REVIEWS

CULT OF THE LAMB

Το Cult of the Lamb (CotL), με developer τη Massive Monster και publisher τη Devolver Digital, είναι μια μίξη roguelite arena brawler και city (εντάξει, village) builder/God game. Σίγουρα ευφάνταστο ως ιδέα, μένει να δούμε πώς τα πήγε στην υλοποίηση. Ο Αύγουστος είναι νωχελικός μήνας από πολλές απόψεις, και οι κυκλοφορίες παιχνιδιών δεν αποτελούν συνήθως εξαίρεση. Παρόλα αυτά, σίγουρα τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το CotL αποτελεί το indie sensation των ημερών, και έχει σκαρφαλώσει στα top των πωλήσεων και των twitch views.

Μοιάζει μικρό και αθώο, αλλά μοιράζει πόνο.

Κομβικό ρόλο σε αυτό παίζει ο υπέροχος εικαστικός τομέας, με το dark comic aesthetic και την προσοχή στη λεπτομέρεια στο animation να είναι για σεμινάριο. Είναι κυριολεκτικά φτιαγμένο για να το χαζεύεις, και η μεγάλη επιτυχία του στο streaming δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο ήχος δεν εντυπωσιάζει εξίσου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κινείται σε υψηλά επίπεδα. Ιδιαίτερη μνεία στα voice overs, που καταφέρνουν να δίνουν χρώμα στα ακαταλαβίστικα που μιλάνε οι χαρακτήρες του παιχνιδιού (με πλήρη μετάφραση στα αγγλικά στα speech bubbles βέβαια).

Είναι δύσκολο να μην παρατηρήσουμε ένα κάποιο pattern στις πρόσφατες κυκλοφορίες indie/AA κυκλοφοριών. Δεν θα σχολιάσω καν το γεγονός πως και πάλι είμαστε ένα αξιολάτρευτο ζωάκι, αρνάκι αφράτο και παχύ εν προκειμένω. Αλλά ότι και πάλι είμαστε το τελευταίο πλάσμα του είδους μας σε ολόκληρη την πλάση, πάει πολύ!

Αυτό συνέβη βάση σχεδίου. Οι τέσσερις Επίσκοποι της Παλιάς Θρησκείας κάνουν κουμάντο σε όλο τον κόσμο, αλλά τρέμουν την προφητεία που λέει πως ένα απλό αρνί θα είναι η αφορμή να ελευθερωθεί Αυτός Που Περιμένει, ο οποίος θα φέρει την καταστροφή. Σκέφτηκαν μια απλούστατη λύση. Να σκοτώσουν όλα μα όλα τα αρνιά του κόσμου, οπότε δεν θα μπορεί να εκπληρωθεί η προφητεία.

Ιδιοφυές!

Σε εμάς λοιπόν έλαχε να είμαστε το τελευταίο αρνί που έχει απομείνει, και το CotL ξεκινάει με εμάς ως πειθήνιο αρνάκι να οδεύουμε προς την σφαγή μας μπροστά στους Επισκόπους, η οποία σφαγή τελείται επιτυχώς με συνοπτικές διαδικασίες. Όλα τελειώσανε λοιπόν; Όχι, επειδή Αυτός Που Περιμένει μπορεί να είναι εξόριστος και σιδηροδέσμιος, αλλά παραμένει πανίσχυρος. Μαζεύει την ψυχή μας και μας τα λέει σταράτα. Θα μας αναστήσει και θα μας δώσει το φοβερό Κόκκινο Στέμμα, με τη βοήθεια του οποίου από απλό αρνί θα γίνουμε ένας ικανότατος μάγος-πολεμιστής. Σε αντάλλαγμα, θα πρέπει να ιδρύσουμε μια νέα θρησκεία στο όνομά του, να μαζέψουμε ακολούθους και να σκοτώσουμε τους Επισκόπους που στέκονται εμπόδιο στην απελευθέρωση Αυτού Που Περιμένει.

An offer we can’t refuse.

