαν και εμένα) αλλά η κατάσταση που θα περιγράψω παρακάτω ισχύει για όλα τα quests του παιχνιδιού. Στο Mass Effect 1 ο χαρακτήρας μου (female, War Hero, Soldier) είχε επιλέξει να εξοντώσει την τελευταία Rachni Queen. Στο Mass Effect 3 αποκαλύπτεται πως υπάρχει μία ακόμα βασίλισσα η οποία έχει πέσει στα χέρια των reapers, έχει μεταλλαχθεί και τα παιδιά της αποτελούν άβουλα όργανα του εχθρού. Στο τέλος του σχετικού quest έρχεται η ώρα της επιλογής για τον Shepard: Θα αφήσει ζωντανή την Queen η οποία όμως έχει διαβρωθεί από τους Reapers ή θα την εξοντώσει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο; Έχοντας σκοτώσει στο ME 1 την αμόλυντη queen προβληματίστηκα έντονα για την επιλογή μου. Ήμουν σίγουρος οτι η βασίλισσα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην τελική μάχη και ανησυχούσα μήπως η Bioware μου είχε στήσει κάποια παγίδα για να “τιμωρήσει” την επιλογή μου στο πρώτο παιχνίδι. Φανταζόμουν δηλαδή οτι εάν είχα σώσει την αρχική βασίλισσα, αυτή θα έπαιρνε τον έλεγχο των indoctrinated rachni και θα αποτελούσε αξιόπιστο σύμμαχό μου στο τέλος. Φοβόμουν οτι εφόσον επέλεγα να κρατήσω ζωντανή την καινούρια βασίλισσα υπήρχε ο κίνδυνος στην τελική μάχη, την οποία επαναλαμβάνω οτι φανταζόμουν σαν την suicide mission του ME2 αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα γυρνούσε κάποια στιγμή εναντίον μου και κάποιο μέλος του πληρώματός μου θα πλήρωνε την νύφη, αν δεν χανόταν ολόκληρος ο πόλεμος. Τελικά ποιο ήταν το διακύβευμα; Εάν το νούμερο ης Military strength θα ανέβαινε λίγο ακόμα. Αν είναι δυνατόν ρε Bioware. Αν είναι δυνατόν.
Όταν κατάλαβα οτι η Bioware είχε αποτύχει πλήρως να δώσει πραγματικό νόημα στις επιλογές του παίκτη άρχισα να κατανοώ την οργισμένη αντίδραση των fans για το φινάλε του παιχνιδιου. Προετοιμάστηκα ψυχολογικά για την επερχόμενη απογοήτευση και φρόντισα να χαρώ το παιχνίδι για όσα υπόλοιπα είχε να προσφέρει, το οποία ομολογουμένως δεν είναι λίγα. Πολλές από τις αποστολές είναι καλοσχεδιασμένες και ενδιαφέρουσες, η αίσθηση οτι παλεύεις εναντίον ενός τρομακτικού και πανίσχυρου εχθρού υπάρχει διάχυτη, αρκετοί από τους χαρακτήρες έχουν βάθος και έντονες προσωπικότητες, ενώ όσο διαρκεί η ψευδαίσθηση οτι επηρεάζεις καθοριστικά την πορεία του πολέμου νιώθεις πραγματικά σαν ήρωας που παλεύει μόνος του να αποτρέψει τον επερχόμενο χαμό. Μακάρι η Bioware να είχε αντιγράψει και σε αυτό το κομμάτι το Babylon 5 γιατί στη συγκεκριμένη σειρά ο πρωταγωνιστής δεν κατάφερε να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον του απόλυτου κακού χρησιμοποιώντας ένα διαστημικό macguffin της τελευταίας στιγμής αλλά συσπειρώνοντας υπό την ηγεσία του όλες τις φυλές και παίζοντας ένα στρατηγικό και στρατιωτικό χαρτί υψηλού ρίσκου.
