DOOM ETERNAL

Σοκ. Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση του ανυποψίαστου παίκτη που θα ξεκινήσει να παίζει το νέο πόνημα της Id Software. Σοκ για την ταχύτητα που εξελίσσεται η δράση, σοκ για το υψηλό επίπεδο δυσκολίας και σοκ για την αλλαγή κατεύθυνσης. Αν αναρωτιέστε τι εννοούμε με τον όρο «αλλαγή κατεύθυνσης», είναι κάτι που θα αναλύσουμε παρακάτω. Προς το παρόν, κρατήστε τις αναμνήσεις σας από το υπέροχο Doom του 2016, αναλογιστείτε πως θα ήταν αν πολλαπλασιάζαμε τα κυριότερα χαρακτηριστικά του επί δύο και προσθέταμε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη για διαχείριση πόρων. Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε την Αιώνια Καταδίκη.

Το Doom Eternal διαδραματίζεται δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του προηγούμενου παιχνιδιού, όπου τα πράγματα για την ταλαίπωρη Γη δεν είναι καθόλου, μα καθόλου καλά. Η εισβολή των διαβολικών δυνάμεων έχει ισοπεδώσει περισσότερο από το μισό πληθυσμό της (κάτι δις δηλαδή), με την άμυνα του εναπομείναντος ανθρωπίνου γένους να είναι μάταιη απέναντι στη σφοδρότητα των δαιμονικών επιθέσεων. Η μοναδική ελπίδα σωτηρίας ακούγεται στο όνομα του Slayer, γνωστού στην πιάτσα και ως Doomguy, ο οποίος επανέρχεται στην ενεργό δράση, περισσότερο νευριασμένος και σιωπηλός παρά ποτέ. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι εντελώς μόνος, καθώς φιλοξενείται σε έναν πελώριο διαστημικό σταθμό/hub, called Fortress of Doom, το οποίο ελέγχεται από την AI Vega. Εκεί, ο Vega θα ενημερώσει τον Slayer για τη σοβαρότητα της κατάστασης καθώς και το γεγονός ότι για να σταματήσει η εισβολή, θα πρέπει να σκοτώσει τρεις Ιερείς της Κόλασης, οι οποίοι υπακούν στις προσταγές μιας μυστηριώδους οντότητας, της Khan Maykr. Και κάπως έτσι ξεκινά το μακελειό, αρχικά ως μια πρόφαση, αλλά στην πορεία ως μια κανονική ιστορία με πλούσιο lore από πίσω (βλέπε codex), το οποίο σκιαγραφεί αρκετές πτυχές τόσο της υπόστασης του Slayer (ποιος είναι, από που προήλθε) όσο και της Khan Maykr και των κινήτρων της.

Βέβαια, δύσκολα θα πετάξετε τη σκούφια σας παρακολουθώντας την εξέλιξη της πλοκής, η οποία είναι τίγκα στα κλισέ και στην υπερβολή, ομολογουμένως όμως δεν ενοχλεί καθόλου και σε σημεία ίσως προκαλέσει και το ενδιαφέρον σας για την κατάληξή της. Επί της ουσίας όμως, η υπόθεση έρχεται σε δευτερότριτη μοίρα, καθώς έχετε άλλα, πολύ μεγαλύτερα θέματα να σας απασχολήσουν. Και αυτά είναι οι δεκάδες δαίμονες που θέλουν ένα κομμάτι από τα σωθικά σας. Πιστό λοιπόν στην ιδέα του πρόσφατου Doom, το παιχνίδι διατηρεί το μοτίβο της ακατάπαυστης δράσης σε συνδυασμό με σύντομα “platform” διαλείμματα, μόνο που και τα δύο βρίσκονται υπό την επήρεια στεροειδών.

Ξεκινώντας από το πρώτο κομμάτι, ο ρυθμός της δράσης είναι απίστευτα γρήγορος (το σοκ που λέγαμε στην εισαγωγή), σε σημείο που θυμίζει κάποιο arena multiplayer game τύπου Quake 3. Η ταχύτητα και η σφοδρότητα που επιτίθενται οι κάθε λογής δαίμονες είναι συγκλονιστική και δε συγχωρείται η παραμικρή κωλυσιεργία: αν σταματήσετε να τρέχετε σημαίνει, αν όχι θάνατος, τουλάχιστον καταποντισμός της υγείας του Slayer κατά τρία τέταρτα. Ειδικά στα πρώτα levels, έως ότου να συνηθίσετε το ρυθμό, θα δεινοπαθήσετε να περάσετε ακόμα και τις πιο απλές μάχες, ειδικότερα αν παίζετε σε μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας από το Hurt me Plenty. Όμως, αυτό που κάνει το Doom Eternal να ξεχωρίζει δεν είναι η ένταση της δράσης καθ’ αυτή, αλλά ο τρόπος διαχείρισης της.

Εδώ έρχεται το τρίπτυχο glory kill/chainsaw/flame bench να συμβάλλει στην εξίσωση. Τα glory kills σίγουρα τα θυμάστε από το προηγούμενο Doom, ως ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος να πάρετε λίγο health. Το ίδιο γνωστό είναι και το chainsaw, που προορίζεται για το γέμισμα πυρομαχικών, ενώ η χρήση του νεοεισαχθέντος flame bench αφορά την ενίσχυση του armor. Οι εν λόγω μηχανισμοί είναι άκρως απαραίτητοι για την επιβίωση του Slayer, καθώς το εκατέρωθεν ασταμάτητο σφυροκόπημα απαιτεί τρόπους γρήγορης ανανέωσης υγείας/πυρομαχικών/πανοπλίας, κάτι που ούτε κατά διάνοια δεν κατορθώνουν τα τυπικά drops της πίστας .

Άλλωστε σε κάθε μεγάλη μάχη, περιπλανώνται διάφοροι cannon fodder εχθροί που με την ύπαρξή τους, συμβάλλουν στην αναπλήρωση ενός από τους τρεις βασικούς πυλώνες της επιβίωσης του Slayer. Το ποιος θα είναι αυτός, επίκειται καθαρά στη κρίση σας και στην κατάσταση που βρίσκεστε εκείνη τη στιγμή: έχει εμφανιστεί το χαριτωμένο μηνυματάκι “Low Health” και σας έχει πάρει στο κατόπι ένας Doom Hunter; Σίγουρα θα χρειαστείτε ένα boost υγείας με ένα ξεγυρισμένο glory kill. Μήπως το Rocket Launcher δεν έχει άλλα πυρομαχικά για να ξαπλώσει τον Tyrant; Ας είναι καλά ο Jason Voorhees και οι εμμονές του.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θα πρέπει να έχετε στο νου σας ότι δεν είναι όλα τα όπλα κατάλληλα για όλες τις περιπτώσεις. Σωστά διαβάσατε. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να φτάσετε στους τίτλους τέλους του Doom Eternal έχοντας π.χ. μόνο το super shotgun και το ρουκετοβόλο ανά χείρας, αλλά οφείλετε να προσαρμόσετε την τακτική σας ανάλογα με το είδος και το πλήθος των δαιμόνων, οι οποίοι όλοι έχουν ένα αδύναμο σημείο (weak point). Παραδείγματος χάρη, ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος πορφυρός όγκος Cacodemon μοιάζει για bullet-sponge δαίμονας, αλλά μια Sticky Bomb από το shotgun είναι one-hit-kill. Αν αντίστοιχα σημαδέψετε καλά τα rocket launchers του Revenant ή τα flamethrowers του Mancubus, τότε αυτά αχρηστεύονται και μπορείτε στη συνέχεια να τους εξοντώσετε πολύ ευκολότερα. Θα μπορούσαμε να γράφουμε γραμμές επί γραμμών σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά σίγουρα έχετε πιάσει το νόημα.

Ο μόνος εχθρός που δείχνει να μην έχει καμία σοβαρή αδυναμία είναι ο Marauder, ο οποίος είναι πραγματικός εφιάλτης ακόμα και αν παίζετε σε χαμηλό επίπεδο δυσκολίας. Μπορείτε να του προκαλέσετε ζημιά μονάχα όταν εμφανίζεται μια πράσινη λάμψη λίγο πριν σας χτυπήσει με το τσεκούρι του, με το περιθώριο αντίδρασης να είναι αρκετά μικρό, αν και μετά από μπόλικους θανάτους, είμαστε σε θέση να πούμε ότι η εναλλαγή της Ballista με ένα Sticky Bomb ή με το Remote Detonation mod του Rocket Launcher κάνουν εξίσου αρκετά καλή δουλειά.

Άλλωστε, μπορεί το παιχνίδι κατά κάποιον τρόπο να «επιβάλλει» συγκεκριμένα όπλα για δεδομένες καταστάσεις, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εξοπλισμός που διατίθεται δεν πρόκειται να σας αφήσει διόλου παραπονεμένους. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία όπλων, από (super) shotgun και heavy cannon με δυνατότητα zoom μέχρι plasma gun, rocket launcher και BFG, frag ή ice grenades που φοριούνται στον ώμο του Slayer, ενώ υφίστανται και μερικά πιο εξειδικευμένα όπως το σπαθί Crucible or Unmaykr, το οποίο μπορεί να αποκτηθεί αφού ολοκληρώσετε με επιτυχία όλα τα Slayer Gate challenges που θα συναντήσετε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Κάθε όπλο διαθέτει ένα με δύο διαφορετικά mods, τα οποία είναι αυτό που λέμε game changer και, αφού τα πρώτα τα ξεκλειδώσετε, μπορείτε να τα αναβαθμίσετε μαζεύοντας Weapon points που αποδίδονται μετά από τον επιτυχή… καθαρισμό των αρένων. Επίσης, συλλέγοντας Praetor tokens, ανοίγονται βελτιώσεις για την πανοπλία του ήρωα, δηλαδή κάποια μόνιμα buffs όπως π.χ. ανοσία στα εκρηκτικά βαρέλια, ρούνοι που προσθέτουν καινούριες ικανότητες στο παλμαρέ σας (σαν το εξαιρετικά χρήσιμο Saving Throw), καθώς και κάποιοι κρύσταλλοι που αυξάνουν τη μέγιστη υγεία, τον αριθμό των πυρομαχικών και το πόσο γερά μπορεί να αρματωθεί ο Slayer.

Στα «χαρτιά» ακούγονται πολλά και ίσως παραπάνω απ’ όσο θα χρειαζόταν ένα shooter του ύφους του Doom, στην πράξη όμως είναι όλα ξεκάθαρα και μελετημένα, προσφέροντας πληθώρα επιλογών στα χέρια του παίκτη. Μια πληθώρα που έχει ουσιαστικό αντίκτυπο και εφαρμόζεται άμεσα στους χάρτες του παιχνιδιού, οι οποίοι είναι ανοικτού τύπου και ειδικά σχεδιασμένοι για να εξυπηρετούν τη διάθεση του παίκτη να πειραματιστεί, αλλά και να εξερευνήσει τα διάφορα μυστικά που διαθέτουν.

Σε αυτό συμβάλλει και η εισαγωγή του platform στοιχείου ή προτιμότερα η ενίσχυσή του, αφού σχεδόν σε κάθε πίστα είστε υποχρεωμένοι να περάσετε μέσα από κάποιους (απλούς) περιβαλλοντικούς γρίφους που συνδυάζουν διπλά άλματα, εναέρια dashes και σκαρφαλώματα (!) σε συγκεκριμένες επιφάνειες. Αναμφίβολα, δεν ήταν το κρίσιμο στοιχείο που έλειπε από το Doom, εντούτοις δε δημιουργεί προβλήματα και κάποιες φορές είναι αρκετά διασκεδαστικός ο τρόπος που συνδυάζεται με την ανακάλυψη των secret locations. Ούτως ή άλλως, ο τρισδιάστατος χάρτης που συμπεριλαμβάνεται στο παιχνίδι είναι κατατοπιστικότατος και καλό είναι να τον συμβουλεύεστε συχνά, έτσι ώστε να μην ψάχνετε στα τυφλά.

Αν έχετε παρατηρήσει, δεν έχουμε αναφερθεί καθόλου στο multiplayer στοιχείο του Doom Eternal. Υπάρχει λόγος και αυτός είναι ότι είναι… λειψό. Deathmatch δεν υφίσταται παρά μονάχα το Battlemode, το οποίο είναι ένα 2 vs 1 mode για τρεις παίκτες, με τον έναν παίκτη να ελέγχει τον Slayer και τους άλλους δύο κάποιο δαίμονα, ανάμεσα από πέντε επιλογές. Δεν είναι καθόλου άσχημο, αλλά ομολογουμένως η Id δεν έδωσε πολλή βάση σε αυτό και ούτε στο διαδικτυακό παιχνίδι γενικότερα. Μελλοντικά αυτό θα αλλάξει, οπότε προς το παρόν το προσπερνάμε για να καταλήξουμε στον τεχνικό τομέα, που αξίζει ιδιαίτερης μνείας.

H χρήση της Id Tech 7 είναι (το λιγότερο) εντυπωσιακή, παρουσιάζοντας πανέμορφα γραφικά, αν και ίσως λίγο πιο λαμπερά απ’ όσο θα θέλαμε, με την ποικιλία διαθέσεων του περιβάλλοντος να αφήνει τον παίκτη συχνά με ανοικτό το στόμα. Ένα στόμα που δεν κλείνει, ακόμα όταν διαπιστώσει ότι το frame rate δε λέει να πέσει κάτω από τα 60fps, όσα πράγματα και αν διαδραματίζονται ταυτόχρονα στην οθόνη. Σας διαβεβαιώνουμε ότι δε διαδραματίζονται καθόλου λίγα. Ακόμα και σε μικρότερης ισχύος μηχανήματα, με κάποιους συμβιβασμούς το Doom Eternal παρουσιάζει άρτιο αποτέλεσμα, συντελώντας σε ένα ακόμα μικρό θαύμα από την Αμερικανική εταιρία. Από την άλλη, το metal soundtrack του Mick Gordon είναι μεν ταιριαστό για την περίσταση, ιδιαίτερα με κάποια death growls και screams που ακούγονται εδώ και εκεί, αλλά κρίνοντας τα σαν αυτόνομα κομμάτια, ακούγονται σαν generic συνθέσεις του αυτόματου πιλότου.

Καλά όλα αυτά, το ερώτημα είναι κατά πόσο το Doom Eternal πετυχαίνει να είναι διασκεδαστικός ως τίτλος. Η αλήθεια είναι ότι η Id Software ρίσκαρε με το καινούριο Doom. Το παιχνίδι είναι καθαρόαιμο first person shooter και κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει, όμως απαιτεί από τον παίκτη πολλή στρατηγική και εκτεταμένο resource management, σε συνδυασμό με έναν πραγματικά υψηλό δείκτη δυσκολίας. Ιδιαίτερα από τα μέσα του παιχνιδιού και έπειτα, σε κάθε αρένα γίνεται ένας χαμός, με τον παίκτη να βρίσκεται συνέχεια σε εγρήγορση και με πολλές «πληροφορίες» να περιτριγυρίζουν το μυαλό του. Η ενασχόληση μαζί του δημιουργεί ένα άγχος που τσακίζει τα νεύρα, το οποίο προέρχεται κυρίως από το πόσο εύκολα μπορεί να χάσει κανείς και αυτό είναι κάτι που κατά πάσα πιθανότητα δε θα εκτιμηθεί από μια σεβαστή μερίδα των παικτών.

Φυσικά, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, όπου κάποιος θα λατρέψει το Doom Eternal γι’ αυτά ακριβώς που προσφέρει. Απόλυτα σεβαστό και για να έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα, το Doom Eternal δεν απευθύνεται σε εκείνους που θέλουν ένα τυπικό FPS για σκοτώσουν την ώρα τους.  Απαιτεί αφοσίωση, πολλή υπομονή και κυρίως να παίξετε με τους δικούς του κανόνες. Αν δεν το κάνετε, θα σας συντρίψει. Αν όμως παίξετε σύμφωνα με αυτά που είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι της Id Software, τότε μόλις ανακαλύψατε το επόμενο αγαπημένο σας FPS.

Το Doom Eternal μας διέθεσε η IGE Group, την οποία ευχαριστούμε θερμά.