THE FALL

Λοιπόν, έχω να πριζωθώ τόσο πολύ για να παίξω την συνέχεια παιχνιδιού, κάπου από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν είχα τελειώσει το πρώτο shareware επεισόδιο του επικού Traffic Department 2192 (ΤD2192 για τους μυημένους και τόσο εντυπωσιακό που ακόμη θυμάμαι από μνήμης σωστά τον άκυρο αριθμό/ημερομηνία του) και είχα απομείνει να διαβάζω τις τελευταίες γραμμές κειμένου στην οθόνη, με τον οριακά εφηβικό εγκέφαλό μου ανατιναγμένο.

The Man Who Fell To Earth

Το The Fall, χρηματοδοτημένο δίχως το παραμικρό νταβαντούρι μέσω Kickstarter, αποτελεί ίσως το πλέον «καθαρόαιμο» arcade adventure που έχουμε δει στο PC τα τελευταία χρόνια. Ιστορικό είδος, που σταδιακά εξέλειψε ή καλύτερα μετασχηματίστηκε σε 3^rd person action με στιγμές που πατάς το «E» για να δεις κάποια cutscene, το arcade adventure απαιτούσε από τον παίκτη να λύσει σωστά μια σειρά γρίφων βασισμένων στην παραδοσιακή λογική των point n’ click adventures της εποχής, προκειμένου να τα ολοκληρώσει επιτυχώς. Καθώς όμως μιλάμε για μια εποχή όπου οι τεχνικοί περιορισμοί επέβαλλαν διάφορα τερτίπια στους game designers προκειμένου να αυξάνουν την αντοχή ενός παιχνιδιού στον χρόνο, τα arcade adventures διανθίζονταν και με παραδοσιακή δράση, που στηριζόταν στα αντανακλαστικά του παίκτη, χωρίς, συνήθως, να τα ταλαιπωρεί. Υπήρχε ίσα για να προσφέρει λίγη ποικιλία και να κάνει τα παιχνίδια ελκυστικά σε ένα κοινό που μόλις μάθαινε το gaming μέσα από τις πιο απλές και πρωτόγονες εκφάνσεις του.

Το πρώτο και πιθανώς τελευταίο stealth takedown που θα χρησιμοποιήσουμε στο πρώτο μέρος του The Fall.

Το The Fall ξεκινά με μια πολεμική στολή (ελληνιστί combat suit) να γκρεμοτσακίζεται από τα ουράνια και να προσγειώνεται σε ένα αχανές υπόγειο κτιριακό σύμπλεγμα, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Καθώς ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα στην στολή είναι αναίσθητος, τον έλεγχο του κορμιού του αναλαμβάνει η A.R.I.D. , η υπερ-εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη (A.I. για όσους είναι της κλασσικής παιδείας) που είναι κανονικά υπεύθυνη για τις «τυπικές» λειτουργίες της στολής.

Το παιχνίδι είναι στημένο σαν παραδοσιακό ψευδοτρισδιάστο side–scroller, στα πρότυπα των Another World and Flashback και το art direction του σε συνδυασμό με τα υπέροχα voice–overs, δημιουργούν τρομερή ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή που η A.R.I.D. αναλαμβάνει τον έλεγχο των μηχανικών λειτουργιών της στολής, προκειμένου να διασώσει τον μυστηριώδη άνθρωπο μέσα της. Μουσική, περιβάλλοντα, φωτισμοί και ερμηνείες, μπορεί να θυμίζουν οπτικά το ψυχεδελικό μεγαλείο του εγκεφαλικού The Swapper, αλλά καταφέρνουν κάτι πολύ πιο σημαντικό : δημιουργούν έναν κόσμο απείρως αμεσότερο, πιο βρώμικο, βίαιο. Ένα κόσμο που μας αναγκάζει να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά τα όρια των περιορισμών μας προκειμένου να επιβιώσουμε. Παρόλο που η εξέλιξη της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας ιστορίας είναι γραμμική, υπάρχουν τουλάχιστον δυο καίρια σημεία τα οποία εντόπισα, στα οποία μπορούμε να λάβουμε ουσιαστικά διαφορετικές αποφάσεις σχετικά με τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε ορισμένα εμπόδια.

Το κομμάτι όπου καλούμαστε να γίνουμε ένας “καλός και πειθήνιος υπηρέτης του ανθρώπου” είναι από τα αρτιότερα υλοποιημένα set pieces που έχουμε δει σε παιχνίδι εδώ και καιρό.

Ο βαθμός δυσκολίας του The Fall αποτελεί ίσως και την πιο ευχάριστη έκπληξη του παιχνιδιού. Μιλάμε για παραδοσιακούς γρίφους point n’ click adventure και κανονική ύπαρξη inventory, οι οποίοι μάλιστα «απλώνονται» σε αρκετά μεγάλες περιοχές και πολλές φορές απαιτούν την χρήση αντικειμένων που βρίσκουμε σε εντελώς διαφορετικές τοποθεσίες προκειμένου να ολοκληρωθούν. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή του θλιβερού φαινομένου που θέλει αρκετά πρόσφατα παιχνίδια περιπέτειας να μας δίνουν κάθε φορά 2-3 οθόνες και άλλα τόσα αντικείμενα στο inventory και να προσπαθούν να μας πείσουν για την περιπλοκότητά τους.  Ο χειρισμός γίνεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέσω του πληκτρολογίου, με το ποντίκι να χρησιμεύει για να σημαδέψουμε το όπλο ή τον φακό μας προς κάποιο αντικείμενο ή εχθρό. Χωρίς να είναι ο διαισθητικότερος που έχουμε συναντήσει, από την στιγμή που τον συνηθίζετε, γίνεται δεύτερη φύση και δεν δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα.

Από το φινάλε του παιχνιδιού, αντιμέτωποι με τον φοβερό Caretaker

Η ίδια η δράση, κομπλέ με μηχανισμούς κάλυψης/απόκρυψης και δυνατότητας για stealth takedowns και άλματα, είναι άριστα σκηνοθετημένη και παρουσιάζεται μονάχα σε σεναριακά κατάλληλες στιγμές, θυμίζοντας πολύ τις αντίστοιχες σεκάνς στο Gemini Rue (ή για να σας πάω πίσω στην Κρητιδική Περίοδο, στο Mean Streets). Το παιχνίδι δηλαδή πετυχαίνει απόλυτα ως arcade adventure, καθώς δεν θα δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα σε έναν παραδοσιακό αντβεντσουρά και ακόμη καλύτερα, ίσως προσηλυτίσει κάποιον χαρωπό πλατφορμοσουτερά νέο στις αληθινές χαρές του «Δυο κανάτες καφέ και δεν βγαίνω απ’ το σπίτι μέχρι να δω τι γίνεται στο τέλος» story driven παιχνιδιού.

Η δεσμίδα laser διευκολύνει εξαιρετικά την στόχευσή μας

Επίτηδες δεν έκανα σχεδόν την παραμικρή νύξη στην ιδιότυπη, όχι-ακριβώς-μοναχική Οδύσσεια της A.R.I.D. κάτω από την Γη. Η εμπειρία του παιχνιδιού, για τις σχεδόν τέσσερις ώρες που διαρκεί (αν και δεν αναφέρεται πουθενά στο μάρκετινγκ, το παιχνίδι αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας αν και στέκει κάλλιστα και μόνο του) είναι μοναδική. Από την μια ο ιδιοφυής σχεδιασμός των γρίφων και από την άλλη ο τρόπος με τον οποίο η A.R.I.D. αρχίζει σταδιακά να αναπτύσσει αυτοσυνείδηση  και ο φοβερός τρόπος με τον οποίο ξεκλειδώνουμε νέες ιδιότητες της στολής, μπορεί να φλερτάρει με την Metroidvania σχολή, αλλά στην ουσία βρίσκεται απολύτως στην υπηρεσία της αφήγησης που εξυπηρετεί.

Shine A Light

Απόλυτο must για τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας και τους πιστούς των Philip K. Dick and Arthur Clarke, το The Fall είναι μια από τις σιωπηλές εκπλήξεις της χρονιάς. Με μηδαμινό hype και στηριγμένο αποκλειστικά σε ένα πολύ στιβαρό σχεδιαστικό όραμα, παραδίδει μια αξέχαστη εμπειρία, η οποία θα σας συνοδεύει πολύ μετά τους τίτλους τέλους του. Σε αναμμένα μεταπυρηνικά κάρβουνα για την συνέχεια…

{youtube}-pucXbToAao{/youtube}

Pros

Cons