CALL OF DUTY: INFINITE WARFARE
Φαντάζομαι τον Bobby Kotick, ηγέτη της Activision, να βηματίζει νευρικά στο γραφείο του κοιτώντας τα τελευταία στοιχεία από την πορεία των πωλήσεων της σειράς Call of Duty. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα COD είναι κάθε χρόνο τα first person shooters με τον μεγαλύτερο αριθμό πωλήσεων παγκοσμίως, αλλά δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία πως η σειρά τα τελευταία χρόνια ψάχνει να ξαναβρεί την ταυτότητά της, πειραματιζόμενη με το setting, το gameplay, το multiplayer, ακόμα και το μοντέλο κυκλοφορίας με την περυσινή κυκλοφορία του Black Ops III Multiplayer Starter Pack. Οι (ακόμη τεράστιες) πωλήσεις φθίνουν και υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως το Call of Duty χάνει έδαφος έναντι των ανταγωνιστών του. Η φετινή μάχη των πωλήσεων μεταξύ Call of Duty: Infinite Warfare, Battlefield 1 και Titanfall 2 θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς, όπως θα διαβάσατε ήδη στα σχετικά reviews του Battlefield 1 και του Titanfall 2 από το site μας, αντίπαλοι του COD είναι δύο από τα κορυφαία shooters των τελευταίων ετών! Μπορεί η Infinity Ward, developer του Infinite Warfare, να ορθώσει το ανάστημά της έναντι των DICE και Respawn Studios, να εγκαθιδρυθεί ξανά ως η βασίλισσα των shooters και να κατατροπώσει τους σφετεριστές του θρόνου; Θα είναι το Infinite Warfare το πολυπόθητο εφαλτήριο για την νέα εκτόξευση της σειράς στα αστέρια; Θα σταματήσουν ποτέ οι game reviewers να κάνουν ερωτήσεις για να ορίσουν το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί το review; Ελάτε να μάθουμε τις απαντήσεις μαζί!
Τα τελευταία Call of Duty δείχνουν να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από το ιστορικό setting που καθιέρωσε τη σειρά στις συνειδήσεις των gamers (World War II) και από το παιχνίδι που, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή ώστε να εκμεταλλευτεί την ψύχωση του αμερικανικού κοινού με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και να συντρίψει τα ρεκόρ πωλήσεων (Modern Warfare). Μετά το Modern Warfare 3 είχαμε κατά σειρά το near-future setting του Black Ops II, το ψευδοpost-apocalyptic σενάριο του Call of Duty Ghosts, το τοποθετημένο ακόμα μακρύτερα στο μέλλον Advanced Warfare, το Terminatorοειδές Black Ops III και φέτος το εντελώς sci-fi Infinite Warfare. Όπως είναι λογικό, η αλλαγή αυτή στο στυλ και το setting της σειράς δεν έχει καθίσει καλά σε μέρος της πιστής fanbase η οποία θα επιθυμούσε είτε την επιστροφή σε κάποιο ιστορικό setting είτε την προσγείωση στη σημερινή πραγματικότητα. Τους καταλαβαίνω απόλυτα διότι ένιωσα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα όταν το Call of Duty εγκατέλειψε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για χάρη ενός φορτισμένου πολιτικά σεναρίου. Φυσικά κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί οτι δικαιολογείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο η τρομοκρατία, ιδίως όταν στρέφεται εναντίον αμάχων, όμως η τωρινή παγκόσμια πολιτική κατάσταση έχει ορισμένες διαβαθμίσεις του γκρι οι οποίες απουσίαζαν από την ασπρόμαυρη ηθική του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Για να το πω πιο απλά, ήταν πολύ πιο εύκολο να νιώσεις ήρωας σε έναν αμυντικό κυρίως πόλεμο εναντίον ενός φασιστικού καθεστώτος καθοδηγούμενο από έναν παρανοϊκό δικτάτορα παρά εκπροσωπώντας την μεγαλύτερη σύγχρονη υπερδύναμη η οποία βομβαρδίζει κατά το δοκούν και συχνά μέχρι της πλήρους ισοπεδώσεως.