Το φινάλε του Mass Effect 3 δεν μου γέννησε αισθήματα οργής, με άφησε αδιάφορο γιατί μέχρι εκείνο το σημείο είχα χάσει ήδη την οποιαδήποτε ελπίδα μου για κάτι μεγαλειώδες. Αφού η Bioware (ίσως υπό την πίεση της EA) κατάφερε να ευτελίσει με τις επιλογές της όλη την δουλειά που είχε ρίξει στα δύο προηγούμενα παιχνίδια, δεν περίμενα τίποτα το συναρπαστικό στο κλείσιμο της ιστορίας. Η τελευταία αποστολή πριν το φινάλε αποδείχθηκε αρκούντως επική αλλά τα όσα ακολούθησαν θα τα χαρακτήριζα απλά ως θλιβερά με βάση το “what if” που σίγουρα θα είχαν στο μυαλό τους όλοι οι οπαδοί της σειράς. Η τελική εξήγηση για τα μυστηριώδη κίνητρα των Reapers, τα κίνητρα τα οποία ο Sovereign στο Mass Effect 1 έλεγε πως είναι τόσο πολύπλοκα ώστε να είναι ακατανόητα για τα απλοϊκά μυαλά των ανθρώπων, είναι για γέλια και για κλάματα ταυτόχρονα και ο σεναριογράφος θα πρέπει να γράφει από εδώ και πέρα με ψευδώνυμο για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το ακόλουθο meme περιγράφει στην εντέλεια την σαχλαμάρα που αποκαλύπτεται στη διάρκεια της ending sequence.
Άρα η Bioware ξεκίνησε τη σειρά δίνοντας στους παίκτες ξεκάθαρο μήνυμα οτι οι επιλογές τους θα έχουν σοβαρές συνέπειες, συνέχισε στον ίδιο ρυθμό στο Mass Effect 2 και κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να καταστρέψει τα πάντα λίγα μέτρα πριν απο τον τερματισμό. Μία από τις καλύτερες καινούριες σειρές action-RPG άφησε πικρή γεύση σε μεγάλη μερίδα των πιο ορκισμένων οπαδών της λόγω της επιπολαιότητας της Bioware και πιθανώς λόγω ασφυκτικών χρονικών περιθωρίων για την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Η λέξη “κρίμα” δεν αρκεί για να αποδώσει πλήρως το μέγεθος της αδικίας στην οποία οι ίδιοι οι developers και ο publisher καταδίκασαν το Mass Effect.
Είδα πρόσφατα το gameplay trailer του Mass Effect: Andromeda το οποίο, όπως φαίνεται από την επιλογή ενός εντελώς νέου setting, αντιμετωπίζεται από την Bioware ως soft reboot της σειράς. Παρατήρησα ορισμένα αναμφίβολα θετικά στοιχεία, όμως πιστεύω πως η πορεία του Andromeda στην αγορά και ιδίως η αξιολόγησή του ως άξιος ή ανάξιος διάδοχος του θα κριθεί από το σενάριο, τους χαρακτήρες, τις επιλογές και τους διαλόγους. Σε αυτά τα θέματα, τα όσα είδα μέχρι τώρα με έχουν ανησυχήσει. Μακάρι να κάνω λάθος, ο πρώτος που θα πανηγυρίσει θα είμαι εγώ, όμως η ορισθείσα ημερομηνία κυκλοφορίας πλησιάζει γρήγορα (Άνοιξη 2017) και θα πρέπει να φανεί στην πράξη εάν η Bioware και η EA έμαθαν από τα λάθη τους. Το ξαναλέω, μακάρι να διαψευστώ περίτρανα και η επιστροφή του Mass Effect να είναι ονειρεμένη και μεγαλειώδης. Λίγοι μήνες έμειναν!
τα τελευταία 10 χρόνια, σπάνια έχω συμφωνήσει μαζί σου σε τοσο μεγάλο βαθμό. kudos Αλεξ.
εξαιρετικά γραμμένα σχόλια και για τα 3 παιχνίδια και τα αρνητικά τους.
ειδικα η λέξη “filler” για το 2 ειναι ακριβως οτι ενιωσα και εγώ και οσο καλα να ηταν τα loyalty κ suicide missions, δεν μπορούσαν να το κρύψουν.
Λίγο-πολύ, συμφωνώ. Διασκέδασα πολύ και με τρία Mass Effect, αλλά αυτό που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου ήταν το πρώτο, κυρίως γιατί ήταν το πιο αυτόνομο από τα τρία και περιείχε το μυστήριο να ανακαλύψεις τι ακριβώς συμβαίνει. Ειδικά οι Reapers παρουσιάζονταν σαν κάτι με θεϊκή υπόσταση. Κρίμα που τελικά η Bioware απομυθοποίησε το ίδιο της το σενάριο.
Για το Andromeda τώρα, μια εσάνς από reskinned Dragon Age: Inquisition φέρνει, πολλή τρεχάλα και μπαμ-μπουμ, ελπίζω τα ατού του να μην περιορίζονται μόνο εκεί. Αν θέλω να παίξω shooter, υπάρχει και το Gears of War 4…
Έχοντας μεγάλη συμπάθεια προς το είδος της space opera, μπορώ να πω ότι ο έρωτας μου για τα ME συγκρίνεται μόνο με τον έρωτα του Κουτσούκου για τα Witcher. Τα ΜΕ έχουν σαφέστατα μειονεκτήματα, τα περισσότερα από τα οποία αναφέρεις στο άρθρο σου. Το μόνο στο οποίο διαφωνώ είναι το cover-based 3rd person στοιχείο το οποίο εμένα γενικά μου αρέσει, αλλά ok, γούστα είναι αυτά. Αυτό που δε νομίζω ότι αναφέρεις είναι ότι τα ME δεν είναι δυνατόν να κρίνονται ως παιχνίδια καθώς απλούστατα δεν είναι τέτοια. Τα ΜΕ (που στην πραγματικότητα αποτελούν μία οντότητα, έναν οργανισμό) είναι ένα έργο τέχνης, απλά και ξεκάθαρα.
Αυτό που έχουν καταφέρει οι άνθρωποι της Bioware και της “κακιάς” EA (που φαίνεται ότι για το μόνο που δε φταίει είναι για το Brexit και για την κρίση του ελληνικού χρέους) είναι να μας προσφέρουν μια πολύωρη εμπειρία που όμοια της εγώ προσωπικά δεν είχα βιώσει ποτέ μου και πολύ αμφιβάλλω αν θα ξαναβιώσω στο εγγύς μέλλον. Κρατώντας το πνεύμα ενός από τα καλύτερα RPG της 20ετίας (KOTOR 1) και πασπαλίζοντας συχνά τις μάχες με λίγο από το μίγμα “επικής απελπισίας” που χαρακτήριζε το Halo, έχτισαν έναν κόσμο που ομοιό του δεν έχουμε ξαναδεί στη 3D εποχή του gaming. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει ότι μπορεί πολύ εύκολα κανείς να γράψει εκατοντασέλιδες διπλωματικές πάνω σε ΑΠΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ LORE ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ όπως για το σύστημα διακυβέρνησης των Quarians, για το ρόλο των Krogan στην αλληλουχία Rachni – Krogan Wars (ντροπή σου που σκότωσες την πρώτη Rachni Queen παρεμπιπτόντως) και για πολλά άλλα που τώρα είμαι πολύ νυσταγμένος να θυμηθώ.
Η αποτυχία των δημιουργών στο σεναριακό χειρισμό αυτού του τιτάνα που οι ίδιοι δημιούργησαν ήταν εντέλει σαφέστατη, αλλά όχι άρκετη για να αφαιρέσει πολύ από την τριλογία και από αυτά που ζήσαμε στην πορεία της. Έχουμε, δηλαδή, για μία ακόμη φορά το περίφημο “σύνδρομο του Lost”, όπου ο (ίσως και φυσιολογικός βάσει του μεγέθους του εγχειρήματος) σεναριακός εκτροχιασμός του φινάλε δεν αναιρεί την αναμφισβήτητη ιδιοφυία του συνόλου και την ανάδειξή του ως σημείο αναφοράς για το μέλλον του μέσου που εκπροσωπεί.
ΥΓ: Αν και δε μου αρέσει να τα διαχωρίζω, συμφωνώ γενικά με τη σειρά 1>2>3 μόνο και μόνο για τα περισσότερα RPG στοιχεία του 1 που αναπόφευκτα θυμίζουν το KOTOR.
ΥΓ2: Μοιράζομαι το κακό σου προαίσθημα για το Andromeda, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό από το να Πιστεύω.
ΥΓ3: … I am the very model of a scientist Salariaaaaaaaaaan! 🙂
Η αναφορά μου στο εκπληκτικό sci-fi universe που η Bioware δημιούργησε (σχεδόν) εκ του μηδενός είχε σκοπό να αναγνωρίσει στην Bioware τα σημαντικά επιτεύγματά της στη σειρά. Είναι πάγια η θέση μου οτι το μέγεθος της οργής και της απογοήτευσης των φανατικών είναι ευθέως ανάλογο με την εκτίμηση για την δουλειά της εταιρίας μέχρι εκείνο το σημείο. Η σύγκρισή σου με το Lost είναι απίστευτα εύστοχη, και τα δύο προϊόντα αποδεικνύουν το παλιό συγγραφικό αξίωμα οτι οι σε μια ιστορία πρέπει να ξεκινάς γράφοντας το τέλος.
Έχω να πω κάποια πραγματάκια για την σειρά,πολύ καλό το κείμενο του ναύαρχου ,αλλά έχω βιώσει την σειρά από μία άλλη οπτική .Για να καταλάβετε τι εννοώ ας ξεκινήσω από την γνωριμία μου με τo Mass Effect.Ξεκίνησα από τον δεύτερο τίτλο της σειράς , ήμουν πιτσιρίκι όταν βγήκαν τα Mass Effect 1, Star wars KoTOR δεν τα έπαιξα ποτέ (το mass effect 1 το έπαιξα αργότερα αφού είχα παίξει τα 2,3 και το KoTOR το αγόρασα πρόσφατα αλλά περιμένει την σειρά του στον σκληρό).Ήμουν έφηβος και δεν είχα άλλες εμπειρίες από rpg παιχνίδια κυρίως ήμουν φαν των Shooter game,αλλά από μικρός λάτρευα star wars και γενικά το sci-fi setting με συναρπάζει οπότε “ψήθηκα” και δοκίμασα το Mass Effect 2 μια μέρα ,το είχα δει στο Pc master magazine και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον είχε 90+% και τα σχόλια ήταν πολύ καλά.
Σαν κάποιος που έρχεται από shooter game σε rpg game το παιχνίδι με είχε ενθουσιάσει πάρα πολύ.Epic battles και ταυτόχρονα Character customization και dialogue choices.Όλα πολύ καλά στρωμένα για έναν nooba του rpg gaming σαν εμένα.Δέν ένιωσα ποτέ ότι κάτι έλειπε,αντιθέτως ένιωθα ότι το παιχνίδι αυτό είχε πολλά συν που δεν είχαν άλλα action παιχνίδια που είχα παίξει.Να φανταστώ ότι έρχεστε στο νόημα σιγά σιγά για το τι έχω να πω.Το παιχνίδι δεν προοριζόταν για κάποιον hardcore rpg gamer όχι ούτε καν.Το παιχνίδι ήθελε για κοινό έφηβους όπως ήμουν εγώ που ήθελα δράση αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσε να μην χάσει το παλιό κοινό του και να τους κρατήσει όλους ικανοποιημένους.Αλλά τι γίνεται,όσο πιο απλοϊκό και action το κάνανε τόσο πιο πολύ πούλαγε και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία πλέον κυρ ναυαρχε.H τέχνη πλέον έχει να κάνει με το θέαμα και πολλές φορές την μπερδεύουν με την τεχνική, δεν είναι κανένας developer για την τέχνη όλοι πάνε για τα λεφτά και ότι πουλάει καλύτερα αυτό θα μας σερβίρουν.Ζούμε άσχημες εποχές αν ποτέ υπήρξαν ωραίες.Ο ρομαντισμός στο gaming σβήνει σιγά σιγά και το μόνο που μας μένει είναι το ατελείωτο grind και τα θεαματικά frags.
Tο ίδιο που έγραψα σε λάθος article:
Πριν λίγο τελείωσα με τη σειρά (control ending). Χαρακτήρα ξανθό sniper και (κυρίως) renegade με όνομα James (apo Kirk) και γκομενάκι είχα την Tali.
Θα πω ότι το αγαπημένο μου ήταν το 2, μετά το 3 και μετά το 1, κυρίως για λόγους που ανέφερες και εσύ, άδειοι πλανήτες που είναι όλοι σχεδόν ίδιοι, και επιπλέον βαρετά και επαναλαμβανόμενα tasks τα οποία ήταν όλα πάνω κάτω το ίδιο: Να σκοτώνεις ζόμπια ή ρομπότια ή εγκληματίες μέσα σε κτίρια που είχαν την ίδια διαρρύθμιση. Αυτό σε συνδιασμό με το ΣΑΠΙΟ combat system με έκανε να καρκινιάσω, αλλά δε το παράτησα γιατί όντως οι χαρακτήρες και το storytelling θυμίζουν KOTOR. Για τα υπόλοιπα απλά έβαλα Easy mode και δε ξαναέκανα side quests ή tasks.
Το 3 θα το κράξω ελαφρώς γιατί το παιχνίδι πλέον ΔΕΝ είναι RPG, είναι γραμμικό όσο δε πάει με κάποια διλήμματα που σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν σημασία, αλλά δεν επηρεάζουν και πολύ το φινάλε. Θα το κράξω και γιατί η τελική μάχη ήταν πολύ underwhelming τελικά. Και ποιο το νόημα να μου φέρει 3-4 banshee μαζί αν απλά πατώντας Space σε μια κονσόλα “εξαφανίζονται” οι εχθροί και προχωράμε?
Συνολικά, ωραία τριλογία. πιάστε τα από την αρχή για να “το νιώσετε” το πράμα.