- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 5,450
α ρε λελο. με τσιγκλας. λες και το κανεις επιτηδες. ειπα το πρωι μη γραψω παλι τα αυτοβιογραφικα σεντονια, τι μου φταινε οι αθρώποι??
τελικα θα τα γραψω. γυρω εκει στα 8 αρχισα να περιεργαζομαι το πικαπ- επιπλο της οικογενειας. ηταν στο δωματιο μου κι ετσι ειχα την ανεση, δεν ηταν στο σαλονι οπως θα ταν πιο λογικο. (μετα απο ψαξιμο στο νετ το βρηκα, ηταν αυτο εδω. προσεχε, μην ανοιξεις αποτομα το σποιλερ και πεταχτουνε απο μεσα οι παγετωνες, οι παρθενωνες και διαφορα άλλα δεινοσαυρικα αστεια...)
ρε μη γελατε, δεν ημασταν λεφταδες να εχουμε "στερεοφωνικο", ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΑΚΟΜΑ Η ΠΑΣΟΚΑΡΑ ΚΙ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΑΣ. λοιπον ειχε διαφορα 45αρια μεσα, ξενα κι ελληνικα. τα χε αγορασει ο θειος, το μαυρο προβατο της οικογενειας. απο μεγαλους δισκους 33'' ειχε μονο 2. ο ενας ηταν ενας δισκος της χορωδιας του ΟΤΕ με χριστουγεννιατικα τραγουδια. δε λεω, ωραια τραγουδουσαν τα παιδια, αλλα οσο και να το κανεις το ελατο (O Tannenbaum κιολας, το λεγανε στα γερμανικα παναθεμα τους) και το μικρο τυμπανιστη θα τα βαρεθεις καποια στιγμη και θα πεις ως εδω.
ο αλλος δισκος ειχε κατι που με τραβαγε. μαλλον ηταν το εξωφυλλο με τον πινακα του σπουδαιου σπυρου βασιλειου, ενας δρομος που χανοτανε στον οριζοντα (αγαπημενο μπρουσοθεμα, απο τοτε υπηρχε ο σπορος..). ναι, ηταν "ο δρομος". τον ακουγα καθε μερα σχεδον. η φωνη του πουλοπουλου βελουδο, σφυρι, κραυγη, ψιθυρος. οτι ηθελε. και κυριως θλιψη και μελαγχολια, ακομα και στα πιο δυνατα κομματια. τεραστιος. και δε μιλαμε για τραγουδια απλα, μιλαμε για μουσικη πλεσσα και στιχους λευτερη παπαδοπουλου. ογκολιθοι. o αστικος μυθος (και το λινκ που θα σου βαλω πιο κατω) λεει οτι ειπε τα τραγουδια σχεδον μια κι εξω. Αθλος.
διαχρονικα 2 δισκους ακουγα ΠΑΝΤΑ ολοκληρους απ την αρχη μεχρι το τελος. ο ενας ηταν αυτος. δεν μου πηγαινε να τον σταματησω καπου στη μεση. ηταν ολοκληρωμενο αριστουργημα κι ετσι επρεπε ν ακουγεται συμφωνα με τα μυαλα μου. καποια στιγμη αγορασα δικους μου δισκους, σταματησα ν ακουω τον δρομο. ομως ας εχω να τον ακουσω καμια 40αρια χρονια ξερω γω. τα τραγουδια αυτα τα κουβαλαω μεσα μου. και σ ενα μεγαλο βαθμο συμβαινει χαρη στη Φωνη του πουλοπουλου.
ωραιος τυπος, χαμηλοφωνος (αυτοι μ αρεσουν), δεν ξοδευοταν γυρω γυρω κι ας ηταν ομορφοπαιδο και δημοφιλεστατος. καποια στιγμη αηδιασε με τη νυχτα και τα οσα εβλεπε κι αποσυρθηκε νεοτατος. ισως καλυτερα ετσι. εκτος απ τον δρομο αφησε πισω και Τον υμνο της αιωνιας Καψουρας. ελαχιστοι εχουν τολμησει να το διασκευασουν, κανείς δεν το ειπε Ετσι.
www.mixgrill.gr
Αντιο, Μεγάλε.
ρε μη γελατε, δεν ημασταν λεφταδες να εχουμε "στερεοφωνικο", ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΑΚΟΜΑ Η ΠΑΣΟΚΑΡΑ ΚΙ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΑΣ. λοιπον ειχε διαφορα 45αρια μεσα, ξενα κι ελληνικα. τα χε αγορασει ο θειος, το μαυρο προβατο της οικογενειας. απο μεγαλους δισκους 33'' ειχε μονο 2. ο ενας ηταν ενας δισκος της χορωδιας του ΟΤΕ με χριστουγεννιατικα τραγουδια. δε λεω, ωραια τραγουδουσαν τα παιδια, αλλα οσο και να το κανεις το ελατο (O Tannenbaum κιολας, το λεγανε στα γερμανικα παναθεμα τους) και το μικρο τυμπανιστη θα τα βαρεθεις καποια στιγμη και θα πεις ως εδω.
ο αλλος δισκος ειχε κατι που με τραβαγε. μαλλον ηταν το εξωφυλλο με τον πινακα του σπουδαιου σπυρου βασιλειου, ενας δρομος που χανοτανε στον οριζοντα (αγαπημενο μπρουσοθεμα, απο τοτε υπηρχε ο σπορος..). ναι, ηταν "ο δρομος". τον ακουγα καθε μερα σχεδον. η φωνη του πουλοπουλου βελουδο, σφυρι, κραυγη, ψιθυρος. οτι ηθελε. και κυριως θλιψη και μελαγχολια, ακομα και στα πιο δυνατα κομματια. τεραστιος. και δε μιλαμε για τραγουδια απλα, μιλαμε για μουσικη πλεσσα και στιχους λευτερη παπαδοπουλου. ογκολιθοι. o αστικος μυθος (και το λινκ που θα σου βαλω πιο κατω) λεει οτι ειπε τα τραγουδια σχεδον μια κι εξω. Αθλος.
διαχρονικα 2 δισκους ακουγα ΠΑΝΤΑ ολοκληρους απ την αρχη μεχρι το τελος. ο ενας ηταν αυτος. δεν μου πηγαινε να τον σταματησω καπου στη μεση. ηταν ολοκληρωμενο αριστουργημα κι ετσι επρεπε ν ακουγεται συμφωνα με τα μυαλα μου. καποια στιγμη αγορασα δικους μου δισκους, σταματησα ν ακουω τον δρομο. ομως ας εχω να τον ακουσω καμια 40αρια χρονια ξερω γω. τα τραγουδια αυτα τα κουβαλαω μεσα μου. και σ ενα μεγαλο βαθμο συμβαινει χαρη στη Φωνη του πουλοπουλου.
ωραιος τυπος, χαμηλοφωνος (αυτοι μ αρεσουν), δεν ξοδευοταν γυρω γυρω κι ας ηταν ομορφοπαιδο και δημοφιλεστατος. καποια στιγμη αηδιασε με τη νυχτα και τα οσα εβλεπε κι αποσυρθηκε νεοτατος. ισως καλυτερα ετσι. εκτος απ τον δρομο αφησε πισω και Τον υμνο της αιωνιας Καψουρας. ελαχιστοι εχουν τολμησει να το διασκευασουν, κανείς δεν το ειπε Ετσι.
Τα διαμάντια της Ελληνικής δισκογραφίας: Ο Δρόμος
«Σκόρπια πάνω στο γραφείο του ήσαν κάτι χειρόγραφα. Ξέροντας το γραφικό του χαρακτήρα, άρχισα να διαβάζω κι ένιωσα να με πλημμυρίζει μια ανείπωτη τρυφεράδα». ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
www.mixgrill.gr
Αντιο, Μεγάλε.