Σε αυτό το σημείο ξεκινάει ουσιαστικά το παιχνίδι, το οποίο χωρίζεται σε δύο διακριτά μέρη, όσο κι αν αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Το ένα είναι το ατόφιο roguelite brawler κομμάτι, που θα φανεί γνώριμο σε οποιονδήποτε ξέρει τι είναι παιχνίδια όπως το Binding of Isaac. Ο δρόμος προς τον κάθε Επίσκοπο είναι μια σειρά από procedurally generated one-screen combat arenas, όπου κάνουν spawn τυχαίοι εχθροί, ο καθένας με διαφορετικά μοτίβα κίνησης και σετ επιθέσεων. Στην αρχή κάθε combat run, μας δίνεται ένα τυχαίο όπλο και ένα τυχαίο βοηθητικό spell – υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρούμε άλλα στη διάρκεια του run, αλλά δεν είναι δεδομένο. Αυτά είναι τα εργαλεία που έχουμε διαθέσιμα για να σκοτώσουμε τους εχθρούς μας, πάντα προς την πορεία προς το boss. Όσο τα καταφέρνουμε, μαζεύουμε παράλληλα και διάφορα resources, τόσο υλικά αγαθά όσο και Ακολούθους, που χρησιμεύουν για το χτίσιμο του χωριού μας – αλλά περισσότερα για αυτό αργότερα.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις μάχες έχει το melee combat, με ranged επιλογές να δίνουν μόνο ορισμένα από τα βοηθητικά spells. Οι μηχανισμοί του CotL σε αυτό τον τομέα είναι απλοί αλλά άρτιοι. Με ένα dodge roll πάντα διαθέσιμο για την αποφυγή των αντίπαλων επιθέσεων, το αρχικό, και αρκετά εύκολο, difficulty curve έγκειται κυρίως στο να συνηθίσουμε το attack speed του κάθε όπλου μας – σε όποιον καταφέρει να βγάλει όχι run, αλλά οθόνη με το warhammer, τα ειλικρινή σέβη μου. Αν σκοτωθούμε, χάνουμε κάποια από τα resources και μπορούμε είτε να ξαναπροσπαθήσουμε αμέσως, είτε να φροντίσουμε να γίνουμε δυνατότεροι πριν επιστρέψουμε δριμύτεροι.

Θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι!

Αν αποφασίσουμε πως προτιμάμε την ενδυνάμωση (η σοφότερη επιλογή, για όσο είναι διαθέσιμη – περισσότερα για αυτό αργότερα), εισερχόμαστε στο cult management κομμάτι του παιχνιδιού. Ξεκινώντας, έχουμε προίκα μια σχετικά ευρύχωρη εύφορη κοιλάδα, στην οποία μπορούμε να αρχίσουμε να χτίζουμε το χωριό που θα στεγάσει τους Ακολούθους της νέας (και μοναδικής αληθινής!) θρησκείας μας. Τα πιο σημαντικά κτήρια φυσικά είναι το τοτέμ που οι πιστοί λατρεύουν στο Όνομά μας, και η Εκκλησία όπου φροντίζουμε για την πίστη των Ακολούθων μας και τελούμε τις ιεροτελεστίες της (μοναδικής αληθινής!) θρησκείας μας. Αυτά είναι τα πλέον απαραίτητα, αλλά για να μπορέσουμε να στήσουμε μια μπίζνα θρησκεία της προκοπής, θα χρειαστεί να παρέχουμε τουλάχιστον τα απολύτως απαραίτητα για την διαβίωση όσων μας ακολουθούν – και αν αποφασίσουμε να είμαστε Πεφωτισμένοι Δεσπότες, και μερικές πολυτέλειες.

Έτσι, πρέπει να στήσουμε κουζίνα για μαγείρεμα, αλλά και φάρμες για να παρέχουν τα υλικά για το φαγητό. Επίσης τουλάχιστον μερικά αχυρένια στρώματα, που αργότερα αν ευαρεστηθούμε μπορούμε να τα αναβαθμίσουμε μέχρι και σε λουξ καλύβες με τα όλα τους. Μια τέντα Πρώτων Βοηθειών πάντα βοηθάει, ειδικά αν δεν έχουμε ακόμα φροντίσει να παρέχουμε ένα Αποχωρητήριο και μια ντουλάπα με είδη καθαρισμού στο χωριό μας – σε αυτή την περίπτωση, σύντομα θα βρεθούμε να κολυμπάμε κυριολεκτικά σε περιττώματα, αν και για όλα υπάρχει λύση. Φυσικά είναι πρώτης τάξης λίπασμα για τις φάρμες μας, αλλά αν προτιμάμε πιο τυραννικό τρόπο διακυβέρνησης, υπάρχει πάντα η επιλογή να διατάξουμε τους πιστούς να τα φάνε, και σε όποιον δεν αρέσουν μπορεί να είναι ο επόμενος που εντελώς τυχαία θα θυσιαστεί στους Σκοτεινούς Θεούς. Τέτοιες πρακτικές βέβαια μπορεί να οδηγήσουν κάποιους πιστούς είτε σε πρόωρο θάνατο, οπότε και μερικοί τάφοι είναι χρήσιμοι, είτε ακόμα χειρότερα σε αμφισβήτηση της Αυθεντίας μας, που αν δεν αντιμετωπιστεί γρήγορα (με το καλό ή με το άγριο), θα οδηγήσει στην αποχώρηση από τη (μοναδική αληθινή!) θρησκεία.

