Μετά τους τίτλους που κυκλοφόρησαν τον προηγούμενο μήνα και προσπάθησαν να επωφεληθούν από το Halloween για την προώθηση τους και – με εξαίρεση το Amnesia – κατέληξαν να απογοητεύσουν για τον ένα ή άλλο λόγο, εξήλθε από την Early Access περίοδο που διένυε το Visage. Ένα από τα παιχνίδια που είχε ως βάση το P.T. (Playable Teaser), ένα demo ουσιαστικά του νέου τότε Silent Hill, το οποίο στη συνέχεια ακυρώθηκε μετά από αρκετό δράμα και λόγους τους οποίους ακόμη αγνοούμε. Για όσους δε γνωρίζουν, το P.T. έπαιζε ως ένα interactive storytelling παιχνίδι εξερεύνησης, με λίγα puzzles και τρομακτικά γεγονότα να σπάνε τη ρουτίνα. Άλλες φορές από ενέργειες του παίκτη κι άλλοτε όχι, διάφορα σκηνικά μεταβάλλονταν στο σπίτι και έπρεπε να τα εντοπίσουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Το παιχνίδι που μέχρι τώρα ακολουθούσε αυτό το γενικό μοτίβο, πιθανόν περισσότερο από κάθε άλλο που είχαμε δει ήταν το Layers of Fear. Το Visage ανακοινώθηκε λίγο αργότερα και μετά από μία επιτυχημένη καμπάνια στο Kickstarter, έφτασε η στιγμή που ολοκληρώθηκε η ανάπτυξη του και το πήραμε στα χέρια μας.
Από νωρίς το παιχνίδι δείχνει τα δόντια του. Η αρχή γίνεται με μια αρκετά σκληρή σκηνή όπου κάποιος έχει δεμένους 2 παιδιά και μια γυναίκα σε ένα υπόγειο και αφού τους εκτελεί εν ψυχρώ, στρέφει το όπλο πάνω του και αυτοκτονεί. Όπως γίνεται αντιληπτό στην αμέσως επόμενη σκηνή, ο χαρακτήρας αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, ονόματι Dwayne, που χειριζόμαστε. Ξυπνάμε σε ένα ύποπτα άδειο δωμάτιο, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Παραπατώντας προς την πόρτα, την ανοίγουμε και διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε στο σπίτι μας. Παρά τη νεκρική σιγή – που σπάει από τη βροχή και τα περιστασιακά τριξίματα του ξύλου – κάτι δεν πάει καλά. Οι χώροι που άλλοτε έμοιαζαν φιλόξενοι είναι σκοτεινοί και παγωμένοι. Η εξώπορτα αρνείται να ανοίξει. Μην έχοντας άλλη επιλογή εξερευνούμε το σπίτι, ανάβοντας τα φώτα σε όσους διαδρόμους και δωμάτια είναι σβηστά. Αρχίζουμε να νιώθουμε λίγο μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά μέλημα μας παραμένει να καταλάβουμε γιατί και πως βρεθήκαμε εκεί.
Μέσα από κάποια προσωπικά αντικείμενα ανθρώπων που είχαν μείνει χρόνια εκεί, θα αποκτήσουμε πρόσβαση στις ιστορίες τους, και μέσα από αυτές καθώς και το ομολογουμένως βαρύ παρελθόν του σπιτιού να κατανοήσουμε την κατάσταση μας. Η ιστορία καταφέρνει και σε αγκιστρώνει από νωρίς, παρόλο που δεν κρύβει κάποια πολύ δυνατή ανατροπή. Αυτό είναι βέβαια σχετικό καθώς στο internet ήδη κυκλοφορούν διαφορετικές ερμηνείες των γεγονότων, χωρίς να υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση από τους δημιουργούς. Τα 2 διαφορετικά φινάλε είναι ικανοποιητικά αν και κάποια ερωτήματα αφήνονται αναπάντητα και υποδαυλίζουν τις ερμηνείες που ανέφερα. Το Visage διακρίνεται σε 3 chapters: Dolores, Lucy και Rakan. Μπορούμε να ξεκινήσουμε οποιοδήποτε από αυτά ανά πάσα στιγμή και γενικά να τα παίξουμε με ό,τι σειρά επιθυμούμε. Υπάρχει και ένα άτυπο τέταρτο chapter, το οποίο είναι στην πράξη η εξερεύνηση του σπιτιού και η ανακάλυψη των μυστικών που κρύβει.
