DEUS EX: THE FALL
Όταν ανακοινώθηκε, μετά από τεράστιο hype και λυσσαλέα φανμπόηκα στοιχήματα περί «ανακοίνωσης του επόμενου Deus Ex», η κυκλοφορία του The Fall, είναι αλήθεια πως βιώσαμε σκληρά το πλήγμα. Ήταν δυνατόν; Στις τρεις, τέσσερις, άντε πέντε ίντσες και την αστεία ισχύ ενός κινητού, θα χωρούσε ένα παιχνίδι έστω και λίγο άξιο της τεράστιας κληρονομιάς του μυθικού Deus Ex;
Νομίζω ήταν η μοναδική φορά στα χρονικά που πέρασε έστω και ξυστά από το μυαλό μου η ιδέα πως ίσως χρειαζόμουν ένα κινητό με αξιοπρεπές Android. Ο ψυχαναγκασμός πανηγύριζε, άναβε πυροτεχνήματα (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟDEUSEXΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟDEUSEX) στο μυαλό μου και το μόνο που με κράτησε ήταν η ιερή, Σαολίν προσήλωσή μου στο Αιώνιο Δόγμα : Η Πλατφόρμα είναι Μία, το Γκέημινγκ είναι Ιερό και η μεταφορά του σε υποπλατφόρμες και σε οποιοδήποτε περιβάλλον έξω από εκείνο της τέλειας απομόνωσης και αφοσίωσης σε αυτό, αποτελεί αίρεση.
Ούτως ή άλλως, αν το παιχνίδι αποδεικνυόταν πραγματικά καλό, δεν θ ’αργούσε να μεταφερθεί και στα PC. Όπως και έγινε. Και μάλιστα εν τω μέσω τυμπανοκρουσιών περί ουσιαστικών αλλαγών και βελτιώσεων σε σχέση με την αρχική, mobile έκδοση. Οι κριτικές που είχαν βγει εκείνο τον καιρό, μιλούσαν για μια μεστή εμπειρία, πρωτόγνωρη για mobile πλατφόρμα, που το μόνο που την κρατούσε πίσω, ήταν ο άτσαλος touch χειρισμός. Τέτοια διάβαζα και αναθαρρούσα. Έλεγα, «γίναμε, όταν έρθει έτοιμο και σένιο για mouse & keyboard, θα πάρω το φιξάκι μου!». Χαιρόμουν και περίμενα πώς και τί την επόμενη ευκαιρία να χαθώ στην αριστουργηματική δυστοπία ενός εκ των κορυφαίων αφηγήσεων στην ιστορία του gaming.
Κόκκινη σημαία νούμερο ένα : Η Square Enix αποφάσισε να μην στείλει κανένα review κώδικα για την PC έκδοση σε κανένα μέσο. Αυτό συνήθως γίνεται μονάχα σε μια περίπτωση : όταν ο τίτλος είναι τόσο κακός, που η εταιρεία ποντάρει στο πληροφοριακό blackout των πρώτων ημερών της κυκλοφορίας, ώστε να πουλήσει κάποιες παραπάνω κόπιες στους παράτολμους περίεργους.
Κόκκινη σημαία νούμερο δυο : Μιλάμε για έναν τίτλο που φιλοδοξεί να είναι stealth/action RPG και τρέχει σε μηχανή Unity, η οποία μπορεί να είναι καλή και άγια για graphic adventures και παιχνίδια που δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις σε επίπεδο μοντέλου φυσικής, αλλά για ένα τίτλο όπως το The Fall, αποδεικνύεται ολέθρια επιλογή.