Δεν καταλαβαίνω την έκπληξή σας.

Κάπου εδώ είναι αδύνατον να μην προσέξουμε ότι η νέα θρησκεία που μας λατρεύει ως εκπρόσωπο Αυτού Που Περιμένει, είναι ας πούμε, αμφιβόλου ηθικής. Εντάξει, λίγη κοπροφαγία είναι καλαμπούρι για να γελάσουμε, αλλά τι είναι αυτή η ανάποδη πεντάλφα στο κέντρο της Εκκλησίας, και σε τι πλάσμα καταλήγουν τα τεράστια πλοκάμια που βγαίνουν από μέσα της όποτε θυσιάζουμε ένα πιστό για να αυξήσουμε τις δυνάμεις μας; Και εδώ που τα λέμε, τι είδους θρησκεία έχει τελετές θυσίας πιστών για αύξηση των δυνάμεων του Αρχιερέα; Αλλά δεν βαριέσαι, θαρρείς και η Παλιά Θρησκεία ήταν καλύτερη μήπως; Χώρια που σκότωσε όλα τα συναρνιά μας!

Το κυριότερο πλεονέκτημα που έχουμε εμείς ως Αρχιερέας (πέραν του ότι ποτέ δεν παύει να είναι διασκεδαστικό να ταΐζεις τον κόσμο σκ… εκλεπτυσμένες συνταγές) είναι πως οι πιστοί μας παράγουν και Πίστη και Λατρεία (ναι, είναι διαφορετικά). Με την Πίστη μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε νέα κτήρια, και τις αναβαθμίσεις τους, για το χωριό μας, αλλά με την Λατρεία, αναβαθμίζουμε το οπλοστάσιο που έχουμε διαθέσιμο στα combat runs. Έτσι, κάποια στιγμή από τα σκουριασμένα σουγιαδάκια και τα μισοσβησμένα fireballs με τα οποία ξεκινάμε, θα καταλήξουμε να έχουμε πρόσβαση σε Godly War Axes και Divine Tentacle Eruptions. Επίσης, κάποια collectibles από τα runs μπορούν να προσφέρουν κάποιες αναβαθμίσεις σε damage και health, συνοδευόμενες από κάποιο disadvantage, για αυτό και μπορούμε να τα ενεργοποιήσουμε ή απενεργοποιήσουμε κατά βούληση όσο δεν είμαστε εντός run. Ένας καλός συνδυασμός μπορεί να αυξήσει κατά πολύ το αξιόμαχο του αρνιού μας, κάτι που σύντομα θα αποδειχτεί απαραίτητο.

Έκανα μια αναλυτική περιγραφή σχεδόν του συνόλου των μηχανισμών του παιχνιδιού – άφησα και μερικά πράγματα για να τα ανακαλύψετε μόνοι σας όσοι παίξετε. Πριν προχωρήσω στην προσωπική μου αξιολόγηση του CotL, αναφέρω μόνο πως έπαιξα στο medium difficulty level, που είναι αυτό που προτείνεται από το ίδιο το παιχνίδι σε νέους παίκτες.

Ίσως, και αυτό είναι οριστικό.