Ένα από τα μεγάλα ατού του παιχνιδιού είναι η ποικιλία που παρουσιάζει στο gameplay. Σωστά διαβάσατε, το Visage παίρνει τη γενικότερη αίσθηση των P.T. και Layers of Fear και την εξελίσσει πολύ. Το κεφάλαιο της Lucy ήταν εκείνο που φέρνει περισσότερο στα προαναφερθέντα παιχνίδια και μπορώ να πω ότι με αναστάτωσε περισσότερο. Οι απειλές που παρουσιάζονται είναι αδυσώπητες και χρονοτριβή να ακολουθήσουμε τις ενδείξεις για το που πρέπει να πάμε ή τι να κάνουμε, οδηγεί σε σχεδόν βέβαιο χαμό. Μολονότι το παιχνίδι επιτρέπει save σε οποιαδήποτε στιγμή (με εξαίρεση μερικές σκηνές), αυτό δεν με έκανε να νιώθω περισσότερο άνετα. Το κεφάλαιο της Dolores είναι ίσως το πιο ισορροπημένο στην αναλογία τρόμου και γρίφων. Μάλιστα, διαπίστωσα ότι τα puzzles του απαιτούσαν σκέψη και ψάξιμο (ως επί το πλείστον παρατήρησης και βασιζόμενα στο inventory), γεγονός που με εξέπληξε ευχάριστα. Σε αντίθεση με της Lucy που φέρνει περισσότερο σε μια μπλεγμένη αλληλουχία αναμνήσεων και εφιαλτικών σκηνικών, της Dolores διαδραματίζεται τόσο στο σπίτι όσο και σε κάποιες άλλους… χώρους οι οποίοι κρύβουν τα αντικείμενα που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε. Του Rakan το κεφάλαιο από την άλλη, έχει κάποιες επιρροές από τα Outlast, κυρίως όσον αφορά τα κυνηγητά και λιγότερο το stealth. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του βρισκόμαστε σε ένα νοσοκομείο και σε μια ψυχιατρική κλινική, με κάποια ανατριχιαστικά σκηνικά να μας περιμένουν. Ευτυχώς οι διώκτες μας δεν είναι το ίδιο γρήγοροι όπως στα παιχνίδια της Red Barrels…
Μεταξύ των κεφαλαίων μπορούμε να εξερευνούμε το σπίτι και να ψάχνουμε για αντικείμενα, κλειδιά και collectibles (κάποια από τα οποία ανοίγουν νέες περιοχές και οδηγούν στο καλύτερο εκ των 2 συνολικά φινάλε). Αποτελούν τις στιγμές σχετικής ηρεμίας, καθώς πέρα από περιστασιακά υπερφυσικά γεγονότα, δεν υπάρχει κάποια εχθρική οντότητα. Θα συμβούλευα να ξεκλειδώσετε πρώτα όσες πόρτες γίνεται και μετά να αρχίσετε κάποιο κεφάλαιο. Επίσης, ψάχνετε προσεκτικά και κρατάτε σημειώσεις. Εξοικειωθείτε με τη διάταξη των χώρων και τη σύνδεση των δωματίων. Οπουδήποτε υπάρχει κάποιο σημείο ενδιαφέροντος, σημειώστε το ώστε να μην κινείστε στα τυφλά αργότερα (δεν υπάρχει χάρτης). Ένας από τους βασικούς μηχανισμούς του Visage είναι το sanity, που πλήττεται όσο μένουμε στο σκοτάδι, αλλά και από διάφορα σκηνικά υπερφυσικής δραστηριότητας. Όσο μειώνεται, τόσο πιο πολύ χάνει τα λογικά του ο Dwayne (και τόσο πιο συχνές είναι οι εμφανίσεις των πνευμάτων μέσα στα chapters). Η ψυχική του υγεία μπορεί να αναπληρωθεί με 2 τρόπους: με χάπια και το φως. Γι’ αυτό φροντίζουμε να εντοπίζουμε που είναι οι διακόπτες μέσα στο σπίτι και σε σημεία που περνάμε συχνά και δεν φωτίζονται αρκετά, να τοποθετούμε κεριά. Αυτά, τα χάπια, οι αναπτήρες και οι γλόμποι ανήκουν στα dynamic items, από τα οποία μπορείτε να έχετε μέχρι 5 στο inventory και 2 στα χέρια. Αυτά που έχουν πιο συχνή χρήση είναι οι αναπτήρες και τα χάπια, θα πρότεινα όπου τα βρίσκετε να τα παίρνετε μαζί σας (ενώ κρατάτε κάποιο, κάντε κλικ σε ένα άδειο slot στο inventory για να το τοποθετήσετε εκεί).