Εν πάση περιπτώσει και πέρα από τις προσωπικές μας προτιμήσεις, η αλήθεια είναι οτι η αλλαγή του setting είναι επιβεβλημένη σε μία ετήσια σειρά παιχνιδιών. Το λάθος της Activision, κατά την άποψη του γράφοντος, εντοπίζεται στον λανθασμένο προγραμματισμό των κυκλοφοριών με αποτέλεσμα να υπάρχουν συνεχόμενα παιχνίδια με παρόμοιο ουσιαστικά setting. Για παράδειγμα, ποιος ο λόγος να να υπάρχουν τρεις συνεχόμενες κυκλοφορίες με near future ή sci-fi setting; Θα ήταν πολύ πιο λογικό το κάθε studio να εξειδικευθεί σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι ώστε τη μία χρονιά να έχουμε ένα COD με ιστορικό setting, την επόμενη ένα sci-fi, την μεθεπόμενη ένα Modern Warfare και ούτω καθεξής. Έτσι θα είχαμε κάθε χρόνο κάτι διαφορετικό και ο κάθε παίκτης θα μπορούσε να επιλέξει τον τίτλο της αρεσκείας του, αντίθετα με τη σημερινή κατάσταση στην οποία οι fans της σύγχρονης μάχης πρέπει να πάνε πολλά χρόνια πίσω για να βρουν το κατάλληλο COD και οι οπαδοί των ιστορικών settings πρέπει να το γυρίσουν στο Battlefield.
Θα δούμε λοιπόν τι θα επιλέξει η Activision για το μέλλον της σειράς, όμως για την ώρα έχουμε μπροστά μας το Call of Duty: Infinite Warfare το οποίο, για καλή μου τύχη, ανταποκρίνεται πλήρως στις προτιμήσεις μου ως γνωστός sci-fi fan!
Μεταφερόμαστε στο μακρινό μέλλον και σε μία εποχή που βρίσκει την ανθρωπότητα να κοιτάει τα άστρα. Η εξάντληση των φυσικών πόρων της γης ανάγκασε τα έθνη του πλανήτη μας, ενωμένα κάτω από την κοινή σημαία της United Nations Space Alliance (UNSA), να αναζητήσει το μέλλον του είδους μας στα αστέρια μέσω της αποίκησης των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Δυστυχώς η φύση του ανθρώπου δεν φαίνεται να αλλάζει όσα χρόνια και αν περάσουν αφού οι αποικίες, υπό την ηγεσία του Settlement Defence Front (SDF) επιδιώκουν την πλήρη ανεξαρτητοποίηση από την μητέρα πατρίδα. Η ένταση μεταξύ της γης και των αποικιών οδηγείται τελικά σε ένοπλη σύρραξη όταν το SDF εκτελεί μία τρομοκρατική επίθεση πρωτοφανούς βιαιότητας κατά τη διάρκεια εορτασμών στην Γενεύη και καταφέρνει σημαντικότατο πλήγμα στο στρατιωτικό σκέλος της UNSA, το SATO (Solar Associated Treaty Organization, το μελλοντικό NATO, όχι την εταιρία επίπλων). Πρωταγωνιστής της single player campaign μετά τον σύντομο πρόλογο είναι ο Nick Reyes, αμερικανός πιλότος ο οποίος λόγω του θανάτου του κυβερνήτη αναλαμβάνει την διοίκηση του διαστημικού σκάφους Retribution, με άμεση αποστολή την απόκρουση της επίθεσης του SDF και μακροπρόθεσμο στόχο την τελική νίκη εναντίον των αιμοσταγών επαναστατών του Salen Kotch, βασικού “κακού” ο οποίος παίζεται από τον ηθοποιό Kit Harrington του Game of Thrones.