Άμα έπαιζε ο γαύρος heroball, με αρκετή κίνηση χωρίς τη μπάλα και κάποια σταθερά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του ανεξαρτήτως πεντάδας, τι να πει και ο βάζελος, που έφτασε F4 σε μια σεζόν γεμάτη ατομικές αναλαμπές;
Ο Μπράουν ούτε καν τουρίστας, φοιτητής στο 4ο-5ο έτος που προμηθεύει χόρτο όλον τον κοιτώνα του στις εστίες και ανοίγει πόρτα μόνο για τα ντίλια και τα ντελίβερι.
Πολύ ανώτερη η Φενέρ, το τελικό σκορ είναι λίγο παραπλανητικό.
Από το review Απατσού για το πρώτο Syberia, μου έχουν μείνει ακόμα και μερικές λεζάντες φωτογραφιών. Ο άνθρωπος είχε ερωτευτεί παιχνίδι και πρωταγωνίστρια (πλατωνικά, το ταξίδι της στην ελευθερία κατά βάση).
Ίσως είναι η δύναμη της συνήθειας, αλλά όλα αυτά μου φαίνονται απείρως πιο μπελαλήδικα και αργά από το να πατάω ένα super key στο Gnome, 1-2 χαρακτήρες και enter για να ξεκινώ οποιοδήποτε πρόγραμμα, χωρίς να χρειαστεί να απομακρύνω στιγμή τα χέρια μου από το πληκτρολόγιο. Γενικά οτιδήποτε...
Είναι μια ιστορία απορομαντικοποιημένης ένοπλης αντίστασης. Το setting είναι απλά το περιτύλιγμα. Όπως πχ περιτύλιγμα ήταν το setting στο BSG. Αλλά δεν μας χαλάει καθόλου.
Διακρίνω μια διάχυτη εσάνς ξενέρας στο review, που με κρατάει πίσω προς το παρόν. Αναπόφευκτη αγορά, πρακτικά είναι ο λόγος που θέλησα να ξαναστήσω desktop, αλλά θα περιμένω κάποιο σεβαστό discount.
Ήμουν κάπου 9-10 χρόνων όταν έπαιξα το παιχνίδι, έπεφτε και ζόρικος περιορισμός στον χρόνο που μου επιτρεπόταν στο SNES, όλα τα παιχνίδια ήταν πολλαπλάσιας δυσκολίας τότε στα μάτια μου. Αλλά το συγκεκριμένο νομίζω πως ήταν όντως αγγούρι.