ενταξει, ημαντε επιτηδες υπερβολικος κι ακραιος. ναι, υπαρχουν 3 - 4 παιγνιδια που δεν εχουν φυγει ποτέ απ τον σκληρο. ποτέ ομως.
ΑΛΛΆ, δεν παιζω μονο αυτα, εννοειται. περισσοτερο εννοουσα οτι γνωριζουμε ακριβως το υποειδος των κειμς που γουσταρουμε και δεν προκειται ν αλλαξει ριζικα αυτο. δεν προκειται ποτέ να με συγκινησει ενα σουρβαιβαλ σιμ, ενας εξομοιωτης νταλικερη ή ενα διαστημικο στράτεγκι οσο πχιοτικο και μερακληδικο κι αν ειναι στον τομεα του. εχω κατασταλαξει σ αυτο απο πολυ πολυ νωρις. ειναι μια αρχαια συζητηση αυτη, κι εχει ξαναγινει, νομιζω με τον μπορατσο. υποστηριζα (και υποστηριζω) οτι η αλλαγη γουστων και προτιμησεων δεν ειναι αναγκαστικα και νομοτελειακα Εξελιξη. ή ωριμοτητα ξερωγω που ερχεται και καλα μαζι με την ηλικια. μ αρεσουν οι ιδιοι συγγραφεις, οι ιδιες μουσικες, τα ιδια εργα τεχνης με 30 χρονια πριν. υποπτευομαι οτι ο πολυς ο κοσμος αυτο το μεταφραζει αυθαιρετα ως ανωριμοτητα, αλλά ειλικρινως δεν δινω σεντ γι αυτο.
επισης, μην μπερδευεσαι. ο τωνης ηθελε ΔΙΑΚΑΩΣ το χι μου και το εκαμε ξεκαθαρο με υπεροχο, κινκυ τροπο, οπότε του το εδωκα ανεπιφυλακτα. δεν το ζητησα, οχι οτι μ ενοχλει ομως.
ισως θυμασαι αλλο σκηνικο, που μου το δωκε ο κλωνος του καραφλου πρακτορα και το κανα σετακι με το ελατί σκιν μου ψές.
οντοπικ (επιτελους), να πω οτι εχεις δικιο για το σχεδον αθλιο ριζεν 2, που καθολου δεν θυμιζε το καταπληκτικο ενα, αλλά το παιξαμε για αρχειακους λογους. δεν το θυμαμαι και καλα, παει καιρος. το 3 που το επαιξα λιγο πιο προσφατα, θυμιζει βεβαια πιο πολυ το 2 απο το 1, αλλά δεν ειναι τοσο κακο. 1 - 3 - 2, θα τα εβαζα σε σειρα ποιοτητας.