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως Call of Duty fan είναι οι single player campaigns των παιχνιδιών. Γνωρίζω οτι η πλειοψηφία των αγοραστών ενδιαφέρεται για το multiplayer αλλά για μένα η εμπειρία των Call of Duty campaigns είναι μοναδική, παρά τις διάφορες απομιμήσεις και την ξεκάθαρη επιρροή που είχε η σειρά στα υπόλοιπα shooters της αγοράς. Καμία άλλη σειρά δεν μπορεί να προσφέρει τον ίδιο βαθμό θεάματος και το Call of Duty Infite Warfare δεν αποτελεί εξαίρεση καθώς προσφέρει ορισμένα εντυπωσιακά set pieces που σε μία-δύο περιπτώσεις με άφησαν με το στόμα ανοικτό. Το διαστημικό setting προσφέρεται απόλυτα για θεαματικές στιγμές και η Infinity Ward το εκμεταλλεύεται πλήρως ώστε να ρίξει τον παίκτη στη μέση ενός πρωτοφανούς χάους από δράση, εκρήξεις, μονομαχίες, αερομαχίες, βομβαρδισμούς, μάχες μεταξύ capital ships, μάχες σε διάφορους πλανήτες και σταθμούς, μάχες στο διάστημα, μάχες σε μηδενική βαρύτητα, άμυνα, επίθεση, stealth, σαμποτάζ και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας! Διασκέδασα με την campaign του περυσινού Black Ops III η οποία είχε και εκείνη μερικές έξυπνες ιδέες όμως η φετινή campaign είναι ξεκάθαρα ένα σκαλί επάνω σε όλα τα επίπεδα.
Καταρχάς η διάρκειά της κρίνεται απολύτως ικανοποιητική για τα σημερινά δεδομένα. Παίζοντας στο επίπεδο δυσκολίας Normal ολοκλήρωσα την campaign σε επτά και κάτι ώρες, χωρίς να εξαντλήσω όλο το διαθέσιμο περιεχόμενο. Ο Nick Reyes αναλαμβάνει όπως είπαμε την διοίκηση τους σκάφους Retribution και η θέση του κυβερνήτη φέρνει μαζί της ένα άλφα επίπεδο αυτονομίας όσον αφορά την επιλογή της επόμενης αποστολής. Σε ένα προκαθορισμένο σημείο της campaign το Infinite Warfare αρχίζει να θυμίζει Mass Effect καθώς ο Reyes στέκεται μπροστά από έναν αστρικό χάρτη και πρέπει να επιλέξει τον επόμενο προορισμό του σκάφους του! Εκτός από την main mission ο χάρτης διαθέτει και ορισμένες side missions διάφορων ειδών , η ολοκλήρωση των οποίων ενδέχεται να σας δώσει διάφορα bonuses για τη συνέχεια της campaign. Ήθελα πολύ αυτό το στάδιο να είναι ακόμα πιο ανοικτό, να έχει μεγαλύτερη ποικιλία αποστολών και να επηρεάζει ουσιαστικά την campaign, ξεκλειδώνοντας ίσως ένα εναλλακτικό ending, όμως ακόμη και έτσι η επιστροφή στην ημι-ελευθερία του Black Ops 2 κρίνεται ως θετική για το μέλλον της σειράς.
