<blockquote><br>Κι εγώ τον Τόλκιν τον διάβασα τυχαία, ενώ παιζόταν η πρώτη ταινία.<br>Οφφ τόπικ αλλά ωραία ιστορία. <br><span class="bbcode_spoiler">Ήμουν παππαδοπαίδι τω καιρώ εκείνω σε πολύ τρυφερή ηλικία και μεταξύ άλλων αναγνωσμάτων διάβαζα και ένα περιοδικό Προς Τη Νίκην που πρέπει να κυκλοφορεί από την εποχή του Μεταξά (Ο Μποράτσος ξέρει σίγουρα για τι πράγμα μιλάω) μιας και μαζί με το ΣΩΤΗΡ η μάνα μου δεν έχανε τεύχος. Όχι δεν είχα προβλήματα, ή έτσι νόμιζα, απλά από την πρώτη δημοτικού που έμαθα ανάγνωση διάβαζα ότι έβρισκα μέσα στο σπίτι. Για τον Άρχοντα είχα διαβάσει εκεί ότι είναι σατανικό και άλλα τέτοια ωραία, μαζί με το Χάρυ Πόττερ. Οπότε απεύφεγα τα πάντα γύρω από αυτά τα 2 με φόβο. Στην δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου πέτυχα το Χόμπιτ. Το διάβασα μέσα 2-3 μέρες και πραγματικά ήταν η αρχή της τρέλας, πρώτη φορά λησμόνησα το χωροχρονικό συνεχές διαβάζοντας ένα βιβλίο.<br>Μετά από λίγο καιρό να σου και ο Χάρης στο σπίτι, δώρο από τον νονό. Μου πήρε καιρό να τολμήσω να το ανοίξω και όταν το έκανα άρχισα να παίρνω σερί τα βιβλία της σειράς με τρελές τύψεις και ενοχές. Στο μεταξύ ο Άρχοντας παίζει και να είχε κυκλοφορήσει και δεύτερη ταινία, εγώ σταθερός πολεμιστής του Χριστού δεν πλησίαζα ούτε την αφίσα στο dvd club. Κάπως μετά θυμήθηκα το Χόμπιτ και ζήτησα στο βιβλιοπωλείο μήπως έχουν τίποτε από αυτόν τον παππού με το τσιμπούκι που έχει γράψει το Χόμπιτ. Σκάει η κυρία Μαρία με κάτι βιβλία και μου λέει έχουμε αυτά...Τριλογία του Άρχοντα. Τα κοιτάω, τρώω μια φρίκη, νιώθω τους δαίμονες της κολάσεως να με κυκλώνουν και φεύγω. Το λέω στη μάνα μου και μου λεει ιιιχ πρόσεχε μην μπλέξεις.<br>Όλη νύχτα το ζύγιζα στο κεφάλι μου και σκεφτόμουν ότι τα θέλω, αλλά δεν κάνει. Δεν θυμάμαι πώς αποφάσισα ότι αφού διάβασα τον καΠόττερ και δεν έπαθα κάτι ίσως μπορώ να το κάνω και με αυτά.<br>Μια και δυο λοιπόν κυλίστηκα στην αμαρτία και μέσα σε κάνα μήνα τα είχα διαβάσει και τα 3 κι από κει έπειτα έγινα τίγκα σατανιστής. Όλη μερα μεταλ, rpgs και .<br>fantasy.<br></span><br>Ίσως αν είχα διαβάσει τον Μαρτίνο πιο μικρός να μου άρεσε περισσότερο, όπως πχ ο Σαλβατόρ, τον οποίο προσκυνούσα μέχρι τα 16 και όταν το ξαναδιάβασα φοιτητής γελούσα με τις μαλακίες που διάβαζα αντί να μπαλαμουτιάζω κάνα κοριτσάκι στο σχολείο.<br></blockquote><br><br>Ακόμα μ' αρέσει ο Salvatore, αλλά μπορεί να είναι επειδή δεν έχω διαβάσει μετά το Gaudl#$%%$%# ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝ, ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΕΣΠΑ!<br>Μου τη σπάει ΠΑΡΑ πολύ όταν περιγράφει τη κάθε κίνηση σε μια μάχη και τρώει 2-3 σελίδες ακόμα και για duels που δεν είναι καν σημαντικά.