Για τις πρώτες οκτώ ώρες του παιχνιδιού, ήμουν πεπεισμένος ότι παίζω το Game of the Year 2022. Το σαρδόνιο χιούμορ του παιχνιδιού μου προξενούσε διαρκές μειδίαμα ευχαρίστησης, το τελείως φευγάτο σκηνικό με το μεγάλο novelty value με τραβούσε να εξερευνήσω τα πάντα, το gameplay loop τόσο στη διαχείριση του cult όσο και στα combat runs με είχε απορροφήσει πλήρως, και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Κάπου εκεί όμως, που είναι σχεδόν ακριβώς στη μέση του CotL, αρχίσανε να είναι εμφανή τα προβλήματα, που αφορούν κυρίως το balancing, τόσο στην ισορροπία ανάμεσα στο cult management και το combat running, όσο και της δυσκολίας στις μάχες καθαυτές.

Με τον τρόπο που έπαιξα εγώ το παιχνίδι, με μέτριο grinding των αρχικών περιοχών για να δυναμώσω λίγο το χαρακτήρα μου επειδή είχα αρχίσει να τα βρίσκω μπαστούνια σχετικά γρήγορα σε ότι αφορά τις μάχες, «ξέμεινα» από cult management content περίπου στις δέκα ώρες, ενώ με το ζόρι είχα καταφέρει να σκοτώσω το δεύτερο Επίσκοπο. Το χωριό μου είχε πρακτικά τα πάντα από τα απαραίτητα, σχεδόν όλα τα cosmetics, και το κυριότερο, είχα πλέον πρόσβαση στα ισχυρότερα όπλα και spells του παιχνιδιού… και ακόμα δυσκολευόμουν στις μάχες προσπαθόντας να φτάσω τον τρίτο (από τους τέσσερις, θυμίζω) Επίσκοπο.

Πρωτοφανείς ρυθμοί ανάπτυξης υπό την ηγεσία μου.

Μια συνιστώσα της δυσκολίας οφείλεται σε ορισμένα difficulty spikes που δημιουργούνταν μερικές φορές από ατυχής (για εμένα) συνδυασμούς εχθρών/τερραίν που προέκυπταν από το procedural generation. Υπάρχει και μια άλλη μια συνιστώσα όμως, που δεν περιέχει τον παράγοντα τύχη αλλά είναι ξεκάθαρο design decision, και αυτή είναι πως πολύ σύντομα μετά το θάνατο του πρώτου Επίσκοπου, οι εχθροί αντέχουν αρκετά περισσότερο ξύλο από όσο θεωρώ πως θα έπρεπε στο medium difficulty setting, ακόμα και αν κρατάμε πολύ ισχυρά όπλα.

Αυτό μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με δύο τρόπους. Ο ένας βασίζεται στην τύχη, μέσω αναβαθμίσεων στο attack speed και το damage που μπορούμε να αποκτήσουμε μόνο για το συγκεκριμένο run, μέσω tarot cards που αποκτάμε εντός του. Αν μας κάτσουν δυνατοί συνδυασμοί, καλώς, αλλιώς το Ferocious Necromantic Sword XVI που πιθανότατα κραδαίνουμε, με το ζόρι τρομάζει νυχτερίδα- το dive attack των οποίων, τις κάνει από τους πιο μπελαλίδικους εχθρούς. Ο άλλος τρόπος είναι το πατροπαράδοτο git gud. Με σωστή παρατήρηση των attack patterns των εχθρών, τέλειο timing στα dodge rolls μας και μεγάλη αυτοσυγκράτηση για να μην κάνουμε overextend στις αντεπιθέσεις μας, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να κάνουμε μεγάλο damage, αλλά τουλάχιστον νικάμε σχεδόν αλώβητοι και μπορούμε να προχωρήσουμε. Γενικά μιλώντας, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με αυτό. Στο CotL όμως, πρώτον η αλλαγή από την πιο χαβαλεδιάρικη-γιούργια-με θυμάστε ρε; μάχη στην πρώτη περιοχή είναι αρκετά απότομη, και δεύτερον κάνει το κομμάτι της ενδυνάμωσης μέσω του cult management να μοιάζει αναιμικό και μισοτελειωμένο.

What a wonderful world.