Ένα ακόμα καινούριο στοιχείο που μίλησε στην καρδιά μου: Space dogfights. Ο Reyes έχει την ευκαιρία σε αρκετά σημεία της campaign να ασκήσει το κύριο επάγγελμά του (πιλότος) και να εμπλακεί σε θεαματικές αερομαχίες εναντίον των δυνάμεων της SDF. Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα πολλά από αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού γιατί, σαν ορκισμένος φαν των scace combat sims και μεγαλωμένος από τα Wing Commander και Freespace (ω αγαπημένο, λατρεμένο Freespace), φαντάστηκα οτι η Infinity Ward θα χειριζόταν αυτό το κομμάτι με σχετική προχειρότητα, σαν μια διασκεδαστική παρένθεση μεταξύ των κλασικών ground missions. Σίγουρα δεν περίμενα οτι α) οι αποστολές αυτές θα καταλάμβαναν ένα σημαντικό μέρος της single player campaign και β) οτι θα ήταν τόσο διασκεδαστικές! Μην περιμένετε κάποιο ρεαλιστικό newtonian physics-based μοντέλο πτήσης, ούτε τη διαχείριση ασπίδων, ενέργειας και πολλαπλών υποσυστημάτων όπως συμβαίνει στα περισσότερα κορυφαία space sims, αλλά για τα δεδομένα ενός first person shooter οι διαστημικές αερομαχίες προσφέρουν ένταση, δράση και άφθονο θέαμα. Το μοναδικό feature που θα ήθελα να είχε παραλειφθεί είναι η δυνατότητα για αυτόματη καταδίωξη ενός σκάφους χωρίς την παρέμβαση του παίκτη, κρατώντας απλώς πατημένο ένα πλήκτρο. Η δυνατότητα αυτή είναι φανερό πως προστέθηκε για να διευκολύνει τους ενδεχόμενα άμαθους σε αερομαχίες Call of Duty gamers και υπεραπλοποιεί ένα κατά τα άλλα καλοφτιαγμένο κομμάτι του παιχνιδιού.
Αξιολογώντας συνολικά την campaign πρέπει να πω πως έμεινα σχεδόν απόλυτα ικανοποιημένος, με μόνο ουσιαστικό ψεγάδι τους σχετικά βαρετούς και συμβατικούς χαρακτήρες. Ο κακός θέλει απλά να καταστρέψει τους αντιπάλους του, ο πρωταγωνιστής και οι συμπολεμιστές του είναι όλοι γενναίοι στρατιώτες που βάζουν το γενικό καλό πάνω από τον εαυτό τους. Μπορεί αρκετός κόσμος να μην ενθουσιάστηκε από την single player campaign του περυσινού Black Ops III αλλά οι developers δοκίμασαν κάτι το διαφορετικό, πρόσθεσαν μυστήριο και σεναριακές ανατροπές και τελικά κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου μέχρι τέλους καθαρά λόγω σεναρίου, έστω και αν η τελική υλοποίηση δεν ήταν άψογη. Η φετινή campaign είναι ανώτερη στο gameplay αλλά εξελίσσεται από την αρχή μέχρι το τέλος με απόλυτα προβλέψιμο τρόπο.
Το multiplayer του Infinite Warfare έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, ευτυχώς το πλεονέκτημα ενός μη-day-1 review είναι οτι ως reviewer έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις τα διάφορα παράπονα και να τα αξιολογήσεις με ψύχραιμη ματιά. Τα περισσότερα παράπονα φαίνεται να εστιάζουν στην αργή κίνηση των χαρακτήρων, στις όχι σωστά υλοποιημένες δυνατότητες για πιο γρήγορη κίνηση στον χάρτη και στον κλειστοφοβικό σχεδιασμό των χαρτών. H ένστασή μου όσον αφορά τα παράπονα αυτά είναι νομίζω απλή: Έτσι δεν ήταν πάντοτε το multiplayer του Call of Duty; Δεν ήταν ποτέ Quake με την ταχύτατη κίνηση εντός του χάρτη, ούτε Battlefield με τους συχνά αχανείς χάρτες, ούτε Titanfall με το wall running και την εκμετάλλευση εναλλακτικών διαδρομών. Φαίνεται πως αρκετοί παίκτες έχουν βαρεθεί πλέον την κλασική συνταγή του Call of Duty και αναζητούν κάτι καινούριο. Δεν τους κατηγορώ καθόλου και, εάν σας ενδιαφέρει η δική μου προτίμηση, τοποθετώ το multiplayer του Call of Duty στην τρίτη θέση πίσω από το Battlefield και το Counter-Strike. Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι επειδή προτιμώ το Battlefield θα κριτικάρω το Infinite Warfare γιατί δεν είναι Battlefield. Διαφορετικά παιχνίδια, διαφορετικά στυλ παιχνιδιού, διαλέγετε και παίρνετε.