Στο εικαστικό κομμάτι το παιχνίδι δείχνει πανέμορφο. Αντικείμενα και επιφάνειες έχουν φοβερή λεπτομέρεια, ενώ και οι φωτοσκιάσεις προσδίδουν ένα φωτορεαλισμό στα περιβάλλοντα που δε συναντάμε συχνά σε ανεξάρτητες δημιουργίες. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι αλλά και στις εναλλακτικές πραγματικότητες που θα ταξιδέψουμε δεν περιγράφεται εύκολα. Άλλοτε προσφέρουν στιγμές γαλήνης και σε άλλες στιγμές ρίχνουμε ματιές πίσω μας, νιώθοντας ότι κάποιος (ή κάτι) μας παρακολουθεί. Στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας ιδιαίτερα συνεισφέρει και ο ήχος. Διεστραμμένα έγχορδα θα δώσουν το στίγμα μιας παρουσίας που επιβουλεύεται την διαταραχή της ηρεμίας μας. Στο Visage στο μεγαλύτερο μέρος θα μας συντροφεύει η ησυχία. Αυτό κάνει τα διάφορα εφέ να είναι πολύ πιο αποτελεσματικά στην εμβάπτιση μας στον εφιάλτη. Μην κάνετε το λάθος και παίξετε με ακουστικά, εκτός κι αν αισθάνεστε άκρως τολμηροί. Μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα!
Το Visage είναι ένα σχεδόν άψογο παιχνίδι τρόμου. Σχεδόν, γιατί υποπίπτει σε κάποια παραπτώματα. Μιας και ανέφερα το immersion πιο πάνω, το να μη μπορώ να δω έστω τα χέρια του Dwayne όταν μεταχειρίζεται/σηκώνει διάφορα αντικείμενα (παρόλο που στην αρχική cutscene φαίνονται κανονικά), είναι κάτι που το σπάει μερικώς. Ίσως αυτή η επιλογή έγινε για λόγους ευκολότερης ενσωμάτωσης VR τεχνολογίας αργότερα αλλά όπως και να ‘χει φαίνεται ως απροσεξία. Ο χειρισμός αν και συνηθίζεται, περιπλέκεται άνευ λόγου π.χ. η χρήση των αντικειμένων γίνεται με κρατημένο το αντίστοιχο πλήκτρο, ενώ το να πετάξουμε κάποιο από αυτά κάτω θέλει πρώτα να κρατήσουμε πιεσμένο το F και μετά να πατήσουμε το αριστερό ή δεξί κλικ. Το Space ενώ κανονικά χρησιμεύει για να πάμε ένα αντικείμενο από το ένα χέρι στο άλλο, πουθενά δε μας ενημερώνει το παιχνίδι ότι αν κρατάμε ταυτόχρονα ένα αντικείμενο που η χρήση του απαιτεί 2 χέρια (π.χ. λοστός) και ένα αντικείμενο που χρησιμοποιείται με το ένα όπως ο αναπτήρας, και πιέσουμε το πλήκτρο, το one-handed αντικείμενο αποθηκεύεται απευθείας στο inventory και μένει ελεύθερο το χέρι. Η AI στο chapter της Lucy είναι αρκετά επιθετική, κυρίως στην αρχή και μερικές φορές μοιάζει απλά να τηλεμεταφέρεται κοντά μας, χωρίς να υπάρχει περιθώριο αντίδρασης. Τα μοντέλα κάποιων χαρακτήρων από κοντά παρουσιάζουν ατέλειες και δεν έχουν την ίδια προσοχή που έχει δοθεί στα υπόλοιπα γραφικά. Τέλος, σε κάποια σημεία στο παιχνίδι δεν είναι και τόσο διακριτές οι ενδείξεις (σημάδια από αίμα, σκόρπια αντικείμενα κ.α.) που μας δείχνουν το δρόμο, αφού είναι εύκολο να τις περάσουμε για μέρος της περιβαλλοντικής αφήγησης.
Παρόλα αυτά, το Visage είναι από την αρχή μέχρι το τέλος μια καταπιεστική, φορτική εμπειρία. Πρόκειται για ένα από τα πιο τρομακτικά παιχνίδια που έχουμε δει εδώ και χρόνια στο είδος. Η διαρκής ανησυχία ψυχαναγκαστική διαχείριση του φωτισμού είναι κάτι που θα γίνει δεύτερη φύση σας. Ακούω ένα διακόπτη που έσβησε στο χωλ πάνω, πρέπει να πάω να ελέγξω. Που είχα βάλει τώρα εκείνον τον αναπτήρα…
Κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος - 87%
87%
P.T. on steroids
Ίσως ό,τι πιο βαρύ και αποπνικτικό έχουμε δει στο είδος από την εποχή του Amnesia: The Dark Descent. Σαν κακό όνειρο που εύχεσαι να τελειώσει. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
” κάποιος έχει δεμένους 2 παιδιά και μια γυναίκα σε ένα υπόγειο και αφού τους εκτελεί εν ψυχρώ, ”
Πως και δεν έχουν πάρει ακόμα τα δικράνια;;;
Θα τιμηθεί λίαν συντόμως όμως!!! Μου έχουν λείψει οι γερές εμπειρίες τρόμου.