Η ψυχρολουσία του The Fall είναι δύσκολο να περιγραφεί αντικειμενικά. Ως φανατικός οπαδός της σειράς και μέγας θιασώτης της έξοχης παραφιλολογίας των τίτλων, ήμουν διατεθειμένος να συγχωρήσω πολλά. Και εκπτώσεις στα γραφικά (μιλάμε άλλωστε για μεταφορά από mobile πλατφόρμες) και μικρότερη κλίμακα της δράσης. Το The Fall ακολουθεί το σενάριο της νουβέλας Deus Ex: The Icarus Effect και μας βάζει στον ρόλο του Ben Saxon που εκτός από τερατωδώς πρωτότυπο όνομα, μαθαίνουμε πως δούλευε παλιότερα για λογαριασμό της γνωστής και μη εξαιρετέας Belltower. Όταν στράβωσε φρικτά κάποια αποστολή, εγκατέλειψε την εταιρεία και αναζήτησε τυφλά εκδίκηση. Βρέθηκε στο διάβα των Tyrants, των καλόπαιδων που μας παίδεψαν στο Human Revolution και πρόσκαιρα υπηρέτησε μαζί τους. Ολ’ αυτά τα μαθαίνουμε μέσα από μια σχετικά ευρηματική σεκάνς προλόγου, όπου ο ήρωάς μας βρίσκεται αποκλεισμένος σε ένα κρησφύγετο στον Παναμά και αφηγείται τα πάντα στην συνένοχο και συνεργάτη του, Anna Kelso.
H αφήγησή του χρησιμεύει και σαν tutorial και τα τρία πρώτα πράγματα που σερβίρει το The Fall, είναι πολύ σκληρό να τα καταπιείς: αποτρόπαια μοντέλα χαρακτήρων που κάνουν το The Invisible War να φαντάζει next–gen παιχνίδι, voice–overs τριτοτέταρτης κατηγορίας που ακούγονται σαν να διαβάστηκαν τηλεφωνικώς από ηθοποιούς που δεν είχαν ιδέα σε τι συμμετείχαν και ίσως το χειρότερο, πιο παρεμβατικό, ακαταλαβίστικο και άχρηστο tutorial που έχετε δει ποτέ σε παιχνίδι.
Σφίγγει τα δόντια ο πονεμένος Deus Ex-ικός όμως και τα ανέχεται ολ’ αυτά. Λέει, «δεν μπορεί, μετά ίσως να καλυτερεύει». Σταδιακά, μέσα από το tutorial, μας παρουσιάζονται οι βασικοί άξονες του gameplay της σειράς. Stealth, augmentations, hacking, πολλαπλές διαδρομές μέσα στο περιβάλλον και αν επιθυμούμε, μάχη. Βέβαια στο The Fall, με την παντελή απουσία μοντέλου φυσικής και έστω υποτυπώδους μέριμνας για την λειτουργία των όπλων, η τελευταία επιλογή απλώς δεν υφίσταται. Αν δοκιμάσετε έστω και στ’ αστεία να χρησιμοποιήσετε πυροβόλα όπλα και μια combat oriented προσέγγιση, σας εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη. Τα controls ούτως ή άλλως αφήνουν την αίσθηση πως κολυμπάτε σε ζεστό αέρα, οπότε φανταστείτε τι πανηγύρι γίνεται έτσι και αποπειραθείτε να σημαδέψετε σωστά. Μονόδρομος λοιπόν τα stealth takedowns τα οποία, μαζί με το σούρσιμο και το cloaking δείχνουν να είναι τα μοναδικά κομμάτια της Deus Ex εμπειρίας που λειτουργούν στον τίτλο.
Το σενάριο, χωρίς να είναι άθλιο, υποφέρει από το σύνδρομο «Θέλω να δείξω σε έναν άσχετο τι είναι ο κόσμος του Deus Ex μέσα σε τέσσερις ώρες» με αποτέλεσμα να περιορίζεται σε ένα διαρκές και επιφανειακότατο name checking, το οποίο κουράζει αφάνταστα τον «ψημένο» παίκτη ο οποίος περιμένει κάποια εμβάθυνση στις συνομωσίες και τα μυστήρια του παιχνιδιού. Παρ’ ολ’ αυτά, από την στιγμή που τελειώνει το φρικτό tutorial και ξεκινάμε την περιπέτειά μας στο νέο hub του Παναμά, η ελπίδα ζωντανεύει ξανά στα ταλαιπωρημένα στήθια μας.
Μπορεί τα μοντέλα των χαρακτήρων να θυμίζουν παιχνίδι δεκαετίας, αλλά τα περιβάλλοντα, αν δεν τα κοιτάξεις από πολύ κοντά, θυμίζουν ακόμη και τοποθεσίες από το Human Revolution. Σε συνδυασμό με το ένα και μοναδικό μουσικό κομμάτι που δένει αρμονικά με το εκπληκτικό soundtrack του Human Revolution, είναι φορές που ξεχνάς έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τους καραbudget περιορισμούς του τίτλου και αφήνεσαι σε gameplay μηχανισμούς τόσο άρτιους που ακόμη και στην παρούσα, ανάπηρη και κουτσοκουλόστραβη βερζιόν τους, δεν μπορούν παρά να λάμψουν. Ο Παναμάς, πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, φαντάζει σαν υπέροχο προσχέδιο, σαν alpha demo περιοχής για το Human Revolution, που βγήκε από το συρτάρι για τις ανάγκες μιας γρήγορης κονόμας. Τα πάντα είναι εκεί και είναι σωστά. Οι φτωχογειτονιές, οι NPC’s, η αντίθεση ακραίας φτώχιας και απελπισίας και χυδαίας πολυτέλειας. Η εκτέλεση φυσικά, πασαλείβει τα πάντα, δείχνοντάς σου μόνο μια βασανιστική ακρούλα από το «τι θα μπορούσε να είναι», το οποίο και πάλι, είναι σα να βγάζει τη γλώσσα στον μυημένο παίκτη.
Ίσως το χειρότερο, πιο προσβλητικό κομμάτι της εμπειρίας όμως, να είναι το integrated store. Αντί για τους παραδοσιακούς «εμπόρους» που συναντάμε σε ένα RPG, πατώντας το πλήκτρο “Ι”, ανοίγει το inventory/mobile store μας, στο οποίο είναι διαθέσιμα όλα τα αντικείμενα του παιχνιδιού, για το σωστό αντίτιμο φυσικά. Είναι ένας πάμφθηνος σχεδιασμός, κόλαφος για κάθε σοβαρό RPG παίκτη και φυσικά στέλνει κάθε έννοια immersion περίπατο. Μπορεί τα πάντα πλέον να αγοράζονται με την in–game νομισματική μονάδα, αλλά και πάλι, είναι εντελώς γελοίο να ετοιμάζεσαι να καθαρίσεις ένα δωμάτιο από συμμορίτες και να λες «Στάκα, μισό, ν ’ανοίξω inventory να αγοράσω μερικές energy bars και λίγες σφαίρες ακόμη».
Στις τέσσερις ώρες που διαρκεί το The Fall, παρουσιάζει ουσιαστικά μια ευνουχισμένη εκδοχή του Human Revolution. Σε έναν άνθρωπο που ενδεχομένως ανακάλυψε την τεχνολογία μέσα από τα apps κάποιου smartphone, ίσως να φανεί τρομερό και ρηξικέλευθο, αλλά σε έναν κατεστραμμένο PC gamer καριέρας, το αληθινό κοινό δηλαδή του Deus Ex, φαντάζει ελάχιστο, αν όχι προσβλητικό. Προσφέρει οριακά αρκετό από το φάντασμα του Human Revolution ώστε να σε κάνει να θέλεις να το τελειώσεις, χωρίς όμως ποτέ να σε ανταμείβει γι’ αυτή σου την αφοσίωση. Δείτε το μονάχα αν είστε άρρωστοι οπαδοί της σειράς (άρρωστοι όμως) και πάλι, προτιμήστε το σε κάποια πολύ γενναία έκπτωση, ώστε να μην κλαίτε το δεκάευρω.
Pros
- Ακόμη και φρικτά “νερωμένο”, το βασικό gameplay του Deus Ex: Human Revolution, παραμένει απολαυστικό και άκρως εθιστικό.
- Σχετικά καλή σχέση τιμής/διάρκειας
- Το setting του Παναμά είναι ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο…
Cons
- …αλλά δυστυχώς αξιοποιείται ελάχιστα και επιφανειακά, αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα
- Τρίτης διαλογής voice overs και soundtrack που σε ελάχιστα σημεία θυμίζει το Blade Runner-ικό μεγαλείο του Human Revolution
- Άθλια μοντέλα χαρακτήρων, χειρότερα ίσως και από εκείνα του Invisible War
- “Φτηνή” επιλογή για store μέσω μενού, απευθείας ξεσηκωμένη από την mobile έκδοση
- Παντελής απουσία μοντέλου φυσικής, ανύπαρκτη αίσθηση των όπλων
- Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο μέρος μιας ιστορίας που πολύ αμφιβάλλω αν θα ολοκληρωθεί ποτέ
- A.I. για κλάμματα
- Αδιάφορος πρωταγωνιστής
τοσο χαλι??κριμα ρε γμτ..τα deus ex..ηταν απο τα καλυτερα παιχνιδια που εχω παιξει..ειδικα το πρωτο..
Unity ε; Δεν ξενερώνω, θα το πάρω στην πρώτη ευκαιρία. Πάντως χίλιες φορές να είχαν βγάλει κανα DLC ακόμα για το HR από τέτοιες αρπαχτές, είναι κρίμα να αμαυρώνεται τέτοιο κορυφαίο comeback.
Σε νιώθω 202%. Στο μόνιμο Top 5 όλων των εποχών και τούτη το mobile κουτσούρεμα είναι τρελή πίκρα.
Σε τρελό sale και για αρχειακούς λόγους, ίσως σε αποζημιώσει. ΙΣΩΣ 🙂
Μόνο σε μένα ο πρωταγωνιστής θυμίζει πολύ το Jean Reno; Ούτε σε Steam sale για μένα πάντως.
καλυτερα το μεταλ γκιαρ σολιντ 1 [το πιτσι πορτ]!!!
Όχι Γιώργο, είμαστε τουλάχιστον δύο.
Πάντως μετά από τέτοια σπουδαία αναβίωση που έκανε το HR, είναι τουλάχιστον ατυχές και άδικο να κυκλοφορούν αρπαχτές τύπου The Fall, οι οποίες καλύτερα να μένανε σε mobile περιβάλλον, όπου οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες είναι σαφώς μειωμένες…
Φατσικά ίδιος είναι, αλλά μόλις ακούσεις την ξυλάγγουρη “Είμαι ανατριχιαστικά Αμερικανός και προσποιούμαι το Βρετανό κομάντο” προφορά του, πάει όλος ο χαρακτήρας του περίπατο. Και οι διάλογοι περιορίζονται σε εντελώς τυπικά πράγματα “Τι άλλο να πούμε για να προχωρήσει η δράση…α, εκεί πρέπει να πάω, έτσι; Γιατί…ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ, ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ. Πού; Εκεί; ΟΚ, ΙΛΟΥΜΙΝΑΤΙ, ΕΡΠΕΤΑ, ναι ναι, ξέρω, από ‘δω. ΔΙΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ, ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ” και από ‘δω παν κι οι άλλοι.
Το πιο άρρωστο απ’όλα είναι πως κάθομαι και φαρμάρω τα ατσίβμεντς του, δεν πρέπει να είμαι πολύ καλά 🙂
Περιμένε κανείς ειλικρινά ότι παιχνίδι που απευθύνεται πρωτίστως σε moblie κοινό θα άγγιζε έστω και λίγο το Human Revolution? Θεωρώ ότι με βάση το κατεβατό των αρνητικών, ο βαθμός μπήκε λίγο χαριστικά… :p
Άνταν και όμως όχι. Το βασικό gameplay του Revolution (σούρσιμο, χάκινγκ, διάβασμα μυστικών και PDA’s) εμφανίζεται όσο πρέπει ώστε να κάνει κάποιες πτυχές του παιχνιδιού οριακά διασκεδαστικές. Απλά το σύνολο είναι τερατωδώς άνισο και ελάχιστο για τον Εκλεκτό PC Gamer.
Tουλάχιστον ο τίτλος είναι κοντά σε αυτόν που έπρεπε να έχει από την αρχή. THE FAIL.