Δυστυχώς αυτού του είδους η υπαρξιακή αναζήτηση, to be (COD) or not to be, φαίνεται πως ταλαιπωρεί και την Infinity Ward η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της προσθήκης νέων στοιχείων στο multiplayer (για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού) και τη διατήρηση του γνωστού gameplay (για να μην αποξενώσει τους ορκισμένους φανς). Δεν νομίζω πως το κατάφερε ιδιαίτερα καλά, τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό με τα παιχνίδια των Treyarch (Black OPs 2,3) και Sledgehammer Games (Advanced Warfare). Το multiplayer της φετινής έκδοσης δεν είναι το ίδιο διασκεδαστικό με τις προηγούμενες εκδόσεις. Ο σχεδιασμός των χαρτών δεν είναι όντως ιδιαίτερα καλός, οι developers προσπάθησαν να δώσουν στους παίκτες εναλλακτικές διαδρομές ώστε αυτοί να κάνουν χρήση των διαθέσιμων abilities (jump boosting, wall running) αλλά κάποια στιγμή φαίνεται πως φοβήθηκαν οτι θα χάσουν τους οπαδούς του κλασικού COD και γέμισαν τους χάρτες με διάφορα ορατά και αόρατα εμπόδια που φράζουν τις κινήσεις των παικτών ώστε να τους αναγκάσουν να… προσγειωθούν στο έδαφος. Η απόφαση αυτή πρέπει να πάρθηκε σχετικά αργά κατά το development διότι οι χάρτες φαίνεται ξεκάθαρα οτι έχουν σχεδιαστεί για να ενθαρρύνουν την κάθετη και απρόβλεπτη κίνηση, αφαιρώντας έμφαση από τους παραδοσιακούς οριζόντιους διαδρόμους (lanes) των πιο πετυχημένων Call of Duty maps. Έτσι το gameplay καταλήγει σε ένα μάλλον άτσαλο και αταίριαστό μείγμα μεταξύ παλιού και νέου. Οι χάρτες του περυσινού Black Ops III προσφέρονταν πολύ περισσότερο για μη συμβατικό gameplay και ίσως η Infinity Ward θα έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα κατά τον προσδιορισμό του στυλ που θέλει να ακολουθήσει.
Έπειτα υπάρχει το ζήτημα του διαθέσιμου online πληθυσμού ο οποίος φαίνεται να φθίνει με κάθε καινούρια έκδοση. Δεν πρόκειται να δυσκολευθείτε να βρείτε μια γεμάτη παρτίδα Team Deathmatch – η σχετική λίστα γεμίζει συνήθως σε μερικά δευτερόλεπτα- όμως όλα τα υπόλοιπα διαθέσιμα game modes, τα οποία μάλιστα είναι και λιγότερα από την περυσινή έκδοση, παρουσιάζουν έντονο, εντονότατο πρόβλημα λειψανδρίας. Δυστυχώς η ίδια η Activision φρόντισε να φέρει την κατάσταση σε αυτό το σημείο, αρχικά με τις τσαπατσούλικες εκδόσεις προηγούμενων COD για PC και μετά με την πεισματική της άρνηση να προσφέρει τα παλιότερα παιχνίδια της σειράς σε μειωμένη τιμή ώστε να κρατήσει το κοινό που δεν θέλει ή δεν μπορεί να πληρώσει 60€ για το παιχνίδι. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η κατάσταση είναι τέτοια ώστε δεν μπορώ να προτείνω την αγορά του παιχνιδιού εάν σας ενδιαφέρει οποιοδήποτε άλλο game mode εκτός από το Team Deathmatch. Εάν υπήρχε server browser τότε θα ήταν πιο πιθανό να βρουν οι παίκτες γεμάτους servers αλλά…
Κατά τα άλλα η Infinity Ward κράτησε τη λογική των classes από το Black Ops III μέσω των Combat Rigs, ειδικών στολών οι οποίες προσφέρουν επιπλέον όπλα και abilities στον παίκτη. Τα πατροπαράδοτα συστήματα των perks και του “Pick 10” για τον εξοπλισμό του παίκτη παραμένουν σε γενικές γραμμές όμοια. Πριν από την είσοδο στη μάχη έχετε την ευκαιρία να επιλέξετε τον εξοπλισμό σας, τα attachments που θα χρησιμοποιήσετε στα όπλα και τα perks που θα σας δώσουν διάφορες (κατά κανόνα passive) abilities μοιράζοντας τους δέκα διαθέσιμους πόντους “αγοράς” εξοπλισμού κατά το δοκούν. Το σύστημα αυτό και τα Combat Rigs προσφέρουν επαρκή βαθμό customization και ποικιλίας στο multiplayer, ιδίως όταν ανεβείτε μερικά levels και αρχίζετε να ξεκλειδώνετε καινούρια όπλα και perks. Μπορεί το multiplayer να μην είναι το ίδιο διασκεδαστικό με τα προηγούμενα COD όμως το παιχνίδι προσφέρει και πάλι εκατοντάδες ώρες gameplay, με τον αστερίσκο της μακροβιότητας του διαθέσιμου online πληθυσμού. Η Activision επιβάλλεται να αντιμετωπίσει το ζήτημα με αποφασιστικό και δραστικό τρόπο προτού να είναι πολύ αργά. Εκτός από το κλασικό multiplayer mode, το Infinite Warfare περιλαμβάνει και το εσχάτως καθιερωθέν στη σειρά Zombie mode. Στο mode αυτό υποστηρίζεται co-op gameplay τεσσάρων ατόμων και η αισθητική των χαρτών και των χαρακτήρων παραπέμπει άμεσα σε ταινία (ή παρωδία) τρόμου των 80s-90s. Εάν έχετε παρέα μέχρι τεσσάρων ατόμων και θέλετε να παίξετε κάτι σαν το Left4Dead αλλά όχι το ίδιο καλό τότε το Zombie Mode του Infinite Warfare αρκεί για να περάσετε ευχάριστα τον χρόνο σας αλλά προσωπικά θα προτιμούσα οι πόροι που ρίχνονται στον σχεδιασμό των σχετικών modes να είχαν αφιερωθεί αλλού. Υπάρχει άραγε κανείς που ασχολείται με τα συγκεκριμένα modes για πάνω από 2-3 ώρες κάθε χρόνο;
Παρά την μερική απογοήτευση του multiplayer τα νέα στον τεχνικό τομέα είναι σε γενικές γραμμές από καλά έως πολύ καλά. Στην πρώτη εκτέλεση του παιχνιδιού με έλουσε κρύος ιδρώτας γιατί το framerate ήταν ξεκάθαρα πολύ χαμηλό ακόμα και στο μενού επιλογών, όμως γρήγορα διαπίστωσα οτι για κάποιον ανεξήγητο λόγο το παιχνίδι είχε προεπιλέξει ως ανώτατο framerate τα 24 fps! Cinematic όνομα και πράγμα. Αλλάζοντας τη σχετική επιλογή στο Option menu η ομαλότητα αποκαταστάθηκε και μπόρεσα να παίξω το παιχνίδι με framerate που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων βρισκόταν στα 60 fps, με ορισμένα drops στις cutscenes ή σε σκηνές με μεγάλους και ανοικτούς χάρτες, στο επίπεδο λεπτομέρειας Medium και σε ανάλυση 1680×1050. Πάντως οφείλω να επισημάνω οτι τα drops κατά τη διάρκεια της δράσης ήταν ελάχιστα οπότε οι πτώσεις του framerate δεν επηρεάζουν συνήθως το gameplay. Οπτικά το Infinite Warfare είναι πανέμορφο, οι developers χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα οπτικά εφέ και την κλασική μπλε/πορτοκαλί χρωματική αντίθεση ώστε να παρουσιάσουν έναν τίτλο που συχνά εντυπωσιάζει με τα περιβάλλοντα, τους χαρακτήρες και τις σκηνές δράσης που απεικονίζει επί της οθόνης. Ο υπολογιστής στον οποίο έτρεξα το παιχνίδι βρίσκεται μεταξύ αναβαθμίσεων του hardware, κατά συνέπεια διαθέτει σύγχρονο επεξεργαστή και μνήμη (Core i5 6500, 16GB DDR4) αλλά παλιά κάρτα γραφικών (GTX 660, 2GB VRAM). Έστω και με αυτή την παλιά κάρτα γραφικών το παιχνίδι απέδωσε όμορφα γραφικά και αρκετά σταθερό framerate καταφέρνοντας να τρέχει καλύτερα από τον περυσινό τίτλο. Το πιο σημαντικό bug που συνάντησα προκαλούσε τον αποσυγχρονισμό των γραφικών και του ήχου σε ορισμένες cutscenes αλλά λύθηκε με patch που κυκλοφόρησε προσφάτως. Not bad, Infinity Ward.
Πριν εκφράσω τις τελικές μου σκέψεις για την εφετινή έκδοση του Call of Duty θα ήθελα να σταθώ για λίγο στο παρελθόν της σειράς και στο μέλλον της στο PC gaming. Το Call of Duty ξεκίνησε ως ένα PC game, αύξησε το κοινό του όταν το δεύτερο μέρος της σειράς κυκλοφόρησε στην κονσόλα της Microsoft και γιγαντώθηκε, κυρίως στο αμερικάνικο κοινό του console gaming, με το Modern Warfare το οποίο όμως είχε ακόμη όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που περιμένουν οι PC gamers, όπως server browser και FOV options. Από το Modern Warfare 2 και μετά έγινε φανερό στους πάντες οτι οι προτεραιότητες του publisher και των developers άλλαξαν. Οι εκδόσεις για game consoles απέκτησαν προτεραιότητα, οι server browsers εγκαταλείφθηκαν για χάρη του matchmaking και τα PC ports άρχισαν σταδιακά να χάνουν σε ποιότητα. Έχοντας ασχοληθεί με την πλειοψηφία αυτών των PC ports, τόσο στο single player όσο και στο multiplayer, έζησα αυτή την αλλαγή δεδομένων από πρώτο χέρι και εγώ, όπως και η πλειοψηφία του άλλοτε πολυπληθούς κοινού των Call of Duty PC fans, άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου.
Κάποια στιγμή μετά το Call of Duty Ghosts και ενώ οι πωλήσεις της σειράς είχαν αρχίσει να παίρνουν την κατιούσα τόσο σε PC όσο και σε κονσόλες, η Activision φαίνεται πως αντιλήφθηκε οτι θα έπρεπε να προσπαθήσει περισσότερο, με αποτέλεσμα να δούμε σαφώς βελτιωμένες PC εκδόσεις του Call of Duty με τα Advanced Warfare, (εν μέρει) Black Ops III και τώρα με το Infinite Warfare. Δυστυχώς ενδέχεται να είναι πλέον πολύ αργά. Το Infinite Warfare PC αξίζει να πουλήσει περισσότερο, είναι μια καλή έκδοση ενός δυνατού στο single player και επαρκούς στο multiplayer τίτλου, όμως όλα δείχνουν οτι η πορεία του στην αγορά θα είναι στρωμμένη με αγκάθια. Ίσως οι καλές εντυπώσεις από την campaign βοηθήσουν τις πωλήσεις σε βάθος χρόνου, όμως η κατάσταση είναι τέτοια που η Activision καλείται να πάρει σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον της σειράς.