Με την πόρωση των πρώτων ωρών να συναντάει έστω προσωρινά skill gate, αρχίζουν να είναι πιο εμφανή και τα μικρότερης σημασίας προβλήματα του CotL. Ένα από τα ούτως ή άλλως περιορισμένα σε ποικιλία όπλα είναι πραγματικά άχρηστο (spoiler, το hammer). Μερικές φορές οι αρένες έχουν τόσο πυκνά διακοσμητικά στοιχεία (γρασίδια, ιστούς αράχνης, κρυστάλλους) που δεν βλέπεις τι γίνεται. Στην Εκκλησία έχουμε συχνά να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο διαθέσιμες τελετές για permanent unlock, πολλές από τις οποίες είναι πασιφανώς πολύ πιο χρήσιμες από τις εναλλακτικές τους. Το abandon run ability είναι εξαιρετικό Quality of Life feature που θα έπρεπε να είναι διαθέσιμο by default, και όχι μόνο ως αναβάθμιση με ένα εξαιρετικά σπάνιο resource.

Ακόμα και αν είμαστε οι πιο καλοσυνάτοι Αρχιερείς στον κόσμο και φροντίζουμε για το ευ ζην των πιστών μας, αυτοί πεθαίνουν από γηρατειά εκνευριστικά γρήγορα. Αν κάποιος από τους πιστούς χάσει την πίστη του και αρχίσει να κηρύσσει αιρετικές απόψεις, θεωρητικά μπορούμε να τον επαναφέρουμε στη Μοναδική Αλήθεια, πρακτικά αυτό είναι τόσο δύσκολο που πρέπει με κάποιο τρόπο να τον ξεφορτωθούμε. Στο ανώτατο επίπεδο ανάπτυξης, το χωριό μας είναι σχεδόν αυτόνομο, αλλά κάποιες επιλογές λάμπουν δια της απουσίας τους – οι πιστοί μας δεν μπορούν ούτε να μαγειρέψουν, ούτε να πάνε στη τέντα Πρώτων Βοηθειών μόνοι τους.

Χωρίς την καθοδήγησή μας, είναι χαμένοι.

Παρόλα αυτά, και παρά το ότι ο αρχικός μου ενθουσιασμός είχε μετριαστεί, το CotL με είχε πλέον βάλει για τα καλά στον κόσμο του. Το cult μου είχε προ πολλού μπει στον αυτόματο πιλότο, με εξαίρεση το θέμα της μαγειρικής (για όποιον άντεξε να διαβάσει μέχρι εδώ, θα το δώσω – ξεκλειδώστε το Ritual of Feasting το δυνατόν ταχύτερα), αλλά παρέμενε διασκεδαστικό να παρατηρώ τους πιστούς μου να πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα αναβαθμισμένα κτήρια και διακοσμητικά μνημεία, έστω και για λίγο. Και δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω πριν κάνω και τον τελευταίο Επίσκοπο να μετανιώσει πικρά που με έσφαξε.

Ακόμα και όταν δεν έπαιζα, καθόμουν και σκεφτόμουν με ποιους συνδυασμούς όπλων-early tarot cards αξίζει τον κόπο να παλέψω ένα run, ή είναι καλύτερα απλά να κάνω abandon και να ξαναδοκιμάσω από την αρχή. Τελικά, μετά από περίπου δεκαοχτώ ώρες, με επιμονή και υπομονή, είχα ολοκληρώσει την εκδίκησή μου και το story του παιχνιδιού. Μετά από αυτό, το παιχνίδι σε αφήνει να κάνεις endless runs για να δεις μέχρι πού θα φτάσεις, αλλά για εμένα προσωπικά κάτι τέτοιο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Συνέχισα μέχρι να μαζέψω κάποια collectibles για το ονόρε, και η ενασχόληση μου με το CotL έφτασε στο τέλος της.

Ούτε καν από τα μισά της περιπέτειας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο συνολικός απολογισμός για το Cult of the Lamb είναι θετικός. Η γοητεία που ασκεί το υπέροχο εικαστικό του δεν μπορεί να κρύψει υπαρκτά προβλήματα σε balance και έλλειψη content σε σχέση με κάποια καθαρόαιμα roguelites, αλλά υπάρχει και αρκετή ουσία για ένα απολύτως διασκεδαστικό playthrough δεκαπέντε-είκοσι ωρών, ανάλογα και με το skill του παίκτη.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 83%

83%

Baa-lzebub!

Πραγματικά αναπάντεχη και τελικά επιτυχημένη μείξη roguelite combat και city management. Πέρα από το αξιόλογο gameplay, η εξαιρετική αισθητική δίνει και καθαρό watching entertainment value, από το οποίο δεν μπορούν να αφαιρέσουν κάποια προβλήματα στο balance.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

2 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL