Πάντως το φίτνες είναι καθαρά θέμα εσωτερικής πειθαρχίας και ψυχασθένειας, κάτι που θεωρώ πως ως γκέημερς, το έχουμε στο αίμα μας. Απλώς πρέπει να βάλεις την ίδια δύναμη που σε κρατά ξάγρυπνο 18 ώρες να φαρμάρεις ατσίβμεντς, στην υπηρεσία των θερμιδικών εξισώσεων και να γίνει Ευαγγέλιό σου το δόγμα :
"Αν πονάει και δεν παλεύεται και με κάνει να νιώθω σκατά, είναι το σωστό."
Φρουφρού και αρώματα και μαγικοί διατροφολόγοι/γυμναστές, είναι για να παίρνουν τα φράγκα κόσμου που θέλει απλώς να πείσει το περιβάλλον του ότι "προσπαθεί". Στη δουλειά περιστοιχίζομαι από γραφικούς και γραφικές που ένα πράγμα μυστήριο, είναι μια ζωή σε διατροφή και crossfit και θέλουν υπηρέτες για να κουμπώσουν ένα τζίν. Όταν με ρωτάνε και τους εξηγώ ότι απλά παίρνεις 100 πουσάπς την ημέρα, τους διπλούς κοιλιακούς, σπρώχνεις και κανά ρετρό Bullworker/βάρος στο σπίτι και φυσικά ράβεις το στοματάκι σου και πως όλα αυτά τα κάνεις ειδικά την ώρα που όλα μέσα σου ουρλιάζουν για μπέργκερ και μπυράκλα και "ωχού μωρέ", απλά θεωρούν πως έχω "καλό μεταβολισμό και δεν ξέρω".
Ψυχασθένεια αδέρφια. Να θες το μπέργκερ και να μπουκώνεις ντοματούλα και ελιές, αφού έχεις πάρει τα πουσάπς σου και να κάθεσαι να ζήσεις το Πίλαρς όνειρο με την κοιλιά να γουργουρίζει και τη ματαιοδοξία να παίζει με τα κοντρόλς του φούρνου της μικρής, προσωπικής σου κόλασης.
Όσο υποφέρεις, το κάνεις σωστά. Φοβού τα "εύκολα", "μαγικά" και "ανώδυνα" που "ακόμη και μια νοικοκυρά καταφέρνει!".