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει η Activision για να σώσει το Call of Duty στο PC; Πάρα πολλά, εάν έχει την θέληση να διαθέσει τον απαραίτητο χρόνο, χρήμα και ενέργεια. Κανένα παιχνίδι δεν είναι καταδικασμένο και… όλα τα ματς γυρίζουν. Ο Bobby Kotick δεν θα χρειαστεί να ψάξει μακριά για κάποιο παράδειγμα, ας ρίξει απλώς μια ματιά στο πιο δημοφιλές shooter στο Steam: Το Counter-Strike: Global Offensive. Ο τίτλος της Valve ξεκίνησε την πορεία του με άσχημες πωλήσεις και οι περισσότεροι εξ ημών βιαστήκαμε να τον ξεγράψουμε. Η Valve όμως μελέτησε τα παράπονα και τις κριτικές, αναδόμησε το παιχνίδι εκ βάθρων, πρόσθεσε στοιχεία τα οποία έδιναν μακροπρόθεσμη προοπτική στο παιχνίδι (το γνωστό πλέον games as a service) και προχώρησε σε γενναίες εκπτώσεις στην τιμή του παιχνιδιού ώστε να δώσει την ευκαιρία σε όσο το δυνατόν περισσότερους gamers να το δοκιμάσουν. Το αποτέλεσμα των κινήσεων αυτών το γνωρίζουμε όλοι μας. Άρα, αγαπητοί Call of Duty developers και publisher, τα πράγματα είναι απλά. Θυμηθείτε τις ρίζες του Call of Duty ως PC game και δώστε στο κοινό τα χαρακτηριστικά που ζητά. Ακούστε την κοινότητα και τα παράπονά της και, για όνομα του Θεού, κάντε επιτέλους καμιά έκπτωση της προκοπής! Δεν είναι δυνατόν το Call of Duty 2, παιχνίδι του 2006, να μην έχει πέσει ποτέ κάτω από τα 10$ στο Steam, το Black Ops ποτέ κάτω από τα 20$ και το Advanced Warfare ποτέ κάτω από τα 30$. Με αυτή την αρτηριοσκληρωτική πολιτική η Activision ουσιαστικά στερεί την σειρά από νέους fans ή από πωλήσεις σε άτομα που ενδιαφέρονται κυρίως για το single player.
Αυτά όσον αφορά τις γενικές μου σκέψεις για το μέλλον της σειράς. Συγκεκριμένα για την φετινή έκδοση, κατά την προσωπική μου άποψη το Call of Duty: Infinite Warfare είναι μια αξιόλογη αγορά κυρίως για τους οπαδούς του single player κομματιού των Call of Duty games. Η Campaign είναι καλοφτιαγμένη, ενδιαφέρουσα, γεμάτη δράση και εντυπωσιακά set pieces, ικανοποιητικής διάρκειας και με κάποιο βαθμό replayability αναλόγως του αν θα επιλέξετε εξαρχής να ολοκληρώσετε όλες τις side missions. Το multiplayer δεν είναι όσο καλό θα μπορούσε να είναι και υπάρχει η Δαμόκλειος Σπάθη του online πληθυσμού που δεν με αφήνει να το προτείνω σε όσους σκοπεύουν να ασχοληθούν αποκλειστικά με το multiplayer ή θέλουν να παίζουν και άλλα game modes πέρα από το Team Deathmatch. Καταλήγω συνεπώς σε παρόμοια βαθμολογία με την περυσινή έκδοση, με διαφορετική όμως έμφαση. Αγοράστε το Infinite Warfare για το single player, όχι για το multi. To single player προσφέρει εγγυημένη διασκέδαση, δυστυχώς το multiplayer ενδέχεται να είναι σύντομα ημιθανές.
We thank warmly IGE Group για τη διάθεση του review code.
Pros
- Καλύτερο optimization σε σχέση με την περυσινή έκδοση
- Εντυπωσιακά γραφικά
- Ποιοτική single player campaign
Cons
- Λιγότερο διασκεδαστικό multiplayer
- o online πληθυσμός μειώνεται συνεχώς